Βλαντιμίρ Πούτιν: ένας Στόχος, μια Ελπίδα

 

Σημίωση: Το κείμενο έχει μερικά λαθάκια στη μετάφραση ( από γαλλική εφημερίδα)

Τα τρέχοντα και μελλοντικά γεγονότα της αρχής αυτής της χιλιετίας θα προβάλουν διάφορες σημαντικές προσωπικότητες που, ανεξάρτητα από την ποιότητα της δράσης τους, θα εισέλθουν στην ιστορία. Στο στρατόπεδο της Ευρασίας, εκτός από τον Αχμαντινετζάντ, ένας άνθρωπος προκαλεί πολλά ερωτήματα και αμφισβητήσεις, ειδικά στη Δύση, όπου η μύγα στο γύρο υφίσταται τακτικά την οργή των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Πρόκειται για τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Για δεκαετίες, η Ρωσία είναι ο κυριότερος στόχος των ΚΠΑ, Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, Τριμερούς Επιτροπής, ΝΑΤΟ ... του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος όπως και του τραπεζικού καρτέλ.

Και όταν ένας άνθρωπος εμποδίζει τα σχέδια της ολιγαρχίας της παγκοσμιοποίησης, είναι ενδιαφέρον να αναλύσουμε την διαδρομή του, τις δράσεις του, τις αποφάσεις και θέσεις ή ακόμα και την πνευματικότητα του.

Μια διαδρομή που αφήνει ερωτήματα

Με τον Πούτιν, οι Ρώσοι δεν απόκτησαν ασφαλώς μια μοναρχία ελέω Θεού (που συχνά το ειρωνεύονται), αλλά ένα εθνικισμό με φόντο τον ορθόδοξο χριστιανισμό, ο οποίος, για σύντομο χρονικό διάστημα, μπορεί να θεωρηθεί παρόμοιος και όχι στη διάρκεια. Σημαντικό σημείο, αυτός ο περίφημος ορθόδοξος χριστιανισμός απογειώθηκε ξανά πέρα ​​από κάθε προσδοκία σε αυτό το προπύργιο του πλανήτη, αντικείμενο όλων των ατλαντοευρωπαϊκών πόθων, όλων των γεωστρατηγικών δεινών.

Εάν, όπως θα το δούμε παρακάτω, η περίπτωση Πούτιν εγείρει πολλά ερωτήματα, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ασυνήθιστη διαδρομή του. Ο σημερινός Ρώσος πρόεδρος βγήκε πράγματι από το KGB, όπου κατείχε από το 1975, διάφορες σημαντικές θέσεις. Και αυτό πάντα για το συμφέρον των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών και ενάρετων ολιγάρχων. Έτσι, ο Πούτιν υποστήριξε τον Γέλτσιν με πίστη και πραγματοποίησε την άνοδό σε μια καθαρώς πολιτική μήτρα που παρακινεί περισσότερο δυσπιστία παρά αισιοδοξία.

Τα γεγονότα θα διαψεύδουν αυτή την τάση.

Ο άνθρωπος είναι ένας αφοσιωμένος Χριστιανός Ορθόδοξος. Υγιείς στο μυαλό και το σώμα του, η πρακτική των πολεμικών τεχνών βοηθώντας. Ευθύς στις μπότες του, παρά μιας τουλάχιστον περίεργης πορείας. Αυτό είναι το κύριο παράδοξο του.

Η αντιδημοτικότητα του στη υπό σιωνιστική επιρροή Δύση μας, αυξήθηκε προοδευτικά με τις αποφάσεις του. Ουσιαστικά, ένα καλό σημάδι.

Η πρώτη ήταν η σύλληψη του επικεφαλής της ρωσικής πετρελαϊκής  εταιρίας Yukos, του Μιχαήλ Χοντορκόφσκι, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον αχυράνθρωπο του τραπεζίτη Ιακώβ Ρότσιλντ. Ο Πούτιν, επιδιώκοντας την εκ νέου εθνικοποίηση των ενεργειακών πόρων της χώρας του, αυτό το φλέγον ζήτημα δεν θα μπορούσε να αμεληθεί. Από εκείνη την ημέρα, είναι σαφές ότι κηρύχθηκε ο πόλεμος μεταξύ του ισχυρού άνδρα του Κρεμλίνου και των ηγετών του τραπεζικού καρτέλ. Η ρωσογεωργιανή σύγκρουση ήταν μόνο το αποτέλεσμα αυτής της ανυπάκουης.

Ο Πούτιν και η ανυποταξία

Πιο πρόσφατα, υπήρξε η άρνηση του να παραστεί στο G8 στο Καμπ Ντέιβιντ, αφήνοντας τον Μεντβέντεφ να πάει στη θέση του. Τα συμβεβλημένα μέσα ενημέρωσης περιέγραψαν αυτό ως «απαράδεκτο». Ξεχνούν, όμως, να διευκρινίσουν ότι αυτές οι συναντήσεις πιστοποιούν απλά και αγνά τις θεωρίες συνωμοσίας λόγω του απόρρητου και του μη νομιμοποιημένου χαρακτήρα τους. Από αυτή την άποψη, οι απόστολοι της δημοκρατίας θα έπρεπε, αν ήταν συνεπείς, να χαιρετίσουν την απόφαση του Ρώσου Προέδρου. Αλλά τίποτα  από αυτό δεν συμβαίνει, διότι οφείλουν να υπακούσουν και όχι να είναι δίκαια ή να δημιουργήσουν προϋποθέσεις ώστε να σκέφτεται ο κόσμος, στα ευθυγραμμισμένα γαλλικά μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει προφανώς δίκαιο να δράσει με αυτόν τον τρόπο, διότι η άγνοια είναι η μεγαλύτερη περιφρόνηση. Εμείς δεν θα μάθουμε τίποτα στον Ιρανό Αχμαντινετζάντ ο οποίος είχε μιλήσει στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (Council on Foreign Relations ) το 2006. Σε αυτά τα ίδια μέσα ενημέρωσης, ο Πούτιν επικρίνεται και δαιμονοποιείται.

Γιατί και από ποιον; Από τους μιντιακούς πράκτορες του τραπεζικού καρτέλ, εκείνους των οποίων η υπακοή αναδεικνύει τον απλό ανδρισμό της Νέμεσης τους. Διότι ο Πούτιν είναι άνθρωπος, σε αντίθεση με αυτούς. Και αυτό οδηγεί σε αυτή την γοητεία παράλληλα με καταστροφική αποστροφή και ως εκ τούτου στην δίωξη αυτού του λόμπι που δεν υπάρχει και δεν έχουμε το δικαίωμα να κατονομάσουμε. Ο Πούτιν είναι αυτός που θα ήθελαν να είναι μέσα στις καρδιές τους, αλλά που ποτέ δεν θα είναι λόγω της υπερβολικής δειλίας τους.

Όπως γνωρίζει ο καθένας, η ταλμουδο-μασονική αυτοκρατορία δεν διστάζει να λάβει ακραία μέτρα για την επίτευξη των σκοπών της. Υπενθυμίζεται ότι, σύμφωνα με τον William Engdahl, η NED προσπάθησε διακριτικά να τον καθαιρέσει, προσπαθώντας να επηρεάσει την κοινή γνώμη στο έδαφος. Το «πορτοκαλί» κίνημα τελείωσε την «σταυροφορία» του σε υπόνομο και οι τελευταίοι διαδηλωτές στην Αγία Πετρούπολη βυθίζονται σταδιακά στη γελοιότητα.

Ο Πούτιν έχει δίκαιο επίσης να φυλάγεται από εξωτερικές παρεμβολές. Άλλοι θα έπρεπε να είναι επιφυλακτικοί στο παρελθόν και δεν θα ήμασταν εδώ που είμαστε σήμερα με τη Γαλλική Δημοκρατία. Στο Φόρουμ του Νταβός το 2009, ο Πούτιν είχε δηλώσει με το άμεσο στυλ του: «Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα πρέπει να αλλάξει. [...] Ένα σύστημα που βασίζεται σε μερικά μεγάλα κέντρα πρέπει να αντικαταστήσει έναν μονοπολικό κόσμο».

Απλές λέξεις, που ταιριάζουν με την εικόνα του, οι οποίες θα κουδούνισαν στα αυτιά του τραπεζικού καρτέλ υπό τον έλεγχο του Ρότσιλντ. Από τα λόγια στις πράξεις, υπάρχει μερικές φορές μόνο ένα βήμα. Δεν θα μπορέσαμε να επαναλαμβάνουμε αρκετά ότι το μπλοκ της Ευρασίας που δημιουργήθηκε από τον Πούτιν με τον Κινέζο Χου Ζιντάο, γεννήθηκε ως αντίδραση στην επιθετική απειλή των ατλαντο-σιωνιστών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ενισχυθούν οι διπλωματικές τους σχέσεις στο στρατιωτικό πεδίο και στην ενέργεια. Συγκεκριμένα, αυτή η αντι-ηγεμονία εκδηλώθηκε με το ρωσοκινεζικό βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για την Συρία. Ένα ισχυρό μήνυμα προς τους απόκρυφους αφέντες της παγκόσμιας διακυβέρνησης, προς το στρατιοβιομηχανικό σύμπλεγμα και το καρτέλ των τραπεζιτών.

Ο Πούτιν και το μυστικό της Φατιμά

Για όλους αυτούς τους λόγους, ο Πούτιν είναι στόχος για κάποιους, συγκεκριμένα το χαζαρο-ταλμουδικό τραπεζικό καρτέλ, αλλά επίσης και προπαντός, μια ελπίδα για τους άλλους: για τους λαούς που υποφέρουν. Με τέτοιες θέσεις, δεν είναι έκπληξη η έντονη αντίδραση του απάτριδος χρηματοπιστωτικού συστήματος  -κατ 'ουσίαν εβραϊκού-  εναντίον του.

Το θέμα εμφανίζεται ως πολιτικό στο κοινό, σαν απόχρωση του εθνικισμού/διεθνισμού. Δεν είναι βέβαια αναληθές. Η βαθιά και κριμένη αιτία είναι θρησκευτική. Ξυπνάει την αιώνια αντιπαλότητα μεταξύ του Ιουδαϊσμού-Ταλμούδ και του Χριστιανισμού, ακόμα και Ορθοδόξου. Εξάλλου, ο συχνά διαδεδομένος όρος «ιουδαιο-χριστιανικό» δεν έχει νόημα, δεδομένου ότι είναι σχήμα οξύμωρο. Καιρός είναι να το συνειδητοποιήσουμε και να καταργηθεί τελείως αυτός ο όρος από το λεξιλόγιό μας.

Κάποιοι θα πουν: αλλά τι δουλειά έχει το υπερφυσικό ζήτημα σε αυτή την ιστορία;;;

Αυτό το ερώτημα είναι απόλυτα δικαιολογημένο: και αν θα πραγματοποιούταν το μυστηριώδες μυστικό της Φατιμά χάρη σε αυτόν τον άνθρωπο που τα δυτικά μέσα ενημέρωσης αρέσκονται να δαιμονοποιοήσουν; Πολύ λίγοι Χριστιανοί πρέπει σήμερα να αναρωτηθούν.

Ένα πράγμα είναι όμως βέβαιο: το τέλος του πολέμου και η ειρήνη στον κόσμο, δεν θα συμβούν με το επαναστατικό κίνημα που ιδρύθηκε από την ιουδαιο-μασονία που ονομάζεται επίσης η «Συναγωγή του Σατανά».

Μήπως η εμφάνιση της πολύ χριστιανικής Ρωσίας ήρθε ακριβώς στην ώρα της, έναν αιώνα μετά τις αποκαλύψεις της Παναγίας στη Λουκία; Ο κομμουνισμός, βέβαια, δημιούργησε τεράστια καταστροφή. Αλλά δεν κατάφερε να αφανίσει την Ορθοδοξία στη Ρωσία, η οποία κατάφερε να ανθίσει και πάλι με τα θεμέλια της και τις παραδόσεις της ... σε αντίθεση με τον Ρωμαιοκαθολικισμό.

Η Ρωσία σταδιακά αναδιαμορφώνεται βέβαια, αλλά λέει το μυστικό της Φατιμά ότι «θα χορηγηθεί στον κόσμο μια εποχή ειρήνης». Ενώ υπάρχουν πολλές ενδείξεις σήμερα για το χειρότερο, ήτοι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος.

Αυτό το μυστικό μας φέρνει πίσω επίσης στην Πορτογαλία και στην ομοιότητα με τον καθολικό εθνικιστή Αντόνιο Ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ, ο οποίος από ορισμένες απόψεις, είχε κάνει για το έθνος του ό, τι ο Πούτιν χτίζει σήμερα για τη Ρωσία. Διότι, και ας μη αρέσει στην ψεύτρα Χίλαρι Κλίντον, ο Πούτιν διαθέτει πράγματι την λαϊκή υποστήριξη που του αξίζει σε αντίθεση με τους Αμερικανούς ολιγάρχες, όλους μέλη μη ενδεδειγμένων σεχτών.

Όπως και για τον Σαλαζάρ, αναδύεται από το Ρώσο πρόεδρο ένας άνθρωπος που εμπνέει την ακεραιότητα, ο οποίος δεν θα παραιτηθεί, ο οποίος δεν θα ξαπλώσει, ο οποίος δεν θα προδώσει. Ούτε τον λαό του, ούτε την πίστη του. Κάτι το σημαντικό σήμερα, ακόμη και «α-φυσικό», κατά την ίδια την έννοια της λέξης. Αυτό φαίνεται και φυσικά, επομένως στη μορφή, η οποία είναι συχνά ενδεικτική του υπόβαθρου.

Αν όμως δεν πρέπει να αντικατασταθεί τον Χριστό ο Πούτιν, είναι ωστόσο απαραίτητο να τον υποστηρίξουμε στο ταπεινό μας επίπεδο, με κάθε κριτική διαύγεια, και, παρασυρμένοι από το χάρισμά και την ευθύτητα του, οι Γάλλοι (Έλληνες;) πολιτικοί μας να παραδειγματιστούν από αυτόν.

Να παραδειγματιστούν για την αναγέννηση του Χριστιανισμού από τις στάχτες ο οποίος έκανε το μεγαλείο της (πρώην όμορφης) χώρας μας της οποίας η ετοιμοθάνατη κατάσταση της θυμίζει τις σωστές λέξεις του μεγάλου Επίσκοπου Delassus στο «Το πνεύμα της οικογένειας»: «Για έναν λαό, υπάρχουν και χειρότερα από την καταστροφή των στρατών και των στόλων του, από την πτώχευση της οικονομίας του και την εισβολή στο έδαφος του, είναι η εγκατάλειψη των παραδόσεων του και η απώλεια των ιδανικών του. Η ιστορία όλων των λαών είναι εκεί για να μας το πιστοποιήσει».

Μακάρι να το συνειδητοποιηθούν όσο μπορεί και περισσότεροι.  

Πηγή    - ινφογνώμων πολιτικά