Πως κλέβει το κράτος στρέμματα στην Κρήτη από ιδιώτες και τα νοικιάζει στις εταιρείες φωτοβολταϊκών.

Η πράσινη ανάπτυξη που υποσχέθηκε ο ΓΑΠ

Η Τουρκοκρατία σεβάστηκε τις περιουσίες των Κρητικών

Του Eμμ. Ι. Αλεξάκη, τοπογράφου μηχανικού

Αγαπητή ΠΑΤΡΙΔΑ

Πριν λίγες μέρες κατέθεσα σαν μάρτυρας στο Ειρηνοδικείο Ηρακλείου.

Διάδικοι ήταν μια οικογένεια ιδιοκτητών που παρέλαβαν μια μείζονα
ιδιοκτησία από τον πατέρα τους και που αυτός είχε αγοράσει με διάφορα
συμβόλαια από φυσικά πρόσωπα που είχαν τίτλους αναγόμενους στη περίοδο

της Κρητικής Πολιτείας και με αναφορά στη προ αυτής Τουρκική Κατοχή,
τα Ιδρύματα Καλοκαιρινού τα οποία ως νομικό πρόσωπο υπόκεινται σε

ελέγχους και εγκρίσεις για τις όποιες μεταβιβάσεις εκτελούν και το
Ελλ. Δημόσιο που μεταβίβασε ένα ανταλλάξιμο κτήμα.

Η ιδιοκτησία αυτή βρίσκεται σε περιοχή που καλλιεργείται και φαίνεται
ότι έχει αποδώσει το σπορ των καταπατήσεων της γης από επιτηδείους,
πράγμα που είναι γνωστό σε όλους και δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση.
Σύμφωνα με το σπόρ τα βήματα μιας από τις παραλλαγές της καταπάτησης
είναι:

*Ο επιτήδειος Α μισθώνει στην εταιρία φωτοβολταικών Β μια έκταση που
ανήκει σε ανυποψίαστο Γ.

*Η εταιρία ζητεί τον χαρακτηρισμό της έκτασης και κατά την διαδικασία
χαρακτηρίζεται σαν χορτολιβαδική.

*Η εταιρία Β ξεκινά τις εργασίες με τοποθέτηση στύλων ΔΕΗ προς το
φωτοβολταικό πάρκο , οπότε ενημερώνεται ο πραγματικός ιδιοκτήτης Γ που
βλέπει μπογιάδες στο χωράφι του και ενημερώνεται ότι ο επιτήδειος έχει
μισθώσει στην ανυποψίαστη (υποτίθεται) εταιρία Β.

* Επειδή οι δικηγόροι και οι μηχανικοί συμβουλεύουν νόμιμη
αντιμετώπιση ξεκινούν οι Γ σχετικές ενέργειες και η εταιρία Β ζητά να
κάνει μίσθωση από αυτούς. Αυτοί δεν θέλουν και η πρόταση μίσθωσης από
τον πραγματικό κύριο (ιδιοκτήτη) απορρίπτεται.

*Ο επιτήδειος Α εξαφανίζεται (έκανε την δουλεία του υποθέτω).

*Εμφανίζεται η Διεύθυνση Δασών ως Ελληνικό Δημόσιο και λύνει το
πρόβλημα και λέει: Αφού είναι χαρακτηρισμένο χορτολίβαδο πιστεύω ότι
ανήκει στην κυριότητα μου και το μισθώνω εγώ στην εταιρία Β. Έτσι η
εταιρία συνεχίζει την καταπάτηση. Η Διεύθυνση Δασών δικαιολογείται ότι
προασπίζει το Δημόσιο συμφέρον σύμφωνα με την νομοθεσία το οποίο
συμφέρον μεταφράζεται σε μίσθωμα 5000 Ευρώ για τα 4 στρέμματα τα
εικοσιπέντε χρόνια (μικρό μέρος του μηνιαίου μισθού του βουλευτή).
Δηλαδή 17 Ευρώ το στρέμμα το μήνα. Με υπερηφάνεια λοιπόν τα όργανα το
Δημοσίου εφαρμόζουν την νομοθεσία που οι εκπρόσωποι του Έθνους
εψήφισαν και αφαιρούν την ιδιοκτησία του πολίτη , επιβαρύνουν
περιβαλλοντικά την υπόλοιπη ανατρέπουν τον σχεδιασμό ανάπτυξης του
ακινήτου που μπορεί να είναι ΠΕΡΠΟ (οργανωμένη δόμηση) όπως στην
περίπτωση μας κλπ.

Το μεγάλο πρόβλημα που έχει προκύψει για όλη τη Κρήτη μετά από
διάφορες παραλλαγές των προηγουμένων συμβάντων , είναι η παρέμβαση του
Ελλ. Δημοσίου στη στήριξη και συγκάλυψη καταπατήσεων από την οποία
τουλάχιστον φανερά οφελούμενοι είναι οι μέτοχοι και ιδιοκτήτες
εταιρειών εγκατάστασης φωτοβολταϊκών και εν κρυπτώ οφελούμενοι
φαντάζομαι ότι είναι οι διαμεσολαβητές κάθε μορφής και όσοι
διευκολύνουν τη τέλεση των συγκεκριμένων παρανομιών.

Ασφαλώς διερωτώμαστε όλοι ; δηλαδή διατάξεις που δίνουν περιθώρια,
μετά από τραβηγμένες ερμηνείες, να κάνει τις συγκεκριμένες παρεμβάσεις
η Διεύθυνση Δασών με αποτέλεσμα να εμπλέκεται και αυτή σε κόλπα απάτης
και διαφθοράς.

Δυστυχώς όμως ψηφίστηκαν και ίσως ψηφίζονται κάθε μέρα πράγματα που
αντιλαμβανόμαστε αργότερα. Το ερώτημα είναι τι καταλαβαίνουν αν
καταλαβαίνουν ότι ψηφίζουν οι Βουλευτές μας ή αν αποβλακώνονται
έχοντας διάφορες διαβεβαιώσεις και ωφελήματα από τους εργολάβους των
φωτοβολταικών συμφερόντων υπουργούς;

Καταθέτοντας σε μια τέτοια υπόθεση όπως προείπα στο Ειρηνοδικείο υπό
την ένταση της στιγμής είπα ; και αναφερόμουνα στους Κρητικούς και κάθε
ιδιοκτήτη γης στο νησί. Δεν σας κρύβω ότι στην συνέχεια ,
στενοχωρήθηκα πάρα πολύ που αναγκάστηκα να πω τέτοιο πράγμα δημόσια,
όπως στενοχωριέμαι κάθε φορά που αναφέρομαι στο θέμα αυτό και άλλα
συναφή θέματα.

Σε επόμενη σκέψη αποφάσισα ότι κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε στον
κόσμο για τα δικαιώματα τους πάνω στην γη των πατεράδων τους,
σεβόμενοι την ιστορία μας, διότι η σιωπή μπορεί να οδηγήσει αργότερα
σε πολύ χειρότερες εξελίξεις. Και αυτό ξεκινώ σήμερα.

Στο Δικαστήριο ανέφερα ότι οι Κρητικοί διατηρήσανε τις ιδιοκτησίες
τους κατά τη περίοδο της Τουρκοκρατίας ως φορολογούμενες γαίες και
έδωσα αντίγραφο του Κανουναμέ που μετέφρασε ο Νίκος Σταυρινίδης και
είναι δημοσιευμένος στο περιοδικό ΤΑΛΩΣ της περιοδικής έκδοσης του
Ινστιτούτου Κρητικού Δικαίου στα Χανιά το 1993.

Με τον όρο Κανουναμέ εννοούμε το Πολιτικό Δίκαιο και εισήχθη νέα
κανονιστική διάταξη που έγραφε ;.

Ποιες περιουσίες προσδιορίζονται ως ;; .Αυτές που βρέθηκαν στην κατοχή των γηγενών
Χριστιανών κατά την απογραφή η οποία τέλειωσε το 1971 περίπου.

Ποιες περιουσίες δεν παρέμειναν στην ιδιοκτησία των γηγενών
Χριστιανών; Όσες περιουσίες εγκαταλήφθηκαν για διαφόρους λόγους και το
1971 δεν βρέθηκαν κατεχόμενες από αυτούς. ΟΙ γαίες που εγκαταλείφθηκαν
ήταν γύρω από το Ηράκλειο και ανήκαν σε γηγενείς που εκ των πραγμάτων
ενεπλάκησαν στις πολεμικές εχθροπραξίες και με την κατάρρευση του
Κάστρου κατέφυγαν στην ενδοχώρα εγκαταλείποντας την γη τους.

Αυτές οι περιουσίες περικλείονταν από τα χωριά Μπαμπαλή (Καλλιθέα),
Σκαλάνι, , Κάτω Αρχάνες , Βασιλειές, Βούτες, Τύλισσος, Ρογδιά.

Η νομοθέτηση αυτή είχε το στοιχείο της επιείκειας αλλά παράλληλα
δημιουργούσε μεγάλο αριθμό φορολογουμένων για την Υψηλή Πύλη με
σημαντικά οφέλη από τον φόρο της προσόδου, αφού υπολόγιζε σε αυξημένη
παραγωγή από ιδιοκτήτες που θα συνέχιζαν τις καλλιέργειες νοιώθοντας
ιδιοκτήτες και όχι δούλοι.

Θα ακολουθήσει επόμενο δημοσίευμα
Δημοσιεύθηκε και στην εφημερίδα “Πατρίς”

olympia.gr