Τιμή στους παππούδες μου

Το όμορφο χωριό δεσπόζει στο όρος Όσσα, στην κοιλάδα των Τεμπών και πάντοτε καθηλώνει τους περαστικούς από και προς την Λάρισα. Ήταν καλοκαίρι προς φθινόπωρο του 1944 όταν αποχωρούσαν τα τελευταία γερμανικά κατοχικά στρατεύματα από τ’ Αμπελάκια Τότε οι τελευταίοι Γερμανοί στρατιώτες με εντολή των ανωτέρων τους, βιαστικά πετούσαν τους σπιτονοικοκύρηδες έξω από τα σπίτια γύρω από την πλατεία. Με τα πιστόλια φωτοβολίδων λαμπαδιάζανε την ιδιωτική περιουσία των τίμιων και βιοπαλαιστών χωρικών.

Γρήγορα-γρήγορα γίνανε όλα, να προλάβουν να κάψουν όσο περισσότερα σπίτια μπορούσαν. Έτσι και ο παππούς Θανάσης με την γιαγιά Σωτηρία. Οι καλύτεροι ράφτες της περιοχής. Από τα γύρω χωριά και από τη Λάρισα ακόμη, τους αναζητούσαν επίμονα οι κυρίες που είχαν γούστο και φινέτσα. Το απίστευτο χέρι του παππού που αναλάμβανε έως και ταγιέρ, με την υπομονετική γυναίκα του-βοηθό του ήταν από πολύ καιρό ξακουστοί και περιζήτητοι στην περιοχή. Εκείνη την μέρα είδαν το βιός τους να γίνεται στάχτη από τον κατακτητή που…έφευγε. Τράβηξαν τον παππού από τον σβέρκο, τελευταίο, τον πέταξαν στον δρόμο και αμέσως ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος που μπορεί ν’ ακούσει κανείς στο «Χριστός Ανέστη» σήμερα. Μετά φωτιά και μετά συντρίμμια.

Πολλές οικογένειες βρήκαν κατάλυμα για πολλές ημέρες ακόμα και μήνες στον «ξενώνα» του Αϊ-Γιώργη. Στην αίθουσα εκδηλώσεων της εκκλησίας. Εκεί καταλήξανε και ο παππούς Θανάσης με τη γιαγιά Σωτηρία και την ενός έτους κόρη τους Αναστασία. Η περιουσία τους πλέον ήταν μια βαλίτσα με ένα εσώρουχο για τον καθένα.
Ο παππούς ήταν κομμουνιστής, άραγε πλήρωσε ακριβά για αυτή του την επιλογή; Πολλές φορές κυνηγήθηκε από τους Γερμανούς, αλλά με την εξυπνάδα και τις γνώσεις του-ήξερε να ομιλεί 3 ξένες γλώσσες-κατάφερε ν’ αποφύγει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ήταν ένας φτωχός, μορφωμένος και γεμάτος αρετές άνθρωπος. Κι ενώ γλύτωσε τόσες φορές από ξυλοδαρμό και κυνηγητό των κατακτητών δεν τα κατάφερε και τόσο καλά με τους…ομοϊδεάτες του. Ανέβαιναν δυο Γερμανοί στο χωριό να πάρουν ούζο και αυγά-το στρατόπεδο ήταν στην γέφυρα του Πηνιού-, ενέδρα οι αντάρτες. Ανέβαινε ο γερμανικός στρατός, μάζευε 20 γυναικόπαιδα, τα εκτελούσε. Δεν άντεξε ο παππούς…τους γύρεψε στα βουνά, με όμορφο τρόπο τους είπε να προσέχουν τι κάνουν, με όμορφο τρόπο του έσπασαν τα πλευρά…
Η γιαγιά Σωτηρία όμορφη και εργατική τον κέρδισε τον παππού. Ένας πανέμορφος Ιταλός στρατιώτης έφαγε «χυλόπιτα» και γρήγορα όλοι στο χωριό καταλάβανε πως η γιαγιά είχε έναν μόνο στη καρδιά της. Αυτόν που ήξερε και έραβε…Πάντοτε μιλούσε για τον παππού με εγκωμιαστικά λόγια, μετά τον θάνατό του και ένοιωθε σιγουριά πως η ψυχή του αναπαύεται κοντά στον Κύριο αν και κομμουνιστής, διότι όπως έλεγε «τέτοιος κομμουνιστής ίσον Χριστός!».
Έτσι λοιπόν χωρίς τίποτα η οικογένεια, καθώς ο δρόμος ήταν κατεστραμμένος, ξεκίνησε από το λιμάνι του Βόλου με προορισμό το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Ταξιδεύοντας με θαλασσοταραχή, ανάμεσα από τις νάρκες ασπρισμένοι φτάσανε στην συμπρωτεύουσα. Από εκεί, με λεωφορείο οδικός στις Σέρρες.
Χρειάστηκε να περάσουν 3 ολόκληρα χρόνια πολύ σκληρής φτώχειας. Χωρίς φαγητό πολλές φορές, η γιαγιά Σωτηρία έκλαιγε από την ασχήμια του μωρού που δεν είχε να φάει. «Ας είναι καλά οι οικογένειες που μας βοήθησαν και πατήσαμε στα πόδια μας…κι εκείνος ο Θανάσης πάντοτε μού’ λεγε υπομονή Σωτηρία, όλα θα πάνε καλά και την επόμενη μέρα έρχονταν σπίτι χωρίς το πενηντάρι…Πού είναι του έλεγα; Να είδα έναν που δεν έχει ούτε στέγη και του το έδωκα μιας κι εμείς έχουμε. Φωνές εγώ, κλάματα αλλά έτσι ήταν ο παππούς αγόρι μου…άγιος!»
Πέθανε ο παππούς στα 54 του το 1963 από καρκίνο του πνεύμονα, η γιαγιά ήταν 38. Νεότατη, όμορφη, επέλεξε την εγκράτεια και τίμησε τον παππού. Μεγάλωσε τρία παιδιά τα σπούδασε και τα πάντρεψε. Δούλεψε σκληρά μόνη της χωρίς να σκύψει ποτέ το κεφάλι, διαρκώς θυμόταν την αποφασιστικότητα του αγαπημένου της άντρα. Πιστή στις παραδόσεις και τις αξίες της ορθόδοξης Ελλάδας μας, με υπομονή και αγάπη μεγάλωσε κι εμάς τα εγγόνια της. Είναι μεγάλη τιμή για μένα που πήρα το όνομα Θανάσης, μεγάλη τιμή για μένα που είχα την γιαγιά Σωτηρία.
Εν κατακλείδι τονίζω τα εξής:
Πρώτον ότι οι Γερμανοί λειτουργούν με την ίδια ακριβώς τακτική. Ήρθαν να κατακτήσουν και μόλις φύγουν θα κάψουν ότι προλαβαίνουν.
Δεύτερον ότι οι ιδεολόγοι είναι ιδεολόγοι μέσα από την ίδια την εικόνα τους. Η ζωή τους αποδεικνύει περίτρανα πόσο ιδεολόγοι είναι και σήμερα οι αριστεροί δείχνουν ότι είναι τα μεγαλύτερα λαμόγια που έχουν υπάρξει στην νεότερη ελληνική ιστορία.
Τρίτον, η γιαγιά εάν ζούσε και έβλεπε δεν θα άντεχε με τίποτα αυτό που συμβαίνει, επομένως δόξα Τω Θεώ που μας άφησε στις 22/12/2012 μετά από 2 χρόνια γεροντικής άνοιας.
Εγώ ένα έχω να υποσχεθώ στην γιαγιά και στον παππού:
Γιαγιά, παππού, θα τους πολεμήσω!
Νοσταλγός της ελεύθερης Ελλάδας
aienaristeyein.com