Ξημέρωσε και η
“επόμενη μέρα”, αργά αργά, αλλά ξημέρωσε. Κι αναρωτιέμαι αν εγώ δεν μπορώ να δω
φως γιατί είμαι μακρυά. Και ψάχνω μες τα μάτια των δικών μου και μες τις
απορημενες κουβέντες των φίλων και το μόνο που συναντώ είναι ένα μούδιασμα και
μια σιωπή που βαραίνει. Και ανησυχώ,
τι φόβος είναι αυτός;
Τι πληγώθηκε μέσα μας; Τι μας σάστισε έτσι;
Ένας άνθρωπος που είδε τη μάνα του
να κλειδώνει το σπίτι τους και με
μια εικόνα να τρέχουν στα περβόλια να κρυφτούν από τους βομβαρδισμούς,δεν φοβάται σίγουρα το φόρο ακινήτων. Και άμα έχεις συγγενή αγνοούμενο και
αναρωτιοσουν αν θα έκανες μνημόσυνο ή γιορτή και τον έψαχνες με
μια φωτογραφία, σίγουρα δεν φοβάσαι να χάσεις το ταμείο πρόνοιας. Ούτε η ανεργία σε τρομάζει άμα ήξερες πως
η γιαγιά γέννησε μες τον καταυλισμό
και όχι απλά μεγάλωσε 7 παιδιά αλλά τους σπούδασε κιόλας. Κι αν
σαν παιδί περπάτησες χιλιόμετρα για
να περάσεις στις ελεύθερες περιοχές και ένιωσες πως γλίτωσες, δεν φοβάσαι να
σου πάρουν το Καγιεν, κι ας πίστεψες για λίγο πως σου ήταν απαραίτητο. (Κι
αν ξεφύγαμε λίγο,μας επανέφεραν τα γεγονότα.)
Και άμα σε ξύπνησαν κάποτε οι σειρήνες και
το ανακοινωθέν πολέμου, καμιά δήλωση δεν σε τρομάζει πια.
Αλήθεια όμως…τι είναι αυτός ο κόμπος στο λαιμό; Γιατί κάπου σκαλώσαμε; Τι δέθηκε μέσα μας; Τι πληγώθηκε και μας τσάκισε έτσι; Που σκόνταψε η αρχοντιά και η αισιοδοξία μας;
Είναι που είναι η δεύτερη φορά. Για κάποιους κιόλας είναι η δεύτερη φορά απ την αρχή, εντελώς απ την αρχή. Κι άμα είναι για έναν, είναι για όλους μας. Είναι που δεν πρόλαβαν να ιαθούν τα πρότερα τραύματα μέσα μας και ήρθαν τα καινούργια σχεδόν πανομοιότυπα. Κτυπησαμε σαν παιδιά σε παλιά πληγή και είναι διπλός ο πόνος. Και αυτή η επανάληψη πλήγωσε την ελπίδα, τσάκισε το κουράγιο μας, ξέφτισε το μαζί…. απελπίστηκε ο κόσμος…
Με τόσα “Δεν Ξεχνώ” μεγαλώσαμε Ιστορία,
τι επαναλαμβάνεσαι
τόσο απροκάλυπτα πια;
Το μάθαμε το μάθημα!
Το μάθαμε;
Αιμορραγεί η πατρίδα μας
και ίσως είναι η στιγμή που πρέπει να ελπίζουμε το ανέλπιστο.
Ίσως είναι η στιγμή που πρέπει να ξεχωρίσουμε τους
δυο πόνους μέσα μας. Μπορεί το ’74 να μοιάζει με το σήμερα σε πολλά, αλλά δεν
θα προσθέσουμε τον ένα πόνο στον άλλο, θα χρησιμοποιήσουμε τη γνώση του τότε ως εργαλείο για
το σήμερα.
Θα τα καταφέρουμε αν μείνουμε μονοιασμένοι να συμπληρώνουμε τις ανάγκες μας.Και αυτό είναι εφικτό γιατί είμαστε λίγοι. Γιατί είμαστε τόσο λίγοι που γίναμε όλοι κουμπάροι μεταξύ μας. Θα
τα καταφέρουμε γιατί εμείς ακούσαμε τα αηδόνια στις Πλατρες
και κολυμπήσαμε στο περιγιάλι το κρυφό και αγγίξαμε τα μάρμαρα στη
Σαλαμινα…
Θα τα καταφέρουμε γιατί είμαστε ζυμωμένοι με το χώμα τούτης της γης
και τα δάκρυα των πατέρων μας.
Βρήκα αυτό το βιτεακι του δικού μας Μόντη…
… πικρή μου πατριδούλα αγαπημένη.
Γι αυτο δεν μπορω να κοιμηθω και ευτυχως που εχω
τουτη τη
γωνια και μπορω να γραψω.
aneksigitiglika.blogspot.gr
olympia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το ιστολόγιο δεν υιοθετεί και δεν φέρει καμία ευθύνη για τα σχόλια των αναγνωστών του. Πλέον, οι αναγνώστες μπορούν να σχολιάζουν με το λογαριασμό τους στο facebook ή με λογαριασμούς από τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα. Τα ανώνυμα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά όσο υπάρχουν άτομα που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία για να προβοκάρουν και να επιτεθούν σε άλλους σχολιαστές για να επιβάλλουν τις απόψεις τους.