Τα πρώτα αγκάθια στην τουρκοϊσραηλινή προσέγγιση και ο εκνευρισμός του Ισραήλ. Αδειάζει τον Ερντογάν ακόμα και ο πιο θερμός Ισραηλινός υπέρμαχος

Ο εκ νέου «γάμος συμφέροντος» του Ισραήλ με την Τουρκία, η «επανασύνδεση του ζεύγους» (ποιος θα είναι το αρσενικό και ποιος το θηλυκό μέρος της σχέσης δεν ξέρουμε…) μετά από παρατεταμένη περίοδο διάστασης, δείχνει ότι δεν θα είναι ανέφελος, εάν κανείς κρίνει από όσα είπε στην ομιλία του στη τουρκική Βουλή ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν, αλλά και από την πολύ πιο ψύχραιμη και λογική αντίδραση του σοβαρού προέδρου της χώρας, Αμπντουλάχ Γκιουλ…

Ο Ερντογάν φρόντισε να πανηγυρίσει αρκούντως και με τις λεπτομέρειες που έδωσε αποκαλύφθηκε ότι ο συμβιβασμός επιτεύχθηκε με άπειρες δυσκολίες και με την πιεστική παρουσία του Αμερικανού επιδιαιτητή προέδρου, τον οποίο η κάθε πλευρά είχε τους λόγους της να μη θέλει να κακοκαρδίσει… Αυτό που γίνεται σαφές περισσότερο από οτιδήποτε, είναι ότι το κλίμα που επικρατεί στις διμερείς σχέσεις κάθε άλλο προδιαθέτει για «στρατηγικές συνεργασίες» όπου αν μη τι άλλο τα δύο μέρη μιας συμφωνίας θα πρέπει να μπορούν να συνομιλούν… με τα μάτια.
Η καχυποψία είναι διάχυτη, όπως επίσης εμφανης είναι και η προσπάθεια του Ερντογάν να εμφανίζεται ως ο κυρίαρχος του παιχνιδιού που πειθαναγκάζει τους Ισραηλινούς, με στόχο να προάγει την εικόνα του στις μουσουλμανικές χώρες. Αυτό ειδικά είναι εντελώς ασύμβατο με τη «διπλωματική κουλτούρα» των Ισραηλινών και είναι απλώς θέμα χρόνου να δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα.
Η δε αναφορά του Ερντογάν στον συνεχή συντονισμό με πρόσωπα όπως ο Χαλέντ Μεσάαλ της Χαμάς που ερεθίζει επικίνδυνα τα ισραηλινά αντανακλαστικά, στρατιωτικά και διπλωματικά (…), δεν προδιαθέτει για θεαματικές αλλαγές. Τούτων λεχθέντων θα διακινδυνεύσουμε την πρόβλεψη ότι πολύ σύντομα θα υπάρξουν δηλώσεις που θα αλλάζουν το σκηνικό, ενώ περιμένουμε να διαπιστώσουμε εάν η ερμηνεία τους στην δικαιολογημένα καχύποπτη Ελλάδα, θα γίνει… με τα ίδια κριτήρια – παρορμητισμό που έγινε η ερμηνεία της τηλεφωνικής συνδιάλεξης Ερντογάν-Νετανιάχου παρουσία του Ομπάμα.
Εκτιμούμε, ότι οι Ισραηλινοί έχουν κάθε λόγο να επιθυμούν να διατηρούν τους διαύλους επικοινωνίας ανοικτούς ανεχόμενοι τα «καπρίτσια» του Ερντογάν καθώς αυτό υπαγορεύει το συμφέρον τους, πολύ αμφιβάλλουμε όμως εάν θα μπορέσουν αν εμπιστευτούν ξανά μια τέτοια Τουρκία.
Να θυμόμαστε βέβαια ότι όλα αυτά εξαρτώνται και από την Ελλάδα, διότι όσο ενοχλούνται από τη συμπεριφορά αυτή και εξ ανάγκης την ανέχονται, άλλο τόσο είναι λογικό να παραξενεύονται όταν η χώρα που έχει άμεσο πρόβλημα ασφαλείας και ευθείας αμφισβήτησης των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, αντί να αναζητά συμμαχίες για να αντιμετωπίσει την απειλή, συνεχώς χαριεντίζεται με τον αντίπαλο… Όσο κατανοητό και να είναι, πέραν κάποιων ορίων καταντάει γραφικό.
Στην ουσία όσων υποστήριξε ο Ερντογάν στο Κοινοβούλιο, εκτίμησε ότι η ισραηλινή απολογία διαμορφώνει άλλο τοπίο στη Μέση Ανατολή. Σε απόδειξη της καχυποψίας και της προσβλητικής υπό φυσιολογικές συνθήκες τουρκικής συμπεριφοράς, ο Ερντογάν είπε ότι μάρτυρας όσων ελέχθησαν ήταν ο Ερντογάν και ότι το τηλέφωνο δεν έγινε απευθείας με τον Νετανιάχου, διότι «του είχε λείψει η φωνή του Ομπάμα και ήθελε να τον ακούσει πρώτα». Διπλωματική ερμηνεία: Με το βλέμμα στην εσωτερική πολιτική σκηνή «χάρηκα μίστερ πρέζιντεντ που σε άκουσα, άντε να πάει και το παλιάμπελο, δώσε μου αυτόν τον μ@_ @ _@ για να σου κάνω τη χάρη». Ή δεν προσπαθεί να περάσει αυτή την εικόνα και κάνουμε λάθος; Και πως ακριβώς νομίζουμε ότι γίνεται δεκτή αυτή η συμπεριφορά από τους Ισραηλινούς;

Συνεχίζοντας, Ομπάμα και Ερντογάν είδαν για μία ακόμη φορά το «απολογητικό κείμενο» σαν δυο σκηνοθέτες που οριστικοποιούσαν το σενάριο για να ανέβει στη σκηνή και μετά δόθηκε το τηλέφωνο στον άλλο «δασκαλεμένο ηθοποιό» και εξελίχθηκε η «παράσταση». Πόσο δίκιο έχει ο πρόεδρος της Τουρκίας, ο πολύ σοβαρότερος Γκιουλ που δήλωσε μετριοπαθώς ότι απλά έγινε το πρώτο βήμα, συνιστώντας αναμονή. Προφανώς, ο άνθρωπος κατάλαβε αμέσως, ότι η λαϊκιστική συμπεριφορά του πρωθυπουργού καταστρέφει την ουσία της πρωτοβουλίας Ομπάμα, όχι πως ο Αμερικανός πρόεδρος βέβαια δεν εξυπηρέτησε τους δικούς του στόχους με αυτό…
Εν κατακλείδι, ο Ερντογάν που δεν καταλαβαίνει τίποτα και αυτοπροσκλήθηκε στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη (προσπαθεί ο Ομπάμα να τα μαζέψει) για να εξελιχθεί το σενάριο της ταινίας «ο Τούρκος ηγέτης του αραβικού κόσμου»… Ε, δεν μπορεί, έχουν κάθε λόγο να είναι ενθουσιασμένοι οι Ισραηλινοί με τον Ερντογάν. Μήπως μάλιστα σκέφτονται εκτός από τα… κλειδιά της πόλης της Ιερουσαλήμ (τιμητική διάκριση, τι άλλο;) του ζητήσουν να πάει για λογαριασμό τους σε συνάντηση με τον Αναστασιάδη και τον Σαμαρά να συζητήσει για την ΑΟΖ, τα οικόπεδα και τακοιτάσματα… Είναι άνθρωπος εμπιστοσύνης, πραγματικός εταίρος (το πρόβλημα είναι ότι οι Ισραηλινοί δεν συμπαθούν και πολύ τον ρόλο της… εταίρας στις διεθνείς τους σχέσεις).
Όταν μάλιστα εκφράζεται θετικά γι’ αυτό που έγινε και η Χαμάς… τότε ο μέσος Ισραηλινός Εβραίος φεύγει τρέχοντας. Κατά τα άλλα, εμείς εδώ στην ανάδελφη Ελλάδα ανακαλύψαμε ανασύσταση του «άξονα» Τουρκίας-Ισραήλ. ΟΚ.
defence-point.gr

Εφρέμ Ίμπαρ: Αδειάζει τον Ερντογάν ο πιο θερμός Ισραηλινός υπέρμαχος

Όταν ένας από τους θερμότερους υποστηρικτές των σχέσεων του Ισραήλ με την Τουρκία εκφράζει την απαισιοδοξία του για το κατά πόσον ο Ερντογάν θα «τιθασευθεί» εξαιτίας της «απολογίας» των Ισραηλινών για το θέμα του «Μαβί Μαρμαρά», τότε είναι προφανές ότι το κλίμα στις διμερείς σχέσεις παραμένει βαρύ και η καχυποψία για τις εκατέρωθεν προθέσεις κάθε άλλο παρά έχει υποχωρήσει.
Πρόκειται για τον διακεκριμένο ακαδημαϊκό, καθηγητή σπουδών πολιτικής στο πανεπιστήμιο του Μπαρ-Ιλάν, Εφρέμ Ίμπαρ, ο οποίος επίσης είναι διευθυντής του διεθνούς φήμης Κέντρου Στρατηγικών Σπουδών Μπεγκίν-Σαντάτ (BESA), ο οποίος σε παρέμβασή του χαρακτηρίζει την «απολογία» ως «διπλωματικό σφάλμα», τόσο από απόψεως ουσίας, όσο και απόψεως χρονικής επιλογής. Ο καθηγητής εκτιμά ότι οι προσδοκίες εξομάλυνσης ως αποτέλεσμα της απολογίας είναι απλά απατηλές.
Να θυμίσουμε επίσης ότι ο συγκεκριμένος ακαδημαϊκός είναι συγγραφέας ενός σημαντικού και για την Ελλάδα βιβλίου, με τίτλο «Η Εθνική Ασφάλεια των Μικρών Κρατών σε έναν Μεταβαλλόμενο Κόσμο» (The National Security of Small States in a Changing World).
Η συμφωνία δεν συνοδεύεται από μια δέσμευση πλήρους αποκατάστασης των διπ0λωματικών σχέσεων και δεν θα αποτρέψει τον Ερντογάν να εμπλακεί στη γνωστή του ρητορική εναντίον του Ισραήλ. Η δε πρόθεσή του να επισκεφτεί τη Λωρίδα της Γάζας που ελέγχεται από τη Χαμάς, χαρακτηρίζεται από τον καθηγητή ως «χαστούκι στο πρόσωπο του Ισραήλ και των ΗΠΑ».
Ο Εφρέμ Ίμπαρ ξεκαθαρίζει ότι κεντρικός στόχος της νεο-οθωμανικής εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας είναι να εξασφαλίσει ηγετικό ρόλο στη Μέση Ανατολή και τον ισλαμικό κόσμο, χαρακτηρίζοντας τον Ερντογάν ως «απλά και ξεκάθαρα αντισημίτη». Επαναλαμβάνουμε, ο συγκεκριμένος επιστήμονας ήταν από τους σημαντικότερους υποστηρικτές των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας, καθώς η σχετική φημολογία θέλει το BESA να δεχόταν και σημαντική χρηματοδότηση από την Τουρκία για ερευνητικά προγράμματα.
Η τουρκική πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο, συνεχίζει ο Ίμπαρ, συγκρούεται με τα ισραηλινά συμφέροντα και τα σχέδια να εξάγει μέσω της Κύπρου φυσικό αέριο στη «διχασμένη για ενέργεια Ευρώπη» και προειδοποιεί ότι η Τουρκία θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ακόμα και στρατιωτική βία για να διασφαλίσει τον ρόλο της στην ενεργειακή αγορά.
Πολύ ενδιαφέρον, ειδικά για την Ελλάδα, έχει άλλη μια παρατήρηση του διακεκριμένου επιστήμονα: Αναφέρει, ότι σημασία έχει και το πως μια περιοχή της οποίας το πρίσμα στις διεθνείς σχέσεις είναι η «πολιτική της ισχύος» (power politics) θα αντιληφθεί την ισραηλινή απολογία, καθώς ίσως κάνει την κυβέρνηση Νετανιάχου να μοιάζει αδύναμη!

«Η αίσθηση αδυναμίας προσκαλεί συνήθως την επιθετικότητα στη σκληρή μας γειτονιά» (perceived weakness usually invites aggression in our tough neighbourhood) είναι η ακριβής έκφραση που χρησιμοποιεί και υπαινίσσεται ότι το Ιράν και η Αίγυπτος θα μπορούσαν ακόμα και να συνεργαστούν με την Άγκυρα στρεφόμενες κατά του Ισραήλ. Η σημασία για την Ελλάδα περιγράφεται από τον αγγλικό όρο… Ας αναρωτηθούμε εάν αυτό που θεωρείται δεδομένο στους κύκλους των ειδικών των διεθνών σχέσεων, ισχύει και για τη χώρα μας κι εάν έχει αναλόγως προσαρμοσμένη την πολιτική της.
Εν κατακλείδι, ο Εφρέμ Ίμπαρ αναγνωρίζει ότι η «απολογία» μπορεί να αποτελεί διπλωματική επιτυχία των ΗΠΑ, την ίδια όμως στιγμή αποκαλύπτει την «επικίνδυνη παρανόηση» της Τουρκίας ως εκπροσώπου του «μετριοπαθούς Ισλάμ», εκτίμηση που είναι «απίστευτα αφελής», για μια Τουρκία που «απομακρύνεται από τη Δύση και τις αξίες της».
Καταλήγει το πολύ ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό άρθρο του λέγοντας ότι «η απολογία της Ιερουσαλήμ μόνο διευρύνει τις φιλοδοξίες της Τουρκίας και αποδυναμώνει την αποτροπή του Ισραήλ».
Χρειάζεται άλλα σχόλια;
defence-point.gr