Ο Γολγοθάς των Αράβων Χριστιανών και η Αραβική Άνοιξη

Του Δρ. Βύρωνα Ματαράγκα Διεθνολόγου
Η απαγωγή των δύο Μητροπολιτών , του Ελληνορθόδοξου Μητροπολίτη Βερροίας (Χαλεπίου) και Αλεξανδρέττας κ.Παύλου και του Συρορθόδοξου Μητροπολίτη Χαλεπίου κ. Γιοχάνα Ιμπραχίμ, αντανακλά τον σοβαρό κίνδυνο, στον οποίον είναι εκτεθειμένοι οι Χριστιανοί στη Συρία στην εποχή της διαβόητης «Αραβικής Άνοιξης».

Πριν από δύο μήνες απήχθησαν ο Ελληνορθόδοξος ιερεύς Μαχέρ Μαφούζ και ο Αρμένιος Καθολικός ιερεύς Μισέλ Καγιάλ. Τον παρελθόντα Σεπτέμβριο ο Ελληνορθόδοξος ιερεύς Φάντι Τζαμίλ Χαντάτ βρέθηκε νεκρός στη Δαμασκό, αφού προηγουμένως αποπειράθηκε να απελευθερώσει έναν απαχθέντα Χριστιανό.
Πολιτική κίνηση εκδημοκρατισμού έξωθεν ενθαρρυνομένη διά της «βίαιης» ανατροπής των αυταρχικών, ολοκληρωτικών, μονοκομματικών, προσωποπαγών δικτατοριών του αραβικού κόσμου, η «Αραβική Άνοιξη» αποβαίνει ένας ολέθριος «Αραβικός Τυφώνας» που στο πέρασμά του σαρώνει τα πάντα!
Στη Συρία, διεξάγεται βίαιος ένοπλος αγώνας για την ανατροπή του «Μπααθικού» καθεστώτος, το οποίο βρίσκεται στην εξουσία από το 1960. Προηγουμένως, κατά την δεκαετία του 1950, στη Συρία υπήρξαν εναλλαγές στρατιωτικού νόμου και κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Σε μία κατάσταση διασπασμένης εξουσίας και θυελλωδών πολιτικών αναταραχών, το Κόμμα «Μπάαθ» (Ανάσταση) που ίδρυσε ο Μισέλ Αφλάκ (1910-1989),Ελληνορθόδοξος Χριστιανός από την Δαμασκό, φιλόσοφος και κοινωνιολόγος, με τον πολιτικό λόγο που άρθρωνε έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αραβική ενοποίηση, η οποία έπρεπε να συμπεριλάβει όχι μόνο τους Μουσουλμάνους Άραβες, αλλά όλους τους Άραβες. Έκφραση και ενός σοσιαλισμού που να προσαρμόζεται στον Αραβικό κόσμο, το πολιτικό σύστημα του Κόμματος Μπάαθ ακολουθήθηκε και στο Ιράκ μετά το πραξικόπημα του 1968.
Από το 1970,όταν το Κόμμα Μπάαθ στη Συρία άρχισε να κυριαρχείται από άτομα με κοινό χαρακτηριστικό ότι ήταν Αλεβίτες, έχοντας επικεφαλής αυτών τον πτέραρχο Χάφεζ αλ Άσαντ, πατέρα του σημερινού υπό ανατροπή Προέδρου Μπάσερ αλ Άσαντ, ο κρατικός μηχανισμός περιήλθε υπό τον έλεγχο αυτής της θρησκευτικής μειονότητος. Οι Αλεβίτες ή Αλεβίδες (ενικός ο Αλεβίτης) (στα Αραβικά Αλάουϊ) είναι μία παραφυάδα των σιϊτών. Είναι οπαδοί του Αλί, επί θυγατρεί γαμπρού του Προφήτη Μωάμεθ και τέταρτου Χαλίφη (656-661 μ.Χ.), τον οποίον εξυμνούν υπερβολικά και στον οποίον αποδίδουν υπεράνθρωπες, σχεδόν θεϊκές ιδιότητες και θαυματουργικές ικανότητες. Έχουν τις δικές τους ιεροτελεστίες.
Το τελετουργικό τους περιλαμβάνει μουσική και τον στροβιλισμό. Συμμετέχουν άνδρες και γυναίκες. Οι ευκτήριοι οίκοι τους δεν λέγονται «τεμένη» ή «τζαμιά», αλλά «οίκοι συναθροίσεως». Αποτελούν το 12% του πληθυσμού της Συρίας που είναι 22 εκατομ.
Για τον λόγο αυτό, η αντιπαράθεση προς τους κυβερνώντες Αλεβίτες έλαβε την μορφή μιάς επίμονης αναγνώρισης του σουννιτικού Ισλάμ. Εκφραστές αυτού είναι οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι».
Σημειωτέον ότι η διάκριση των Μουσουλμάνων σε σουννίτες και σιϊτες προήλθε από την έριδα που ακολούθησε τον θάνατο του Προφήτη Μωάμεθ το 632 μ.Χ. ως προς την καταλληλότητα του προσώπου που θα διαδεχόταν τον Προφήτη Μωάμεθ ως επικεφαλής της Μουσουλμανικής κοινότητος.
Κάποιοι υποστήριξαν ότι το πρόσωπο αυτό θα πρέπει να ανήκει στον στενό κύκλο των πιστών συντρόφων του Μωάμεθ χωρίς να απαιτείται να είναι και συγγενικό του άτομο. Αυτοί ονομάστηκαν σουννίτες και υποστήριξαν τον Αμπού Μπακρ (632-634 μ.Χ.) ως πρώτο Χαλίφη.
Κάποιοι άλλοι υποστήριξαν ότι το πρόσωπο αυτό θα πρέπει να είναι κάποιος συγγενής του Προφήτη Μωάμεθ και πρότειναν τον Αλί, επί θυγατρεί γαμπρό του Προφήτη Μωάμεθ. Αυτοί ονομάσθηκαν σιϊτες. Οι σουννίτες πλειοψηφούν. Οι σιίτες υπολογίζονται στο 10% του συνόλου των Μουσουλμάνων και βρίσκονται στο Ιράν, Αζερμπαϊτζάν και στις χώρες του Περσικού Κόλπου.
Οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» είναι ένα από τα ισχυρότερα ισλαμικά κινήματα που αποτέλεσε την μεγαλύτερη δύναμη αντιπολίτευσης σε πολλές αραβικές χώρες. Ιδρύθηκε στην Αίγυπτο το 1928 από τον Μουσουλμάνο λόγιο Χασάν αλ Μπάννα. Διακηρύσσει το σουννιτικό Ισλάμ, την εγκαθίδρυση Ισλαμικής Δημοκρατίας, όπου ο Ιερός Νόμος του Ισλάμ (Σαρία) θα διέπει την προσωπική, οικογενειακή, κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή.
Στην Αίγυπτο, ο Πρόεδρος Μοχάμεντ Μόρσι, ο οποίος εξελέγη το 2012 με ποσοστό 51,73%, υπήρξε ο υποψήφιος των «Αδελφών Μουσουλμάνων». Στην Συρία, ύστερα από μία ατυχή εξέγερση κατά του Μπααθικού καθεστώτος, οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» κατατροπώθηκαν από τον Συριακό στρατό και τους Λόχους Άμυνας στην πόλη Χάμα τον Φεβρουάριο 1982 (2-28 Φεβρουαρίου 1982).
Η «ανοιξιάτικη» εξέγερση κατά της αυταρχικής, ολοκληρωτικής, μονοκομματικής, δικτατορικής πολιτικής εξουσίας με προμετωπίδα το σουννιτικό Ισλάμ δεν έγινε μόνο στην Συρία, αλλά και σε όλες τις άλλες αραβικές χώρες (Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο, Ιράκ, Υεμένη), όπου οι ανατραπέντες δικτάτορες ήταν σουννίττες Μουσουλμάνοι και το επικρατούν θρησκευτικό δόγμα ήταν πάντοτε το σουννιτικό.
Μολονότι η «Αραβική Άνοιξη» υποκινηθείσα από την πέρα του Ατλαντικού ακτή, έχει ως στόχο την εγκαθίδρυση δημοκρατικού πολιτεύματος δυτικού τύπου στον Αραβικό κόσμο, ο οποίος ομολογουμένως δεν έχει καμία τέτοια πολιτική παράδοση, η «εαρινή οσμή»που αποπνέει είναι έντονα θρησκευτική, και δη μουσουλμανική. Αυτό περικλείει πολλούς κινδύνους απρόβλεπτης εκρηκτικότητος. Και τούτο διότι, με πλήρη σεβασμό προς τις θρησκευτικές πεποιθήσεις όλων των ανθρώπων και όλων των λαών, η θρησκεία προσφέρει ένα εξαιρετικά γόνιμο έδαφος για λυσσαλέες, μανιώδεις συγκρούσεις και εμποτίζει με ζήλο τους μαχομένους για να αγωνισθούν άνευ ουδενός οίκτου μέχρι τελικής εξοντώσεως του βέβηλου εχθρού.
Η τεράστια δύναμη, την οποία αντλούν οι οπαδοί μιάς θρησκείας από την πίστη τους στην ορθότητα της διδασκαλίας αυτής για την Υπέρτατη Θεία Δύναμη ως της Μόνης Αληθείας, μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε ανεξέλεγκτη εμπάθεια για την υπεράσπιση των «ιερών και οσίων» κατά των ετεροθρήσκων, ακόμα και κατά των ετεροδόξων. Τα δραματικά προηγούμενα αφθονούν.
Οι θρησκευτικοί πόλεμοι στην Γαλλία(1562-1598) με αποκορύφωμα την Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου(νύχτα της 23ης προς την 24η Αυγούστου 1572), ο Τριακονταετής Πόλεμος (1618-1648),που ήταν μία βιαιότατη σύγκρουση μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών στην Ευρώπη, οι συγκρούσεις μεταξύ Προτεσταντών και Ρωμαιοκαθολικών στην Βόρεια Ιρλανδία (1968-1998), οι σφαγές των Χριστιανών από τους Δρούζους το 1860 στον Λίβανο, τότε επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γεγονός που ανάγκασε την Γαλλία να επέμβει στρατιωτικά και να διατηρήσει επί ένα έτος στρατιωτική παρουσία στην ευρύτερη περιοχή, οι αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ Μουσουλμάνων και Χριστιανών στον Λίβανο το 1958 και ο μακροβιότερος πόλεμος μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων στον Λίβανο (1975-1990) είναι μερικά μόνο από αυτά τα τραγικά προηγούμενα.
Οι Χριστιανοί της Συρίας είναι οι πρώτοι που ασπάσθηκαν τον Χριστιανισμό τον 1ο αιώνα μ.Χ. Γι’ αυτό λέγονται Παλαιοχριστιανοί. Για πρώτη φορά το όνομα «Χριστιανοί» δόθηκε στους οπαδούς του Ιησού Χριστού στην Αντιόχεια, τότε πρωτεύουσα της ρωμαϊκής επαρχίας της Συρίας.
Αυτοί οι Χριστιανοί των πρώτων Χριστιανικών χρόνων αρνήθηκαν πεισματικά να προσχωρήσουν στην νέα θρησκεία των Αράβων κατακτητών (7ος αιώνας),όταν η πλειοψηφία του γηγενούς πληθυσμού, απηυδισμένη από τις δογματικές έριδες περί μονοφυσιτισμού, μονοθελητισμού κ.α., προτίμησε να ασπασθεί το Ισλάμ. Οι Χριστιανοί αποτελούν το 10% του συνολικού πληθυσμού της Συρίας.
Οι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί αποτελούν το 35,7% των Χριστιανών. Ακολουθούν οι Συρορθόδοξοι, οι Μελχίτες, οι Ιακωβίτες, η Αρμενική Αποστολική Εκκλησία και οι Αρμένιοι Καθολικοί.
Το «Αραβικό Έαρ» δεν κατέδειξε μόνο την άκρως επισφαλή θέση των Αράβων Χριστιανών στα πατρώα εδάφη τους , στην γη των προγόνων τους, αλλά πυροδότησε και έναν ανηλεή εμφύλιο πόλεμο μεταξύ σουννιτών και σιϊτών στο Ιράκ, δηλαδή μεταξύ Αράβων Μουσουλμάνων. Η Αλ- Κάϊντα έχει απλώσει τα πλοκάμια της σε όλο τον Μουσουλμανικό κόσμο από την Ινδονησία έως το Μαρόκο. Ουδείς γνωρίζει πόσοι «Μουσουλμάνοι μαχητές» και από πού συρρέουν στην Συρία ή στο Ιράκ για να δώσουν τον «Ιερό υπέρ Πίστεως Αγώνα».
Χωρίς να φαίνεται πραγματοποιήσιμος ο εκδημοκρατισμός της Συρίας, δυστυχώς η πολιτική σταθερότης και η αρμονική συμβίωση των διάφορων θρησκευτικών κοινοτήτων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής φαίνεται να έχουν ενταφιασθεί σε βαθιά τάφρο!
πηγη