ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ Η ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

Τελικά τι είναι ένας συνωμοσιολόγος? Αν η απίθανη για τους πολλούς εκδοχή του της πραγματικότητας επαληθευτεί, διορατικός αν βγει μάπα το καρπούζι γραφικός. Το πρόβλημα είναι πως αν ανάμεσα στους ανθρώπους δεν υπήρχαν εκείνοι που κοιτάνε το δάσος και όχι το δέντρο, μπορεί ακόμα να ψάχναμε να βρούμε τη φωτιά...
Όταν ήμουν στο λύκειο (προ αμνημονεύτων χρόνων) θυμάμαι μια ιστορία που ήταν , ας πούμε, και η πρώτη "μύησή" μου σ΄αυτό που λέμε "να βλέπεις μακριά κι όχι μόνο ότι υπάρχει μπροστά στη μύτη σου".
Είχα τα γενέθλιά μου και γύρισα από σχολείο χαρούμενη γιατί μια φίλη μου, μου είχε φέρει σαν δώρο μια υπέροχη πουκαμίσα που μάλιστα από μέρες την είχα σταμπάρει σ΄ενα πολυκατάστημα και έλεγα πότε θα βρω χαρτζιλίκι να τη αγοράσω.


Η μητέρα μου ενθουσιάστηκε επίσης. Όμως ο ενθουσιασμός σταμάτησε απότομα μόλις ήρθε ο πατέρας μου στο σπίτι. Ο οποίος κοίταξε το δωράκι και μου είπε με σοβαρό τόνο. Ποια σου έκανε αυτό το δώρο? Η τάδε είπα. Να της το επιστρέψεις έτσι όπως σου το έδωσε μου λέει. Φυσικά έπαθα ένα πανικό. Πανικό γιατί για χιλιοστή φορά ο πατέρας μου έκανε αυτό που με εκνεύριζε πιο πολύ από όλα επάνω του. Μου κατέστρεφε κάτι ωραίο γιατί πιθανά του είχε καθίσει στο μυαλό κάποια παράλογη εμμονή....
Τον ρώτησα τι στο καλό μύγα τον τσίμπησε και μου καταστρέφει τη μέρα. Η μάνα μου είχε ήδη ακονίσει τα μαχαίρια και του έκανε μια επίθεση κατά μέτωπο, από αυτές που μόνο οι μανάδες μπορούν να κάνουν. Μια επίθεση ξέρετε που ξεκινάει από το μου χεις φάει τα συκώτια μια ζωή δεν θα σε αφήσω να κάνεις το ίδιο και στο παιδί.
Ο πατέρας μου ατάραχος της λέει "με σένα θα το συζητήσω αργότερα γιατί μια ζωή πιστεύεις όλους τους άλλους εκτός από μένα" σε σένα όμως παιδί μου σου λέω να επιστρέψεις το δώρο γιατί πολύ απλά είναι προϊόν κλοπής! Καταλαβαίνετε βέβαια τι ανάμικτα συναισθήματα κατέλαβαν την ήδη οργισμένη ψυχή μιας έφηβης. Απαξίωση για το πατέρα, σταυροφόρος για τη τιμή της φίλης, χάσμα γενεών, θέλω την ελευθερία μου κλπ μόνο βαλίτσα δεν έφτιαξα να το σκάσω από το σπίτι....
Για τις επόμενες πέντε μέρες η μάνα μου κι εγώ είχαμε κηρύξει πόλεμο. Δεν του μιλούσαμε. Δεν υπήρχε. Μέχρι που την έκτη μέρα... έσκασε η βόμβα στο σχολείο. Η τάδε (η φίλη μου) δεν ήρθε σχολείο γιατί την είχαν συλλάβει να κλέβει σ΄ενα πολυκατάστημα.... Αυτό που ένοιωσα δεν περιγράφεται. Δεν ξέρω τι κυριαρχούσε στα συναισθήματά μου. Η απορία, ο θαυμασμός, ή η περιέργεια.
Όταν γύρισα σπίτι, και το είπα στους γονείς μου, ο πατέρας μου, μου είπε και τώρα που πήρες το μάθημά σου μπορώ να σου εξηγήσω με πολύ απλό τρόπο πως το κατάλαβα, γιατί μάγος σίγουρα δεν είμαι. Η τάδε φίλη σου όπως την έχω παρατηρήσει έχει μια πολύ περίεργη συμπεριφορά, μοιάζει σαν να πάσχει από μανία καταδιώξεως, το βλέμμα της δεν κέρδισε ποτέ την εμπιστοσύνη μου για τη ψυχική της κατάσταση. Επί πλέον προέρχεται από μια πολύ πλούσια οικογένεια με τεράστια όμως προβλήματα στη σχέση γονείς παιδί. Κάθε φορά που τη ρωτάμε που είναι οι γονείς της ή έχουν φύγει σε κάποιο επαγγελματικό ταξίδι, ή οργανώνουν κάποια δεξίωση, ή είναι ο καθένας στο κόσμο του και το κορίτσι είναι συνέχεια με τον οδηγό, τη νταντά, τους υπηρέτες και το σκύλο της. Συνήθως αυτά τα παιδιά θέλουν να τραβήξουν τη προσοχή βρίσκοντας κάποιο τρόπο να ξεφτιλίσουν το άψογο προσωπείο της οικογένειας. Όταν είδα να φέρνεις εδώ ένα δώρο , μια πουκαμίσα, η οποία δεν ήταν σε συσκευασία δώρου αλλά μέσα σε μια τυχαία σακούλα (όντως έτσι ήταν) λεω, γαμώτο η μικρή το χει ρίξει στο κλέψιμο....
Τα δεδομένα ήταν μπροστά μας, η κοπέλα είχε όντως προβλήματα, η μάνα μου έλεγε το κακόμοιρο το κορίτσι όλο θλιμμένο είναι, εγώ την υπεράσπιζα γιατί είχα την εντύπωση πως ήταν πλουσιοκόριτσο μεν αλλά πολύ πρώτο γιατί τα έβαζε με όλους και όλα, ο πατέρας μου απλά είχε κοιτάξει το δάσος. Κι ήταν πολύ σκοτεινό για να καταλήξει καλά...
Παρατηρητικότητα ήταν το θαύμα. Κι ελεύθερη μετάφραση αυτού που έβλεπε....
Απλό δεν είναι? Σίγουρα μέσα σ΄αυτή τη μανία των θεωριών συνωμοσίας που έχει εξαπλωθεί παντού σαν τσουνάμι, υπάρχει κάθε λογής νους που τις έχει εφεύρει. Μονάδες ή ομάδες. Όμως στην βάση του το πρόβλημα παραμένει το ίδιο. Κάποιος σου παρουσιάζει μια εκδοχή της πραγματικότητας διαφορετική. Πολλές φορές αυτή η εκδοχή μπορεί να σου γκρεμίσει ότι γνωρίζεις. Να σου καταστρέψει όχι μόνο τη μέρα αλλά και όλο το τρόπο που έχεις μάθει να αντιλαμβάνεσαι ότι βλέπεις γύρω σου. Οι λύσεις είναι δύο, να απορρίψεις και να γυρίσει στον ασφαλή κόσμο σου, ή να το ψάξεις. Να το πιστέψεις άμεσα χωρίς να ερευνήσεις τίποτα δεν το βλέπω σαν λύση αλλά σαν ηλιθιότητα. Όμως γιατί να μην ψάξεις ακόμα και το πιο τρελό πράγμα που θα ακούσεις. Γιατί είναι τρελό εφόσον δεν το ξέρεις, αυτό όμως δεν αποκλείει πως μπορεί να περιέχει αλήθειες που κάποιος άλλος πρόλαβε να τις δει πριν από σένα. Και λέω πρόλαβε γιατί η αλήθεια αργά ή γρήγορα θα βγει μπροστά και τότε θα την δεις κι εσύ. Μέχρι τότε όμως θα πρέπει να μπορέσεις να δεις μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου που για άλφα, βήτα, γάμα λόγους είχε δει κάτι που ξέφευγε μεν από την μαζικοποιημένη αντίληψη αλλά που είχε βάση....
Κάποτε όλα όσα σήμερα ξέρουμε για δεδομένα δεν υπήρχαν. Κι αν κάποιος τα ανέφερε θα ήταν σίγουρα τρελός ή ευφάνταστος. Γιατί ο άνθρωπος μέσα του δεν θέλει να πιστέψει πως ξέρει λιγότερα από το διπλανό του, πως εκείνος κάτι ξέρει κι αυτός όχι, πως ο κόσμος του και οι πεποιθήσεις του μπορεί να είναι λάθος, πως κάποιος άλλος είναι πιο ξύπνιος. Όμως ακριβώς εκεί είναι το λάθος. Δεν είναι πιο ξύπνιος Απλά δεν θεωρεί δεδομένο πως αυτό που του σερβίρουν σαν πραγματικότητα, επειδή γίνεται αποδεκτή από τη πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω του, πρέπει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ να είναι και η αλήθεια.
Οι συνωμοσιολόγοι θεωρούνται από τα πολύ "σίγουρα" για την ευφυΐα τους μυαλά σαν δύστυχοι τρελοί. Κι από μια μεριά έχουν δίκιο. Γιατί σίγουρα πρέπει να έχεις μέσα σου μια μορφή τρέλας για να μπορέσεις να ξεφύγεις από αυτή τη πραγματικότητα που είναι χτισμένη πάνω σε κάθε είδους παράνοια και ανοησία αλλά όλοι την αποδέχονται ως έχει. Πρέπει να έχεις μια δόση τρέλας για να "εκθέσεις" χωρίς αναστολές τον εαυτό σου απέναντι στη στείρα κριτική της μάζας κι ίσως να μείνεις μόνος να ψάχνεις, απαξιωμένος ακόμα κι από αγαπημένους σου ανθρώπους. Επίσης χρειάζεται τρέλα γιατί σε πολλές περιπτώσεις τα πράγματα που βλέπεις , αν σε πάρουν χαμπάρι πως τα είδες, μπαίνεις σε σοβαρό κίνδυνο. Και τέλος θέλει τρέλα να ρισκάρεις να ταξιδέψεις σε άγνωστους δρόμους με μόνη δύναμη τον εαυτό σου, γνωρίζοντας πως στο τέλος μπορεί να κάνεις και λάθος. Μπορεί να είσαι όλος λάθος. Αλλά αξίζει το κόπο να το ψάξεις.
Κι έπειτα υπάρχει ένα δεδομένο. Για να γίνεις έτσι κι όχι αλλιώς κάποιος λόγος θα υπάρχει. Μια σύμπτωση που μπορεί να σου άνοιξε μια πόρτα, κάποιος άνθρωπος που εμπιστεύεσαι και σε σκούντησε να ξυπνήσεις, τα γεγονότα που τα συνδύασες με το κατάλληλο τρόπο, η ικανότητα να αφήνεις το μυαλό σου ανοιχτό ελεύθερο κι όχι κολλημένο σε υποχρεωτικές αντιλήψεις, πολλά μπορεί να είναι.
Αυτό που είναι θλιβερό όμως, είναι να βλέπεις ανθρώπους που έχουν φάει τα μάτια τους στα βιβλία, με ένα μάτσο πτυχία, και μια σειρά από τίτλους, να μην μπορούν να αντιληφθούν τίποτα πέρα από τη μύτη τους, να είναι τόσο πεισματικά αρνητικοί κι εγωιστές στο να αποδεχτούν πως μπορεί και να κάνουν λάθος, έστω μια μικρή πιθανότητα. Τόσο νάρκισσοι, τόσο βέβαιοι για την αντίληψή τους. Και δυστυχώς αυτοί είναι το μεγάλο δεκανίκι κάθε πλάνης. Τα έξυπνα φερέφωνα κάθε ψευτοαντίληψης είναι και η τροχοπέδη για την αλήθεια. Κι αυτή η απάτη μπορεί να φτιαχτεί με χίλιους δυο τρόπους.
Μέχρι που να αποδειχτεί πως τελικά η φιλενάδα, έκλεψε....
vasiliskos2.blogspot.gr