ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ ΤΗΝ ΕΥΔΑΠ ΜΕ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΕΞΠΡΕΣ

ΣΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ
Του Μάκη Βραχιολίδη
vrachiolidis@yahoo.gr
Η κυβέρνηση της καταστροφής, προχωρεί με συνοπτικές διαδικασίες στο ξεπούλημα και της ΕΥΔΑΠ, έτσι που οι Έλληνες σύντομα θα πουν …το νερό νεράκι! Μην ξεχνάμε ότι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους ο Παπανδρέου και οι διάδοχοί του μάς έχωσαν μέχρι τα μπούνια στα μνημόνια, ήταν και η ιδιωτικοποίηση των εταιρειών αστικού νερού. Έτσι λοιπόν, η σημερινή κυβέρνηση πραγματοποιεί και στη χώρα μας τη διαδικασία συσσώρευσης των φυσικών πόρων σε ιδιωτικά συμφέροντα.
Ο Α. Σαμαράς, δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο και προκειμένου να συνεχίσει να είναι αρεστός στους εγκληματίες τοκογλύφους της ΕΕ είναι έτοιμος να σύρει στην ανεργία και τους εργαζόμενους της ΕΥΔΑΠ οι οποίοι με την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας μένουν ξεκρέμαστοι.

Το Σωματείο Εργαζομένων της ΕΥΔΑΠ περιγράφει με τα πιο μελανά χρώματα την κατάσταση που διαμορφώνεται με το επικείμενο ξεπούλημά της:
«Η συγκυβέρνηση συνεχίζει με το δόγμα του Απολύστε-Ξεπουλήστε-Διαλύστε ακάθεκτη και αυταρχικά το μνημονιακό της έργο με συνοπτικές διαδικασίες σπέρνοντας τον όλεθρο σε όλους τους εργαζόμενους. Με απλές Υπουργικές Αποφάσεις κλείνει επιχειρήσεις, απολύει εργαζόμενους και ωθεί τους Έλληνες σε απόγνωση. Μετά την ΕΡΤ, τη ΛΑΡΚΟ, την ΕΛΒΟ, την ΕΑΒ, τη ΔΕΗ πλησιάζει η ώρα για το ξεπούλημα και της ΕΥΔΑΠ. Την Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013, η Έκτακτη Γενική Συνέλευση των Μετόχων, τροποποίησε το Καταστατικό της ΕΥΔΑΠ καταργώντας το άρθρο που διασφάλιζε το 51% στο Ελληνικό Δημόσιο. Την ίδια μέρα στη Βουλή των Ελλήνων οι Υπουργοί Χρυσοχοϊδης, Στουρνάρας και Κεφαλογιάννη κατέθεσαν τροπολογία σε άσχετο νομοθέτημα του Υπουργείου Τουρισμού, για το συμψηφισμό οφειλών ανάμεσα σε ΕΥΔΑΠ και Δημόσιο. Ειδικότερα, παρέχεται η εξουσιοδότηση για τον προσδιορισμό και πληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών με Κοινή Υπουργική Απόφαση μέχρι τις 30 Ιουνίου 2013 του Δημοσίου προς την ΕΥΔΑΠ από έργα υποδομής, κ.λπ., καθώς και μη φορολογικών οφειλών της ΕΥΔΑΠ προς το Δημόσιο.
Με άλλη διάταξη στην ίδια τροπολογία καταργείται η επιτροπή που ασκεί την διαχείριση του λογαριασμού εφάπαξ του προσωπικού της ΕΥΔΑΠ και παύει η υποχρέωση του Δημοσίου να καλύπτει εφεξής το έλλειμμα του λογαριασμού αυτού. Ξέρει πολύ καλά η συγκυβέρνηση τι σημαίνει αυτό. Αποκλείοντας τη δυνατότητα προσλήψεων μόνιμου προσωπικού, με το λογαριασμό εφάπαξ των εργαζομένων να είναι ήδη 69 εκ € ελλειμματικός και με νέο κύμα αποχωρήσεων εν όψει, είναι αμφίβολη η πιθανότητα διάσωσης του λογαριασμού αυτού και η διασφάλιση της δυνατότητας να αποζημιωθούν οι συνάδελφοι στο μέλλον. Άλλο ένα σοβαρό πλήγμα για τους εργαζόμενους που έχουν φτάσει στα όρια της αντοχής τους.
Η μεγαλύτερη Εταιρεία Ύδρευσης και Αποχέτευσης της χώρας, μια εταιρεία κερδοφόρα, αποδοτική και σύγχρονη, θα μπορούσε να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης και ανάκαμψης επιλύοντας τα μεγάλα προβλήματα ύδρευσης και αποχέτευσης Πανελλαδικά, αλλά αντί αυτού, η κυβέρνηση επιλέγει την σταδιακή απαξίωσή της ώστε να ξεπουληθεί το αμέσως επόμενο διάστημα σε ιδιωτικά συμφέροντα. Μόλις προχθές η Γενική Συνέλευση, μοίρασε στους μετόχους της επιπλέον μέρισμα, συνολικά 21,3 εκ € από τα οποία μάλιστα τα 12,7 εκ € πήγαν στο ΤΑΙΠΕΔ. Ένα σημαντικό κομμάτι του ποσού αυτού προέρχεται από τις μειώσεις των μισθών μας».
ΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Σε πόνημα των Νικήτα Μυλόπουλου και Στέλιου Γκιάλη, αναφέρεται το πώς ξεδιπλώνεται το σχέδιο ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ και τις επιπτώσεις που θα έχει αυτό. Αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα αυτού του πονήματος για να διαπιστώσετε πώς οι πολιτικοί μας ταγοί χρησιμοποιώντας ψέματα παίζουν ακόμη ένα παιχνίδι στις πλάτες του λαού.
«Ο καπιταλισμός αφού δημιούργησε το φαινόμενο της λειψυδρίας (μέσω των μηχανισμών υπερεκμετάλλευσης των υδατικών συστημάτων και ταυτόχρονης ρύπανσής τους), τη μετατρέπει στη συνέχεια σε επιχειρηματική ευκαιρία κέρδους, μέσω διαφόρων μορφών ιδιωτικοποίησης που άπτονται όλων των διαστάσεων της χρήσης του νερού. Και φυσικά, μία τέτοια λύση δεν θα μπορούσε να παραμείνει στα χέρια του “ανίκανου, αντιπαραγωγικού και διεφθαρμένου” δημόσιου τομέα. Μόνο ο δυναμισμός, η ευρωστία, η ασφάλεια και η ευελιξία που παρέχει ο  «υγιής» ιδιωτικός τομέας μπορεί να βρει τη λύση (και) για αυτό το ζωτικής σημασίας περιβαλλοντικό πρόβλημα. Η ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης είναι το πρώτο, και ενδεχομένως το πιο καθοριστικό βήμα σε αυτήν τη διαδικασία.
Ένα πρώτο συμπέρασμα που μπορεί να προκύψει από την εμπειρία της εφαρμογής μορφών ιδιωτικοποίησης σε περισσότερο ή λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες είναι η σαφέστατη αποτυχία του κράτους, ως βασικού εγγυητή των ιδιωτικών εταιριών, στο να «προσέχει και να παρακολουθεί» δηλαδή τη γενικότερη δραστηριότητα και υλοποίηση των συμβάσεων και των στόχων που υπογράφηκαν. Ουσιαστικά δηλαδή η ιδιωτικοποίηση του τομέα δεν επέφερε τα αναμενόμενα, ειδικά στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας, και επομένως απέτυχε στην εκπλήρωση των κοινωνικών της στόχων. Η παροχή νερού αν και στοιχειωδώς αναγκαία για όλους, παρουσίασε έντονηανισότητα και κοινωνική διαστρωμάτωση. Οι νεοσύστατες ανώνυμες/ ιδιωτικές εταιρίες ύδρευσης είχαν ως κύριο μέλημα την αύξηση των κερδών, αποκλείοντας προβληματικές περιοχές του υφιστάμενου αστικού δικτύου όπου αναλάμβαναν την ευθύνη διαχείρισης, στις οποίες παρατηρούνται καθυστερημένες ή καθόλου πληρωμές των λογαριασμών. Έτσι, με αυτά τα κριτήρια οι ιδιωτικές εταιρίες ωθούνταν και συνεχίζουν να ενεργούν σύμφωνα με κοινωνικές διακρίσεις οικονομικού χαρακτήρα, ειδικότερα στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, δημιουργώντας ένα δίκτυο απαλλαγμένο από «στοιχεία» που επέφεραν ζημίες στους ίδιους αλλά και στην συνολικότερη διαχείριση του τομέα, που ήταν και το ζητούμενο. Επίσης, οι συνθήκες μονοπωλίου που επιτράπηκε στις εταιρίες αυτές, αναπόφευκτα συνδεδεμένη και με το χαρακτήρα του νερού ως φυσικά μονοπωλιακού αγαθού, δεν είχε τα υπεσχημένα αποτέλεσμα (π.χ. βελτίωση υποδομών και εξυπηρέτησης, πτώση τιμών κλπ). Έτσι, η μοναδική εταιρία που είχε το δικαίωμα διαχείρισης του τομέα σε κάθε περίπτωση ανά τον κόσμο, εξαιτίας της έλλειψης ανταγωνισμού και της ανελαστικής ζήτησης που χαρακτηρίζει το νερό επέφερε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για την εταιρία να δράσει σεπεριβάλλον μονοπωλίου, χωρίς να τηρεί τους αρχικούς όρους των συμβάσεων που είχαν υπογραφεί».
 "Ελεύθερη Ώρα"