Σελίδες

▼

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Ο αφελληνισμός, διαχρονική πολιτική της Αλβανίας

Αναφορά του Προξένου Αργυροκάστρου προς την Ελληνική Πρεσβεία στα Τίρανα, στην οποία περιγράφονται οι επίμονες προσπάθειες που καταβάλλουν οι αλβανικές αρχές για την αλβανοποίηση των ονομάτων και των επωνύμων των Βορειοηπειρωτών, καθώς και οι πιέσεις που ασκούν ακόμη και κατά τον χρωματισμό των οικιών και καταστημάτων των. (Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών,1933, Α/Α αρ. 6385, εν Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου και Ελληνοαλβανικές Σχέσεις, επιμ. Βασ. Κόντης, τ. ΙΝ, σελ. 178, Αθήνα 1997).
Αναφορά του Προξένου Αργυροκάστρου προς την Ελληνική Πρεσβεία στα Τίρανα, στην οποία περιγράφονται οι επίμονες προσπάθειες που καταβάλλουν οι αλβανικές αρχές για την αλβανοποίηση των ονομάτων και των επωνύμων των Βορειοηπειρωτών, καθώς και οι πιέσεις που ασκούν ακόμη και κατά τον χρωματισμό των οικιών και καταστημάτων των. (Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών,1933, Α/Α αρ. 6385, εν Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου και Ελληνοαλβανικές Σχέσεις, επιμ. Βασ. Κόντης, τ. ΙΝ, σελ. 178, Αθήνα 1997).
Του Κώστα Μάρη*
Η Αλβανία δημιουργήθηκε με την Συνθήκη του Λονδίνου (17/30 Μαΐου 1913). Τα όρια της καθορίστηκαν με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (17.12.1913). Στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος συμπεριελήφθη και το βόρειον τμήμα της Ηπείρου, έκτοτε ονομασθέν  Β. Ήπειρος, που είχεν ήδη απελευθερωθεί κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο (1912-13) από τον ελληνικό στρατό.

Επειδή οι κάτοικοι της περιοχής ήσαν Έλληνες, αντέδρασαν στην απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων που αγνόησε τόσο την εθνική τους ταυτότητα όσο και την εκπεφρασμένη βούλησή τους για ένωση με την Ελλάδα. Επαναστάτησαν και δημιούργησαν την ανεξάρτητη Πολιτεία της Αυτονόμου Ηπείρου (17-2-1914), με τελευταίο νομικόν εκβάν την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας (17-5-1914), που παραχωρούσε πλήρες καθεστώς Αυτονομίας (εκπαιδευτικής, θρησκευτικής, δικαστικής, διοικητικής) στους νομούς Αργυροκάστρου και Κορυτσάς. 
Η δημιουργία αλβανικού κράτους είναι εξωγενής: Οι μεν αλβανικοί πληθυσμοί ουδέποτε επαναστάτησαν ή άλλως πώς διεκδίκησαν την ανεξαρτησία τους από την Οθωμανική Αυτοκρατορία (τουναντίον, μάλιστα, ήσαν οι πλέον αφοσιωμένοι υπήκοοι και αποτελούσαν τον πολεμικό βραχίονα του σουλτάνου), οι δε Βορειοηπειρώτες, με σειρά επαναστατικών κινημάτων, από της επομένης της πτώσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, επεδίωκαν την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό και, μετά το 1830, την ένωση με την Ελλάδα. 
Η "κατασκευή", συνεπώς, της Αλβανίας δεν στηριζόταν στην βούληση των κατοίκων της περιοχής, αλλά εξυπηρετούσε, αποκλειστικώς, τα γεωπολιτικά συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής. Ένεκα της εξωγενούς δημιουργίας της, η Αλβανία, από της επομένης της ιδρύσεώς της, επεδόθη στην βίαιη και συστηματική αλβανοποίηση όλων των υπηκόων του κράτους. Αυτή, η άνωθεν επιβολή της αλβανικής συνειδήσεως στους κατοίκους του κράτους, απετέλεσε την κυρίαρχη, εν πολλοίς δε και τη μόνη, κρατική ιδεολογία παρά την διαδοχική εναλλαγή συστημάτων, πολιτευμάτων και προσανατολισμών. Με πλέγμα συνταγματικών νομοθετικών και διοικητικών διατάξεων εφήρμοσε μακρόπνοο και μεθοδευμένο σχέδιο πλήρους αφανισμού των Βορειοπειρωτών αλά και των Μαυροβουνίων και των Σέρβων.1 Στο παρόν θα περιορισθούμε στους τρόπους εξαλβανισμού, ειδικά, της Βορειηπειρωτικής κοινότητας. Οι τρόποι αυτοί είναι πολύμορφοι, χρονικώς παράλληλα και αλληλοσυμπληρούμενοι ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, το οποίο είναι εις πρώτον στάδιον ο αφελληνισμός και εις δεύτερον ο πλήρης εξαλβανισμός των ελληνικής καταγωγής Αλβανών υπηκόων. Οι τρόποι του αφελληνισμού αναλύονται στην:
Παραχάραξη της ιστορικής μνήμης, της ιστορικής γεωγραφίας, της πολιτιστικής παραδόσεως.
Διαστρέβλωση της σύγχρονης, πραγματικότητας, με την επιβολή περιοριστικών μέτρων, την αλλοίωση στοιχείων.
Υπονόμευση της ιστορικής προοπτικής, με επεμβάσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία, την θρησκευτική ελευθερία.
Αναλυτικώς, οι τρόποι αφελληνισμού είναι οι εξής:
1) ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟΣ (ΕΔΑΦΙΚΟΣ) ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Η Αλβανία αναγνωρίζει ως ελληνικής εθνικότητος μόνον όσους κατάγονται και κατοικούν σε μια μικρή περιοχή, που την ονομάζει "μειονοτική ζώνη". Όσοι κατοικούν εντός της μειονοτικής ζώνης αλλά κατάγονται από περιοχές που ευρίσκονται έξω απ' αυτήν, στερούνται και των στοιχειωδών έστω μειονοτικών δικαιωμάτων. Έτσι η κατοχύρωση μειονοτικών δικαιωμάτων π.χ. η λειτουργία "μειονοτικών" (εληνοφώνων) σχολείων στοιχειώδους εκπαιδεύσεως περιορίζεται σε πολύ μικρό αριθμό Βορειοηπειρωτών. Τα όρια της "μειονοτικής ζώνης" αυθαιρέτως και μονομερώς καθορίζει η Αλβανία, οσάκις δε της παρέχεται η ευκαιρία τα περιορίζει. Πιο κραυγαλέα είναι η περίπτωση της επαρχίας Χειμάρρας. Η περιοχή αυτή το 1946 έπαυσε να συμπεριλαμβάνεται στην "μειονοτική ζώνη " με απόφαση της Λαϊκής Βουλής της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας.
2) ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Επεδιώχθη συστηματικώς η πληθυσμιακή αλλοίωση του χώρου της Βορείου Ηπείρου. Τούτο επετεύχθη, αφ' ενός μεν με την βίαιη μετακίνηση (εκτοπίσεις, εξορίες) του ελληνικού πληθυσμού προς την βόρειο και κεντρική Αλβανία, αφ' ετέρου δε με το εποικισμό του βορειοηπειρωτικού χώρου από Αλβανούς. Ακόμη και χωριά ολόκληρα μετεφέρθησαν : π.χ. τα χωριά Περδικάρι της επαρχίας Δελβίνου μετεκομίσθη ολόκληρο στο Τσέρικ του νομού Ελμπασάν της κεντρικής Αλβανίας , ώστε οι κάτοικοί του να αναμιχθούν με τους γηγενείς Αλβανούς. Μετά το 1991, η μετεγκατάσταση Αλβανών εκ Βορρά προκαλείται από τον ψίθυρο της κυβερνήσεως των Τιράνων, ότι οι Βορειοηπειρώτες θα αναγκασθούν να φύγουν προς την Ελλάδα και επομένως οι επήλυδες θα καταλάβουν τις περιουσίες τους. 
3) ΛΗΞΙΑΡΧΙΚΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Τέκνα γονέων ελληνικής εθνικότητος, κατά την εγγραφήν τους στα βιβλία των ληξιαρχείων, χαρακτηρίζονται ως αλβανικής εθνικότητος. Πρόκειται για πρωτοτυπία : το ίδιο το κράτος αφ' ενός μεν αναγνωρίζει και τους δύο γονείς ως Έλληνες, αφ' ετέρου όμως χαρακτηρίζει τα τέκνα τους ως Αλβανούς. Προσφορότερη ήταν η πρακτική αυτή στις περιπτώσεις τέκνων προερχομένων από μικτούς γάμους. Ζωντανή απόδειξη της ανωτέρω μεθοδεύσεως αποτελεί η δήλωση- ομολογία του κ. Βάσκε Τσιφλίγκου, πρώην νομικού συμβούλου του τ. προέδρου Ραμίζ Αλία : " Τη δεκαετία του ' 70 έδωσαν εντολή στα ληξιαρχικά γραφεία να καταχωρούν τους Έλληνες ως "Αλβανούς".2 Άλλη μορφή ληξιαρχικού αφελληνισμού συνιστά η αφαίρεση της ελληνικής εθνικότητος από όλους τους Βορειοηπειρώτες που εξορίσθηκαν ή εκτοπίστηκαν στην κεντρική και βόρειο Αλβανία . Δεν πρόκειται για παρεπομένη ποινή, αλλά για αυτόματη διοικητική αλλαγή επερχομένη κατά την μεταγραφή τους στο ληξιαρχείο του τόπου εξορίας. Ας σημειωθεί ότι οι βιαίως μετακινηθέντες αποτελούν μεγάλο ποσοστό, αν όχι την πλειονότητα των Βορειοηπειρωτών. Πολλές φορές η αλλαγή εθνικότητας επεκτεινόταν και σε αλλαγή του Θρησκεύματος! Έτσι ο Παναγιώτης Ζώτος, του Θεοφάνους και της Πηνελόπης, γεννηθείς στο "μειονοτικό" χωριό Σωπική, νομού Αργυροκάστρου, εμφανίζεται στο υπό στοιχεία ΒΕ09520/21-3-59 δελτίο αλβανικής του ταυτότητος, εκδοθέν στο Ελμπασάν, ως Αλβανός στην εθνικότητα και μουσουλμάνος στο θρήσκευμα !

4) ΑΠΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Ο αφελληνισμός αυτός είναι επακόλουθο της διαφορετικής "αντιλήψεως" της έννοιας απογραφής. Διότι τα επίσημα πληθυσμιακά στοιχεία δεν είναι αποτέλεσμα απογραφής και ελευθέρας δηλώσεως της βουλήσεως των απογραφομένων, αλλά προέρχονται από την κίνηση των βιβλίων των ληξιαρχείων του κράτους. Τα βιβλία αυτά περιέχουν ήδη αλλοιωμένα στοιχεία, αποτέλεσμα των ανωτέρω περιγραφεισών μεθοδεύσεων. Επιπλέον, κάθε έλεγχος είναι αδύνατος, διότι τα στοιχεία δεν δημοσιεύονται αναλυτικώς ( κατά χωριό , πόλη, νομό). Κατά συνέπεια, ο προσδιορισμός των Βορειοηπειρωτών σε 58.758 άτομα (3), ανταποκρίνεται στην καλύτερη περίπτωση στο 1/10 του πραγματικού πληθυσμού τους. 
5) ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Αυτός εμφανίζεται σε τρεις μορφές, ήτοι ως:
α) Ήπιος: Τα ελληνικά κύρια ονόματα παραποιούνται σε σημείο να γίνονται αγνώριστα ,π.χ. το Φίλιππος γίνεται Λίπε, τα υποκοριστικά Γιαννάκης, Κωστάκης κλπ. μετατρέπονται σε κύρια, ενώ το Σωτήριος μετατρέπεται σε Σοτίρ, που ακουστικώς ουδόλως διαφέρει από το μουσουλμανικό Ταχίρ κλπ. 
β) Εξαναγκαστικός: Το διάταγμα 5339/23-9-75 "περί υποχρεωτικής αλλαγής ακαταλλήλων ονομάτων και επωνύμων" όριζε τα εξής " Υπήκοοι έχοντες ονόματα ακατάλληλα από απόψεως πολιτικής, ιδεολογικής και ηθικής ως επώνυμα άσχημα υποχρεούνται να τα αλλάξουν. Η αλλαγή των ακαταλλήλων ονομάτων και των άσχημων επωνύμων πρέπει να τελειώσει μέχρι την 31/12/76. Δεν επιτρέπεται εις τον υπάλληλον του ληξιαρχείου να καταχωρίσει γέννηση τέκνου δια το οποίον ο δηλών ζητεί να δώσει όνομα ακατάλληλο από απόψεως πολιτικής, ιδεολογικής, ηθικής.4 Έτσι άλλαξαν υποχρεωτικώς τα ονόματα δεκάδων χιλιάδων Βορειοηπειρωτών , με κύρια ονόματα "αλβανικά" (π.χ. Ιλίρ, Αρμπέν, Ντρίτα) ή "ευρωπαϊκά" (π.χ. Έλβις, Ντόναλντ) καθώς και επώνυμα που θυμίζουν Ελλάδα. 
γ) Περιοριστικός της επιλογής ονόματος: Η ονοματοδοσία των νεογέννητων μέχρι το 1991 γινόταν βάσει καταλόγου που υπήρχε σε κάθε ληξιαρχείο και η οποία περιελάμβανε μόνον ονόματα κατατείνοντα στη δημιουργία αλβανικής εθνικής συνειδήσεως (π.χ. Σοκόλ, Αρμπέν, Ιλίρ, Βαλπόνα). 
δ) Βεβαίως, μετά το 1991, η νομοθεσία αυτή, παρότι δεν κατηργήθη ρητώς, ατόνισε. Έτσι οι Βορειοηπειρώτες εξακολουθούν να φέρουν ονόματα εκτός ελληνικής παραδόσεως, διότι το κράτος απαγορεύει αλλαγές στα βιβλία των ληξιαρχείων. 
6) ΤΟΠΩΝΥΜΙΚΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Με την απόφαση 225/23-9-75 "περί μετονομασίας μερικών χωριών"5, αλλάζουν τα ελληνικά τοπωνύμια και γίνονται αλβανικά. Έτσι μετονομάζονται η Πρωτόπαπα (Κορυτσάς) σε Λιούμαι, το Μαυρόπουλο (Αγίων Σαράντα) σε Μπουρόνια, ο Άγιος Νικόλαος (Δροπόλεως) σε Ντρίτα, ο Άγιος Ανδρέας (Αγ. Σαράντα) σε Παρτιζάνι, το Φανάρι (Άγ. Σαράντα) σε Ντρίτας και προστίθενται σε παλαιότερες μετονομασίες: Άγιοι Σαράντα = Σαράντι, Άρτα (Αυλώνος)= Νάρτα, ώστε ο χώρος της Βορείου Ηπείρου να εμφανίζεται σε αλβανική ταυτότητα. 
7) ΓΛΩΣΣΙΚΟΣ - ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Η ελληνική γλώσσα διδάσκεται στοιχειωδώς στις πρώτες τάξεις των δημοτικών σχολείων μόνον της χαρακτηρισμένης "μειονοτικής ζώνης". Έτσι οι διεσπαρμένοι στην κεντρική και βόρειο Αλβανία δεν διδάσκονται ούτε την, ούτε στη μητρική τους γλώσσα. Το ίδιο συμβαίνει και στο υπόλοιπο  (και μεγαλύτερο) τμήμα της Β. Ηπείρου (περιοχές Χειμάρρας, Κορυτσάς, Πρεμετής κλπ.). Η προσπάθεια για άνοιγμα ελληνικών σχολείων εκτός "μειονοτικής ζώνης" που ξεκίνησε το 1992, απέτυχε διότι το Υπουργείο Παιδείας διέταξε το βίαιο κλείσιμό τους. Η απόφαση αυτή αποδεικνύει ότι η Αλβανία επιμένει στην πολιτική της σταδιακής αλβανοποιήσεως όλων των Βορειοηπειρωτών. Τα σχολικά εγχειρίδια στα ελληνόφωνα σχολεία είναι μεταφράσεις αντίστοιχων αλβανικών και υλοποιούν την πολιτική του αλβανισμού με την δημιουργία, στο παρόν στάδιο, ελληνόφωνου μεν πληθυσμού, παντελώς όμως αποκομμένου από την ελληνική παράδοση. Η πλήρης αλβανοποίηση θα αποτελέσει το επόμενο στάδιο. 
8. ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ- ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Συνίσταται στην παραποίηση της ιστορικής αλήθειας. Με δήθεν επιστημονικές μελέτες προσπαθούν να αποδείξουν ότι όλοι οι Ηπειρώτες είναι ιλλυρικής καταγωγής. Σ' αυτή τη λογική εντάσσεται και η διεκδίκηση ολοκλήρου του ηπειρωτικού χώρου μέχρι τον Αμβρακικό κόλπο από τους Αλβανούς, οι οποίοι εμφανίζονται ως απόγονοι των Ιλλυριών. Πανάρχαιες ελληνικές πόλεις (Απολλωνία, Βουθρωτό, Βύλλις, Αντιγόνεια κλπ.) βαπτίζονται ιλλυρικές και τα εις αυτές αρχαία κτίσματα (ναοί, θέατρα) και τα ευρήματα, καθώς και ο πολιτισμός τους, ιλλυρικά. Ακόμη και αρχαίες ελληνικές επιγραφές παρουσιάζονται ως ιλλυρικές, ενώ διδάσκουν ότι η αλβανική γλώσσα είναι η αρχαιοτέρα της Βαλκανικής.6
9. ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Αναπόσπαστο στοιχείο της ελληνικής ταυτότητος είναι η Ορθοδοξία. Η προσπάθεια αλβανοποιήσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας ξεκίνησε με την πραξικοπηματική ανακήρυξη του Αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της Αλβανίας. Συνεχίστηκε με τους απηνείς διωγμούς εναντίον του ορθοδόξου κλήρου που κορυφώθηκε και διευρύνθηκε και τους πιστούς κατά την περίοδο της κομμουνιστικής διακυβερνήσεως της χώρας. Με το διάταγμα 4.337/13-11-677 και το Σύνταγμα του 1976 η αθεία ανηγορεύθη σε επίσημη κρατική ιδεολογία και ποινικοποιήθηκε κάθε θρησκευτική δραστηριότητα. Μετά το 1990, παρά τα διαφημιζόμενα ανοίγματα, η ουσιαστική βελτίωση είναι μικρή : τίθενται εμπόδια στην Οργάνωση, Διοίκηση και Λατρεία (δεν επιστρέφεται η εκκλησιαστική περιουσία, εμποδίζεται η ανέγερση ναών, εκδιώκονται Έλληνες ιερείς). Παραλλήλως ασκείται διαρκής και αυξανόμενη πίεση δια τον εξοβελισμό της ελληνικής γλώσσης ακόμη και στις αμιγώς ελληνόφωνες ενορίες. 
10. ΠΟΛΙΤΙΚΟ - ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Οι ελληνικής εθνότητος ονομάζονται "μειονοτικοί" , όρος που δεν αποδίδει εθνικότητα αλλά τη βούληση των Τιράνων να τους υποβιβάσουν. Το κράτος ασκεί το ίδιο αλλά και επιτρέπει ελευθέρως την ανθελληνική προπαγάνδα. Υποτιμητικές εκφράσεις για τους Έλληνες εμφανίζονται σε σχολικά βιβλία, επιδοτούμενες από το κράτος εκδόσεις, εκπομπές στην κρατική τηλεόραση κλπ. Οι πρακτικές αυτές σκοπεύουν στον εκφοβισμό της βορειοηπειρωτικής κοινότητος και στην αποσιώπηση από πολλούς Βορειοηπειρώτες της αληθινής ταυτότητός τους. 

Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ
Από τις μεθοδεύσεις που εν συντομία προσπαθήσαμε να καταγράψουμε, συνάγεται αβίαστα ένα και μόνον συμπέρασμα: Εάν δεν εξασφαλισθεί, και μάλιστα σύντομα, η αυτονομία της Βορείου Ηπείρου με βάση το Πρωτόκολλο της Κερκύρας και τις αρχές του ΟΑΣΕ, ως αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση των Βορειοηπειρωτών στις πατρογονικές εστίες τους, η πολιτική του αφελληνισμού θα συνεχίζεται σταθερή, αμείωτη και συστηματική. Σε λίγα χρόνια θα έχουν πλήρως ευοδωθεί τα σχέδια των Αλβανών για αλαβανοποίηση του βορειοηπειρωτικού χώρου, είτε με την ομαδική φυγή των Βορειοηπειρωτών στο εξωτερικό (Ελλάδα) είτε με την ολοκληρωτική αφομοίωσή τους. 
-----------------------------------
1. Οι σερβικοί πληθυσμοί κατοικούν περί την Αχρίδα και οι Μαυροβούνιοι στο βόρειο τμήμα του κράτους. 
2.Βλέπε εφημερίδα "Shqip" της 8-8-93.
3. Βλέπε Vjetari Statistikor i ninit 1990 (= Στατιστική Επετηρίς του έτους 1990), σελ. 22. Τα ίδια στοιχεία αναδημοσιεύονται και στην Στατιστική Επετηρίδα του έτους 1991, σελ. 279. 
4. Διάταγμα του Προεδρείου της Λαϊκής Βουλής της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας (Gazeta Zyrtare (= Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ) φ.4/11-11-75} κυρωθέν με τον ν. 5354/17-11-75 (ΦΕΚ 5/31-12-75). 
5. Απόφαση του Προεδρείου της Λαικής Βουλής της Λαικής Δημοκρατίας της Αλβανίας, Gazeta Zyrtare φ. 4/11-11-75.
6. Πρόλογος του καθηγητή Zihni Sako (δ/ντού του Ινστιτούτου Λαογραφίας) στο Fjalor Shqip-Greqist (=Αλβανοελληνικό Λεξικό)του N.GjΙnΙ, εκδοτικός οίκος σχολικών βιβλίων, Τίρανα, 1971. 
7. Διάταγμα της Λαικής Βουλής της Λαικής Δημοκρατίας της Αλβανίας, Gazeta Zyrtare φ.12/22-11-67. 
------------------------------------------------------------------------------------------------
*Περιοδικό Προβολή
aftonomi.gr




































στις

12 σχόλια:

  1. Unknown25 Μαρτίου 2016 στις 7:19 μ.μ.

    Ώστε η πλειονότητα του πληθυσμού της Βόρειας Ηπείρου ήταν Έλληνες;

    Ο Jean-Claude Faveyrial (1817-1893), Γάλλος ρωμαιο-καθολικός ιερέας (ανήκε στο Τάγμα των Λαζαριστών), που δίδαξε για 21 χρόνια γαλλικά και φιλοσοφία στο ρουμανικό λύκειο του Μοναστηρίου (το 1867-1893), και συγγραφέας του βιβλίου ‘Histoire de l'Albanie’ (Ιστορία της Αλβανίας) που έμεινε ανέκδοτο ως το 2001, είπε: «Στις αρχές του 19ου αιώνα, οι αλβανικές περιοχές εκτείνονταν από το βουνό Παρνασσός της Πίνδου και την ακτή της Πρέβεζας…περιοχές κατοικούμενες από Αλβανούς και Βλάχους.» (Jean-Claude Faveyrial, Historia e Shqipërisë: (më e vjetër), Plejad 2004, p. 51)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Unknown25 Μαρτίου 2016 στις 7:21 μ.μ.

    Ποιοί ήταν όμως αυτοί οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες; Μήπως στην πραγματικότητα οι περισσότεροι ήταν εξελληνισμένοι Αλβανοί και Βλάχοι;

    «Η (ελληνική) απαίτηση στη νότια Αλβανία (Ήπειρος) στηρίζεται απόλυτα στον ισχυρισμό ότι η πλειονότητα του πληθυσμού είναι Έλληνες. Οι Έλληνες αριθμούν 120.000 ως Έλληνες και ως Αλβανούς 80.000. Αλλά ποιοι είναι οι ‘Έλληνες’; Τουλάχιστον τα 5/6 από αυτούς [περίπου το 80%] - αν όχι περισσότεροι - είναι Αλβανοί Χριστιανοί του ορθόδοξου δόγματος, Αλβανοί στην καταγωγή και στη γλώσσα, οι οποίοι επειδή αναγνωρίζουν το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, θεωρούνται Έλληνες υπό την έννοια ότι έχουν αφομοιωθεί από την ελληνική κουλτούρα.» (“The Nineteenth Century and After XIX-XX a Monthly Review”, founded by James Knowles, Vol. LXXXVI, July-December 1919, page 645.)

    Το ίδιο διατυπώνει και ο Βρετανός περιηγητής και συγγραφέας Edmund Spencer στο βιβλίο του ‘Travels in European Turkey, in 1850, through Bosnia, Servia, Bulgaria, Macedonia, Thrace, Albania, and Epirus, with a visit to Greece and the Ionian Isles’ (εκδόθηκε στο Λονδίνο το 1851) στο μέρος εκείνο του βιβλίου που ονομάζει ‘A journey from Ohrid to Janina’, όπου θεωρεί ότι μεγάλο μέρος των Ελλήνων και των ελληνόφωνων του νότου της Αλβανίας, ήταν εξελληνισμένοι Αλβανοί, οι οποίοι επηρεάστηκαν - γλωσσικά και πολιτισμικά - από την ελληνορθόδοξη εκκλησία.

    Το ίδιο αναφέρει η εγκυκλοπέδια Britannica το 1910, ότι δηλαδή υπήρχε ένας πληθυσμός Ελλήνων στην Ήπειρο, που όμως δεν ήταν γνήσιοι Έλληνες (υπονοώντας ότι ήταν πληθυσμός που είχε αφομοιωθεί από τους Έλληνες και ήταν πλέον ελληνόφωνοι): «Υπάρχει ένας αξιόλογος πληθυσμός ελληνόφωνων στην Ήπειρο, οι οποίοι ωστόσο, πρέπει να διαχωριστούν από τους γνήσιους Έλληνες των Ιωαννίνων, της Πρέβεζας και των πιο νότιων περιοχών. Αυτοί μπορούν να υπολογιστούν γύρω στις 100.000.» (Encyclopedia Britannica, section on Albania, 1910, p. 483)

    Ο Βαρώνος John Cam Hobhouse Broughton, αναφερόμενος όχι μόνο στην Ήπειρο, μας λέει για τους ‘Έλληνες’ που είναι Αλβανοί, Βλάχοι ή Βούλγαροι στην καταγωγή, που στην πραγματικότητα δεν είναι ελληνικής καταγωγής αλλά μέλη της Ελληνο-ορθόδοξης Εκκλησίας και γι’ αυτό αποκαλούνται συνήθως και αυτοί ως ‘Έλληνες’ ή ‘Ρωμαίοι’ (Ρωμιοί):
    «Ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς που συμπεριλαμβάνονται υπό τον όρο ‘Ρωμαίοι’ ή Χριστιανοί της Ελληνο-ορθόδοξης Εκκλησίας…είναι σίγουρα μεικτής καταγωγής…Αυτοί λοιπόν είναι οι Αλβανοί, οι Μανιάτες, οι Μακεδόνες, οι Βούλγαροι και οι Βλάχοι Έλληνες…Αν δούμε συνολικά τους Έλληνες, δεν μπορούν παρ’ όλα αυτά, να αναφερθούν ξεκάθαρα ως μεμονομένος λαός, αλλά περισσότερο ως μία θρησκευτική ομάδα που αντιτίθεται στην καθεστηκυία τάξη της εκκλησίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας…» (John Cam Hobhouse, A Journey Through Albania and Other Provinces of Turkey in Europe and Asia to Constantinople, during the years 1809 and 1810, (James Cawthorn, London 1813), Vol. II, p. 58)

    «Τελικά μία συνθήκη στην Κωνσταντινούπολη τον Ιούλιο του 1881, με την οποία η οριοθέτηση μιας (συνοριακής) μεθορίου λιγότερο ευνοϊκής για την Ελλάδα, ανατέθηκε σε μία διεθνή επιτροπή…Η Ελλάδα δεν εγκατέλειψε την πρόθεση της να εισβάλει στη νότια Αλβανία μέχρι που μία ναυτική διαμαρτυρία και αποκλεισμός των ακτών της διενεργήθηκε απ’ τις Μεγάλες Δυνάμεις…Έκτοτε η Ελλάδα πραγματοποίησε κάθε πιθανό βήμα ώστε να αποσπάσει τη νότια Αλβανία απ’ την Τουρκία με μία βαθμιαία διείσδυση και εξελληνισμό του πληθυσμού.» (Stavro Skendi, The Albanian national awakening, 1878-1912, Princeton, N.J.: Princeton University Press, 1967, p. 57)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Unknown25 Μαρτίου 2016 στις 7:24 μ.μ.

    Επειδή αναφέρθηκα στις προσπάθειες εξελληνισμού των χριστιανών Αλβανών της Ηπείρου και της νότιας Αλβανίας, ας δούμε δύο μαρτυρίες.

    Ας δούμε τη μαρτυρία του Εκρέμ Μπέη Βλόρα, που επισκέφτηκε το Μπεράτι το 1908 «Παράλληλα με την επίσκεψη μου στο τουρκικό σχολείο ινταντιγιέ, επισκέφτηκα επίσης το κύριο ελληνικό σχολείο. Αυτό μου έδωσε μία ευκαιρία να ελέγξω τις προσπάθειες των σημερινών Ελλήνων να εκπολιτίσουν τους αγροίκους και βάρβαρους Αλβανούς. Ο οδηγός μου ήταν ο Έλληνας Πρόξενος. Το σχολείο είναι σε ένα μεγάλο, αρκετά ρημαγμένο σπίτι στη γειτονιά Mangalem. Είναι το αντίστοιχο του εξατάξιου γυμνάσιου. Επιπλέον, το Μπεράτι έχει οκτώ δημοτικά ελληνικά σχολεία - τέσσερα για αγόρια και τέσσερα για κορίτσια. Το γυμνάσιο λειτουργεί για περισσότερο από τριάντα χρόνια και είναι το πρώτο ίδρυμα του είδους του που έχει χτιστεί στο σαντζάκι του Μπερατίου. Εβδομήντα με ογδόντα αγόρια διδάσκονται εδώ χωρίς δίδακτρα, αφού τα έξοδα καλύπτονται από την Ένωση για τη Διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας στην Αθήνα. Οι δάσκαλοι διορίζονται κυρίως από τον μητροπολίτη και πληρώνονται απ’ την Αθήνα. Η εκκλησία έχει επιβάλλει έναν μικρό φόρο στον πληθυσμό, στο επίπεδο των δέκα πιάστρων (δύο κορώνες) ετησίως, τις οποίες συλλέγει ο subashi, συχνά μόνο από τους πλουσιότερους. Είναι για την πληρωμή των μισθών των ιερέων, αλλά το μεγαλύτερο μέρος καταλήγει στο θησαυροφυλάκιο της ελληνικής σχολικής ένωσης στην Αθήνα. Πρέπει να πω ότι η διδασκαλία σε αυτό το σχολείο και στα άλλα κρατικά ελληνικά σχολεία είναι καλύτερη σχεδόν σε όλα από αυτή στο τουρκικό σχολείο. Οι Έλληνες έχουν δουλέψει αφοσιωμένοι επιμελώς για δεκαετίες, ακολουθώντας σταθερούς στόχους, με την πρόθεση αφομοίωσης του πληθυσμού. Οποιοσδήποτε δεν είναι πεπεισμένος από τη δικιά μου ερμηνεία των προθέσεων και των αποτελεσμάτων αυτής της “εκπολιτιστικής και σχολαστικής” δουλειάς, θα έπρεπε να έρθει στο Μπεράτι το απόγευμα, όταν τα παιδιά - όλοι Αλβανοί - φεύγουν από το σχολείο, ενώ τραγουδάνε τον ελληνικό εθνικό ύμνο.» (Ekrem bey Vlora, Aus Berat und vom Tomor: Tagebuchblätter, (Sarajevo: Daniel A. Kajon, 1911), p. 24-54 - Translated from the German by Robert Elsie.)

    Ο Δανός αρχαιολόγος Peter Oluf Brønstedt, οποίος στις 12 Δεκεμβρίου του 1812 επισκέφτηκε την Πρέβεζα, είπε ότι «Κάθε χριστιανός Αλβανός που έχει δεχτεί οποιουδήποτε είδους μόρφωση, καταλαβαίνει τα σημερινά ελληνικά, συχνά καλύτερα απ’ τη μητρική του γλώσσα. Όλη η φιλολογική εκπαίδευση, στα θρησκευτικά και σε άλλα σχολεία, πραγματοποιείται στα νέα ελληνικά, εκτός από μερικές φυλές, που εδώ και μερικούς αιώνες έχουν ασπαστεί το Ισλάμ…» (Peter Oluf Brønstedt, Interview with Ali Pacha of Joanina, in the Autumn of 1812; with Some Particulars of Epirus, and the Albanians of the Present Day, (Edited with an introduction by Jacob Isager), Athens: The Danish Institute at Athens 1999, p. 34-77)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Unknown25 Μαρτίου 2016 στις 7:24 μ.μ.

    «…Οι χριστιανοί ορθόδοξοι στον αλβανικό νότο, οι οποίοι, μέσω της ελληνικής εκπαίδευσης και της επιρροής της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είχαν αποκτήσει μία ελληνική συνείδηση και πολλοί από αυτούς έγιναν πρωτοπόροι στην ενδυνάμωση της ελληνικής κουλτούρας και επίσης ωφέλησαν το ελληνικό κράτος με διάφορους τρόπους. Η επιρροή του ελληνισμού στον Αλβανό Ορθόδοξο ήταν τέτοια που, όταν αναπτύχθηκε η αλβανική εθνική ιδέα, στις τρεις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, ήταν πάρα πολύ μπερδεμένοι όσον αφορά την εθνική τους ταυτότητα. Συνεπώς παρατηρούμε το φαινόμαινο ότι πρωταγωνιστές των δύο εθνικών κινημάτων να έρχονται από το ίδιο χωριό. Για παράδειγμα, το χωριό Qestorat στο Αργυρόκαστρο ήταν ο τόπος γέννησης του γνωστού ευεργέτη Χριστάκη Ζωγράφου (Kristaq Zografi) (1820-1896) και του γιου του Γεωργίου, Υπουργού των Εξωτερικών της Ελλάδας, ηγετικής προσωπικότητας του ελληνικού εθνικού κινήματος και πρώτου γενικού κυβερνήτη της Ηπείρου μετά την απελευθέρωση της το 1913. Το ίδιο χωριό ήταν επίσης τόπος της ηγετικής προσωπικότητας του αλβανικού εθνικού κινήματος Pandeli Sotiri, που ήταν μαθητής του δασκάλου ελληνικών Koto Hoxhi (1824-1895). Ο Hoxhi συνήθιζε να διδάσκει την αλβανική γλώσσα μυστικά στους μαθητές του, αυτός είναι ο λόγος που συγκρούστηκε με το ελληνικό προξενείο στα Γιάννενα, όπου στην πραγματικότητα είχε κάνει ένα ατυχές αίτημα για την ίδρυση ενός αλβανικού σχολείου. Στην πραγματικότητα αφορίστηκε από τον Επίσκοπο του Αργυροκάστρου. Ακόμα, εκτός από τον Sotiri, το σχολείο του Qestorat παρήγαγε ακόμα έναν σημαντικό αντιπρόσωπο του αλβανικού εθνικού κινήματος, τον Petro Nini Luarasi…Πιστεύω ότι θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί, τηρουμένων των αναλογιών, πώς αυτοί οι νεαροί Αλβανοί θα μπορούσαν να είναι τον 19ο αιώνα στα χωριά τους, σπουδάζοντας στα ελληνικά σχολεία αρχικά στα ίδια τους τα χωριά και αργότερα στη Ζοσιμαία Σχολή στα Γιάννενα, και να επηρεάζονται έτσι απ’ την ελληνική κουλτούρα, ένα γεγονός που, σε συνδιασμό με τη χριστιανική ορθόδοξη πολιτισμική παράδοση με την οποία μεγάλωσαν στο σπίτι, τους οδήγησε στον εξελληνισμό…» (Vassilis Nitsiakos, On the Border: Transborder Mobility, Ethnic Groups and Boundaries on the Albanian-Greek frontier, LIT Verlag Münster, Berlin 2010, p. 153-154)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Unknown25 Μαρτίου 2016 στις 7:26 μ.μ.

    Ας δούμε τώρα ένα παράδειγμα της προσπάθειας εξελληνισμού της Ηπείρου (και όχι μόνο) και των Αλβανών, από τη Λουντζερία, μέσω της εκκλησίας αυτή τη φορά.

    «Είναι επίσης πολύ καλά γνωστό, σ’ αυτό το μέρος των Βαλκανίων, και πίσω στους οθωμανικούς χρόνους, τα εθνόνυμα ‘Έλληνας’ και ‘Χριστιανός Ορθόδοξος’ ήταν κατά πολύ συνώνυμα, έτσι ώστε ήταν δύσκολο να είσαι χριστιανός και να λες ότι δεν είσαι Έλληνας. Η Λουντζερία (Lunxhëri) αυτής της ασάφειας ή αντίθεσης. Με το ξεκίνημα του 19ου αιώνα και αργότερα, οι Βρετανοί, οι Γάλλοι και οι Αυστριακοί περιηγητές που επισκέφτηκαν τη Λουντζερία, οι περισσότεροι ερχόμενοι μέσω των Ιωαννίνων, περιέγραψαν τους Λουντζεριότες ως ορθόδοξους χριστιανούς που μιλούσαν αλβανικά, και είχαν την αίσθηση ότι, ξεκινώντας από το Δελβινάκι, έμπαιναν σε μία άλλη χώρα, παρόλο που τα πολιτικά σύνορα δεν υπήρχαν τότε. Δεν μιλούσαν ελληνικά, όπως μιλούσαν πιο νότια, υπήρχε μία αλλαγή στον τρόπο ζωής και στα έθιμα των χωριατών… Τα ελληνικά, παρόλα αυτά, χρησιμοποιούνταν στις εκκλησιαστικές ακολουθίες σε όλη τη Λουντζερία, και οι ηλικιωμένες γυναίκες από το χωριό Këllëz έλεγαν ότι ‘εμείς οι γυναίκες δεν καταλαβαίναμε τι έλεγε ο παπάς’. Επίσης, λέγεται ότι οι νεαροί άντρες που άφηναν τη Λουντζερία στον δρόμο του κουρμπέτ (ξενιτιάς) για την Κωνσταντινούπολη, μιλούσαν μόνο αλβανικά και μάθαιναν τα ελληνικά και τα τούρκικα στην Κωνσταντινούπολη.» (Gilles De Rapper, Better than Muslims, not as good as Greeks: Emigration as experienced and imagined by the Albanian Christians of Lunxhëri, Sussex Academic Press, 2005, p.10-11)

    Αυτός ήταν ο σφιχτός εναγκαλισμός από την ελληνο-ορθόδοξη εκκλησία. Αξίζει να αναφέρουμε ότι όταν στη Βοστώνη των Η.Π.Α. πέθανε από βαριά γρίπη ένας ορθόδοξος χριστιανός Αλβανός, ο Kristaq Dishnica, μέλος της αλβανικής κοινότητας του Hudson της Μασσαχουσέττης, ένας εκεί Έλληνας ορθόδοξος ιερέας, αρνήθηκε να ψάλει την νεκρώσιμη ακολουθία. Ο λόγος ήταν ότι ο Dishnica ήταν από αυτούς που διεκδικούσαν οι εκκλησιαστικές ακολουθίες για τους χριστιανούς Αλβανούς να γίνονται στην αλβανική γλώσσα. (Constance J.Tarasar, Orthodox America, 1794-1976: development of the Orthodox Church in America, Bavarian State Library, (1975), p. 309)

    Για τους Αλβανούς μετανάστες στις Η.Π.Α. που είχαν προσχωρήσει στην αλβανική εθνική κίνηση, διατείνονταν ο πρόξενος Μοναστηρίου το 1909: «Επίσης την προσοχήν ημών δέον να ελκύση και η Αμερική, εν η ο Αλβανισμός των Ορθοδόξων επετέλεσεν ατυχώς σπουδαίαν πρόοδον…» (Α.Υ.Ε., 1909, Ι’, αρ. 517, Προξενείο Μοναστηρίου προς Υπουργείο Εξωτερικών, Μοναστήρι, 25 Ιουνίου 1909)

    Ο αλβανισμός λοιπόν προχώρησε ατυχώς σύμφωνα με τον Έλληνα πρόξενο, ακριβώς επειδή ο στόχος της Ελλάδας ήταν η αφομοίωση και ο εξελληνισμός του κάθε χριστιανού ορθόδοξου, ανεξαρτήτως της πραγματικής καταγωγής του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Unknown25 Μαρτίου 2016 στις 7:27 μ.μ.

    Οι ιερείς στήριζαν με τον τρόπο τους όπως είδαμε τις επιδιώξεις της ελληνικής κυβέρνησης και ήταν κατά της ίδρυσης αλβανικών σχολείων και κατά της εισαγωγής της αλβανικής γλώσσας στις θρησκευτικές εκκλησιαστικές ακολουθίες.

    Ήδη από το 1892, ο Μητροπολίτης Καστοριάς Φιλάρετος απευθυνόμενος σε τμήματα του πληθυσμού της πνευματικής του επικράτειας, καλούσε τους πιστούς να αντιταχθούν στην προσπάθεια για τη σύσταση αλβανικών σχολείων, που ήταν τότε σε εξέλιξη, φτάνοντας ως το σημείο να ισχυριστεί πως η αλβανική γλώσσα ουσιαστικά δεν υφίσταται. (Stavro Skendi, The Albanian National Awakening 1878-1912, Princeton 1967, σελ. 137-138.)

    Έγραφε η αλβανική εφημερίδα «Drita» που τυπώνονταν στη Σόφια για το Μητροπολίτη Κορυτσάς Φώτιο:
    «Είναι θεοσεβής ο Αρχιερεύς μας, αλλά και Ιησουΐτης τέλειος, νηστεύει πάντοτε αλλά και κινεί κάθε κακοποιό ελατήριο κατά των ατυχών ημών Αλβανών ώστε να ματαιώσει κάθε εθνικό μας σκοπό, ώστε να μας προσηλυτίσει στην ελληνική ιδέα, φροντίζοντας με καταχθόνια μέσα ώστε να κλείσουν τα Αλβανικά μας σχολεία, ώστε να γίνουν έρευνες στον κάθε Αλβανό, αδιαφορώντας για την περαιτέρω τύχη μας και περιορίζοντας μας με πρόστιμα και κατάρες και αφορισμούς να μη μιλάμε την μητρική μας γλώσσα ούτε στον δρόμο, ούτε στις συναναστροφές, ούτε ακόμα και στα ίδια μας τα σπίτια! Παράλογη απαίτηση και παράτολμη αξίωση! Με άλλα λόγια να επιβάλλουμε ακόμα και στους γέροντες γονείς μας, στους παππούδες μας και στους υπόλοιπους ηληκιωμένους συγγενείς μας, να συνδιαλέγονται μαζί μας Ελληνιστί! … Αλλά με πιο δικαίωμα, Σεβασμιώτατε; Τι είστε εσείς και μας επιβάλλεστε με αυτόν τον τρόπο; Μήπως δεν είστε ένας κληρικός, ένας μισθωτός μας για τα χριστιανικά μας καθήκοντα; … Εάν τολμήσουμε να κατηγορήσουμε τη γλώσσα και τον εθνισμό σας, θα μας μισήσετε; Βεβαίως. Τότε με πιο δικαίωμα εσείς κατηγορείτε και καταδιώκετε τη γλώσσα μας και τον εθνισμό μας;» (Εφημερίδα Drita, αρ. φύλλου 74, Α.Υ.Ε. (Αρχεία Υπουργείου Εξωτερικών) 1906, 64. 3)

    Ο εναγκαλισμός των Αλβανών από την ελληνορθόδοξη εκκλησία συνεχίζεται κατά κάποιο τρόπο ακόμα και σήμερα. Με πρωτοβουλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας και με τη στήριξη του Ιδρύματος «Πνοή Αγάπης» της Εκκλησίας της Αλβανίας, λειτουργεί δίγλωσσο ιδιωτικό οκτατάξιο Δημοτικό Σχολείο στο Αργυρόκαστρο, καθώς και άλλα δίγλωσσα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (Νηπιαγωγεία, τετρατάξιο Ενιαίο Εκκλησιαστικό Λύκειο, Τεχνικό Λύκειο και ΙΕΚ). Επίσης, δίγλωσσα ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην Κορυτσά (Όμηρος), στα Τίρανα (Αρσάκειο) και στη Χιμάρα, όπου στα παιδιά διδάσκεται η ελληνική ιστορία, οι ελληνικές εθνικές γιορτές, ο ελληνικός εθνικός ύμνος κ.α. Στα σχολεία αυτά δεν φοιτούν μόνο τα παιδιά των Ελλήνων της Αλβανίας, αλλά και Αλβανοί μαθητές.

    Η Ελλάδα και η Εκκλησία, ήθελε να αφομοιώσει τους Αλβανούς της Ηπείρου, ήθελε να τους εξελληνίσει, έτσι ώστε να καταλάβει τα εδάφη της Ηπείρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Unknown25 Μαρτίου 2016 στις 7:27 μ.μ.

    Ας δούμε και την έκθεση του Προξένου Αργυροκάστρου, Π. Καρυτσινού, προς την Πρεσβεία Κωνσταντινουπόλεως, σχετικά με την οθωμανική απογραφή στο σαντζάκι Αργυροκάστρου. Οι Οθωμανικές αρχές απάλλαξαν από το καθήκον του απογραφέα κάποιον Αναγνώστη Μουζίνα, επειδή αυτός επέμεινε να καταγραφούν οι Αλβανοί χριστιανοί ορθόδοξοι κάτοικοι ενός χωριού απλώς ως χριστιανοί, ανείκοντες στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, και όχι ως Αλβανοί Χριστιανοί. Ο Μουζίνας δηλαδή ήθελε να μην καταγραφεί η καταγωγή των κατοίκων του χωριού. Ο Έλληνας πρόξενος, υπηρετώντας την πολιτική της κυβέρνησης του (σκοπός της οποίας ήταν η αφομοίωση και ο εξελληνισμός των Αλβανών Ορθοδόξων), κατακρίνει την πράξη των Οθωμανικών αρχών να απαλλάξουν τον Μουζίνα.

    Σύμφωνα με τον Πρόξενο: «…τον Αναγνώστην Μουζίναν, αντικατασταθέντα δι’ ετέρου, διότι, κατά τας πρώτας ημέρας της απογραφής, επέμεινεν, ίνα οι κάτοικοι του αλβανοφώνου χωρίου Μουζίνα, του καζά Δελβίνου, απογραφώσι, κατά την επιδήλωσίν των, ‘Ρουμ - Πατριαρχικοί’ και ουχί ‘Ρουμ - Αρναούτ - Πατριαρχικοί’» και παρακάτω ο Έλληνας Πρόξενος λέει «ολόκληρον το χριστιανικόν στοιχείον του Σαντζακίου Αργυροκάστρου είναι και μένει ενιαίον και αδιαχώριστον, μίαν και μόνην αποτελούν εθνότητα την ελληνικήν.» (Α.Υ.Ε., 1905, αακ ΙΕ’, αρ. 129, Προξενείο Αργυροκάστρου προς Πρεσβείαν Κωνσταντινουπόλεως, Αργυρόκαστρο, 15 Δεκεμβρίου 1905)

    Ασφαλώς, το χριστιανικό στοιχείο του Αργυροκάστρου δεν ήταν ούτε τότε (το 1905) αλλά ούτε και τώρα εξ’ ολοκλήρου ελληνικό, αλλά τα λόγια του Πρόξενου είναι πλήρως ευθυγραμμισμένα με την ελληνική προπαγάνδα.

    Χαρακτηριστικές είναι και οι οδηγίες που έδινε το Υπουργείο Εξωτερικών στον Νομάρχη Κέρκυρας, όταν τον Μάιο του 1911: «Καθ’ όσον αφορά την Αλβανίαν, επειδή εν τη χώρα ταύτη δεν δυνάμεθα να έχωμεν ιδίας βλέψεις, το κύριον ημών μέλημα είναι να εργαζώμεθα αθορύβως και δεξιώς παρά τοις Αλβανοίς ίνα εδραιώσωμεν παρ’ αυτοίς την προς ημάς πεποίθησιν και ότι το μόνον έθνος μετά του οποίου δέον να συμπράξωσι και συνεννοηθώσιν είνε το Ελληνικόν, το οποίον κοινά προς αυτούς έχει τα συμφέροντα.» (Α.Υ.Ε., 1911, 34.1, Υπουργείον Εξωτερικών προς τον Νομάρχην Κερκύρας, Αθήνα, 23 Μαΐου 1911.)

    Αθόρυβα λοιπόν και πολύ προσεκτικά θα έπρεπε να εργάζωνται οι Έλληνες, ώστε να εξελληνίσουν τους Αλβανούς. Αν και δεν αναφέρονται ανοιχτά στον πρόθεση τους για τον εξελληνισμό, παρόλα αυτά αυτό εννοεί, όπως είδαμε και στα παραπάνω αποσπάσματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Unknown25 Μαρτίου 2016 στις 7:31 μ.μ.

    Ο Baron John Hobhouse Broughton λέει τα εξής:
    «Η ίδια σκιά η οποία σκίαζε αυτό το κομμάτι της Ευρώπης τα παλαιά χρόνια, φαίνεται να μην έχει καθόλου εκλείψει κατά τα μεσαιωνικά και τα νεώτερα χρόνια. Όλα όσα ξέρουμε μέχρι πρόσφατα για τη σημερινή Αλβανία είναι, ότι είναι μια επαρχία της ευρωπαϊκής Τουρκίας, που συνορεύει στα βόρεια και τα βόρειο-ανατολικά από μία αλυσίδα βουνών, που λέγονται Μαύρα Βουνά, που τη διαχωρίζουν μερικώς από την περιοχή που πριν λεγόταν Μακεδονία, και μερικώς από τη Σερβία και τη Δαλματία έχοντας στα δυτικά τον κόλπο της Βενετίας, στα ανατολικά τη Μακεδονία, τη Θεσσαλία και την υπόλοιπη Ελλάδα και τελειώνει στα νότια με τον Κόλπο του Λεπάντο, ή σύμφωνα με μερικούς, τον Κόλπο της Άρτας (Κορινθιακό Κόλπο). Η έκταση της χώρας έχει διαιρεθεί από τους Βενετούς, όπως πιστεύω, σε Άνω και Κάτω Αλβανία, με το πρώτο μέρος να αντιστοιχεί, όπως θεωρείται, με τα παλιό Ιλλυρικό, και το άλλο με την Ήπειρο. Μερικοί συγγραφείς, ωστόσο, όταν περιγράφουν την Αλβανία, αναφέρονται κυρίως στο προηγούμενο κομμάτι (το βόρειο), το οποίο το ορίζουν ως τον νότο με μία φανταστική γραμμή που το διαχωρίζει από την υπόλοιπη χώρα…υπάρχει όμως ανάμεσα στους κατοίκους μία αντίληψη διαχωρισμού ανάμεσα στα βόρεια και τα νότια μέρη; Αλλά ποτέ δεν έχω δει κάποιον χάρτη στον οποίο να είναι ξεκάθαρα σημειωμένη η γραμμή του διαχωρισμού και ίσως ολόκληρη σχεδόν η περιοχή, συμπεριλαμβανομένης ακόμα και της Ακαρνανίας, μπορεί σωστά να συμπεριληφθεί στην Αλβανία.» (John Cam Hobhouse, A Journey Through Albania and Other Provinces of Turkey in Europe and Asia to Constantinople, during the years 1809 and 1810, (James Cawthorn, London 1813), Vol. I, p. 22.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Unknown25 Μαρτίου 2016 στις 7:32 μ.μ.

    Ο Alphonse de Beauchamp λέει:
    «Ο πληθυσμός της σημερινής Ηπείρου, δεν είναι ωστόσο ολοκληρωτικά αλβανικός: πολλές φυλές Σέρβων, Βουλγάρων, Βλάχων, Τούρκων και Ελλήνων, υπάρχουν εκεί αλλά στα Ιωάννινα οι Έλληνες και οι Εβραίοι είναι οι περισσότεροι. Δεν είναι ασυνήθιστο λοιπόν να ακούγονται οι γλώσσες αυτών των διαφορετικών ανθρώπων, ή μία εξειδικευμένη φρασεολογία να ομιλείται από αυτούς στην ίδια πόλη. Οι Αλβανοί, ωστόσο, είναι η μεγαλύτερη αριθμητικά κοινότητα…» (Alphonse de Beauchamp, The Life of Ali Pacha of Jannina, Late Vizier of Epirus, Surname Aslan or the Lion, London 1823, p. 21)

    Στο βιβλίο του Alphonse de Beauchamp, ‘The life of Ali Pacha, of Jannina, late vizier of Epirus, surnamed Aslan, or the Lion, from various documents’ στη σελίδα 3 του βιβλίου του λέει: «…των Αλβανών ή σημερινών Ηπειρωτών…» ενώ στις σελίδες 4 και 5 λέει: «Η Ήπειρος, που τώρα λέγεται Αλβανία, βρίσκεται στα βορειο-δυτικά της Ελλάδας και εκτείνεται κατά μήκος των ανατολικών ακτών της Αδριατικής. Η Μακεδονία συνορεύει μαζί της στα ανατολικά, ενώ η Αιτολία και το Ιόνιο στα νότια. Η Αλβανία είναι μια άγρια και δύσκολη χώρα, πολύ ορεινή, με κρύες θερμοκρασίες, έχοντας λίγες πεδιάδες αλλά βρίθοντας από εξαιρετικά βοσκοτόπια…Η Αλβανία μπορεί να θεωρηθεί ως η επιτομή κάθε κλίματος, ως μία μικρογραφία των διάφορων περιοχών των Άλπεων. Εκτείνεται κατά μήκος της ακτής της θάλασσας για περίπου 45 λεύγες, από τα Ακροκεραύνια Όρη μέχρι τον Αμβρακικό Κόλπο, τη σημερινή Άρτα.» (Alphonse de Beauchamp, The Life of Ali Pacha of Jannina, Late Vizier of Epirus, Surname Aslan or the Lion, London 1823, p. 3-5)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Unknown25 Μαρτίου 2016 στις 7:33 μ.μ.

    Ο Αθανάσιος Ψαλίδας, αναφερόμενος στην Αλβανία και στα όρια της, - αν και αργότερα μετέβαλε την άποψη του - είπε: «…Όρια και γεωγραφική διάπηξις. Η δε Αλβανία (το ποτέ Ιλλυρικόν και Ήπειρος) συνορεύει ανατολικά με την κάτω Μακεδονίαν και Θεσσαλίαν. Βόρεια με την Μπόσναν και Σερβίαν. Δυτικά με το Ιόνιον Πέλαγος και μεσημβινά με τον Αμβρακικόν κόλπον. Η δε των υψηλών βουνών της, από την Ραγούζαν έως το Ζητούνι, της είναι σύνορον της στεριάς επιτηδειότατον, σαν το μακρόν τείχος της Κίνας. Ο τόπος της σχεδόν όλος βουνώδης. Πλην έχει και ανάμεσα τόπους πεδινούς ευφορώτατους, καθώς η πεδιάδα της Τζαμουριάς, του Φαναρίου, ήγουν περί την Αχερουσίαν λίμνην, όπου και πολύ ρύζι γίνεται, του Δελβίνου, Αργυροκάστρου, Κορυτζάς, Αλμπασανιού, Σκόδρας, Δίμπρας και εξής…Η Αλβανία τον παλαιόν καιρόν εσύσταινε δύο τοπαρχίας ή βασίλεια, το της Ηπείρου και του Ιλλυρικού. Και το μεν της Ηπείρου περιείχε τας ακολούθους επαρχίας: την των Ιωαννίνων, της Κονίτζης, της Πωγωνιανής, του Αργυροκάστρου, του Δελβίνου, της Παραμυθίας και της Αυλώνος. Το δε του Ιλλυρικού περιείχε τους πέραν του ποταμού Βιώσης τόπους, δηλαδή το Ταγκλί, την Κολόνιαν, Γκιόρτζιαν, Όχριν, την άνω και κάτω Δίμπραν (η Όχρη και Δίμπρα ελέγετο και κάτω Μακεδονία), το Σκραπάρι, την Δεσνίτζαν, την Τοσκηριάν, το Μπεράτι, το Αλμπασάνι, την Κρούϊαν, την Τυράνναν, Καβάγιαν, το Δουρράτζο (Δυρράχιον), την Σκόδραν, το Δουλτζίνο, και όλην την Ερτζεγοβίναν μαζί με το Μαυροβούνι, Ραγούζαν και Μπόσναν. Οι εγκάτοικοι δέ τούτων των τόπων…» (Παπαχαρίσης, Α., Κοσμά Θεσπρωτού και Αθανασίου Ψαλίδα, Γεωγραφία Αλβανίας και Ηπείρου, Ιωάννινα 1964, σελ. 49-50)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Unknown25 Μαρτίου 2016 στις 7:34 μ.μ.

      Ο Ψαλίδας αναφέρει λοιπόν ως πόλεις και περιοχές της Αλβανίας τις εξείς: Δέλβινο (Delvinë), Αργυρόκαστρο (Gjirokastër), Κορυτσά (Korçë), Ελμπασάν (Elbasan), Σκόδρα (Shkodër), Μπεράτι (Berat), Κρούγια (Krujë), Τίρανα (Tiranë), Καβάγια (Kavajë), Δυρράχιο (Durrës), Αυλώνα (Vlorë), Κολόνια (Kolonjë), Σκραπάρ (Skrapar) και Τοσκαρία (Toskëri), που σήμερα βρίσκονται εντός των συνόρων της Αλβανίας, συνεχίζει αναφέροντας τα Ιωάννινα (Janinë), την Κόνιτσα (Konicë), την Πωγωνιανή και την περιοχή ως την Πίνδο, την Παραμυθιά (Paramithi), το Φανάρι (Frar), την Πρέβεζα (Prevezë) και την Τσαμουριά (Camëri) ως τον Αμβρακικό κόλπο (σήμερα εντός των συνόρων της Ελλάδας), την Οχρίδα (Ohër) και την Ντίμπρα (Dibër) που σήμερα βρίσκονται εντός της Π.Γ.Δ.Μ., το Ουλτσίν (Ulqin) και το Τίβαρ (Tivar) που σήμερα είναι εντός του Ματροβουνίου κ.α.

      Διαγραφή
  11. Unknown25 Μαρτίου 2016 στις 7:35 μ.μ.

    Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα πλήρωνε μέσω μυστικών κονδυλίων διάφορους περιηγητές, δημοσιογράφους και ιστορικούς, ώστε αυτοί να γράφουν άρθρα αλλά ακόμα και ολόκληρα βιβλία, που να υποστηρίζουν τις ελληνικές θέσεις πάνω σε διάφορα θέματα, όπως για παράδειγμα στο θέμα των Ελλήνων της Αλβανίας. Ένας από αυτούς ήταν ο Γάλλος ιστορικός και δημοσιογράφος - και φιλέλληνας με το αζημίωτο - Rene Puaux, ο οποίος έγραψε το βιβλίο ‘La Malheureuse Epire’ (σημαίνει ‘Η δυστυχισμένη Ήπειρος’) που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1914. Το βιβλίο μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον καθηγητή Αχιλλέα Λαζάρου, και εκδόθηκε από τις εκδόσεις Τροχαλία με τίτλο ‘Δυστυχισμένη Βόρειος Ήπειρος (Οδοιπορικό 1913, απελευθέρωση, αυτονομία)’. Ο τίτλος στην ελληνική μετάφραση είναι λοιπόν διαφορετικός, ώστε να ακούγεται περισσότερο ευχάριστα στα εθνικά αντανακλαστικά των Ελλήνων. Ορισμένοι άλλοι ήταν οι Michel Paillares, Gaston Deschamps και άλλοι. (Δημήτριος Κιτσίκης, Ελλάς και ξένοι 1919-1967: Από τα αρχεία του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών, Εστία, 1977)

    Μία σχετική είδηση για την προπαγάνδα που έγραφε (κατώπιν πληρωμής) ο Ρενέ Πυώ, δημοσίευσε η εφημερίδα Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία στις 3/6/2007. Παραθέτω τη δημοσίευση έτσι ακριβώς δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα:

    «ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΠΛΗΡΩΜΕΝΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ.
    Μυστικά κονδύλια φανερά άρθρα……..

    Η εξαγορά ξένων δημοσιογράφων και συγγραφέων με «μυστικά κονδύλια» του ΥΠΕΞ για την υποστήριξη των εθνικών μας δικαίων. Οι «μαρτυρίες» αυτών των «φιλελλήνων» (Rene Puaux …) ανακυκλώθηκαν αργότερα για εσωτερική χρήση, αποτελώντας πλέον συστατικό στοιχείο της εθνικής μας μυθολογίας…»
    (Κυρ.Ελευθεροτυπία - 03/06/2007)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το ιστολόγιο δεν υιοθετεί και δεν φέρει καμία ευθύνη για τα σχόλια των αναγνωστών του. Πλέον, οι αναγνώστες μπορούν να σχολιάζουν με το λογαριασμό τους στο facebook ή με λογαριασμούς από τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα. Τα ανώνυμα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά όσο υπάρχουν άτομα που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία για να προβοκάρουν και να επιτεθούν σε άλλους σχολιαστές για να επιβάλλουν τις απόψεις τους.