Η ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ ΔΙΑΛΥΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΘΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

 

Το ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α. δεν συνηθίζει να απονέμει ανέξοδες τιμές και εύσημα. Αισθανόμαστε όμως υποχρεωμένοι να αναφερθούμε σε μια σημαντική (έως πρωτοποριακή) ανάλυση του Παναγιώτη Τραιανού (ιστοσελίδα ΕΑΜ Β' - Υδροχόος), που εξηγεί ως βασικό λόγο για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας την ανάγκη ''παράτασης ζωής'' των μεγάλων λιμανιών του βορρά (Αμβούργο, Αμβέρσα, Ρότερνταμ), που υποδέχονται ετησίως 15.000 κινέζικα κοντέινερ. Τα οποία θα περνούσαν στην Ευρώπη μέσω πολύ πιό σύντομου δρόμου (Πειραιά - βορείου Ελλάδος - ενιαίας Γιουγκοσλαβίας), αν υπήρχε όραμα από τους Έλληνες πολιτικούς. Σύμφωνα με τον Τραιανού, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ''νησοποίησε'' την Ελλάδα, απομονώνοντάς της από την Ευρώπη και εξασφαλίζοντας την οικονομική μονοκρατορία της Γερμανίας. Ακολουθεί απόσπασμα:

Ο Πειραιάς θα μπορούσε να γίνει το ισχυρότερο και το πιο πολυσύχναστο λιμάνι της Ευρώπης, μα βρίσκεται σε μια κατάσταση υπολειτουργίας. Ιδιωτικοποιείται για ψίχουλα, εφόσον το ελληνικό κράτος φαίνεται αδύναμο να το αναπτύξει. Επί τριάντα χρόνια η Ευρώπη καταναλώνει κινέζικα προϊόντα και η Ελλάδα "βλέπει" τα προϊόντα αυτά να "περνάνε" κάτω από τα "πόδια" της και δεν διεκδικεί μερίδιο από τη μεταφορά τους. Βλέπει να περνάνε τα καράβια προς τη Βόρεια Ευρώπη και δεν τα "σταματάει". Πώς θα τα "σταματήσει";
Αν το λιμάνι του Πειραιά ή της Ραφήνας ή του Λαυρίου ήταν συνδεδεμένα με το πανευρωπαϊκό σιδηροδρομικό δίκτυο —αυτό, δηλαδή, το οποίο υποχρεούται να γνωρίζει και ο τελευταίος φοιτητής του Πολυτεχνείου—, απλούστατα σήμερα δεν θα υπήρχε ούτε το Ρότερνταμ ως Νο1 λιμάνι της Ευρώπης ούτε το Αμβούργο ως Νο2 λιμάνι. Συνέβη αυτό ποτέ; Όχι βέβαια. Κάποιοι, όχι απλά φρόντισαν να μην "ακουμπάει" ο Πειραιάς στο πανευρωπαϊκό σιδηροδρομικό ή οδικό δίκτυο —που μέσα από τα Βαλκάνια οδηγεί στην καρδιά της Ευρώπης— αλλά φρόντισαν να "ξηλώσουν" αυτό το δίκτυο από τον Πειραιά μέχρι την κεντρική Ευρώπη. "Ξήλωσαν" ακόμα και τη θεωρητική πιθανότητα να ακουμπήσει ο Πειραιάς σε κάποιο δίκτυο, το οποίο φτάνει μέχρι το κέντρο της Ευρώπης. Γι' αυτόν τον λόγο τα λιμάνια της Ολλανδίας και της Γερμανίας έγιναν "κόμβοι" της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας της Νέας Εποχής τη στιγμή που δεν βρίσκονται καν πάνω στον "άξονα" των μεταφορών μεταξύ Ευρώπης και Κίνας.
Αν όλα κυλούσαν φυσιολογικά, κάποιοι από τους σημερινούς δανειστές μας, που μας κουνάνε το "δάκτυλο", θα είχαν καταστραφεί. Αν συνέβαιναν αυτά, τα οποία έπρεπε να συμβούν, δεν θα πήγαινε ούτε ένα πλοίο από την Κίνα μέχρι το Αμβούργο. Δεν θα πήγαινε ούτε ένα πλοίο μέχρι το Ρότερνταμ. Όλα σχεδόν τα πλοία, τα οποία θα περνούσαν το Σουέζ, θα κατέπλεαν στον Πειραιά. Γιατί; Γιατί η Ελλάδα ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και το έδαφός της το πλησιέστερο και άρα το οικονομικά συμφερότερο ευρωπαϊκό έδαφος για προσέγγιση πλοίων, τα οποία μετέφεραν εμπορεύματα για την αγορά της. 15000 πλοία τον χρόνο ήταν το διακύβευμα. 15000 πλοία ανά 365 ημέρες. Μιλάμε για ασύλληπτα μεγέθη.
Δεν μπορούσαν να ρισκάρουν να αφήσουν τον Πειραιά να μετατρέψει τα "διαμάντια" του Ρότερνταμ ή του Αμβούργου σε αλάνες "αργόσχολων" χαμάληδων. Δεν μπορούσαν να μετατρέψουν το ποτάμιο σύστημα μεταφορών της Γερμανίας σε βασίλειο των βατράχων. Μπορεί ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης και ο υπουργός εξωτερικών του Σαμαράς να ήταν πιστοί χαφιέδες τους, αλλά δεν "αρκούσαν" σε περίπτωση που ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας άπλωνε τα "χέρια" του στους απαγορευμένους καρπούς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη δύναμη της ελληνικής ναυτιλίας. Μιας ναυτιλίας από τις κορυφαίες στον κόσμο, που, με τον Πειραιά να πρωταγωνιστεί, θα "έπαιζε" στην "έδρα" της.
Όλα αυτά, όπως αντιλαμβανόμαστε, ήταν επικίνδυνα. Έπρεπε να δημιουργήσουν αντικειμενικό πρόβλημα, ώστε να αποκλείσουν κάθε ενδεχόμενο να βρεθούν υπό τη "σκιά" του Πειραιά. Έπρεπε να "ακυρώσουν" το πλεονέκτημα του κοντινότερου ευρωπαϊκού λιμανιού στο Σουέζ. Έπρεπε να κάνουν κάποιο "τρικ", για να το καταφέρουν αυτό. Να μετατρέψουν, για παράδειγμα, την Ελλάδα σε "νησί". Σαν την Κρήτη του παραδείγματός μας. Να μην μπορεί να δεχθεί εμπορεύματα, γιατί απλούστατα δεν θα μπορούσε να τα "προωθήσει" προς το εσωτερικό της Ευρώπης.
Πώς όμως μπορούσε να γίνει αυτό το "θαύμα"; Πώς θα μετέτρεπαν την Ελλάδα σε ένα "νησί" ασύνδετο με τα ευρωπαϊκά επίγεια δίκτυα; Πώς θα έκαναν τον χάρτη της ΕΟΚ απόλυτα ρεαλιστικό και την Ελλάδα να "πλέει" μόνη της στην ανατολική Μεσόγειο; Τότε, κατά "σύμπτωση", ξέσπασε ο εμφύλιος της Γιουγκοσλαβίας. Της Γιουγκοσλαβίας, η οποία εκείνη τη στιγμή φαινόταν "τυχερή" —εφόσον βρισκόταν στο σωστό μέρος τη σωστή ώρα—, αλλά για κάποιον λόγο δεν το "αντιλήφθηκε" και "δυστυχώς" έγινε η "άτυχη" της κατάστασης. Επειδή κάποιοι Γιουγκοσλάβοι ήταν "κουτοί", δεν αντιλήφθηκαν τα μελλούμενα κέρδη και ξεκίνησαν να βγάζουν μόνοι τους τα "μάτια" τους. Τότε ξέσπασε ο γιουγκοσλαβικός εμφύλιος. Ένας ανεξήγητος εμφύλιος στην ευκολότερη και με τις καλύτερες προοπτικές για τον γιουγκοσλαβικό λαό περίοδο, καθώς δεν είχε προηγηθεί κάποιος πόλεμος ή κάποια άλλη καταστροφή. Το ανατολικό μπλοκ κατέρρεε και η "αδέσμευτη" Γιουγκοσλαβία όχι απλά δεν θιγόταν από την κατάρρευση αυτήν, αλλά δικαιωνόταν για τις προηγούμενες ανεξάρτητες επιλογές της. Ο λαός της θα απολάμβανε επιτέλους τον ανόθευτο καπιταλισμό, έχοντας ως σοσιαλιστική "προίκα" μια πολύ μεγάλη γκάμα υποδομών.
Οι Γιουγκοσλάβοι, οι οποίοι αρκετά χρόνια νωρίτερα είχαν δείξει καλοί "μαθητές" του καπιταλισμού, δεν έδειχναν να είναι και τόσο εύκολοι αντίπαλοι για πολλούς από τους ισχυρούς της Ευρώπης. Τι έγινε όμως ξαφνικά και αποφάσισαν να βγάλουν μόνοι τους τα "μάτια" τους; Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας. Πολλοί είναι αυτοί, οι οποίοι έχουν αποπειραθεί να ερμηνεύσουν τα πραγματικά αίτια που τον προκάλεσαν. Πολλοί αποδίδουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης στη Γερμανία. Αυτό ήταν αληθές και έχει αποδειχθεί με βάση τα στοιχεία, τα οποία δέχεται ακόμα και η επιστήμη της ιστορίας. Οι υπογραφές για την ενοποίηση της διαιρεμένης —εξαιτίας των εγκλημάτων της— Γερμανίας δεν είχαν ακόμα "στεγνώσει" και η ίδια αυτή Γερμανία μπλέχθηκε όσο κανένας άλλος στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Όμως, το θέμα είναι να καταλάβουμε τον λόγο που είχε τόση σημασία για τη Γερμανία η διάλυση αυτή. Γιατί άραγε τέτοια απερισκεψία; Γιατί, την ώρα που μια ολόκληρη Ευρώπη την παρακολουθούσε —με φοβερή ανησυχία— να ισχυροποιείται, ρίσκαρε να εμφανιστεί τόσο αμετανόητη; Ρίσκαρε να αποδείξει μόνη της πως καλά έκαναν οι Ευρωπαίοι και ανησυχούσαν για την ισχυροποίησή της.
Πολλοί αναλυτές, στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν τον λόγο εμπλοκής της Γερμανίας στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, καταλήγουν σε κάποια αφελή συμπεράσματα. Εφευρίσκουν αφελείς αιτιολογίες, αποδίδοντάς τες σε κάποιες δήθεν ιδιαίτερες σχέσεις, που διατηρούσαν οι Γερμανοί με συγκεκριμένους λαούς της Γιουγκοσλαβίας. Σύμφωνα με το "σενάριο" αυτό μπλέχθηκαν, γιατί συμπαθούσαν τους Κροάτες και αντιπαθούσαν τους Σέρβους και ως εκ τούτου τους βοήθησαν στην απόκτηση της "ελευθερίας" τους από τον σερβικό "ζυγό". Συμπαθούσαν τους παλιούς συνεργάτες τους —τους Ουστάσι— και μισούσαν τους Σέρβους Τσέτνικ. Όμως, ακόμα κι αυτό αν ίσχυε, δεν μπορεί να εξηγήσει τη ριψοκίνδυνη για την ίδια τη Γερμανία εμπλοκή της στον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο. Είναι χαζομάρα και μόνον να σκεφτεί κάποιος ότι η Γερμανία ενεπλάκη σε μια τέτοια επικίνδυνη κατάσταση, εξαιτίας των "αισθημάτων" της. Εξαιτίας της συμπάθειας πίνεις μια μπύρα με κάποιον και δεν αιματοκυλάς έναν λαό, για να διαλύσεις το κράτος του. Πάνω σε μεγάλα συμφέροντα χτίζεται η διεθνής πολιτική και όχι πάνω σε συμπάθειες και αντιπάθειες. Τα κράτη δεν ρισκάρουν να αποκτήσουν αιώνιους εχθρούς, εξαιτίας αποφάσεων, οι οποίες παίρνονται στο "πόδι".
Η Γιουγκοσλαβία έπρεπε να διαλυθεί, γιατί απειλούσε τα συμφέροντα των Γερμανών και όχι επειδή "πλήγωνε" τα αισθήματά τους. Τους τρόμαζε όλους αυτούς η παρουσία της και γι' αυτόν τον λόγο την διέλυσαν. Την διέλυσαν πριν γίνει ακόμα πιο επικίνδυνη απ’ ό,τι ήδη ήταν με την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ. " ήταν η Γιουγκοσλαβία. Η Ελλάδα, σε συνδυασμό με τη Γιουγκοσλαβία, ήταν ένα "κράμα", το οποίο ήταν βέβαιο ότι θα τους κατέστρεφε.
Αν άρχιζαν οι Έλληνες και οι Γιουγκοσλάβοι να κάνουν εισπράξεις από τα εκατομμύρια των κοντέινερ, τα οποία αναγκαστικά θα μεταφέρονταν από τα δικά τους δίκτυα, ήταν θέμα χρόνου να "αδελφοποιηθούν" τόσο, όσο μόνον το χρήμα μπορεί να "αδελφοποιεί" τους λαούς μεταξύ τους. Να "αδελφοποιηθούν", όπως για παράδειγμα "αδελφοποιήθηκαν" οι Κάτω Χώρες με την ίδρυση της BENELUX. Γιατί να μην γινόταν ένα βαλκανικό GREYUG; Θα "έντυναν" αυτά τα συμφέροντα και με λίγο "Ρήγα Φεραίο" και κοινό "αντιοθωμανικό" αγώνα —για να τους δώσουν ηθική και ιστορική "διάσταση"— και θα γινόταν απόλυτα αξιόμαχη και βέβαια ανταγωνιστική η από τη φύση της πιο πλούσια μεριά της Ευρώπης. Τα Βαλκάνια είναι με τεράστια διαφορά η πιο μεγάλη και πλούσια χερσόνησος της Ευρώπης.
Όλο το θέμα ήταν να υπάρξει συνεργασία μεταξύ των δύο αυτών κρατών, τα οποία έλεγχαν απόλυτα τον χώρο από την "έξοδο" του Σουέζ μέχρι την Τεργέστη. Τον χώρο από τις Πυραμίδες του Νείλου μέχρι τον πλωτό Δούναβη. Τετραπλή σιδηροδρομική γραμμή έπρεπε να υπάρχει από τον Πειραιά μέχρι την Τεργέστη και την ιταλική Autostrada, από τον Πειραιά μέχρι τη Βουδαπέστη και το δίκτυο των ποταμών της Ευρώπης.
Οι (Γερμανοί) Προτεστάντες, για να αποκλείσουν αυτήν τη συνεργασία, ακολούθησαν διαφορετική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία: Τη μικρή Ελλάδα την έβαλαν αμέσως στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για να ελέγχουν την πολιτική της —πριν αυτή προλάβει να επωφεληθεί και προσπαθήσει να προσεταιριστεί τη Γιουγκοσλαβία— και την ίδια τη Γιουγκοσλαβία την άφησαν "έξω" από την Ευρώπη, ώστε να την έχουν εύκολη στη διάλυσή της. Η είσοδος της Γιουγκοσλαβίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα διασφάλιζε το ενιαίο της και αυτό ήταν ανεπιθύμητο από τους συνωμότες. Γι' αυτόν τον λόγο υπήρχε διαφορετική αντιμετώπιση διαφορετικών κρατών, τα οποία εμπλέκονταν στο ίδιο πρόβλημα. Δεν υπήρχε πιθανότητα σε έναν κόσμο που άλλαζε, να άφηναν αυτές τις δύο χώρες, Ελλάδα και Γιουγκοσλαβία, ελεύθερες να αποφασίσουν για το μέλλον τους.
ΠΗΓΗ: ΕΑΜ Β' -ΥΔΡΟΧΟΟΣ
elkeda.gr