Να γιατί φοβούνται τις παρελάσεις!!!

Τρέμουν…μήπως τέτοιες μέρες θύμησης και τιμής στους προγόνους ανάψει η σπίθα για ελευθερία, μήπως οι αποδεκατισμένοι και διχασμένοι Έλληνες ενωθούν αυθόρμητα προς ένα και μοναδικό στόχο : να πάρουν πίσω την πατρίδα τους και την ζωή τους.
Ο ουρανός της Θεσσαλονίκης γέμισε μαχητικά αεροπλάνα εδώ και μέρες. Ο επιβλητικός ήχος τους πριν από κάποια χρόνια συμπλήρωνε την εορταστική ατμόσφαιρα των ημερών. Τώρα είναι ένας δυνατός , θλιμμένος-θλιβερός ήχος.
Υπενθυμίζει την Ελλάδα που πρέπει να μάχεται , που οφείλει να
αντιστέκεται , και να υπερασπιστεί τα δίκαιά της, αλλά η καρδιά βαραίνει όταν συνειδητοποιεί την ντροπιαστική πραγματικότητα της χαμένης ελευθερίας…
Ο θόρυβός τους ξεσήκωσε τα παιδιά του νηπιαγωγείου και στο πέρασμά τους , φώναζαν και χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό: «Κυρία κοίτα…τα αεροπλάνα για την παρέλαση…» Μπήκα στην τάξη μετά το διάλειμμα με μια βαριά διάθεση. Ξεκίνησα το μάθημα για την 28η Οκτωβρίου. Είναι διαφορετικά να μιλάς για ήρωες και για αντίσταση τούτα τα χρόνια. Οι πράξεις αυτοθυσίας εκείνων των Ελλήνων γίνονται κόμπος στο λαιμό…γιατί ξέρεις ότι ανήκεις σε μια δύσμοιρη γενιά που δεν πολέμησε, σε μια γενιά που έσκυψε το κεφάλι και παρέδωσε την πατρίδα αμαχητί. Σε μια γενιά φιλοτομαριστών Ελλήνων που λογαριάζουν κάθε φορά αν τους πιάνει το ένα ή το άλλο μέτρο.
…και έφτασε η στιγμή που πρέπει κάθε δάσκαλος να πει «… εκείνοι οι Έλληνες δώσανε την ζωή τους για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι…» ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ…τέλος πάντων μουρμούρισα. Με κατοχή ξανά από τους Γερμανούς, με πείνα, φόβο και απόγνωση...κόμπιασα καθώς σκεφτόμουν ότι δεν αξίζαμε τελικά μια τέτοια θυσία. Κούφια και ανούσια τα λόγια μας στους μικρότερους καθώς δεν συνοδεύονται από τόλμη και από παράδειγμα ζωής.
«Κυρία θα πάω στη παρέλαση και θα δω τα τανκς »…καλό μου παιδί, σκέφτηκα, ούτε αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε πια. Η αστυνομοκρατούμενη παρέλαση καθώς και η καλά φρουρούμενη λειτουργία στον Άγιο Δημήτριο που είναι ανοιχτή μόνο σε ορισμένους πιστούς κατόπιν προσκλήσεως, μέσα σε μια εορταστική μέρα είναι ο καθρέφτης των δεινών μας και της νέας κατοχής που βιώνουμε.
Οι Εθνικές επέτειοι και οι παρελάσεις έχουν γίνει επικίνδυνες γιατί συγκεντρώνουν πλήθος κόσμου και μπορεί να ξυπνήσουν τον σκλάβο τον οποίο έχουν αναλάβει τα ΜΜΕ να αποκοιμίζουν καθημερινά. Τα νιάτα είναι απρόβλεπτα, και δεν ξέρει κανείς πως θα συμπεριφερθούν καθώς παρελαύνουν και τους ζητείται να γυρίσουν την κεφαλή προς τους «επίσημους». Τι να αντικρύσουν; Την επίσημη υποκρισία; Την επίσημη προδοσία;

Στον Δήμο της Αθήνας με απόφαση του Υπουργείου θα παρελάσουν μόνο οι σημαιοφόροι και οι παραστάτες. Σε πολλές περιοχές δεν θα γίνουν παρελάσεις μετά την συγχώνευση των Δήμων με τον «Καλλικράτη». Τελευταία μιλούν και για κατάργηση της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου.
Τρέμουν…μήπως τέτοιες μέρες θύμησης και τιμής στους προγόνους ανάψει η σπίθα για ελευθερία, μήπως οι αποδεκατισμένοι και διχασμένοι Έλληνες ενωθούν αυθόρμητα προς ένα και μοναδικό στόχο : να πάρουν πίσω την πατρίδα τους και την ζωή τους. 
Τόσο μεγάλη αξία έχουν αυτές οι μέρες που διδάσκουν την ιστορία μας, που γυρίζουν πίσω τον νου και η καρδιά ριγά από το λαμπρό παράδειγμα γενναίων ανθρώπων. 
Φέρνουν μπροστά σου και βλέπεις ολοκάθαρα το μονοπάτι που πρέπει να βαδίσει κάθε ελεύθερος άνθρωπος. 
Μια λέξη μόνο όπως το «ΟΧΙ» σε βάζει να σκεφτείς και να ζυγιάσεις την αξία και το νόημα της ζωής σου, με ή χωρίς Ελευθερία. 
Να παραδειγματιστείς, να θυμώσεις, να διεκδικήσεις, να παλέψεις…ΟΧΙ…δεν είναι τυχαία η προσπάθεια χειραγώγησης, υποβάθμισης και κατάργησης των Εθνικών Επετείων.
Μα τώρα που χτυπούν βάναυσα καθετί που μας θυμίζει τον αγώνα για ελευθερία, τώρα είναι που θα γιγαντώσουν μέσα μας την αγάπη για την πατρίδα. Κάθε τους κίνηση φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα.
Είναι μια σφαλιάρα στην κοιμισμένη μας ελληνική συνείδηση που της φωνάζει ΞΥΠΝΑ! Τώρα που σφίγγουν την αόρατη αλυσίδα στο λαιμό νιώθουμε την ανάγκη να φωνάξουμε ΛΕΥΤΕΡΙΑΑΑΑΑΑΑ!
Φεύγοντας από το σχολείο με ανάμικτα συναισθήματα θλίψης και συγκίνησης. αγόρασα μια ελληνική σημαία για το μπαλκόνι. Θέλω να την βλέπω να κυματίζει και να μου θυμίζει την πατρίδα που έχω χρέος να προστατεύσω…
Μια ευχή βγαίνει αυθόρμητα από την καρδιά μου: Να δώσει ο Θεός ,μια μέρα να βγούμε όλοι στις πλατείες και να γιορτάσουμε την λευτεριά μας κρατώντας την σημαία ψηλά.
Χρόνια πολλά, χρόνια ελεύθερα σε όλους.

Θωμαή Στεφανοπούλου, Νηπιαγωγός
attikanea.blogspot.gr