Μια στιγμή περισυλλογής…..

γράφει ο Άκης κουστουλίδης


Καθώς η ρόδα της ζωής γυρίζει σου φανερώνει σημάδια που είσαι υποχρεωμένος να τα δεις όσο και αν αυτά πονάνε, είσαι υποχρεωμένος να τα αγκαλιάσεις και ας ξέρεις πως θα πληγωθείς.
Καταλαβαίνεις πως έχεις κάνει ένα κύκλο στην ζωή σου και βλέπεις πως όσο διαφορετικά και αν προσπάθησες να αλλάξεις την ροή της, αυτή σ΄έφερε πάλι στα ίδια γνωστά μονοπάτια της απελπισίας και της μιζέριας.

Αρχίζεις να λυπάσαι τον εαυτό σου πέφτοντας στα βάθη της αυτολύπης και στο τέλος θυμώνεις με την ίδια σου την ζωή, εξοργίζεσαι με όλους τους θεούς που πίστεψες νιώθοντας μοναξιά από την απουσία τους.
Προσπαθείς να ανακαλύψεις τον χαμένο θησαυρό μέσα σε αντικείμενα, τρέχεις να αποκτήσεις περισσότερα μπας και ξεχάσεις τα σημάδια της ζωής, μα βγαίνεις διπλά χαμένος που δεν έχεις το μέσο να αποκτήσεις αυτά που θέλεις και ανοίγεις έναν κύκλο που τον έχεις ξαναπερπατήσει.
Κοιτάς γύρω σου, βλέπεις το μέρος που θέλησες να ζήσεις και απορείς με τα μάτια σου και την κόλαση που αντικρίζουν.
Ψάχνεις μια στιγμή χαράς που θα σε οδηγήσει στα μονοπάτια της ευτυχίας, μιας ετυχίας που τόσα όνειρα έκανες για αυτήν.
Ψάχνεις καινούργιες προσευχές και τάματα να κάνεις σε καινούργιους θεούς, μα ανακαλύπτεις πως ξέχασες το ταξίδι της προσευχής σου, ψάχνεις ένα μέλλον για να ακουμπήσεις όλη σου την δυστυχία μα βλέπεις να ξεδιπλώνεται ένας χάρτης μπροστά σου που δεν έχει μονοπάτια, δεν έχει δρόμους να βαδίσεις και όσο και αν θέλεις να το αρνηθείς, αυτή την φορά χρειάζεται να ανοίξεις εσύ ο ίδιος το μονοπάτι, χρειάζεται να επιλέξεις εσύ ο ίδιος το ταξίδι που θα κάνεις.
Ψάχνεις να θυμηθείς κάποια στιγμή ευτυχίας από το παρελθόν σου, μα όσες και αν μπορείς να θυμηθείς, δεν μπορούν να αλλάξουν αυτά που νιώθεις, δεν έχουν την δύναμη να γίνουν το παρών σου.
Ψάχνεις γνωστούς και φίλους μα ανακαλύπτεις πως είσαι μέσα σε μια μάζα από άγνωστες φιγούρες ανθρώπων και οι φίλοι σου είναι απλά μια φαντασίωση μέσα στο όνειρο της ευτυχίας.
Ψάχνεις ένα νόημα μέσα σε ποιητές και σοφούς, μα τα λόγια τους σαν μαχαίρια σου σκαλίζουν την πληγή, σου θυμίζουν εκείνη την φωλιά που τόσοι και τόσοι έχουν αρνηθεί.
Σου φωνάζουν να σωπάσεις, να σταματήσεις να σκέφτεσαι, σου κλείνουν τα μάτια και σε οδηγούν στην σιωπή.
Φοβάσαι να αφήσεις όλες τις αιτίες που τρέφουν την δυστυχία σου, φοβάσαι να αφήσεις τις καταστάσεις που σου χαρίζουν απλόχερα την αποτυχία, φοβάσαι να αφήσεις τον τρόπο με τον οποίο ζεις και ας ξέρεις πως δεν τον αντέχεις.
Νομίζεις πως τα όνειρά σου έχουν κοιμηθεί σε κάποια γωνιά της καρδιάς σου, μα  φοβάσαι την αναστάτωση που θα φέρουν στην ζωή σου αν τα κυνηγήσεις.
Φοβάσαι να αγγίξεις εκείνα τα ιδανικά που θα θυσίαζες ακόμη και την ζωή σου μέχρι να τα κάνεις κονόνες στην ζωή σου, μα η ησυχία που προτίμησες να ακουμπήσεις σε μεταμόρφωσαν σε άλλη μια εικονική ηθική που μισούσες.
Νιώθεις να βουλιάζεις σαν πέτρα στο νερό μέσα στο πεδίο της μάχης μα εσύ φοβάσαι να δώσεις την μάχη.
Είσαι σίγουρος πως ο πόλεμος είναι χαμένος από χέρι και αρνείσαι να ματώσεις ακόμη και στην πιο μικρή μάχη.
Φοβάσαι τον πόνο και τρέχεις να ξεπουλήσεις κομμάτια του εαυτού σου νομίζοντας πως θα είναι ασφαλή και ήσυχα σε ξένα χέρια, μα το βράδυ δεν τολμάς να κοιτάξεις στον καθρέφτη γιατί ξέρεις πως θα δεις συντρίμμια.
Βάφεις τον καθρέφτη μαύρο για να κρύψεις τα συντρίμμια σου και ανοίγεις το παράθυρο του κόσμου, μα η θέα του σε τρομάζει, δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει, δεν έχει τίποτα που μπορεί να σου δώσει πίσω την χαμένη σου ανάσα.
Σκόρπιες ελπίδες κρεμασμένες σαν θηλιά στον λαιμό σου,  πνίγουν με την ασχήμια τους τα όνειρά σου στον παρών.
Νιώθεις τόσο μικρός που ξεγελάστηκες από τις ελπίδες που σου πούλησε ένας κόσμος που καταρρέει και νιώθεις άλλο τόσο ένοχος για τον χρόνο που έχασες περιμένοντας τες σε ανύπαρκτο ραντεβού.
Γυμνός από ιδέες τρομάζεις στο γεγονός πως οι ελπίδες δεν ήταν τίποτα παραπάνω από δικαιολογίες για την απραξία σου.
Γυμνός στέκεσαι μπροστά στην ζωή σου ψάχνοντας αυτό το κάτι που σου λείπει, αυτό το κάτι που μπορεί να κάνει την διαφορά και να σε στείλει στο μονοπάτι που έπρεπε να είσαι εδώ και χρόνια πριν.
Και κάπου μέσα στα ίχνη της ζωής σου ανακαλύπτεις πως έχασες την πίστη σου.
Έχασες την πίστη  στον εαυτό σου.
Και χαμογελώντας αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να μην πιστεύεις στον εαυτό σου και να ελπίζεις πως αυτός ο κόσμος θα αλλάξει;
Μα αυτός ο κόσμος αλλάζει, αλλάζει για κείνους τους λίγους που πιστεύουν πως μπορούν να τον αλλάξουν και πολεμάνε όσο κρατάει η ανάσα τους.
Αλλάζει από κείνους που νιώθουν όλο το σύμπαν μέσα τους και την δύναμη που τους δίνει, μα αρνούνται κάθε ανθρώπινο αξίωμα και τιμή που θα τους έδινε μια ψεύτικη υπεραξία.
Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει όταν θα σταματήσεις να ελπίζεις σε ήρωες και θα δεις στον καθρέφτη σου τον δικό σου ήρωα.
Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει όταν πιστέψεις στην αλλαγή, όταν θα πάρεις την απόφαση να περπατήσεις στα άγνωστα μονοπάτια της ζωής και φύγεις από τα ασφαλή κελιά της ελπίδας.
Έτσι και αλλιώς φοβάσαι δε φοβάσαι, ο δρόμος της λευτεριάς θα είναι πάντα εκεί να σε περιμένει μέχρι να τον βαδίσεις.


Η επιλογή δική σου και απάντηση είναι γραμμένη μέσα στην ψυχή σου, απλά διάβασέ την και ξεκίνα το ταξίδι………


Δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά το ταξίδι που θα κάνεις.
Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα που θα ΄ρθει στην ζωή σου, αλλά το παράδειγμα που θα δώσεις στην ίδια σου την ράτσα.
Και μπορεί να πέσεις νεκρός στην μάχη αλλά θα έχεις αφήσει την πόρτα ανοιχτή για τα παιδιά σου…………..
upogia-taxi.blogspot.gr