ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΤΗ ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

Ειδήσεις αθλιότητας διάσπαρτες. Νομίζουν οι καλοβαλμένοι ακόμα συμπολίτες και οι μέντορες των πολιτικών λιτότητας πως μέσα στο εορταστικό κλίμα αυτές οι «ειδησούλες» θα είναι σταγονίτσες δυσάρεστες στο γενικότερο κλίμα χαράς και γλεντιού...

Το κακό μ΄αυτό το πόλεμο είναι πως δεν θα μάθουμε ποτέ πόσα θύματα είχε. Γιατί ένα θύμα από σφαίρα είναι ολοφάνερο. Μια καταστροφή από βομβαρδισμό είναι ολοφάνερη. Μια κατάσταση αιχμαλωσίας, βασανισμού, εκτέλεσης είναι ολοφάνερη.

Ποιος όμως θα μπορέσει ποτέ να μετρήσει πόσοι «αδύναμοι κρίκοι» δεν θα είχαν καταλήξει στο νοσοκομείο ή και στο θάνατο, αν είχαν π.χ. θέρμανση, φαγητό, φάρμακα, κάποιο πενιχρό εισόδημα για να επιβιώσουν?....
Ποιος θα μπορέσει να μετρήσει σε μεγαλύτερα μεγέθη, πόσοι άνθρωποι δεν θα είχαν καταλήξει με βασανιστικό και αργό θάνατο από δεκάδες οδυνηρές ασθένειες αν η τροφή δεν ήταν ένα δηλητηριασμένο σκουπίδι, αν ο αέρας που ανασαίνουμε δεν ήταν μια βρώμα, αν το νερό που πίνουμε δεν ήταν ένας βούρκος?
Κι ο κατάλογος από θανάτους που οφείλονται σε πολιτικές που έχουν σαν κεντρικό άξονα, την απληστεία, τη μωροδοξία, την αλλαζονεία και όλο το κακό συναπάντημα της σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης φύσης, είναι ατελείωτος. Ηταν, είναι και θα είναι ατελείωτος...
Επικεντρώνοντας όμως τη προσοχή μας στο εδώ και τώρα της μνημονιακής Ελλάδας, το βέβαιο είναι πως άνθρωποι πεθαίνουν από τη πείνα, το κρύο, την ελλειπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τις υποβαθμισμένες συνθήκες υγιεινής ή επάρκεια βασικών αγαθών στη καθημερινότητα.
Πόσο φιλάνθρωπο είναι φέτος να ανάψουμε, όσοι μπορούμε, λαμπάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, όταν άνθρωποι κοιμούνται με κεριά το βράδυ ξεπαγιασμένοι?..
Πόσο φιλάνθρωπο είναι να ψάχνουμε τι θα στοιβάξουμε στο καρότσι του σουπερ μάρκετ για να νοιώσουμε ικανοποιημένοι και χορτασμένοι όταν έξω από το κατάστημα θα υπάρχουν χέρια απλωμένα που θα παρακαλάνε για να γεμίσουν μια σακούλα με γάλα, ψωμί, λίγα μακαρόνια για να βγάλουν τις γιορτές ζωντανοί?..
Πόσο φιλάνθρωπο θα είναι να νοιώθει το παιδί μας ασφαλές και χαρούμενο με τα πακετάκια δώρα κάτω από το δέντρο, χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει πως υπάρχουν πολλά παιδιά, ίδια μ΄αυτό που δεν έχουν τη χαρά στο σπίτι τους αυτές της γιορτές ούτε λίγης θέρμανσης...
Και φυσικά θα πεταχτεί κάποιος και θα πει, και τι θέλεις να αφήσουμε τα παιδιά μας χωρίς δώρα, να μην αγοράσουμε τη γαλοπούλα μας, να μην πιούμε το κρασί μας, επειδή κάποιοι είναι εξαθλιωμένοι και πεθαίνουν αβοήθητοι?
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ο καθένας μας στη μικρή του μίζερη ζωούλα είναι ένα πρωθυπουργίσκος, ένα τροικανούλης για άλλους κατώτερους από αυτόν, που τους ζυγίζει και τους μετράει ανάλογα με το δικό του βόλεμα. Οι κάθε είδους τρόικες δεν κάνουν τίποτα περισσότερο και λειτουργούν απέναντί σου που είσαι μικρός και τιποτένιος μπροστά στο δικό τους τομάρι, όπως εσύ ακριβώς λειτουργείς για τους δικούς σου υπηκόους ανά περίσταση.
Είναι ο γείτονας που δεν νοιάστηκες ποτέ να μάθεις αν ζει ή αν πέθανε.
Είναι το κοριτσάκι που του ανάβεις κεριά και λιβάνια ΑΦΟΥ πεθάνει από τις αναθυμιάσεις μιας κ@λόσομπας.
Είναι η γιαγιά που θα κουνήσεις το κεφάλι λυπημένα ΑΦΟΥ πεθάνει στημένη σε κάποια σκαλιά ζητιανεύοντας ένα κομμάτι ψωμί.
Είναι το αίμα που φοβάσαι να δώσεις όταν γίνεται έκκληση για βοήθεια. Είναι τα δεκάδες ιδρύματα κάθε είδους, που σε απάνθρωπες συνθήκες ζουν πεταμένοι χιλιάδες άνθρωποι και δεν μπήκες ποτέ στο κόπο να ενημερωθείς τουλάχιστον που είναι, τι συμβαίνει, ποιος ευθύνεται και τι πρέπει να γίνει?
Είναι εκείνη η συγκέντρωση διαμαρτυρίας που ποτέ δεν θα κάνεις και ποτέ δεν θα κατέβεις αγανακτισμένος στη πλατεία για να παλαίψεις για τους «άπορους» των φτωχοκομείων, για τους «απερίθαλπτους ασθενείς», για τα νέα παιδιά που σβήνουν μέσα στη κόλαση των νακρωτικών, για τα παιδιά που είναι κλεισμένα στα σκλαβοπάζαρα της σάρκας, για τους ανθρώπους που δουλεύουν στις πιο βρώμικες δουλείες , στους χώρους εργασίας των οποίων δεν έχεις πατήσει ποτέ ούτε που ξέρεις πως είναι.
Δεν είναι η τρόικα απάνθρωπη. Δεν είναι οι κυβερνώντες απάνθρωποι. Είναι απάνθρωπο όλο το σύστημα που θρέφει συνεχώς πολίτες τομαρο-κεντρικούς. Ανθρώπους που η αρχή και το τέλος της ενασχόλησης του μυαλού τους είναι με ποιο τρόπο θα φάνε, θα γ@μίσουν, θα γλεντήσουν ή θα ξαπλάρουν καλύτερα, ή στη καλύτερη περίπτωση πως θα φυλάξουν τη φωλίτσα τους, τα παιδάκια τους, τα παιχνιδάκια τους , τα βίτσια τους και τους εθισμούς τους...
Στα λόγια μπορούμε όλοι να γίνουμε ήρωες, μάρτυρες ή η Μαρία Τερέζα που αγκαλιάζει όλους τους δυστυχισμένους αυτού του κόσμου. Μπορούμε να φαντασιωθούμε πως είμαστε καλύτεροι από τον δίπλα. Διακαιότεροι. Πιο ευαίσθητοι. Στα λόγια μπορούμε να παραστήσουμε τους μεγάλους επαναστάτες ή τους άγιους.
Η αλήθεια όμως είναι πως αυτές οι γιορτές βρίσκουν το κόσμο μοιρασμένο. Σ΄εκείνους που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι έχει συμβεί, ή απλά δεν τους ενδιαφέρει γιατί θα γιορτάσουν, θα πιούν, θα γλεντήσουν, μες τη ζεστασιά τους, τα δεντράκια με τα φωτάκια, τα πακέτα δώρα, τα μεζεδάκια τους και τα κρασάκια τους, κι εκείνους που δεν θα έχουν τίποτα από τα παραπάνω ή θα έχουν ελάχιστα, μια μίζερη έκδοση της χαράς, και φυσικά όλους τους αγανακτισμένους-επαναστατημένους σε κατάσταση ανακωχής που "έλα μωρέ, μη μιζεριάζουμε συνέχεια ας φάμε τώρα τα μελομακάρονα και τις γαλοπούλες, ας το γλεντήσουμε λιγάκι και μετά τα φώτα ξαναπιάνουμε τη μουρμούρα"
Αποφάσισα να ασχολούμαι λιγότερο με το άθλημα της διαμαρτυρίας, γιατί πρέπει να έχω γερά νεύρα αυτές τις μέρες να περιμένω με το καλαθάκι πίσω από κάτι καρότσια που νομίζεις πως εφοδιάζονται για ένα χρόνο τρόφιμα, θα πρέπει να υπομείνω περισσότερο την ορθοστασία στο λεωφορείο γιατί έχουν βγει σαν τους σεληνιασμένους με τα αυτοκίνητα έξω να αγοράσουν τα μπιχλιμπίδια, θα πρέπει να κρατάω τη ψυχραιμία στις μ@λακίες που θα βλέπω που είναι πάντα πολλαπλασιασμένες επί δέκα αυτές τις μέρες.
Αυτά λοιπόν για τους φίλους που ρωτάνε τι έπαθα, γιατί δεν γράφω, γιατί εξαφανίστηκα. Εδώ είμαι δεν εξαφανίστηκα, απλά εξαφανίστηκε η διάθεσή μου να σχολιάζω το εμφανές. Δηλαδή την αναληγσία του κράτους και την αδιαφορία των πολιτών. Την αθλιότητα των πεινασμένων και την αναισθησία των χορτάτων. Το θράσος των ενόχων και το φόβο των αθώων. Οπως είπε κάποιος "έλα μωρέ πάντα υπήρχαν φτωχοί και πεινασμένοι" Και είναι αλήθεια. Στη ποσοότητα θα το χαλάσουμε? Οπως όταν ήταν μερικές χιλιάδες οι πεινασμένοι και μερικά εκατομμύρια οι χορτάτοι που δεν τους καιγόταν καρφάκι, έτσι τώρα είναι μερικά εκατομμύρια οι δυστυχισμένοι και λίγο πιο περιορισμένος ο αριθμός των χορτάτων? Ε και? Οι γιορτές θα γίνουν για εκείνους που έχουν ακόμα.
Λεφτά υπάρχουν. Για πολλούς, ακόμα. Οι υπόλοιποι? Θα πάρουμε ακριβώς αυτό που διεκδικήσαμε. Την ανούσια και κουραστική τελικά κλάψα μας. Γιατί όταν επί τρία χρόνια σε τσακίζουν και το μόνο που κάνεις είναι να βρίζεις και να απειλείς στο γάμο του καραγκιόζη ή να ζητιανεύεις, δεν είναι τίποτα άλλο από κλάψα.
Αυτές οι γιορτές είναι γιορτές σε κατοχικό κλίμα. Αυτοί που θα γιορτάσουν χωρίς καμμία ενοχή δεν έχουν καμμία σχέση με το νόημα της αγάπης. Κι αυτοί που δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν θα ελπίζουν σ΄ενα θαύμα. Η μόνη ελπίδα που έχουν οι πεινασμένοι είναι οι άνθρωποι που έχουν λίγα ακόμα να τους δώσουν ένα πιάτο φαί, μια κουβέρτα, ένα παιχνίδια για τα παιδιά τους, ένα χαμόγελο. Εκείνοι οι λίγοι άνθρωποι που θα νοιαστούν. Γιατί μόνο από αυτούς τους φτωχούς που θα μοιραστούν το λίγο που έχουν με το καθόλου που δεν έχει ο διπλανός τους, θα υπάρξει το αληθινό νόημα της αγάπης. Η επιδεικτική ελεημοσύνη, τα γκαλά με τις τηλεοπτικές κάμερες από δίπλα να διαφημίζουν τη καλή πράξη του χρόνου που θα γίνει από τους φιλάνθρωπους χοντρούς σβέρκους είναι εντελώς εμετικό.
Το πρόβλημα είναι πως όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι θα συνεχίζει, όσο τα πεινασμένα χέρια αντί να γίνουν γροθιές θα είναι απλωμένα έτοιμα για ζητιανιά... Το εξαθλιωμένο πλήθος πολλοί το φοβήθηκαν, τους ζητιάνους ουδείς.
synithisypoptos