Η έλλειψη συμπάθειας των λευκών για τους άλλους λευκούς

Αρθρο του Kevin MacDonald* (The Occidental Observer) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
Σημ. ΚΟ: Στις ΗΠΑ μπορείς να μιλάς με υπερηφάνεια για την φυλή σου, εάν είσαι μαύρος, κίτρινος, κόκκινος, καφέ (ισπανόφωνος) ή με μπλε και πράσινους κόκκους. Εάν είσαι όμως λευκός και τολμήσεις να μιλήσεις για την φυλή σου, είσαι ένας...
«νεοναζί» «ρατσιστής» και θα βρεθείς, με συνοπτικές διαδικασίες, εξόριστος από το σύστημα.

Η Αμερική που ιδρύθηκε από λευκούς Ευρωπαίους μετανάστες και χριστιανούς στο θρήσκευμα, συστηματικά και μεθοδικά, τις τελευταίες δεκαετίες μεταμορφώθηκε σε ένα πολυφυλετικό, πολυθρησκευτικό, πολυπολιτισμικό κρατικό μόρφωμα, συνδετικός κρίκος του οποίου, υποτίθεται, είναι όχι κάποια κοινή καταγωγή και κουλτούρα, αλλά η «δημοκρατία». Είναι το λεγόμενο “proposition nation”. Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι από την Αμερική, στην οποία η λευκή φυλή τείνει να γίνει μειονότητα και ο χριστιανισμός βρίσκεται σε διωγμό αλλά και πτώση, εξάγεται (και επιβάλλεται) κάθε είδους προϊόν. Ιδεολογικό, πολιτικό, πολιτιστικό, κουλτούρα και υποκουλτούρα. Γι’ αυτό έχει σημασία θέματα που απασχολούν την σύγχρονη αμερικανική πραγματικότητα και παρουσιάζονται από τον ΚΟ να τυγχάνουν προσοχής και προβληματισμού. Η παγκοσμιοποίηση άλλωστε δεν αφήνει περιθώρια να θεωρήσεις ότι εσύ θα μείνεις στο απυρόβλητο.

Το παρακάτω θέμα αγγίζει και την ελληνική πραγματικότητα. Η «αλληλεγγύη στο μετανάστες» - το έχετε δει σαν σύνθημα – δηλώνει, υποτίθεται, είτε «ανθρωπιά», είτε «ταξική αδελφοσύνη» («ξένοι εργάτες αδέλφια μας» άλλο σύνθημα) είτε αίσθηση «παγκόσμιου πολίτη». Η «αλληλεγγύη στους Έλληνες» από την άλλη πλευρά δαιμονοποιείται καθώς δηλώνει «ρατσισμό». Εκτός αν το δηλώνει ο «φιλάνθρωπος» Σόρος, (που θα μας κτίσει «σπίτια αλληλεγγύης»).
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, τα μέλη της ελληνικής οικογένειας είναι πιο δεμένα μεταξύ τους σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Ίσως πολύ σύντομα και αυτό να θεωρηθεί «ρατσιστικό». Άλλωστε όλοι ανήκουμε στην «παγκόσμια οικογένεια».
Whites’ lack of empathy for other Whites
Υπάρχουν αναμφίβολα πάρα πολλοί παράγοντες που ευθύνονται για την γενική βούληση των Λευκών να επιτρέψουν στον εαυτό τους να παραμεριστούν και να γίνουν εθελοντικά μια μειοψηφία μέσα σε μια θάλασσα από μη-λευκούς, οι περισσότεροι από τους οποίους κατέχουν ιστορικά μνησικακίες εναντίον τους. Η άποψη μου είναι ότι αυτοί οι πολιτισμικοί μετασχηματισμοί είναι το αποτέλεσμα μιας σύνθετης αλληλεπίδρασης προϋπαρχουσών τάσεων των Ευρωπαίων προς τον ατομικισμό που αλληλεπιδρούν με την άνοδο της εχθρότητας της εβραϊκής ελίτ προς τους παραδοσιακούς λαούς και τον πολιτισμό της Ευρώπης.

Το πρόβλημα με την φυλαυτία (ή τον ατομικισμό) είναι ότι έχουμε αδύναμους δεσμούς με άλλους Λευκούς και δεν έχουμε την αίσθηση (ακόμα) της κοινής μοίρας. Με άλλα λόγια, είμαστε χαμηλά στον εθνοκεντρισμό. Ακούμε για ένα λευκό άτομο που έπεσε θύμα ενός μαύρου εγκληματία ή του αρνήθηκαν μια προαγωγή στην δουλειά του ή την εισαγωγή του σε ένα πανεπιστήμιο για χάριν ενός ατόμου από μια «υποεκπροσωπούσα μειονότητα», και εμείς δεν αισθάνομαστε καμία συναισθηματική ταύτιση (αγγλ. "empathy". Μεταφράζεται και ως "συμπάθεια") με τα θύματα απλά και μόνο επειδή είναι λευκοί (σχ. ΚΟ: κάτι που σαφώς υπάρχει σε άλλες φυλές). Δεν αισθανόμαστε κανένα ψυχολογικό πόνο όταν ακούμε ότι Λευκοί της εργατικής τάξης φεύγουν από μια περιοχή, επειδή τις θέσεις τους τις πήραν παράνομοι Μεξικανοί μετανάστες.
Σε ένα ορθολογικό επίπεδο, οι Λευκοί μπορεί κάλλιστα να πιστεύουν ότι η θυματοποίηση των Λευκών ηθικά είναι λάθος. Ως εκ τούτου, η διαπίστωση ότι οι Λευκοί εάν υποστηρίξουν τους λευκούς αυτό θα τερματίσει την «θετική δράση» (“affirmative action” = πολιτικές προνομίων στις ΗΠΑ υπέρ των μειονοτήτων) και τη μετανάστευση (κυρίως την παράνομη μετανάστευση), όπως έχει αποδειχθεί στην Καλιφόρνια και άλλες πολιτείες. Αλλά υποψιάζομαι ότι δεν υπάρχει κανένα πραγματικό συναίσθημα συναισθηματικής ταύτισης προς τους άλλους Λευκούς. Και είναι αυτό το συναίσθημα της συναισθηματικής ταύτισης που στο τέλος παρακινεί αυτού του είδους τη συμπεριφορά που μπορεί πραγματικά να αρχίσει να αλλάζει τα πράγματα στην πολιτική.

Αυτό φάνηκε πρόσφατα σε μια μελέτη που εξέτασε εγκεφάλους Μαύρων και Λευκών βλέποντας τους Μαύρους και τους Λευκούς που ήταν θύματα του τυφώνα Κατρίνα (‘Race and Empathy Matter on Neural Level’, Science Daily). Όλοι ανέφεραν συναισθηματική ταύτιση με τα θύματα. Αυτή είναι μια λεκτική κρίση που δεν αντανακλά τίποτα περισσότερο από την παραδοσιακή ηθική. Οι άνθρωποι σίγουρα δεν θα ήθελαν να πουν στους υπεύθυνους της έρευνας ότι είναι ανάλγητα αδιάφοροι μπροστά στον ανθρώπινο πόνο.
Αλλά τα κέντρα συγκίνησης του εγκεφάλου είπαν μια διαφορετική ιστορία. Οι Μαύροι ένιωθαν συναισθηματική ταύτιση με θύματα που ήταν μαύροι και πιο εθνοκεντρικοί. Οι Μαύροι είχαν ισχυρότερες συναισθηματικές αντιδράσεις. Οι Λευκοί από την άλλη πλευρά, δεν έδειξαν καμία ιδιαίτερη συναισθηματική ταύτιση με ανθρώπους κάποιας φυλής.
Δεν είναι ότι οι Λευκοί δεν μπορούν να νιώσουν συναισθηματική ταύτιση. Εικόνες από μέλη της οικογένειας οδηγούν αναμφίβολα σε ισχυρή συναισθηματική ταύτιση μεταξύ Λευκών - απαντήσεις που δείχνουν ότι οι άνθρωποι κινούνται να βοηθήσουν τα μέλη της οικογένειάς τους. Πράγματι, όλες οι έρευνες δείχνουν ότι υπάρχουν πολύ ισχυρότεροι οικογενειακοί δεσμοί μεταξύ των Λευκών παρά μεταξύ των Μαύρων – δεσμοί που έχουν ως κίνητρο, τουλάχιστον εν μέρει, την ενσυναίσθητη ανησυχία για την οικογένεια. Αλλά σε γενικές γραμμές, σε εμάς απλά δεν ξυπνούν συναισθήματα συναισθηματικής ταύτισης όταν βλέπουμε Λευκούς που πάσχουν ή είναι θύματα.

Και αυτό σημαίνει, επίσης, ότι οι πολλοί Λευκοί που συμπεριφέρονται με αλτρουισμό προς τους Μαύρους ή άλλους μη-λευκούς δεν ενεργούν εξαιτίας μίας συναισθηματικής επιτακτικής ανάγκης για συναισθηματική ταύτιση, αλλά για κάποιο άλλο λόγο - πιθανότατα για κοινωνική αποδοχή. Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος στην εποχή μας, να δείξεις ότι είσαι ένας «καλός άνθρωπος»; Το σκέφτηκα αυτό σήμερα, όταν είδα μια φωτογραφία της ηθοποιού Σάντρα Μπούλοκ με το πρόσφατα υιοθετημένο μαύρο μωρό της. Φυσικά, αυτό μπορεί να είναι μια άστοχη μητρική στοργή.
Αλλά αυτή η έλλειψη συναισθηματικής ταύτισης με τους άλλους Λευκούς είναι ένα πρόβλημα για την πολιτική δράση εκ μέρους των Λευκών. Οι άνθρωποι παρακινούνται πολύ περισσότερο από τα συναισθήματα παρά από ορθολογικές εκτιμήσεις. Η συναισθηματική ταύτιση μεταξύ των Εβραίων για τα εβραϊκά βάσανα είναι θρυλική. Όπως ο Walter Benjamin είπε κάποτε, «το μίσος και το πνεύμα της θυσίας. . . τρέφονται από την εικόνα των υποδουλωμένων προγόνων και όχι από αυτή των απελευθερωμένων εγγονιών».(Illuminations, 1968, 262)

Υπάρχει αναμφισβήτητα διαφορά μεταξύ των Λευκών όσον αφορά τον εθνοκεντρισμό, πράγμα που σημαίνει ότι τουλάχιστον κάποιοι Λευκοί ταρασσόνται από τον πόνο άλλων Λευκών περισσότερο από τον πόνο, ας πούμε, των Μαύρων. Με άλλα λόγια, έχουν το ίδιο μοτίβο συναισθημάτων που έχουν οι Μαύροι, μόνο αντεστραμμένο.
Προσωπικά, έχω διαπιστώσει ότι έχω μεγαλύτερη συναισθηματική αντίδραση προς τους Λευκούς που γίνονται θύματα. Αυτό μπορεί να υπάρχει επειδή έχω γενετικά περισσότερο κλίση προς τον εθνοκεντρισμό ό, τι οι πιο πολλοί λευκοί. Αλλά ο εθνοκεντρισμός θα μπορούσε επίσης να επηρεαστεί εάν ζείτε στη Νότια Καλιφόρνια, όπου οι Λευκοί αποτελούν πλέον μειονότητα. Κοινωνικοί ψυχολόγοι έχουν δείξει ότι τα μέλη των ομάδων που αποτελούν πλειοψηφία δεν έχουν την ίδια αίσθηση αισθημάτων ότι ανήκουν σε μία ομάδα όπως και τα μέλη των μειονοτικών ομάδων.
Τα καλά νέα είναι ότι, καθώς οι Λευκοί γίνονται μια μειονότητα, η αλληλεγγύη μεταξύ μελών της ίδιας ομάδας και η συναισθηματική ταύτιση με άλλους Λευκούς-αναμένεται να αυξηθεί. Και η συμμετοχή στην υπεράσπιση των Λευκών με άλλους ομοϊδεάτες έχει αναμφίβολα ως αποτέλεσμα την ενίσχυση και την αύξηση αυτών των τάσεων, ειδικά όταν δεν είναι καθόλου δύσκολο να φανταστεί κανείς εφιαλτικά σενάρια για το μέλλον των Λευκών. Τέτοια εφιαλτικά σενάρια έχουν μεγάλη συναισθηματική επίδραση, ειδικά όταν απεικονίζονται γραφικά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν θα δούμε τέτοιες απεικονίσεις στα media.

Τα κακά νέα είναι ότι ακόμη και αν υπάρξει συναισθηματική ταύτιση με άλλους λευκούς, εξακολουθούν να υπάρχουν τεράστια εμπόδια για τους Λευκούς για να συμμετάσχουν πραγματικά στην υπεράσπιση των Λευκών - εμπόδια, όπως να χάσει κάποιος τη δουλειά του και ο κοινωνικός εξοστρακισμός. Η δύναμη της αριστεράς να προκαλέσει οικονομικό πόνο είναι τεράστια, όπως φάνηκε πρόσφατα από το διογκούμενο κίνημα υπέρ της επιβολής οικονομικών κυρώσεων κατά της Αριζόνα για το γεγονός ότι είχε το θράσος να θεσπίσει ένα νόμο που αποσκοπεί στο να απαλλαγεί από τους παράνομους αλλοδαπούς (σχ. ΚΟ: Η Αριζόνα λόγω θέσης έχει τεράστιο πρόβλημα από τους αλλοδαπούς που εισέρχονται παράνομα από το Μεξικό).
Αλλά το να υπάρξει συναισθηματική ταύτιση για άλλους Λευκούς είναι βέβαιο ότι θα είναι ένα μεγάλο πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση-και ίσως ένα βήμα που είναι απαραίτητο, αν θέλουμε να δούμε πραγματικά έντονη δέσμευση από τους Λευκούς να αλλάξουν το ισχύον καθεστώς.

* Ο Kevin B. MacDonald (γεννημένος στις 24 Ιανουαρίου 1944) είναι Αμερικάνος καθηγητής της Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, στο Long Beach, συγγραφέας και υπέρμαχος του Εθνοκεντρισμού. Το πιο γνωστό βιβλίο του είναι το “The Culture of Critique” (1998), το οποίο ασχολείται με τους Εβραίους ακτιβιστές της Αμερικής του 20ου αιώνα, συμπεριλαμβανομένης της ψυχανάλυσης, των «αριστερών», της Σχολής της Φρανκφούρτης, και των «διανοούμενων της Νέας Υόρκης».
Μιλώντας για την θεωρία του “white guilt” (‘λευκή ενοχή’ – βλ. εδώ) και για το βιβλίο του ‘Cultural Insurrections, Psychology And White Ethnocentrism’, ο MacDonald (που αρθρογραφεί στο Occidental Observer), λέει:¨
«Έχω αναφερθεί στο πώς οι Εβραίοι στα πανεπιστήμια και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν την τάση της κατασκευής πολιτισμού. Εδώ βρίσκονται τα θεμελιώδη ζητήματα γύρω από τον λευκό εθνοκεντρισμό και συγκεκριμένα, την «σιωπηρή λευκότητα» και την «λευκή ενοχή».
Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, ήταν τα εβραϊκά πνευματικά κινήματα του 20ου αιώνα που επέφεραν μια σημαντική μείωση στην πολιτιστική επιρροή των λευκών Αμερικανών. Αυτές οι εβραϊκές κινήσεις πότισαν την αμερικανική ζωή με μια κουλτούρα κριτικής που επιτίθεται στον δυτικό πολιτισμό ως κάτι ανεπαρκές, κάτι ύποπτο, κάτι γεμάτο με ηθικό ξεπεσμό.
Οι ηγέτες αυτών των κινημάτων, όπως ο Franz Boas στον τομέα της ανθρωπολογίας και ο Σίγκμουντ Φρόιντ στο χώρο της ψυχανάλυσης, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως Εβραίοι, έχουν υποβάλει τον λευκό χριστιανικό πολιτισμό σε μια ριζική κριτική, ενώ την ίδια στιγμή έχουν εξιουδαϊσει αυτόν τον πολιτισμό καλλιεργώντας ακόμα και το φόβο, του να προσδιοριστείς Λευκός.
Το Τμήμα Ψυχολογίας του πανεπιστημίου, καθώς και η σύγκλητος του πανεπιστημίου έχοντας δεχτεί πιέσεις από ‘αριστερούς’ που ζητούν το μποϊκοτάρισμα του «νεοναζί» και «αντισημίτη» MacDonald, διαχώρισαν την θέση τους από το έργο του. Ο ίδιος απορρίπτει την ταμπέλα του «νεοναζί» και αυτοπροσδιορίζεται ως "white advocate", υπερασπιστής της λευκής φυλής.
- Διάβασε παλαιότερο άρθρο του Kevin B. MacDonald στον KO: Εβραίοι και ‘Occupy Wall Street’. “Η φυλή μου ελέγχει την Wall St.”, λέει Εβραίος ραδιοφωνικός παρουσιαστής
- Δείτε βίντεο του MacDonald που μιλάει για το τέλος του λευκού ανθρώπου

Enter video caption here

redskywarning.blogspot.gr