Η τάξη του Νταβός: “Η διακυβέρνηση δεν είναι πλέον ζήτημα αποκλειστικά των κυβερνήσεων”!

Το 2013 ήταν μια καλή χρονιά για τις παγκόσμιες οικονομικές ελίτ. Στη σκιά του Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ μία  Έκθεση από το  Transnational Instituteποκαλύπτει το σκληρό πρόσωπο της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας: Ο υπέρογκος πλούτος των πολυεθνικών κολοσσών , η παγκόσμια συγκέντρωση κεφαλαίου, η ικανότητά των επιχειρηματικών λόμπυ να επηρεάζουν και συχνά να υπαγορεύουν κυβερνητικές πολιτικές, επιβάλλοντας απορρύθμιση, αλλαγές σε εθνικά συντάγματα και σε διεθνή νομοθεσία, προκειμένου να υπερασπίσουν τα επιχειρηματικά συμφέροντά τους , το διεθνές νομικό περιβάλλον που ευνοεί τα επιχειρηματικά εγκλήματα και την ατιμωρησία.

Μόλις την προηγούμενη βδομάδα η καρδιά της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας χτύπησε στην ελβετική κωμόπολη του Νταβός, κάπου στις ελβετικές Άλπεις, αρκετά μακριά από την οικονομική κρίση και τις επώδυνες συνέπειές της.  
Διεθνείς ηγέτες, παγκόσμιοι οργανισμοί, τραπεζίτες, χρηματιστές, διαχειριστές μεγάλων επενδυτικών κεφαλαίων και επικεφαλής πολυεθνικών ομίλων συναντήθηκαν στα πλαίσια του Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ, για να εξυφάνουν την αναμόρφωση του κόσμου στα δικά τους μέτρα.
Την ίδια στιγμή το ολλανδικό Transnational Institute, έγκυρο ερευνητικό thinktank με δράση από το 1974, δημοσιεύει μια Έκθεση – Αποκάλυψη, που ξεσκεπάζει με στοιχεία και αριθμούς τους παίκτες της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, τα δίκτυα και τους μηχανισμούς, μέσω των οποίων επιβάλλονται στην παγκόσμια σκηνή.
Οι οικονομικοί εξουσιαστές, μέλη της τάξης του Νταβός είναι οι πρωταίτιοι της διεθνούς οικονομικής κοινωνικής και οικολογικής κρίσης, υποστηρίζει η Έκθεση.  Οικονομικές ελίτ ελέγχουν τον πλούτο και τις πηγές, επηρεάζουν τις πολιτικές και τις κοινωνικές διεργασίες και τελικά καθορίζουν και τις ασκούμενες πολιτικές .
Σύμφωνα με τα ευρήματα της Έκθεσης:
Το 2013 πολυεθνικές κυρίως στο πεδίο της βιομηχανίας πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά και στον τραπεζικό κλάδο συνεχίζουν να κερδίζουν αδρά από την συνεχιζόμενη οικονομική και κοινωνική κρίση. Οι χρεοκοπίες και τα πακέτα λιτότητας λειτουργούν εις όφελος του 0,001 του πληθυσμού του πλανήτη, με αύξηση των κερδών κατά 11 % των διεθνών μεγιστάνων του χρήματος, μειώνοντας το εισόδημα και τα δικαιώματα του 99% του παγκόσμιου πληθυσμού.  

Τους πρώτους μήνες του 2013 οι 25 πλουσιότεροι δισεκατομμυριούχοι, με  περιουσία που  ανέρχεται σε 930 δις δολάρια αύξησαν το πλούτο τους κατά 85 δις δολάρια, την ίδια στιγμή που στο Νότο της Ευρώπης και των ΗΠΑ, όλο και περισσότεροι άνθρωποι χάνουν το εισόδημά τους, μένοντας άνεργοι, έρχονται αντιμέτωποι με τη φτωχοποίηση , την πείνα και έχουν λιγότερο προσδώκιμο ζωής.

Η συγκέντρωση εξουσίας διευρύνθηκε το 2013. Η μελέτη 43.000 εταιρειών κατέδειξε ότι λιγότερο του 1% ελέγχει το μερίδιο του 40 % του παγκόσμιου επιχειρείν. Στην εικόνα που ακολουθεί, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η παγκόσμια κατάταξη πολυεθνικών εταιρειών με κριτήριο τα κέρδη και τα περιουσιακά τους στοιχεία.

Η αδυναμία αντιμετώπισης της φτώχειας, της ανισότητας, της έλλειψης πρόσβασης στην δωρεάν εκπαίδευση δεν ερμηνεύεται από την έλλειψη πόρων. Ο πλούτος των 100 πλουσιότερων του πλανήτη θα μπορούσε π.χ να χρηματοδοτήσει για 1,111 χρόνια τις δημόσιες δαπάνες στη Ρουάντα ή να καλύψει για 130 χρόνια το κόστος της προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή. Για τις παγκόσμιες ανισότητες στην κατανομή του πλούτου εντυπωσιακά είναι τα ευρήματα, όπως καταγράφονται στις παρακάτω εικόνες . Όπως έχει δηλώσει και ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν «Η λιτότητα ήρθε για να αξιοποιήσουμε και όχι να αντιμετωπίσουμε την κρίση»…


Ένα παγκόσμιο σύστημα προνομίων υπερδικαιωμάτων και νομικά κατοχυρωμένης ατιμωρησίας πλαισιώνει την δράση των πολυεθνικών εταιρειών μέσα από στοχευμένη νομοθέτηση.
Σύμφωνα με τον καθηγητή JeffreySacks μία κουλτούρα ασυλίας επιτρέπει στους πολυεθνικούς επιχειρηματικούς ομίλους να παραβιάζουν συστηματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα και να καταστρέφουν τον πλανήτη. Σύμφωνα με την  Έκθεση του TNI,  σχεδόν η πλειονότητα των κορυφαίων παγκόσμιων εταιρειών έχει καταδικαστεί, κατηγορηθεί ή χρεωθεί με πρόστιμα για ξέπλυμα χρήματος, απάτη, δωροδοκία, εταιρική κατασκοπεία. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Διεθνής Τράπεζα, ο Διεθνής Οργανισμός Εμπορίου και οι συστάσεις πολιτικής τους διαμορφώνουν «την αρχιτεκτονική της ατιμωρησίας» που  χορηγεί στις πολυεθνικές υπέρ-προνόμια που προστατεύουν τα συμφέροντα των επενδυτών, όπως Συμφωνίες Ελεύθερου Εμπορίου, Διμερείς και Πολυμερείς Επενδυτικές Συμφωνίες , η πλειοψηφία των οποίων περιέχουν ρήτρες επίλυσης διαφορών με τα κράτη, που επιτρέπουν στις εταιρείες να τα μηνύουν. Από την άλλη μεριά, όλες οι διεθνείς συμβάσεις για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν διαθέτουν διεθνείς μηχανισμούς επιβολής και βρίσκονται υπό διαρκή υπονόμευση, με τον ΟΗΕ να προωθεί μη δεσμευτικές κατευθύνσεις πολιτικής.
Σώματα όπως η Ευρωπαϊκή Στρογγυλή Τράπεζα των Βιομηχάνων , το Διεθνές Συμβούλιο Επιχειρήσεων για την Αειφόρο Ανάπτυξη και ο Διαντλαντικός Επιχειρηματικός Διάλογος καθορίζουν την πολιτική και τη νομοθετική ατζέντα , η Εμπορική Συμφωνία ΗΠΑ-ΕΕ είναι ένα από τα κρυφά πρόσφατα επιτεύγματα του διατλαντικού επιχειρηματικού lobbying
Η συνολική επίθεση στη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτυπώνεται εύγλωττα σε Έκθεση του Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ το 2010 με τον τίτλο « Ενδυναμώνοντας την Διεθνή Συνεργασία σε ένα πιο Ανεξάρτητο Κόσμο»
Η τάξη του Νταβός ομολογεί κυνικά: «Η διακυβέρνηση δεν είναι πλέον ζήτημα αποκλειστικά των κυβερνήσεων, βασικές δημόσιες λειτουργίες έχουν επανακαθοριστεί, η λύση είναι ένα πολυμετοχικό σχήμα με επίκεντρο τις επιχειρήσεις»…

totekmirio.gr