Ο Κώστας, τα ροδάκινα, η “μεγάλη ζωή” και η κατάληξη…

Ο Κώστας ήρθε να δουλέψει στην τεχνική εταιρεία που ήμασταν κάπου στο τέλος της δεκαετίας του ’90.
Ήταν μηχανολόγος αλλά ήθελε να κάνει γενικώς και με κάθε τρόπο ένα ξεκίνημα στην δουλειά των τεχνικών έργων. «Πάρ’ τον να του μάθεις πέντε πράγματα» μου είπε το αφεντικό.
Ξεκινήσαμε να πάμε σε ένα έργο που ήταν καμιά μισή ώρα δρόμο. Κουβέντα στην κουβέντα για να του δώσω και θάρρος μου είπε ότι είχε αρκετά στρέμματα με ροδάκινα στην κωμόπολη που ζούσε τα οποία του απέφεραν ένα ποσό 7.000.000 δραχμών – αν θυμάμαι καλά – το χρόνο! «Τα έχεις μόνος σου;» τον ρώτησα. «Μόνος μου!
Ο πατέρας μου έχει πεθάνει. Έχω και κάτι Αλβανούς με βοηθάνε – Έλληνες δεν έρχονται για δουλειά» μου απάντησε. «Και με 7.000.000 δραχμές εισόδημα τον χρόνο κι αφεντικό ήρθες να γίνεις υπάλληλος για να κάνεις τι;» τον ξαναρώτησα. Έσκυψε το κεφάλι και είπε « ε να… θα παντρευτώ και η κοπέλα μου θέλει να ζήσουμε εδώ στην μεγάλη πόλη…» και συμπλήρωσε μια πρόφαση «…για τα παιδιά… Θέλω να μάθω την δουλειά να παίρνω δημόσια έργα…».
Δεν το συνέχισα γιατί κατάλαβα ότι ο ίδιος ήθελε να παραμείνει αφεντικό στην μικρή και πανέμορφη κωμόπολή του παρά να κάνει ό,τι κάνει υπακούοντας στις απαιτήσεις της άβγαλτης κι ανύποπτης συντρόφου του.
Τον ξαναείδα μετά 15 χρόνια προχθές. Είχε παχύνει παθολογικά και το πρόσωπό του είχε αλλοιωθεί από την ένταση, το άγχος και τις καταχρήσεις στις οποίες περιήλθε με τον καιρό. Τον ρώτησα τι κάνεις… Έσκυψε το κεφάλι απογοητευμένος και το μόνο που είπε ήταν «…άς τα…» κουνώντας τα χέρια. «Τι έγινε;» τον ξαναρώτησα. «Είχες δίκιο τότε που μου έλεγες να καθήσω στα ροδάκινα… Μετά κόποις και βασσάνων έγινα εργολάβος δημοσίων έργων κι άρχισα να παίρνω διάφορα έργα και να βγάζω λεφτά γιατί ο αντιπερειφεριάρχης είναι και θείος μου. Όταν όμως μπήκαμε στο Μνημόνιο και σταμάτησαν να μας πληρώνουν καταστραφήκαμε! Είχα ανοιχτεί και πολύ και νόμιζα ότι θα πηγαίνει έτσι η δουλειά μια ζωή όμως νά που άλλαξαν όλα και τώρα είμαι για φυλακή…».
«Ε δεν πειράζει, θα γυρίσεις στα ροδάκινα σε έσχατη περίπτωση» του είπα για να τον παρηγορήσω. «Ποια ροδάκινα; Τα πούλησα για να αγοράσω μεζονέτα! Θέλαμε μεγαλεία βλέπεις…» συμπλήρωσε απογοητευμένος…
Αυτή είναι η ιστορία του Κώστα κι εν ολίγοις η ιστορία της νεοελληνικής κοινωνίας…

hggiken.pblogs.gr