Συνεχίζουμε την έρευνά μας πάνω στους αγνώστους, στο ευρύ κοινό, Έλληνες, οι οποίοι ξεπροβάλλουν από κάθε σελίδα της μακραίωνης ιστορίας του Ελληνισμού, ο οποίος εξαπλωμένος σε όλη την επικράτεια μεγαλουργεί συνεχώς σε κάθε τομέα της ανθρώπινης νόησης, της επιστήμης, της τέχνης, των γραμμάτων, κλπ…
Ακόμη ένας Έλληνας που διέπρεψε στον κόσμο της Φιλοσοφίας, αυτήν την φορά, είναι και ο Γεώργιος Γκουρτζιέφ ή Γεωργιάδης, όπως είναι στα ελληνικά το επίθετό του.
Γεννήθηκε το 1870 περίπου στην Αλεξανδρούπολη της σημερινής Αρμενίας από πατέρα Πόντιο και Αρμένια μητέρα.
Ασχολήθηκε με την Φιλοσοφία και οι θεωρίες του είχαν τις ρίζες τους στους Πυθαγόρειους, στον Πλάτωνα και στα λόγια του Χριστού.
Ειδικότερα, το 1912 ξεκίνησε να συγκεντρώνει τους μαθητές του και να οργανώνει ομάδες στην Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη.
Το 1916 δέχεται ως μαθητή του τον γνωστό Ρώσο Φιλόσοφο, Πήτερ Ουσπένσκυ. Την εποχή της Ρωσικής Επανάστασης (1917), μαζί με ομάδα μαθητών του, εγκατέλειψε την Ρωσία και κατευθύνθηκε, μαζί με τους μαθητές του, στο Παρίσι, όπου και ίδρυσε Ινστιτούτο για την αρμονική ανάπτυξη του Ανθρώπου.
Το 1924 συνέχισε την διδασκαλία του στις Η.Π.Α..
Γύρισε όλον τον κόσμο διδάσκοντας αδιάκοπα και προσελκύοντας εκατομμύρια κόσμο, που επιθυμούσε να ακούσει αλήθειες με απλά λόγια…
Η φιλοσοφία του στρεφόταν γύρω από την μελέτη του ανθρώπου, ο οποίος όσο ζει εγκλωβισμένος στο matrix είναι σε ύπνωση και γι αυτό πρέπει να αγωνίζεται συνεχώς για να δραπετεύσει από αυτό! (βλ. αλληγορία σπηλαίου).
Πιο συγκεκριμένα, ο άνθρωπος, σύμφωνα με τον Γεωργιάδη, κατά την διάρκεια του βίου του ζει σε μία μορφή ύπνου και σχεδόν καθ” ολοκληρία μηχανικά χωρίς να έχει πραγματική γνώση ούτε της εξωτερικής αλλά κυρίως της εσωτερικής του πραγματικότητας.
Από αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος μπορεί να δραπετεύσει μέσω δικής του συνειδητής προσπάθειας και θεληματικής ταλαιπωρίας και με την βοήθεια ανθρώπων που έχουν ήδη προχωρήσει πριν από αυτόν σε κάποιον βαθμό προς αυτή την κατεύθυνση.
Η ανακάλυψη του τι ακριβώς σημαίνουν οι όροι «συνειδητή προσπάθεια» και «θεληματική ταλαιπωρία» που χρησιμοποιούσε ο Γκουρτζίεφ αποτελεί η ίδια τμήμα της διαδικασίας της εξέλιξης του κάθε ανθρώπου.
Την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται ο κάθε άνθρωπος την ονόμαζε «ξυπνητό ύπνο» και τόνιζε πως πρέπει πάση θυσία να διαφύγουμε από αυτόν και μπορούμε να ξεφύγουμε αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε και να αγωνιστούμε γι αυτό.
Το σύστημα διδασκαλίας που πρότεινε, απευθύνεται στην πλειονότητα των ανθρώπων, χωρίς να τίθεται ζήτημα φύλου, καταγωγής, θρησκείας, κ.λ.π..
Για τους περισσότερους μελετητές ο Γκουρτζίεφ θα παραμένει ένα αίνιγμα, κάτι που ίσως αποτελούσε και την επιθυμία και του ίδιου, χωρίς αυτό σε καμία περίπτωση να σημαίνει απομάκρυνση από τον κοινό άνθρωπο, αλλά το αντίθετο.
Άλλωστε μια από τις φράσεις – διδασκαλία του είναι:
«Αν θες κάτι δικό σου για πάντα, δώρησε το», μια φράση κλειδί για την προσφορά στον συνάνθρωπο.
Ο Γκουρτζίεφ πέθανε τον Οκτώβριο του 1949 και κηδεύτηκε στο Παρίσι.
Μερικά από τα βιβλία, που μας άφησε παρακαταθήκη είναι τα ακόλουθα:
«Ο προάγελος του επερχόμενου καλού» (εκδόσεις «Baraka»)
«Συνομιλίες με αξιοσημείωτους ανθρώπους» (εκδόσεις «Χατζηνικολή»)
«Ιστορίες του Βεελζεβούλ στον εγγονό του» (εκδόσεις «Πύρινος Κόσμος»)
«Ο Γκουρτζίεφ μιλά στους μαθητές του» (εκδόσεις «Πύρινος Κόσμος»)
«Η ζωή είναι πραγματική μόνο όταν “Είμαι”» (εκδόσεις «Πύρινος Κόσμος»)
ΠΥΓΜΗ.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το ιστολόγιο δεν υιοθετεί και δεν φέρει καμία ευθύνη για τα σχόλια των αναγνωστών του. Πλέον, οι αναγνώστες μπορούν να σχολιάζουν με το λογαριασμό τους στο facebook ή με λογαριασμούς από τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα. Τα ανώνυμα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά όσο υπάρχουν άτομα που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία για να προβοκάρουν και να επιτεθούν σε άλλους σχολιαστές για να επιβάλλουν τις απόψεις τους.