Ο Τζον Μακέιν, μαέστρος της «Αραβικής Άνοιξης» και ο Χαλίφης (1)

Μαίος 2013: Ο Τζον Μακέιν και το επιτελείο του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Αριστερά μπροστά, ο Ibrahim al-Badri (ο σημερινός Χαλίφης Ιμπαρχίμ), με τον οποίον μιλάει ο γερουσιαστής. Αμέσως αριστερά, ο στρατηγός ταξίαρχος Σάλεμ Ιντρίς (με γυαλιά).
Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος (Γαλλία) (μτφ. Κριστιάν)
Ο καθένας έχει παρατηρήσει την αντίφαση των όσων πρόσφατα χαρακτήριζαν το Ισλαμικό Εμιράτο ως «μαχητές της ελευθερίας» στη Συρία και αγανακτούν σήμερα για τα έκτροπα του στο Ιράκ. Αλλά αν αυτός ο λόγος είναι ασυνάρτητος από μόνο του, είναι απόλυτα λογικός στο στρατηγικό πεδίο: τα ίδια πρόσωπα έπρεπε να παρουσιάζονται ως σύμμαχοι χθες και πρέπει να παρουσιάζονται ως εχθροί σήμερα, ακόμη και αν εξακολουθούν να είναι κάτω από τις διαταγές της Ουάσιγκτον. Ο Τιερί Μεϊσάν (ThierryMeyssan) αποκαλύπτει τα ντεσού της πολιτικής των ΗΠΑ μέσω της ιδιαίτερης περίπτωσης του γερουσιαστή Τζον Μακέιν (John McCain), μαέστρου της «Αραβικής Άνοιξης» και συνομιλητή του Χαλίφη Ιμπραήμ από πολύ καιρό.


Είναι πολιτικοί αντίπαλοι ο Μπαράκ Ομπάμα και ο Τζον Μακέιν, όπως ισχυρίζονται, η μήπως εργάζονται από κοινού για την ιμπεριαλιστική στρατηγική της χώρας τους;
Ο Τζον Μακέιν είναι γνωστός ως ηγέτης των Ρεπουμπλικανών, δυστυχής προεδρικός υποψήφιος στις ΗΠΑ, το 2008. Αυτό είναι, θα το δούμε παρακάτω, μόνο ένα μέρος της πραγματικής του βιογραφίας, αυτό που χρησιμεύει ως κάλυμμα για τη διεξαγωγή μυστικών ενεργειών στο όνομα της κυβέρνησής του.
Όταν ήμουν στη Λιβύη κατά τη διάρκεια της «δυτικής» επίθεσης, μπόρεσα και διάβασα μια έκθεση των μυστικών υπηρεσιών για το εξωτερικό. Ανέφερε ότι το ΝΑΤΟ οργάνωσε στις 4 Φεβ 2011 στο Κάιρο, μια συνάντηση για να ξεκινήσει την «Αραβική Άνοιξη» στη Λιβύη και τη Συρία.
Σύμφωνα με αυτή τη έκθεση, τη συνάντηση προέδρευε ο Τζον Μακέιν. Η έκθεση περιέγραφε αναλυτικά τον κατάλογο των Λίβυων συμμετεχόντων, των οποίων η αντιπροσωπεία είχε επικεφαλής το Νο 2 της κυβέρνησης της εποχής, τον Mahmoud Jibril, ο οποίος είχε απότομα αλλάξει πλευρά στην είσοδο αυτής της συνάντησης για να γίνει ο εξόριστος ηγέτης της αντιπολίτευσης.
Θυμάμαι ότι ανάμεσα στους Γάλλους παρόντες εκπρόσωπους, η έκθεση ανέφερε τον Bernard-HenryLévy, αν και επίσημα ο τελευταίος δεν άσκησε ποτέ καθήκοντα σε καμία γαλλική κυβέρνηση. Πολλές άλλες προσωπικότητες παρακολούθησαν αυτό το συμπόσιο, συμπεριλαμβανομένης μιας μεγάλης αντιπροσωπείας Σύρων που ζούσαν στο εξωτερικό.
Στην έξοδο αυτής της συνάντησης, ο μυστηριώδης λογαριασμός Facebook Syrian Revolution2011 καλούσε για διαδηλώσεις έξω από το Λαϊκό Συμβούλιο (Εθνοσυνέλευση) στη Δαμασκό στις 11 Φεβρουαρίου. Αν και αυτός ο λογαριασμός υποστήριζε τότε ότι είχε περισσότερους από 40.000 followers,μόνο περί τους δώδεκα άνθρωποι ανταποκρίθηκαν στην έκκλησή ενώπιον των φλας των φωτογράφων και εκατοντάδων αστυνομικών. Η διαδήλωση διαλύθηκε ειρηνικά και οι συγκρούσεις ξεκίνησαν μετά από ένα μήνα αργότερα στη Ντάρα [ 1 ]
Στις 16 Φεβρουαρίου 2011, μια διαδήλωση που έλαβε χώρα στη Βεγγάζη, στη μνήμη των μελών της Μαχόμενης Ισλαμικής Ομάδας στη Λιβύη [ 2 ] που σφαγιάστηκαν το 1996 στη φυλακή του Αμπού Σελίμ εκφυλίστηκε σε πυροβολισμούς. Την επόμενη μέρα, μια δεύτερη διαδήλωση, αυτή τη φορά στη μνήμη εκείνων που έχασαν τη ζωή τους κατά την επίθεση κατά του δανικού προξενείου για τα σκίτσα του Μωάμεθ, εκφυλίστηκε επίσης σε πυροβολισμούς.
Την ίδια στιγμή, μέλη της από την Αίγυπτο Μαχόμενης Ισλαμικής Ομάδας στη Λιβύη πλαισιωμένη από κουκουλοφόρους και άγνωστα στοιχεία, επιτέθηκαν ταυτόχρονα σε στρατιωτικές βάσεις σε τέσσερις διαφορετικές πόλεις.
Μετά από τρεις ημέρες μάχων και αγριότητων, οι ταραξίες ξεκίνησαν την εξέγερση στην Κυρηναϊκή κατά της Τριπολιτάνιας [ 3 ], μια τρομοκρατική επίθεση που παρουσιάστηκε ψευδώς από το δυτικό Τύπο ως «δημοκρατική επανάσταση» κατά «του καθεστώτος» του Μουαμάρ ελ Καντάφι.
Στις 22 Φεβρουάριου, ο Τζον Μακέιν ήταν στο Λίβανο.
Συναντήθηκε με μέλη της Κίνησης του Μέλλοντος (Future Movement, το κόμμα του Saad Hariri) που εξουσιοδότησε να επιβλέψει τη μεταφορά όπλων προς τη Συρία μέσω του βουλευτή Οκάμπ Σακρ [ 4 ].
Στη συνέχεια, αφήνοντας τη Βηρυτό, επιθεώρησε τα συριακά σύνορα και επέλεξε τα χωριά, μεταξύ άλλων το Ersal, που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν ως πίσω βάσεις για τους μισθοφόρους για το πόλεμο που ερχόταν.
Οι συνεδριάσεις υπό την προεδρία του Τζον Μακέιν ήταν σαφώς η στιγμή ενεργοποίησης ενός σχεδίου που είχε προγραμματιστεί από καιρό από την Ουάσιγκτον, σχέδιο που προέβλεπε να επιτεθούν τη Λιβύη και τη Συρία, η Βρετανία και η Γαλλία, σύμφωνα με το δόγμα της «ηγεσίας από πίσω» και το παράρτημα της Συνθήκης του Lancaster House του Νοέμβριου 2010 [ 5 ]
Το παράνομο ταξίδι στη Συρία, Μάιος 2013
Τον Μάιο 2013, ο γερουσιαστής Τζον Μακέιν μπήκε παράνομα στη Συρία, κοντά στο Ίντλεμπ (Idleb) μέσω της Τουρκίας για να συναντηθεί με τους ηγέτες της «ένοπλης αντιπολίτευσης».
Το ταξίδι του δεν δημοσιοποιήθηκε παρά μόνο μετά την επιστροφή του στην Ουάσιγκτον [ 6 ].
Το ταξίδι αυτό οργανώθηκε από την Syrian Emergency Task Force η οποία, σε αντίθεση με τον τίτλο της, είναι μια σιωνιστική οργάνωση που διοικείται από έναν Παλαιστίνιο υπάλληλο της AIPAC [ 7 ]

Ο Τζον Μακέιν στη Συρία. Σε πρώτο πλάνο στα δεξιά είναι ο διευθυντής της Syrian Emergency TaskForce. Στην πόρτα, στο κέντρο, ο Mohammad Nour.
Στις φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν τότε παρατηρείται η παρουσία του Mohammad Nour, εκπρόσωπος της Ταξιαρχίας Θύελλας του Βορά (από το Μέτωπο Αλ-Νόσρα, δηλαδή της αλ-Κάιντα στη Συρία), ο οποίος είχε απαγάγει 11 Λιβανέζους σιίτες προσκυνητές στο Azaz [8 ].
Ερωτηθείς σχετικά με την εγγύτητα του με απαγωγείς της αλ-Κάιντα, ο γερουσιαστής ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε τον Mohammad Nour ο οποίος αυτό-κλήθηκε με δική του πρωτοβουλία σε αυτή την φωτογραφία...
Η υπόθεση δημιούργησε μεγάλο θόρυβο και οι οικογένειες των απαχθέντων προσκυνητών υπέβαλαν καταγγελία ενώπιον της δικαστικής εξουσίας του Λιβάνου ενάντια στο γερουσιαστή Μακέιν για συνενοχή στην απαγωγή. Τελικά, επιτεύχθηκε συμφωνία και οι προσκυνητές απελευθερώθηκαν.
Ας υποθέσουμε ότι ο γερουσιαστής Μακέιν λέει την αλήθεια και ότι απατήθηκε από τον MohammadNour.
Το αντικείμενο του παράνομου ταξιδίου του στη Συρία ήταν να συναντήσει το επιτελείο του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Κατά τον ίδιον, η οργάνωση αυτή αποτελούταν «αποκλειστικά από Σύρους» που αγωνίζονταν για την «ελευθερία» ενώπιον της «αλαουιτικής δικτατορίας» (sic).
Οι διοργανωτές του ταξιδίου δημοσίευσαν τη παρούσα φωτογραφία για να βεβαιώσουν την συνάντηση.

Μαίος 2013: Ο Τζον Μακέιν και το επιτελείο του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Αριστερά μπροστά, ο Ibrahim al-Badri (ο σημερινός Χαλίφης Ιμπαρχίμ), με τον οποίον μιλάει ο γερουσιαστής. Αμέσως αριστερά, ο στρατηγός ταξίαρχος Σάλεμ Ιντρίς (με γυαλιά).
Αν μπορούμε να δούμε το στρατηγό ταξίαρχο Σάλεμ Ιντρίς, επικεφαλής του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, μπορούμε επίσης να δούμε τον Ibrahim al-Badri (πρώτο πλάνο αριστερά) με τον οποίον μιλάει ο γερουσιαστής.
Μετά την επιστροφή από αυτό το ταξίδι αστραπή, ο Τζον Μακλέιν ισχυρίστηκε ότι όλα τα στελέχη του Ελεύθερου Συριακού Στρατού είναι «μετριοπαθή τα οποία κάποιος μπορεί να εμπιστευθεί» (sic).

Ωστόσο, από τη 4^η Οκτώβριου 2011, ο Ibrahim al-Badri, επίσης γνωστός ως Αμπού Du'a, ήταν στον κατάλογο των πέντε περισσότερα καταζητούμενων τρομοκρατών από τις Ηνωμένες Πολιτείες (Rewardsfor Justice).
Προσφερόταν αμοιβή έως 10 εκατομμύρια δολάρια σε όποιον θα βοηθούσε για τη σύλληψη του [ 9 ].
Την επόμενη μέρα, στις 5 Οκτωβρίου 2011, ο Ibrahim al-Badri συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο της Επιτροπής Κυρώσεων των Ηνωμένων Εθνών ως μέλος της Αλ Κάιντα [ 10 ]
Επιπλέον, ένα μήνα πριν από τη συνάντηση με τον γερουσιαστή Μακέιν, ο Ibrahim al-Badri, γνωστός με τη πολεμική ονομασία ως Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι, δημιούργησε το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και το Λεβάντε (ΙΚΙΛ) -ενώ άνηκε πάντα στο επιτελείο «του πολύ μέτριου» Συριακού Ελεύθερου Στρατού.
Διεκδίκησε την επίθεση στις φυλακές του Taj και του Αμπού Γκράιμπ στο Ιράκ, από τις οποίες επέτρεψε την δραπέτευση μεταξύ 500 και 1.000 τζιχαντιστών που προσχώρησαν στην οργάνωση του.
Αυτή η επίθεση ήταν συντονισμένη με άλλες σχεδόν ταυτόχρονες επιχειρήσεις σε οκτώ άλλες χώρες. Κάθε φορά, οι δραπέτες τζιχαντίστες προσχώρησαν σε μαχόμενες μονάδες στη Συρία.
Αυτή η υπόθεση ήταν τόσο περίεργη έτσι ώστε η Ιντερπόλ εξέδωσε ανακοίνωση και ζήτησε τη βοήθεια των 190 χωρών μελών [ 11 ].
Από την πλευρά μου, πάντα ισχυριζόμουν ότι δεν υπήρχε καμία διαφορά επί του εδάφους μεταξύ του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, του Μετώπου Αλ-Νόσρα και του Ισλαμικού Εμιράτου, κλπ ...
Όλες αυτές οι οργανώσεις αποτελούνται από τα ίδια άτομα που αλλάζουν συνεχώς σημαία.

• Όταν ισχυρίζονται ότι ανήκουν στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, σηκώνουν τη σημαία τηςγαλλικής αποικιοκρατίας και δεν μιλούν για τίποτα άλλο παρά να ανατρέψουν το «σκυλί Μπασάρ».
• Όταν έλεγαν ότι ανήκουν στην Αλ-Νόσρα, σηκώνουν τη σημαία της Αλ Κάιντα και δηλώνουν ότι θα εξαπλώσουν το Ισλάμ τους σε όλο το κόσμο.
• Τέλος, όταν λένε ότι είναι του ισλαμικού εμιράτου, σηκώνουν από δω και στο εξής τη σημαία του Χαλιφάτου και ανακοινώνουν ότι θα καθαρίσουν την περιοχή από όλους τους απίστους.
• Αλλά όποια και να είναι η σημαία τους, πραγματοποιούν τα ίδια έκτροπα: βιασμούς, βασανιστήρια, αποκεφαλισμούς, σταυρώσεις.

Και όμως ούτε ο γερουσιαστής Μακέιν ούτε οι συνοδοί του της Syrian Emergency Task Force δεν έδωσαν στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ τις πληροφορίες που έχουν στην κατοχή τους για τον Ibrahim al-Badriκαι ζήτησαν την αμοιβή.
Ούτε ενημέρωσαν την επιτροπή αντι-τρομοκρατίας του ΟΗΕ.
Σε καμία χώρα στον κόσμο, ανεξάρτητα από το πολιτικό της σύστημα, θα γινόταν δεκτό ο ηγέτης της αντιπολίτευσης να είναι σε άμεση, δημόσια και φιλική επαφή, με έναν πολύ επικίνδυνο τρομοκράτη που αναζητείται.
Ποιος είναι λοιπόν ο γερουσιαστής Μακέιν;
Συνεχίζεται
[1] Nous avons relayé les rapports de presse assurant que la manifestation de Deraa était une protestation après l’arrestation et la torture de lycéens ayant tagué des slogans hostiles à la République. Or, de nombreux collègues ont tenté d’établir l’identité de ces lycéens et de rencontrer leurs familles. Aucun n’y est parvenu, les seuls témoins qui se sont exprimés l’ont fait pour la presse britannique, mais de manière anonyme, donc invérifiable. Nous sommes aujourd’hui convaincus que cet événement n’a jamais existé. L’étude des documents syriens de l’époque montre que la manifestation portait en réalité sur une hausse des salaires des fonctionnaires et sur les retraites. Elle a obtenu satisfaction de la part du gouvernement. À ce moment là, aucun journal n’a parlé de ces lycéens, cette histoire n’étant inventée par Al-Jazeera que deux semaines plus tard.
[2] Les membres du Groupe islamique combattant en Libye, c’est-à-dire d’Al-Qaïda en Libye, avaient tenté d’assassiner Mouamar el-Kadhafi pour le compte du MI6 britannique. L’affaire fut révélée par un officier du contre-espionnage britannique, David Shyler. Cf « David Shayler : "J’ai quitté les services secrets britanniques lorsque le MI6 a décidé de financer des associés d’Oussama Ben Laden" », Réseau Voltaire, 18 novembre 2005.
[3] Rapport de la Mission d’enquête sur la crise actuelle en Libye, juin 2011.
[4] « Un député libanais dirige le trafic d’armes vers la Syrie », Réseau Voltaire, 5 décembre 2012.
[5] Sur ce plan, on se reportera à ma série de six émissions 10 ans de Résistance, sur la guerre des États-Unis contre la Syrie.
[6] « John McCain entre illégalement en Syrie », Réseau Voltaire, 30 mai 2013.
[7] « La Syrian Emergency Task Force, faux-nez sioniste », Réseau Voltaire, 7 juin 2013.
[8] « John McCain a rencontré des kidnappers en Syrie », Réseau Voltaire, 1er juin 2013.
[9] “Wanted for Terrorism”, Rewards for Justice Program, Department of State.
[10] Le Comité du Conseil de sécurité créé par la résolution 1267 (1999) le 15 octobre 1999 est également connu sous le nom de « Comité des sanctions contre Al-Qaida ». Fiche d’inscription d’Ibrahim al-Badri(cette fois avec le nom de guerre d’al-Samarrai).
[11] « Évasions simultanées de jihadistes dans 9 pays », Réseau Voltaire, 6 août 2013.
Τιερί Μεϊσάν 16.8.2014
http://www.voltairenet.org/article185073.html
infognomonpolitics.blogspot.gr