Γερμανισμός κατά Ελληνισμού: Μιάμιση χιλιετία συγκρούσεων κορυφώνεται

Η πρωτοφανής εχθρότητα της Ευρώπης και γενικότερα της Δύσης εναντίον της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια με την οικονομική κρίση, προκάλεσε σοκ σε πάρα πολλούς διότι σε μεγάλο βαθμό μέχρι πρόσφατα είχαμε την εντύπωση ότι η Ε.Ε. αντιπροσώπευε μια Ευρώπη των αξιών και ιδανικών. Υποτίθεται ότι οι κοινές αξίες και ιδανικά ήταν το δεδομένο έδαφος. Εδώ δείχνουμε ότι η σημερινή συμπεριφορά της Ε.Ε. έχει πολιτισμικά και πνευματικά αίτια ακόμη και στην Οικονομία. Είναι πολύ δύσκολο να παραθέσουμε σύντομα όλο το πλαίσιο των γεγονότων μιάμιση χιλιετίας περίπου που διαμόρφωσαν το σημερινό πολιτικό, πολιτιστικό και πνευματικό περιβάλλον στη Δύση, το οποίο συντηρεί την παλαιά εχθρότητα και σήμερα φαίνεται να επιχειρεί μια Τελική Λύση κατά του Ελληνισμού που θεωρείται ο Εχθρός. Ένας Εχθρός της δυτικής βαρβαρότητας που έχει το ηθικό, πνευματικό και πολιτιστικό δυναμικό και θα μπορούσε να εξολοθρεύσει αυτή τη βαρβαρότητα μίαμιση χιλιετίας.


Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία που ξεκίνησαν την ψυχολογική αποξένωση των Ελλήνων από την σημερινή μορφή της Ευρώπης είναι το γεγονός ότι ενώ παραδώσαμε εθνική κυριαρχία στον νομισματικό τομέα και στον οικονομικό, με αντάλλαγμα τουλάχιστον οικονομική ασφάλεια και σε κάποιο βαθμό ομοιόμορφη κατανομή του πλούτου και πηγών στην Ευρωζώνη, οι Έλληνες όχι μόνο δεν λάβαμε κάτι ως αντάλλαγμα, αλλά αντίθετα οι «πολιτισμένοι Ευρωπαίοι» αντί να μας αποζημιώσουν με κάποιο τρόπο, ζητούν περισσότερη παράδοση εθνικής κυριαρχίας και πολλά άλλα, χωρίς να έχουν προτεραιότητα την πάταξη της διαφθοράς, στην οποία οι ίδιοι εμπλέκονται.

Δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει αυτό το γεγονός, διότι σε μεγάλο βαθμό η κεντρική και δυτική Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες που αποτελούν προέκταση, είναι η εξέλιξη των κοινωνιών της κατακτημένης δυτικής βυζαντινής αυτοκρατορίας αφότου αυτή καταλήφθηκε από τις επιδρομές των γερμανικών και άλλων βόρειων ευρωπαϊκών φύλλων, οι οποίες διεθνώς είναι γνωστές ως «βαρβαρικές επιδρομές». Το ξαναγράψιμο της Ιστορίας ακριβώς αυτά τα βαρβαρικά χαρακτηριστικά της δυτικής ηγεσίας στοχεύει να απαλείψει.
Η Δύση αποτελεί συνδυασμό των κατακτημένων βυζαντινών πληθυσμών (που αποτέλεσαν την πλειοψηφία) με τους πληθυσμούς Γερμανο-Τευτόνων, Φράγκων, Νορμανδών κλπ. Από τον 3ο αιώνα και μετά όταν ξεκίνησαν οι επιδρομές στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και συνεχίστηκαν επί της εξανθρωπισμένης και ουσιαστικά εξελληνισμένης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (της Ρωμανίας όπως είναι το σωστό και όχι «Βυζαντίου» που επιβλήθηκε τον 16ο αιώνα στη Δύση) ένας λόγος που ήταν αδύνατη η αντίσταση σε αυτούς τους βαρβαρικούς λαούς, ήταν ότι οι Ρωμαίοι και μετέπειτα οι Ρωμηοί της αυτοκρατορίας δεν ήταν τόσο βάρβαροι για να αντιμετωπίσουν τέτοιες πρωτόγνωρες καταστάσεις μάχης. Μόνο με «βάρβαρους» μισθοφόρους ήταν εφικτή η αντιμετώπιση των άλλων «βαρβάρων». Σε αξιοσημείωτο βαθμό, η έννοια της λέξης «βαρβάρος» άρχισε να παίρνει την σημερινή της έννοια (μακριά από την αρχαία έννοια του «ξένου») μετά από την πρωτόγνωρη εμπειρία της βαρβαρότητας αυτών των λαών, που σήμερα αποτελούν το βασικό πυρήνα της ηγεσίας του δυτικού κόσμου, μια μορφή οικονομικής και πολιτικής φεουδαρχίας.

Αν και οι κατακτημένοι βυζαντινοί πληθυσμοί των Ρωμιών μετέδωσαν πολιτισμό στους βάρβαρους πληθυσμούς του βορά που κατέκτησαν τις περιοχές τους, ακόμη και μέχρι σήμερα αυτός ο εκπολιτισμός δεν μπόρεσε να εξαλείψει το βαρβαρικό πνεύμα. Από την (κατακτημένη) κεντρική και δυτική Ευρώπη έχουν γεννηθεί όλες οι ιδεολογίες, πολιτικές, στάσεις, πρακτικές κλπ που διάβρωσαν και επηρέασαν αρνητικά όλους τους ανθρώπους του πλανήτη. Από Ναζισμό και οργανωμένο δουλεμπόριο μέχρι ρατσισμό και Απαρτχάιντ. Κάποιοι θα έβαζαν και τον Μαρξισμό που είναι αμιγώς γερμανικό προϊόν. Δεν υπάρχει κανένας άλλος λαός στα παγκόσμια χρονικά που να επηρέασε τόσο απάνθρωπα και αρνητικά το σύνολο της Ανθρωπότητας και για τόσο μεγάλες χρονικές περιόδους, όσο επηρέασαν τα επιμέρους κράτη που δημιουργήθηκαν από τους βαρβαρικούς πληθυσμούς Γερμανο-Τευτόνων, Φράγκων, Νορμανδών κλπ.
Η πρώτη εμφάνιση γερμανικών φύλλων στην ιστορία της νότιας Ευρώπης είναι στην περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Από τον Ιούλιο Καίσαρα και μετά έχουμε εισβολές Γερμανών και πολέμους του Καίσαρα και των διαδόχων του, μέχρι τις αρχές των χριστιανικών αιώνων, εναντίον γερμανικών φύλων. Άλλα γερμανικά φύλλα που απείλησαν και το Βυζάντιο ήταν οι Οστρογότθοι (στην ανατολή) και Βησιγότθοι (στη δύση). Από τον 5ο αιώνα άρχισε η εισβολή των Φράγκων στο δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας. Είναι συγγενές φύλλο με τους Γότθους. Η βόρεια Ευρώπη αποτελούνταν κατά βάση από φραγκικά και Γερμανικά-Τευτονικά-Γοτθικά φύλλα μαζί με Νορμανδούς.
Αυτά τα φύλλα από την Βόρεια Ευρώπη απειλούν την Ορθοδοξία και κεντρική μορφή σε αυτή την απειλή αναδεικνύεται τον 8ο αιώνα ο Πιπίνος ο Βραχύς, ο οποίος είναι ο πατέρας του Καρλομάγνου. Ο Καρλομάγνος είναι η ισχυρότερη φραγκική μορφή που απειλεί την αυτοκρατορία. Η απειλή είναι περισσότερο πνευματική-θεολογική εκτός από την στρατιωτική-πολιτική. Ο Καρλομάγνος ήθελε να γίνει αυτοκράτορας όλης της Ευρώπης, να ενοποιήσει την Ευρώπη. Ενοποίησε την Δύση ως «βασιλιάς που κυβερνά τους Ρωμαίους στη Δύση». Το Σχίσμα (πρώτα το 867 μ.Χ. και μετά το 1054) ήταν μέρος της προσπάθειας των Φράγκων να επιβληθούν σε όλη την Ευρώπη και χρησιμοποίησαν το Πατριαρχείο της Ρώμης, το οποίο απέσχισαν από την ενιαία Εκκλησία. Την Ορθόδοξη Εκκλησία όμως δεν μπόρεσαν να την κατακτήσουν, διότι αναδείχθηκαν μεγάλα πνευματικά αναστήματα όπως ο Μέγας Φώτιος και άλλοι γνήσιοι ορθόδοξοι, οι οποίοι απέκρουσαν τις κατακτητικές και επεκτατικές διαθέσεις των Φράγκων.
Από το 476 αυτή η επέλαση των φραγκικών φύλλων επεκτείνει την παρουσία τους στα δυτικά τμήματα της ενιαίας αυτοκρατορίας. Καταλαμβάνουν εδάφη από την Ιταλία και δυτικότερα. Ο Ιουστινιανός κινήθηκε για να απελευθερώσει αυτά τα εδάφη και έστειλε τον στρατηγό Βελισσάριο. Δεν πρόκειται για κατάκτηση εδαφών από τους βυζαντινούς (όπως λένε οι ρεπούσιοι «αναμορφωτές» της Ιστορίας) αλλά απελευθέρωση κατακτημένων βυζαντινών εδαφών της αυτοκρατορίας της Ρωμανίας. Οι Ορθόδοξοι Ρωμηοί της Δύσης ήταν υποτεταγμένοι στους Φράγκους. Η Γαλλική Επανάσταση είναι επανάσταση των υποτεταγμένων Ρωμαίων της Δύσης στους Φράγκους, ειδικότερα της «τρίτης τάξης» (Tiers Etat) εναντίον των «ευγενών» της πρώτης και δεύτερης τάξης, που είναι οι κληρικοί του παπικού κράτους και οι μη κληρικοί «ευγενείς». Γι” αυτό το λόγο και κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, το επαναστατικό τραγούδι που τραγουδούσαν πριν από την «Μασσαλιώτιδα» ήταν το «Μπελισέρ Μπελισέρ», δηλαδή συνέδεαν την Επανάσταση με την απελευθέρωση που ήρθε ο Βελλισάριος παλιότερα να κάνει.

Από τον 9ο αιώνα επιβλήθηκε και η φεουδαρχία. Είναι φεουδαρχία ευγενών. Η φεουδαρχία της Δύσης έχει φυλετικό χαρακτήρα, σημαίνει ότι ο Θεός χώρισε τους ανθρώπους σε κυρίους και δούλους. Οι προτεστάντες καλλιεργούν την έννοια της φεουδαρχίας ακόμη περισσότερο. Επιπλέον, έχουν και την αντίληψη ότι ο Θεός ζητεί εκδίκηση και πρέπει να ικανοποιηθεί και η επιβολή της φεουδαρχικής τάξης είναι μια ικανοποίηση. Η Μέρκελ και ο χώρος της μας βλέπουν ως «αμαρτωλούς» που θέλουν να μας τιμωρήσουν. Παλαιότερα υπήρχε η φεουδαρχία του αίματος με τους «ευγενείς», σήμερα αυτό δεν μπορεί να γίνει ιδιαίτερα δεκτό και υπάρχει η οικονομική φεουδαρχία. Η αριστοκρατία του αίματος αντικαθίσταται από την αριστοκρατία του χρήματος, η κεφαλαιοκρατία.
Η φεουδαρχία του αίματος αγκάλιασε όλη τη δυτική Ευρώπη με την Γαλλία (Φράγκοι), Γερμανία (Τεύτονες) και Αγγλία (Νορμανδοί). Από το 1066 οι Νορμανδοί καταλαμβάνουν όλη την Αγγλία. Η σημερινή Αγγλία ιστορικά και διαχρονικά εκφράζεται ως ο χειρότερος εχθρός του Ελληνισμού, συνεχίζοντας την παλαιά της πορεία. Οι Νορμαδοί, που σήμερα αποτελούν την κύρια σύνθεση της Αγγλίας, ήταν οι χειρότεροι εχθροί του Βυζαντίου, κυρίως κατά τα τέλη του 11ου αιώνα. Αρκετοί Σκανδιναβοί, όπως οι Βάραγγοι, αποτελούσαν συμμάχους του Βυζαντίου μέχρι του σημείου να είναι στο στρατό του αυτοκράτορα. Αντίθετα οι Νορμαδοί, που σήμερα εκφράζονται μέσω της Αγγλίας, βρίσκονται σε διαρκή αντιπαράθεση μαζί μας. Οι επιδρομές τους έφτασαν μέχρι τη Θεσσαλονίκη και πιο κάτω. Τα Επτάνησα και η Κύπρος γνωρίζουν καλά από «εγγλέζικους τρόπους».

Ακόμη και η κλασσική μουσική της Δύσης, που αποτελεί ίσως το σημαντικότερο στοιχείο τέχνης που παράχθηκε στη Δύση (με σημαντικές διαφορές από την δική μας παραδοσιακή μουσική από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα), γεννήθηκε ως υποταγμένη στους «ευγενείς» ηγέτες των κατακτητών – βαρβαρικών φύλλων. Το σωστό είναι να αναφέρεται ως «ταξική μουσική» (classical από το class δηλαδή «τάξη, κατηγορία, θέση, κατάταξη, κλπ») διότι οι ταλαντούχοι καλλιτέχνες (οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ήταν από τις «χαμηλές τάξεις» των κατακτημένων Ρωμηών και όχι «ευγενείς» από τους επιδρομείς) παρήγαγαν την μουσική τους μόνο προς απόλαυση των «ευγενών» και του κύκλου τους των «ανώτερων τάξεων».
Οι καλές ποιότητες στα δυτικά κράτη προέρχονται από το υπόστρωμα του ανθρώπινου πολιτισμού των Ρωμηών κατακτημένων που εξακολουθεί να επιβιώνει μετά από αιώνες βαρβαρικής κατοχής. Συνεπώς, ναι μεν είμαστε με την Ευρώπη, αλλά με ποιάν Ευρώπη; Όχι τη σημερινή όπου η βαρβαρότητα θέλει να πάρει τη ρεβάνς με Τελική Λύση κατά του Ελληνισμού (την πηγή του Πολιτισμού), αλλά με την εξανθρωπισμένη και εκπολιτισμένη Ευρώπη της Ρωμανίας και αποστολή μας να είναι η αναζωογόνησή της για να εξουδετερώσει την βαρβαρότητα, την οποία σήμερα όλοι βλέπουμε.
Οι κρατικές και πολιτικές εξελίξεις μέχρι την εποχή μας έχουν τοποθετήσει αυτές τις ιδέες και εθνικά χαρακτηριστικά σε νέα πλαίσια και σχήματα. Οι σημερινές εξελίξεις δεν μιλούν με τη γλώσσα του μεσαίωνα αλλά με τη σύγχρονη. Παρόλα αυτά οι αντιθέσεις παραμένουν και εκφράζονται διαφορετικά, ανάλογα με τις συνθήκες, όπως επίσης και οι διαθέσεις απέναντι στους άλλους. Μας θεωρούν «μάζα απωλείας» (Massa perditionis/massa damnata) ότι είμαστε χαμένοι, κατεστραμμένοι. Οι συγκρούσεις μεταξύ τους γίνονται για το μοίρασμα της εξουσίας και του πλούτου. Υπάρχουν και μερικές «φιλλεληνικές» διαφοροποιήσεις όπως με τους Γάλλους, αλλά και αυτοί ακολουθούν τη ίδια οδό με τους άλλους. Όλοι για παράδειγμα μας θέλουν στο Μνημόνιο.
Ο δυτικός κόσμος, έχει κοινά χαρακτηριστικά από την αρχαιότητα διότι είναι χαρακτηριστικά καταγωγής και στη συνέχεια ιδεολογίας. Όλα αυτά πέρασαν μέσα από το φίλτρο του Παπισμού και του Προτεσταντισμού και το κυρίαρχο στοιχείο στο οποίο πνευματικά και πολιτιστικά στηρίζονται αυτοί οι λαοί είναι η διδασκαλία «περί ικανοποιήσεως του Θεού» του Ανσέλμου Κανταβρυγίας (Canterbury). Ο Θεός αντιμετωπίζεται ως φεουδάρχης που ζητεί ικανοποίηση, εξευμενισμό και εκδίκηση και όχι ως Πατέρας όπως αντιμετωπίζεται από την Ορθοδοξία. Από κει και μετά θεωρούν τους εαυτούς τους ως όργανο του Θεού για να επιβάλουν αυτήν την ικανοποίηση, εξευμενισμό και εκδίκηση – τιμωρία όπου χρειάζεται και σε όποιους χρειάζεται. Αυτοί είναι οι ανώτεροι και όλοι εμείς είμαστε κατώτεροι. Όπως ήταν το πνεύμα του Προέδρου Μπους και του στενού κύκλου του ότι είναι όργανο του Θεού. Οι Οθωμανοί μας έβλεπαν ως κάποιους που έχουν άλλη θρησκεία και για αυτούς ήμασταν άπιστοι. Οι δυτικοί μας βλέπουν πολύ χαμηλότερα και παράδειγμα ήταν ο Χίτλερ. Ο ναζιστικός ρατσισμός είναι η κορύφωση αυτών των αντιλήψεων.
Η αντιμετώπιση του χρήματος έχει άμεση σχέση με την προτεσταντική αντίληψη, η οποία συστηματοποίησε και συνδύασε τα πνευματικά χαρακτηριστικά με την οικονομική πρακτική. Τόσο σύμφωνα με τους Καλβινιστές, αλλά σε κάποιο βαθμό και με τον Λούθηρο, το χρήμα αντιμετωπίζεται ως ευλογημένο δώρο του Θεού στον άνθρωπο χωρίς να συζητούν τον τρόπο που αποκτήθηκε. Συνεπώς το κέρδος, το κεφάλαιο κ.λπ. είναι δώρο του Θεού και πρέπει να το επιδιώκουν. Μιλούν όμως για τον εαυτό τους γιατί αυτό το δικαίωμα δεν το αναγνωρίσουν για τους άλλους. Αποκαλύπτεται ότι ο καπιταλισμός γεννήθηκε μέσα στον Προτεσταντισμό (δείτε το έργο του Μαξ Βέμπερ) και η σημερινή πολιτική και οικονομική συμπεριφορά της Δύσης έχει σαφή πολιτιστικά και πνευματικά θεμέλια από την εποχή των βαρβαρικών επιδρομών όταν η μετέπειτα Δύση συγκρουόταν με τον Ελληνισμό και την αυτοκρατορία της Ρωμανίας.
Ας τα γνωρίζουμε αυτά για την ηγεσία (κρυφή και φανερή) της Δύσης και των «αγορών».
hellasforce.com