γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Σύμφωνα με τον Καρλ Γιούνγκ, «οι άνθρωποι δεν μπορούν ν' αντέξουν υπερβολικές δόσεις της πραγματικότητας».
Ο νους τους αντιδρά.
Σχεδόν προτιμούν να ζούνε σε μια «ενδιάμεση κατάσταση».
Λίγο λογική, λίγο φαντασιακή, λίγο αφελή και όχι με πολλές σκέψεις, λίγο αναλυτική, λίγο πραγματιστική, λίγο από τούτο, λίγο απο κείνο...
Αλλά "αντέχουν" πολλή εικόνα...
Κι επίσης, πρωτόγονα συναισθήματα...
Πάμε λοιπόν να φτιάξουμε ένα τέτοιο πρωτόγονο, αισθησιακό μοτίβο...
Λίγο σεξ, λίγο βία, λίγο ειρωνεία, λίγο λογική, λίγο σαρκασμό, μπόλικη φαντασία...καμουφλαρισμένη πραγματικότητα...
Μικρές δόσεις...μην μας γυρίσει κιόλας το μάτι ανάποδα από τις πολλές συνειδητοποιήσεις...
Άλλωστε, πιο καλά «ανεκτό» γίνεται «αν σου γυρίσει το μάτι» από «κάποια άλλα πρωτόγονα συναισθήματα»...
Αρχές δεκαετίας του ’70 πρωτοπαίχτηκε στην Ελλάδα το «Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι» (πως πηγαινοέρχονται στα Παρίσια οι εκάστοτε εθνοπατέρες του Ελλαδιστάν για την «λήψη οδηγιών και αμοιβών»; Ένα τέτοιο πράγμα. Παρεμπιπτόντως, πάντα αναρωτιόμουν πως γίνεται να μοιάζει τόσο πολύ η λέξη «αμοιβή» με την λέξη «αμοιβάδα»...άσχετο...)
Ατυχώς (για τους θεατές της εποχής), στην ταινία η «περιβόητη σκηνή» με τον Μάρλον Μπράντο να «καταπιέζει με βουτυράκι» την Μαρία Σνάϊντερ «απιστωμένη τα μπρούμυτα στο πάτωμα» (όπως θα έλεγαν τόσο ανεπαναλήπτως παραστατικά, βουκολικά – ή μήπως με «ω» ταιριάζει καλύτερα στην περίπτωση; - και βακχικά σε κάποια όμορφα ορεινά χωριά μας), βεβαίως, είχε «κοπεί» από τη λογοκρισία της πεοχής...φτου, γαμώ τη δυσλεξία μου...της εποχής ήθελα να πω....
Τα «σεμνά ήθη» της εποχής βλέπεις...
Από την άλλη, αυτό το «παρα φύσιν» και ο «βιασμός» ανέκαθεν ήταν συνυφασμένα (συνειρμικά) με τα όσα τραβάει πάντα η έρμη η φτωχολογιά απ’ αυτούς τους«ασυγκράτητους λάγνους σάτυρους» που ακούνε στο δαιμονικό όνομα “KathestOtikusAnelEitus PolItikus”.
Λάγνοι...Σάτυροι...Δαίμονες...βιαστές ανθρώπων και κοινωνίας...(ναι, αλληγορικό είναι...νοιώθεις καλύτερα;)
Η ίδια η 20χρονη (τότε) Σνάϊντερ κατόπιν δήλωνε «σφόδρα ενοχλημένη» με τη «σκηνή» και το πως «της την φέρανε» και την «χρησιμοποίησαν ως sex symbol αντί για ηθοποιό χωρίς αυτή να γνωρίζει τίποτα εκ των προτέρων...
Συμπτωματικά, τα ίδια λένε όλοι/ες οι βιασθέντες/σθείσες.
Κι ακόμη πιο συμπτωματικά, τα ίδια ακριβώς λέει και το εκάστοτε «βιαζόμενο τμήμα» της κοινωνίας εκ των ελιτ του...
Χμμμ...Τι να κρύβεται άραγε πίσω απ’ αυτή τη μυστήρια δήλωση; Όπως θα αναρωτιόταν και ο Σκούμπι Ντου...
Δηλαδή, η κοινωνία είναι σαν ν’ αναρωτιέται ΜΕΤΑ:
«...μα τώρα, ειλικρινά, δεν πίστευα ότι θα μας ξέσκιζαν έτσι. Έδειχναν τόσο καλοί άνθρωποι προεκλογικά...».
Πως σας ακούγεται αυτή η δήλωση του «θύματος»;
Επιεικώς δεν την λες «μυστήρια»; (Μα τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό του; Τι έχει πάθει; Δεν συνειδητοποιεί έγκαιρα τον κίνδυνο;)
Λες αυτό λοιπόν για να μην πεις τίποτα «βαρύτερο» δηλαδή. Όπως:
«μήπως τάθελε ο κ*&ος σου μωρή διεστραμμένη κοινωνία»;
Πας "γυρεύοντας"...θα πονέσεις!
Το πρωί, λοιπόν, πριν τα γυρίσματα της ημέρας, ο Μάρλον Μπράντο έπαιρνε το πρωϊνό του με τον σκηνοθέτη Μπερτολούτσι. Ξαφνικά, εκεί που βάζει βούτυρο στο ψωμί του, του κατεβαίνει «η φλασιά» και προτείνει στον Μπερτολούτσι την «ιδέα της βουτυράτης παραβίασης» της «πίσω θύρας ασφαλείας» της συμπρωταγωνίστριάς του.
(Πως παίρνανε το πρωϊνό τους σε κάποια θαλαμηγό ένα πρωί οι διάφοροι Σόρος και ξαφνικά τους ήρθε η ιδέα να κάνουν την Ελλάδα Αργεντινή, έτσι – για το καλό της - για να της προσδώσουν, ας πούμε, έναν πιο τσαχπίνικο, ερωτικό latin αέρα που θα της έφερνε συν τοις άλλοις και μια «τεράστια ανάπτυξη» (των θηλυκών – παθητικών - ορμών της εννοούσαν αλλά δεν της το είπαν εξαρχής) στο μέλλον;
Έ, ένα τέτοιο πράγμα...)
Η Παλαιά Ελλάδα, η ΝΤΠ και η Νέα (λατινοποιημένη) Ελλάδα
Ο Μπερτολούτσι λοιπόν, καθώς ήταν πάντα θιασώτης της «ξαφνικής δημιουργικής έμπνευσης στο πλατώ» το δέχτηκε με όλη του την ψυχή (όπως ακριβώς οι κύριοι «Σόρος» πιο πάνω) και – για να είναι πιο επιτυχημένη η «συνταγή» - συμφώνησαν να μην πουν ακόμη τίποτα στην συμπρωταγωνίστρια (ας πούμε στην Ελλάδα). Να τ’ αφήσουν, δηλαδή, να «εξελιχτεί φυσικά» και να την φέρουν εμπρός απροόπτου για ν’ αποτυπώσουν στο φακό το «γνήσιο σοκ», το «ξάφνιασμα».
Έτσι, η «κινηματογραφική συνταγή» θα έπιανε...Καθώς δεν θα υπήρχε χρόνος αντίδρασης του «θύματος» (ουπς, σόρι, του ασθενούς ας πούμε) πράγμα που θα συνέτεινε στην «μη αληθοφάνεια» της σκηνής ακόμη κι αν η ίδια δεχόταν τη «συνταγή»...
Ακριβώς! αν ήξερε η «Μαριώ» από πριν τι θα υποστεί το «πισινό της διαφορικό» από τον «πολύ Μάρλον» (ο οποίος έβαλε παρακαλώ – άκουσον, άκουσον – στ’ αλήθεια δύο ολόκληρα δάχτυλα «μέσα» για να βουτυρώσει καλά το σύστημα, έτσι λέγεται τουλάχιστον) ίσως και να μην δεχόταν...οπότε, θα χαλούσε και η ταινία, θα χαλούσε και η καριέρα της....νάτο, είδατε; Για το μέλλον της νοιάζονταν και οι δύο «νονοί της μιαρής αυτής (πλην αποτελεσματικής επικοινωνιακά/ταμειακά) ιδέας»...
Όπως με την Ελλάδα και πάλι...αν ήξερε πόσο πονάει η «παραβίαση» (ακόμη και με βούτυρο) και δη η «συστηματική», θα «το έκανε»;
Ενώ «είναι για το καλό της», θα το έκανε;
Ή μήπως εκείνη την Μαύρη Μέρα στο Καστελόριζο η Ελληνική κοινωνία θα χειριζόταν αλλιώτικα το πράμα μόλις άκουσε τον ακατονόμαστο GAP – VOLDEMORT να καλεί τους Παράφρονες του ΔΝΤ;
Ίσως έστελναν τον Στόλο με συνοδεία Στρατιωτικών ΝΨ Ιατρών, ίσως κομάντος, ίσως τον μπόγια, ίσως δεν ξέρω τι διασφαλίζοντας πάντως με ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ότι «οι Έλληνες θα γλίτωναν από τους ανίερους σχεδιασμούς των εκάστοτε σκοτεινών γόνων των διαφόρωνSoros;
Οι Σκοτεινοί Αφέντες και Γόνοι της ΝΤΠ
Που ξέρεις;
Μπορεί μετά όλοι οι υπόλοιποι πολιτικοί διάδοχοί του να «συνετιζόντουσαν»...
Και όντως πέτυχε η συνταγή....στην ταινία βεβαίως...ως προς τον Μάρλον Μπράντο τουλάχιστον...τον «επιβήτορα»...για την παρτεναίρ του τη Μαρία Σνάϊντερ, δεν θα παίρναμε όρκο πως θεωρούσε ΜΕΤΑ ότι «πέτυχε η συνταγή»...αλλιώς, γιατί τόση γκρίνια από μέρους της όπου σταθεί και όπου βρεθεί στα χολιγουντιανά παρασκήνια;
(πάντως, οι σχετικές «παραφιλολογίες» της εποχής λένε πως ο Μάρλον, ως ηθικόν αντάλλαγμα, την έβαλε και του έκανε «μια από τα ίδια» σε άλλη σκηνή του έργου...ναι, σωστά καταλάβατε...δύο δάχτυλα κι αυτή...)
Αλλά, άβυσσος η ψυχή του θύματος...υπάρχει και το Σύνδρομο της Στοκχόλμης βλέπεις.
Μπορεί το θύμα να ερωτευθεί τρελλά τον βασανιστή του (τώρα σοβαρά...Υπάρχει περίπτωση η Σνάϊντερ να μην ερωτεύθηκε τον «Κινηματογραφικό Θεό» της εποχής – να το πούμε «πρωϊνάδικα»;)
Πως συμβαίνει αυτήν ακριβώς τη στιγμή με τον Ελληνικό Λαό και τους Κατοχικούς βασανιστές του που του πίνουν το αίμα και θανατώνουν καθημερινά εκατόμβες Ελλήνων Πολιτών κι αυτοί αντί να σηκωθούν και να τους περάσουν όλους από τα ποινικά δικαστήρια, τις φυλακές και την εξορία κάθονται πεσμένοι στα τέσσερα και δεν ξέρεις πλέον αν η γκρίνια τους προέρχεται από ενόχληση και «ωδίνες σφιγκτήρος» ή αν άρχισαν να γουστάρουν κι ενοχλούνται που δεν έρχονται πίσω τους περισσότεροι επιβήτορες;
Ε, ένα τέτοιο πράγμα...
Λίγο μετά λοιπόν την προβολή της ταινίας στην Ελλάδα, ήλθαν άλλες εμπνεύσεις σε άλλους (θεατρικούς) δημιουργούς.
Η πολιτική σάτιρα πάντα έβρισκε το δρόμο της...ανέκαθεν, σ’ αυτόν τον τόπο, θεωρούνταν λες το ιδανικό αντίδοτο στους άλλους, τους «ομόηχους δαίμονες» που λέγαμε πιο πριν τους«Λάγνους Δαιμονικούς Σάτυρους/βιαστές» οτιδήποτε ανθρώπινου...τους “KathestOtikusAnelEitus PolItikus”....
Όχι Πάλι!Ο τρόμος του θύματος μπροστά στο τερατώδες και ανελέητο "μόριο" του Λάγνου Δαιμονικού Σάτυρου!(Πολύ αργά για δάκρυα Στέλλα...ή Ελλάδα...)
Ώς γνωστόν, η πέννα προηγούνταν πάντοτε της «λεπίδας»...άλλωστε, όπως έλεγε κι εκείνος ο Ναπολέων σ’ ένα άλλο «παλαιότερο Πολεμικό τανγκό στο Παρίσι»:
«...και οι βολίδες και οι γραφίδες είναι φτιαγμένες από μέταλλο...»
Η «δεύτερη» (η πένα) προετοιμάζει ΠΑΝΤΑ το δρόμο για την «πρώτη»...
Βολίδες μεν δεν ήρθανε, αλλά οι γραφίδες γέννησαν άλλες γραφίδες...ως γίνεται συνήθως...
Έτσι κι έγινε λοιπόν μετά την ταινία.
Κάποια εγχώρια μακρινά τρισέγγονα του Αριστοφάνη, έγραψαν μια επιθεώρηση, το «Και συ χτενίζεσαι» την οποία ανέβασε το Ελεύθερο Θέατρο στο Αλσος Παγκρατίου.
Αποτέλεσμα;
Εμπνεόμενοι από την «επίμαχη βουτυράτη υπερσεξουαλική σκηνή» έστησαν μια παράσταση για την οποία (παρα)μίλαγε όλη η Ελλάδα.
Η σέξι Υβόννη Μαλτέζου ως σύγχρονη ερωτική Μαινάδα έδινε τα (ξέχειλα οργιαστικά) ρέστα της ως βασική performer στο κεντρικό νούμερο της βραδιάς, «Το τελευταίο ταγκό στο Κουρδιστάν» με το τραγουδάκι του Κηλαηδόνη:
«Με βουτυράκι και με λίγη μαρμελάδα είναι ο ποπός σου σωστή ζαλάδα κι όταν τίποτα από βούτυρο δεν μείνει, βάλετε όλοι στο ψωμί σας βαζελίνη».
Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται...ο "πόνος" σας είναι δική σας υπόθεση...όπως και η βλακεία...
Τα μηνύματα περί τερατώδους λιτότητας και «κοινωνικών ανασκολοπισμών» εκ μέρους των Καθεστωτικών κρατούντων ήταν (και είναι) σαφή...
Καμιά ομοιότητα με το σήμερα;
Μπααα...σήμερα;
Στον Ελληνικό παράδεισο του «καλό κοράγιο» του Όλι Ρεν και του «καριόλη Όλι Ρεν δεν θα μας πάρεις τα Καγιέν»;
Υπάρχει μήπως φτωχολογιά στο ρημαδιό του σημερινού Ελλαδιστάν που να μην έχει βούτυρο στο ψωμί των παιδιών της;
Παντού γύρω - θα έλεγε ο αντίστοιχος καλαμαράς blogger του μέλλοντος – τα χρόνια της κρίσης, στην Ελλάδα, επικρατούσε μια απέραντη βίαιη διεστραμμένη σεξουαλικότητα.
Κύριο χαρακτηριστικό της ο κατ’ εξακολούθησιν βιασμός...
Στο ρόλο του Μάρλον Μπράντο, ο καθεστωτικός Ύπαρχος, ο μισθοδοτούμενος από τον ξένο Ύπατο Αρμοστή, τον Mr Troican.
Στο ρόλο της παρά φύσιν βιαζόμενης Μαρίας Σνάϊντερ, η Ελληνική Φτωχολογιά...
Είπαμε...Όχι...δεν είμαστε όλοι στα ίδια... http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/09/blog-post_88.html
Χωρίς Λόγια...
Δεν βιώνουν όλοι οι Έλληνες το βιασμό ως θύματα...
Μια μεγάλη μερίδα τους, είναι κλώνοι του Καθεστωτικού Βιαστή, του «Μάρλον Μπράντο»...
Απολαύστε τη σκηνή στο βίντεο πιο κάτω...
Οι «ρόλοι» έγιναν σαφείς με τον παραπάνω παραλληλισμό...
Τα «υπόλοιπα» και οι «σχετικές νοητές απεικονίσεις» θα γίνουν μόνα τους...
Παρακολουθείστε τη διαδικασία...έχει ενδιαφέρον...
Δεν έχει σημασία που, σε «ποιά θέση» θα σε βάλει το «συνειδητό» σου...
Σημασία έχει σε «ποιά από τις δύο θέσεις» θα σε βάλει το «υποσυνείδητό σου»...
Με την μία... «ανακλαστικά»... «ασυναίσθητα»...
Και ξέρεις, αυτό δεν έχει την «συνήθη ηθική»...παίζει με «συμβολισμούς»...
Μάρλον Μπράντο λοιπόν ή Μαρία Σνάϊντερ άραγε;
Θα τολμήσεις να δείς τη σχετική σκηνή; Ή θα φοβηθείς μήπως ο «πρωτόγονος αισθησιασμός» και η «βίαιη σεξουαλική ένταση» της σκηνής «ξεκλειδώσει/ενεργοποιήσει το υποσυνείδητό σου» και σου κάνει καμιά «ενοχλητική φαντασιωτική γκέλα»;
Κι αν «σου την κάνει την απαράδεκτη γκέλα», θα τ’ αφήσεις έτσι;
Παίξανε με την Ψυχή σου και το Μυαλό σου και τα μετέστρεψαν βίαια...τα βίασαν...
Και θα τ’ αφήσεις έτσι;
Μήπως είναι καιρός να εξοργιστείς;
Γιώργος Ανεστόπουλος
aegeanhawk.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το ιστολόγιο δεν υιοθετεί και δεν φέρει καμία ευθύνη για τα σχόλια των αναγνωστών του. Πλέον, οι αναγνώστες μπορούν να σχολιάζουν με το λογαριασμό τους στο facebook ή με λογαριασμούς από τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα. Τα ανώνυμα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά όσο υπάρχουν άτομα που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία για να προβοκάρουν και να επιτεθούν σε άλλους σχολιαστές για να επιβάλλουν τις απόψεις τους.