ΒΕΝΔΙΣ – ΤΑΥΡΟΠΟΛΟΣ ΑΡΤΕΜΙΣ
Η Βενδίς ήταν μια πανάρχαια, γυναικεία, σεληνιακή θεότητα των Θρακών, που όταν αργότερα η λατρεία της μπήκε και στην Ελλάδα, ταυτίστηκε με την Εκάτη, την Αρτέμιδα ή και την Περσεφόνη. Στη Θράκη οι γιορτές που τελούνταν προς τιμή της είχαν οργιαστικό χαρακτήρα κι έμοιαζαν μ’ εκείνες που τελούνταν στη Φρυγία της Μικράς Ασίας προς τιμή του Σαβαζίου, ο οποίος λατρεύτηκε αρχικά στη Θράκη και αργότερα ταυτίστηκε από τους Έλληνες με τον Διόνυσο.
Γι’ αυτό και η μυθολογία ήθελε την Βενδίδα θυγατέρα του Σαβαζίου, επειδή κι αυτός ήταν θεός του κάτω κόσμου κι είχε ταυτιστεί με τον Πλούτωνα κι έτσι ήταν εύκολο να ταυτιστεί από τους Έλληνες η Βενδίς των Φρυγών και των Θρακών με την Περσεφόνη.
Η λατρεία της Βενδίδος ήταν γενική σε όλη τη Θράκη, έμοιαζε με τη λατρεία της Εκάτης και λάβαινε χώρα σε βαθιά σπήλαια, (Κρατ. Θρασσ. απόσπ. 12). Ειδικά στην Αμφίπολη, η Βενδίς, συνδεόμενη με τον Διόνυσο – Σαβάζιο, που είχε μορφή ταύρου, έλαβε την μορφή της ταυροπόλου Αρτέμιδος κι έγινε πολιούχος της, στη διάρκεια της ρωμαϊκής κατάκτησης.
Στα νομίσματα της πόλης εκείνης της περιόδου η Βενδίς εμφανίζεται καθισμένη πάνω σε ταύρο, όπως η Ευρώπη, με το πέπλο της ν’ ανεμίζει στον άνεμο. Σε άλλα νομίσματα παριστάνεται στεφανωμένη με μισοφέγγαρο κι έχοντας στους ώμους της την επιγραφή ΤΑΥΡΟΠΟΛΟΣ, στην άλλη δε όψη του νομίσματος στέκεται όρθια, κρατώντας στο ένα χέρι της τη δάδα της Εκάτης και στο άλλο ένα δόρυ.
ΘΡΑΚΑΣ ΙΠΠΕΑΣ
Από τους υπόλοιπους θεούς που λάτρευαν οι Θράκες ο πιο αγαπητός, ιδιαίτερα στην ύπαιθρο, όπου η λατρεία του άφησε τα πιο πολυάριθμα ίχνη, από τον Δούναβη μέχρι τον Στρυμόνα και το Αιγαίο, ήταν ο Ήρωας Ιππέας ή αλλιώς Κύριος Ήρωας, που όπως ήδη αναφέραμε μιλώντας για τον Διόνυσο, ίσως να μην ήταν τίποτε περισσότερο από μια μορφή του ίδιου αυτού του μέγιστου Θεού των θρακών ή μια παραλλαγή της αρχικής λατρείας του αρχαίου θράκα ήρωα Ρήσου, τον οποίο ήδη μνημονεύσαμε σαν θεό θεραπευτή.
Για τους αρχαίους Θράκες και ιδίως για τους γεωργικούς πληθυσμούς ο Θράκας Ιππέας εθεωρείτο θεός θεραπευτής (γιατρός), όχι μόνο των ανθρώπων αλλ' ακόμη και των ζώων. Ήταν δε τόσο γνωστός, ώστε δεν έκριναν απαραίτητο οι πιστοί να μνημονεύουν το όνομά του πάνω στα χιλιάδες ανάγλυφα που τον παρίσταναν και τα οποία βγαίνουν συχνά στην επιφάνεια από τα σπλάχνα της θρακικής γης.
Ίσως όμως η μη αναφορά του ονόματός του να οφείλεται σε θρησκευτικό φόβο ή σεβασμό, όπως συνέβαινε με τους Εβραίους της Παλαιάς Διαθήκης, οι οποίοι ούτε πρόφεραν ούτε κι έγραφαν ποτέ το όνομα του Θεού. Έτσι τον ονόμαζαν στα μικρά αυτά ανάγλυφά τους μόνο με τον τίτλο «Κυρίω Ηρωι», πράγμα που έγινε κυρίως στην ύστερη ρωμαϊκή αρχαιότητα, οπότε η λατρεία του γνώρισε ιδιαίτερα μεγάλη άνθιση στη Θράκη, όπου και ταυτίστηκε με τοπικούς θρακικούς θεούς αλλά και με τον Απόλλωνα, τον Ασκληπιό κ.λ.π. και ιδιαίτερα με τον Ηρακλή, από τον οποίο πήρε την κυνηγετική ιδιότητα και εμφανιζόταν πλέον και σαν θεός – κυνηγός και προστάτης των κυνηγών.
Η λέξη Κύριος ήταν συνηθισμένη δίπλα στα ονόματα των μεγάλων και αγαπητών Θεών των θρακών. Έτσι συναντούμε στις επιγραφές Κυρίω Διί, Κυρία Ηρα, Κυρίω Απόλλωνι κ.λ.π. Το πιο χαρακτηριστικό μέρος του ονόματός του συνεπώς ήταν το Ήρως, δίπλα στο οποίο πολλές φορές έβαζαν ένα επίθετο ελληνικό (λ.χ. σωτήρ) ή αργότερα λατινικό ή, συνηθέστερα, ένα θρακικό επίθετο, συνήθως σχετιζόμενο με τον τόπο της λατρείας του, (όπως Ζυμινδρηνός, Γεριηνός, Αυδήκουλος, Αυλωνείτης κ.λ.π.)
Το τελευταίο αυτό επίθετο (Αυλωνείτης) έφερε ο θεός σ” ένα μεγάλο και σημαντικό ιερό του, που πρόσφατα βρέθηκε κι ανασκάφηκε στην περιοχή των Κηπιών Καβάλας, λίγες εκατοντάδες μέτρα από την Εθνική Οδό Καβάλας -Θεσσαλονίκης.
ΘΟΔΩΡΟΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΛΥΜΠΕΡΑΚΗΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΚΑΒΑΛΑΣ
Πηγή: xronometro.com
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
visaltis.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το ιστολόγιο δεν υιοθετεί και δεν φέρει καμία ευθύνη για τα σχόλια των αναγνωστών του. Πλέον, οι αναγνώστες μπορούν να σχολιάζουν με το λογαριασμό τους στο facebook ή με λογαριασμούς από τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα. Τα ανώνυμα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά όσο υπάρχουν άτομα που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία για να προβοκάρουν και να επιτεθούν σε άλλους σχολιαστές για να επιβάλλουν τις απόψεις τους.