ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ… Ο συνοικισμός της Αττικής

ΌΤΑΝ ο Θησεύς διαδέχτηκε στον θρόνο των Αθηνών τον πατέρα του Αιγέα, δυνάμωσε την κυριαρχία του εκτελώντας όλους σχεδόν τούς αντίπαλους του, εκτός από τον Πάλλοντα και όσους από τούς 50 γιους του είχαν απομείνει. Λίγα χρόνια αργότερα σκότωσε κι αυτούς προληπτικά και όταν κατηγορήθηκε για φόνο στην Αυλή του Δελφικού Απόλλωνα, έφερε την χωρίς προηγούμενο πρόφαση ότι ήταν «δικαιο­λογημένη ανθρωποκτονία» πράγμα πού εξασφάλισε την αθώωση του. Εξαγνίστηκε από το αίμα τους στην Τροιζηνα όπου τότε βασίλευε ο γιος του Ιππόλυτος και πέρασε εκεί έναν ολόκληρο χρόνο. Στην επιστροφή του υποψιάστηκε κάποιο ετεροθαλή αδελφό του πού επίσης ονομαζόταν Πάλ­λας, ότι δεν του ήταν πια πιστός και τον εξόρισε αμέσως . Ο Πάλλας ίδρυσε μετά την πόλη Παλλάδιο στην Αρκαδία, αν και ορισμένοι λένε ότι ο Πάλλας, γιος του Λυκάονος, την ίδρυσε αμέσως μετά τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα (1).

β. Ο Θησεύς απέδειξε ότι ήταν νομοταγής αρχών και ξεκίνησε μια πολιτική συνοικισμού πού αποτέλεσε τη βάση της μετέπειτα αθηναϊκής ευημερίας. Μέχρι τότε η Αττική ήταν χωρισμένη σε δώδεκα κοινότητες, κάθε μια από τις οποίες διευθετούσε τις υποθέσεις της χωρίς τη παρέμβαση του αθηναίου βασιλιά, εκτός σε κατάσταση ανάγκης. Οι Ελευσίνιοι είχαν κηρύξει τον πόλεμο ακόμη και στον Ερε­χθέα, αφθονούσαν δε και άλλες άλληλοκτονες διαμάχες. Αν αυτές οι κοινότητες δέχονταν να παραιτηθούν από την ανεξαρτησία τους, ο Θησεύς έπρεπε να πλησιάσει κάθε φυλή και οικογένεια μια – μια με τη σειρά, όπως και έκανε. Βρήκε τούς μικροκτηματίες και τούς δουλοπάροικους πού ήταν έτοιμοι να τον υπακούσουν και έπεισε τούς περισσότερους μεγαλοκτηματίες να συμφωνήσουν με το σχέδιό του υποσχό­μενός την κατάλυση της μοναρχίας και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας, παραμένοντας όμως ο ίδιος αρχηγός και ανώ­τατος κριτής. Όσοι δεν πείστηκαν με τα επιχειρήματα του, στο τέλος αναγκάστηκαν να σεβαστούν τη δύναμη του (2).
γ. Ο Θησεύς είχε τη δυνατότητα να διαλύσει όλες τις τοπικές κυβερνήσεις, αφού συγκάλεσε τούς αντιπροσώπους τους στην Αθήνα όπου τούς παραχώρησε ένα κοινό Βουλευτήριο και Πρυτανείο, πού σώζονται μέχρι σήμερα. Απέφυγε όμως να συγκρουστεί με τούς νόμους της ιδιοκτησίας. Στη συνέχεια ένωσε τα προάστια με την πόλη πού μέχρι τότε αποτελούσε η Ακρόπολη, καθώς και τις κτήσεις προς νότο, συμπεριλαμβάνοντας τούς αρχαίους ναούς του Ολυμπίου Διός, του Πύθιου Απόλλωνα, της Μητέρας Γης, του Διονύ­σου των Λιμνών και τη Εννεάκρουνο. Από τότε οι Αθηναίοι ονόμαζαν την Ακρόπολη «το άστυ».
δ. Ονόμασε την δεκάτη έκτη μέρα του Εκατομβαιώνα (Ιουλίου) «Συνοίκια» και καθιέρωσε μια δημόσια γιορτή προς τιμήν της Αθηνάς, κατά τη διάρκεια της οποίας προσφερόταν αναίμακτη θυσία στην Ειρήνη (3). Στους αθηναϊκούς αγώνες πού τελούνταν εκείνη τη μέρα έδωσε το όνομα «Παναθήναια» ανοίγοντας τους έτσι στο σύνολο της Αττικής. Διέδωσε επίσης τη λατρεία της Πάνδημου Αφροδίτης και της Πειθούς. Στη συνέχεια, αφού παραιτήθηκε από το θρόνο όπως είχε υποσχεθεί, έδωσε στην Αττική το νέο της σύνταγμα και κάτω από τούς καλύτερους οιωνούς γιατί το μαντείο των Δελφών είχε προφητεύσει ότι η Αθήνα θα έπλεε στις τρικυμιώδεις θάλασσες σαν τον ασκό από χοιρό­δερμα (4).
ε. Για να μεγαλώσει την πόλη ακόμη περισσότερο, ο Θησεύς κάλεσε όλους τούς αξιόλογους ξένους να γίνουν συμπολίτες του. Οι κήρυκες του πού γύριζαν όλη την Ελλά­δα διαλαλούσαν : «Όλοι εσείς ελάτε προς τα εδώ». Αμέσως άρχισαν να μετακινούνται μεγάλα πλήθη προς την Αθήνα και διαίρεσε τον πληθυσμό της Αττικής σε τρεις τάξεις: τούς Ευπατρίδες, «τούς αντάξιους της πατρικής τους γης», τούς Γεώμορους, «τούς αγρότες», και τούς Δημιουργούς, «τούς τεχνίτες». Οι Ευπατρίδες ανέλαβαν τις θρησκευτικές υποθέσεις, αναπλήρωναν τούς δικαστές, ερμήνευαν τούς νόμους και γενικά κατείχαν τα υψηλότερα αξιώματα όλων. Οι Γεώμοροι καλλιεργούσαν τη γη και αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά του κράτους. Τούς Δημιουργούς, πού κατά πολύ υπερείχαν σε αριθμό, αποτελούσαν διαφόρων ειδών τεχνίτες όπως μάντεις, χειρούργοι , κήρυκες, μαραγκοί, γλύπτες και κατασκευαστές γλυκισμάτων (5) . Ο Θησεύς υπήρξε έτσι ο πρώτος βασιλιάς πού ίδρυσε την κοινοπολιτεία και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Όμηρος, στον Νέων Κατάλογον, μόνο τούς Αθηναίους χαρακτηρίζει κυρίαρχο λαό – και το σύνταγμά τους εξακολούθησε να ισχύει μέχρι τη στιγμή πού οι τύραννοι κατέλαβαν την εξουσία . Υπάρ­χουν όμως μερικοί πού αρνούνται την αλήθεια αυτής της παράδοσης: λένε ότι ο Θησεύς συνέχισε να βασιλεύει όπως πριν και ότι μετά το θάνατο του βασιλιά Μενεσθεά, ο οποίος οδήγησε τούς Αθηναίους εναντίον των Τρώων, η δυναστεία του παρέμεινε στην αρχή επί τρεις γενεές (6).
ζ. Ο Θησεύς, ο πρώτος αθηναίος βασιλιάς πού έκοψε νομίσματα, χάραξε επάνω τη μορφή ενός ταύρου. Δεν είναι γνωστό κατά πόσο αντιπροσώπευε τον ταύρο του Ποσειδώ­να ή τον στρατηγό του Μίνωα Ταύρο ή αν απλά ήθελε να ενθαρρύνει την ανάπτυξη της γεωργίας. Αυτή όμως η νομισματοκοπία όρισε τη σταθερή αξία πού για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα αναφερόταν ως δεκαμβοιον ή εκατομβοιον, Όπως ο Ηρακλής όρισε τον πατέρα του Δία προστάτη των Ολυμπιακών Αγώνων, έτσι και ο Θησεύς όρισε τον πατέρα του Ποσειδώνα, προστάτη των Ίσθμιων. Μέχρι τότε, ο θεός πού τιμούσαν ήταν ο Μελικέρτης , ο γιος της Ινώς, και τα αγωνίσματα πού γίνονταν νύχτα, ήταν περισσότερο μυστήρια παρά δημόσιο θέαμα .
Ο Θησεύς ικανοποίησε έπειτα την αξίωση των Αθηναίων για την κυριαρχία των Μεγάρων και στη συνέχεια, αφού συγκάλεσε τούς πελοποννησιους εκπροσώπους στον Ισθμό, τούς ανάγκασε να μπουν σε μια μακρόχρονη διαμάχη στα σύνορα με τούς Ίωνες γείτονες τους. Σε κάποιο σημείο πού συμφώνησαν και οι δύο πλευρές έστησαν τον περίφημο στύλο στην ανατολική πλευρά του οποίου έγραφε: «Τάδ’ ουχι Πελοπόννησος άλλ’ Ιωνία» και στη δυτική: «Τάδ’ εστί Πελοπόννησος, ουκ’ Ιωνία». Κέρδισε επίσης την συγκατάθεση των Κορίνθιων να παίρνουν οι Αθηναίοι τις πρώτες θέσεις στα Ίσθμια, και μάλιστα τόση έκταση, όση μπορούσε να σκεπάσει το πανί του πλοίου, με το οποίο είχαν πάει στον Ισθμό
hellasforce.com