ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ… ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ

Ο ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ ήταν από τις Θεσπιες, γιος της θαλάσσιας Νύμφης Λειριόπης, πού ο ποταμός – θεός Κηφισός την είχε κάποτε περιπλεξει μέσα στα σκολιά του ρεύματα και την είχε δίαφθεΙρει . Ο μάντης Τειρεσίας εΙπε στη Λειριόπη, το πρωτο προσωπο πού τον συμβουλεύτηκε ποτε:
- Ο Ναρκιόσος θα ζησει ως τα βαθιά γεράματα, άρκει νά μη γνωρΙσει ποτε τον εαυτό του.
Ο καθένας θα μπορουσε δικαιολογημένα να ερωτευτει τόν Ναρκιόσο, άκόμη και όταν ήταν παιδΙ, ενω όταν εφτασε στα δεκάξη του, ο δρόμος του ήταν στρωμενός με ερωτοχτυ­τημενους και των δύο φύλων, πού ο αυτός τούς είχε ασπλα­χνα απόρριψει γιατΙ ο Ναρκιόσος ετρεφε πεισματικη υπερη­φάνεια για την ομορφιά του.

β. Αναμέσα στους ερωτοχτυπημενους ήταν και η Νύμ­φη Ηχώ, πού δεν μπορουσε πλεον να χρησιμοποιησει τη φωνη της , παρεκτος για να επαναλαμβάνει χαζά τις κραυγες των αλλων : αυτή ήταν η τιμωρΙα της επειδη είχε κρατησει απασχολημενη την Ήρα δίασκεδάζοντας την με ατελειωτες ιστορΙες, ενω οι πάλλακΙδες του Δία, οι νύμφες των βουνων, ξεφευγαν από το ζηλότυπο μάτι της και το εσκαγαν σωες και αβλαβεΙς. Κάποια μέρα όπου ο Ναρκισσος βγηκε να στησει δΙχτυα για ελάφια, η Ηχώ τον άκολούθησε κλεφτα μέσα στο απάτητο δάσος, γεμάτη λαχταρα να του άπευθύνει το λόγο, αλλά άνημπορη να μιλησει πρώτη. Τελικά ο Ναρκιόσος, βλεποντας ότι είχε ξεκόψει από τούς συντρόφους του φώναξε :
- Είναι κανεΙς εδω;
- Εδώ ! άποκριθηκε η Ηχώ, πράγμα πού εξεπληξε τόν Ναρκισσο, δεδομενου ότι γύρω δεν υπηρχε ψυχη.
- Έλα!
- Έλα!
- ΓιατΙ με άποφεύγεις;
- ΓιατΙ με άποφεύγεις;
- Έλα κοντά μου!
- ‘Έλα κοντά μου! επανελαβε η , Ηχώ, και γεμάτη χαρά όρμησε από τον κρυψώνα της για να άγκαλιάσει τον Ναρκισσο. Έκεινος όμως την απόδιωξε απότομα και έτρεξε μακρια.
- Καλύτερα να πεθανω παρά να πλαγιασουμε μαζί ! φώναξε.
- Να πλαγιασουμε μαζί ! παρακάλεσε η Ηχώ.
Άλλα ο Ναρκισσος είχε φύγει, και η Ηχώ πέρασε την υπόλοιπη ζωη της σε ερημα φαράγγια, λιώνοντας από έρωτα και λύπη, ώσπου απόμεινε μόνο η φωνη της (1).
γ. Κάποια μέρα, ο Ναρκισσος εστειλε ένα ξΙφος στον Αμίνιο, τον περισσότερο επΙμόνο μνηστηρα του, από τον οποιο πηρε το ονομα του ο ποταμός , Αμίνιος, παραπόταμος του ποταμου Ελισσόντα πού χύνεται στον Αλφειό. Ο , Αμίνιος σκοτώθηκε στο κατώφλι του Ναρκισσου, παρακα­λώντας τούς θεούς να πάρουν εκδΙκηση για το θανατο του.
δ. Η Αρτεμις εΙσάκουσε την παράκληση και εκανε τον Ναρκιόσο να ερωτευθει, αλλά του στερησε την ολοκληρωση του ερωτα του. Στον Δονακώνα των Θεσπιων ο Ναρκιόσος εφτασε σε μια πηγη λαγαρη σαν άσημι, πού ουδεποτε ώς τοτε την είχαν ταράξει βόΔία, πουλιά ή αγρΙμια, και ούτε κάν κλωναρια πού να πεφτουν απότα δεντρα πού τη σκΙαζαν καθώς λοιπόν ο Ναρκιόσος ρΙχτηκε άποκαμωμενός στη χλοερη της οχθη για να σβησει τη διψα του, ερωτεύτηκε το είδωλό του μέσα στο νερό. Στην αρχη δοκΙμασε να άγκαλια­σει και να φιλησει το ομορφο αγόρι πού είχε απέναντΙ του, άλλά δεν αργησε να άναγνωρΙσει τον εαυτό του και εμεινε ξαπλωμένος να ατενΙζει συνεπαρμενός μέσα στη λιμνούλα με τις ωρες. Πως μπορουσε ο Ναρκιόσος να αντεξει σ’ αυτή την κατάσταση, να κατέχει το ίνδαλμά του και μολοντουτο να μην το κατέχει; Η λύπη τον κατάτρωγε κι όμως αυτός χαιρόταν το μαρτύριό του, ξεροντας τουλάχιστον ότι ο άλλος εαυτός του θα του έμενε πιστος, ότι και αν του συνεβαινε.
ε. Η Ηχώ, αν και δεν είχε συγχωρησει τον Ναρκισσο, θλιβόταν μαζΙ του γεμάτη συμπόνια αντιλάλησε «Αλί­μονο ! Αλίμονο !» καθώς εκείνος βύθιζε το εγχειρΙδιο στο στηθος του, και τελος «Ω, εχε γειά, άγόρι πού μάταια σε αγαπησα!» καθώς εκείνος ξεψυχουσε. Το αΙμα του Nαρκιόσου ποτισε το χωμα, και φυτρωσε ο ασπρος ναρκιόσος με την κόκκινη στεφάνη, από τον οποιο βγάζουν τώρα στη Χαιρώ­νεια αλοιφη βάλσαμο. Η άλοιφη αυτή είναι κατάλληλη για τις μολύνσεις των άφτιων (αν και μπορει να προκαλέσει πονοκεφάλους), για την επούλωση των πληγων και για τη θεραπεΙα των κρυοπαγημάτων
hellasforce.com