Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ του Δαιδάλου αμφισβητείται. Πολλοί λένε ότι μητέρα του ήταν η Αλκίππη και άλλοι ότι ήταν η Μερόπη ή η Ιφινόη. Όλοι του αποδίδουν διαφορετικό πατέρα, αν και γενικά υπάρχει η ομοφωνία ότι άνηκε στον βασιλικό οίκο των Αθηvώv, ο οποίος ισχυρίζεται ότι κατάγεται από τον Ερεχθέα, ήταν ένας θαυμάσιος σιδηρουργός και την τέχνη του την είχε διδάξει η ίδια η Αθηνά (1).
β. Ένας από τούς μαθητευόμενούς του, ο Ταλως, ο γιος της αδελφής του Πολυκάστης ή Πέρδικας, ενώ ήταν ακόμη είκοσι χρόνων τον είχε ξεπεράσει στην τέχνη. Συνέβη μια μέρα να βρει μια σιαγόνα φιδιού ή κατά άλλους ένα ψαροκόκαλο και διαπιστώνοντας ότι μπορούσε να το χρησιμοποιήσει για να κόψει ένα μικρό ξυλαράκι στα δυο, το αντέγραψε σε σίδερο. Έτσι επινόησε το πριόνι. Αυτές και άλλες του εφευρέσεις, όπως ο κεραμικός τροχός και ο διαβήτης για την κατασκευή των κύκλων, του εξασφάλισαν πολύ καλή φήμη στην Αθήνα και ο Δαίδαλος, ο οποίος ισχυριζόταν ότι αυτός σφυρηλάτησε το πρώτο πριόνι σύντομα άρχισε να νιώθει αφόρητη ζήλια για τον Ταλω (2). Τον οδήγησε πάνω στη στέγη του ναού της Aθηνας στην Ακρόπολη και καθώς του έδειχνε τη θεά, ξαφνικά τον έσπρωξε και τον γκρέμισε. Και ακόμη, παρά τη ζήλια του, δεν θα έκανε κακό στον Τάλω αν δεν είχε υποπτευθεί τις αιμομικτικές του σχέσεις με την Πολυκάστη . Στη συνέχεια, ο Δαίδαλος κατέβηκε γρήγορα στους πρόποδες της Ακρόπολης και έβαλα το πτώμα του Τάλω μέσα σε ένα σακί με σκοπό να το θάψει κρυφά. Στους περαστικούς που τράβηξε την προσοχή τους εξήγησε ότι σαν καλός πολίτης και σύμφωνα με τις απαιτήσεις του νόμου, είχε περιμαζέψει ένα ψόφιο ψάρι πράγμα που δεν ήταν τελείως ψέμα γιατί ο Τάλως ήταν Ερεχθεύς. Υπήρχαν όμως κηλίδες αίματος πάνω στο σακί και το έγκλημα δεν μπόρεσε παρά να βγει στην επιφάνεια οπότε ο Άρειος Πάγος τον καταδίκασε για τον φόνο και τον εξόρισε. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο Δαίδαλος δραπέτευσε πριν γίνει η δίκη (3).
γ. Τώρα, η ψυχή του Τάλω – πού άλλοι αποκαλούν lκαλο, Κίρκινο ή Τάνταλο – πέταξε μακριά με τη μορφή πέρδικας αλλά το σώμα του ταφηκε εκεί όπου είχε πέσει . Η Πολυκάστη κρεμάστηκε όταν έμαθε για τον θάνατο του και οι αθηναίοι έκτισαν δίπλα στην Ακρόπολη ένα ιερό προς τιμήν της.
δ. Ο Δαίδαλος κατέφυγε πρώτα σε έναν από τούς αττικούς δήμους, οι κάτοικοι του οποίου πήραν το όνομα του και ονομάστηκαν Δαιδαλίδες, και μετά στη Κνωσό της Κρήτης όπου ο βασιλιάς Μίνως δέχτηκε με μεγάλη ευχαρίστηση τον επιδέξιο τεχνίτη. Έζησε εκεί για κάποιο διάστημα ήσυχα και χαίροντας μεγάλης εκτίμησης, μέχρι ότου ο Μίνως έμαθε ότι είχε βοηθήσει την Πασιφάη να ζευγαρωθεί με τον λευκό ταύρο του Ποσειδώνα. Τότε τον φυλάκισε μέσα στο λαβύρινθο μαζί με τον γιο του Ίκαρο, μητέρα του οποίου ήταν η Ναυκρατη, μια από τις σκλάβες του Μίνωα. Η Πασιφάη όμως τούς ελευθέρωσε και τούς δύο.
ε. Παρόλα αυτά δεν ήταν εύκολο να δραπετεύσουν από την Κρήτη, αφού ο Μίνως είχε τοποθετήσει στρατιωτικές φρουρές σε όλα τα πλοία και πρόσφερε μεγάλη αμοιβή για τη σύλληψη του. Έτσι ο Δαίδαλος έφτιαξε ένα ζευγάρι φτερούγες για τον εαυτό του και άλλο ένα για τον Ίκαρο, αφού έδεσε με κλωστή τα καλάμια των μεγάλων φτερών μεταξύ τους και κόλλησε με κερί τα μικρά. Έδεσε τις φτερούγες πάνω στον Ίκαρο και με δάκρυα στα μάτια του είπε:
- Παιδί μου πρόσεχε! Να μη πετάς ούτε πολύ ψηλά, γιατί μπορεί ο ήλιος να λιώσει το κερί, ούτε πολύ χαμηλά, γιατί η θάλασσα μπορεί να βρέξει τα φτερά.
Πέρασε μετά τα χέρια του μέσα στις φτερούγες του και πέταξαν μακριά.
- Να με ακολουθείς από κοντά, φώναξε, μην τραβάς μόνος σου πορεία !
Ανεβοκατεβάζοντας τις φτερούγες τους, πολύ γρήγορα απομακρύνθηκαν από το νησί με κατεύθυνση βορειοδυτικά. Οι ψαράδες, οι βοσκοί και οι ζευγάδες ατενίζοντας τον ουρανό, τούς πέρασαν για θεούς.
ζ. Είχαν αφήσει πίσω τους τη Νάξο, τη Δήλο και την Πάρο στα αριστερά τους και προσπερνούσαν την Λεβινθο και την Κάλυμνο στα δεξιά τους, όταν ο Ίκαρος, αγνοώντας τις εντολές του πατέρα του, άρχισε να ανεβαίνει προς τον ήλιο, χαρούμενός από το πέταγμα πού έκανε με τις μεγάλες του φτερούγες. Μετά από λίγο, όταν ο Δαίδαλος κοίταξε πίσω του δεν μπόρεσε πια να διακρίνει τον Ίκαρο παρά μόνο κάτω, πάνω στα κύματα, είδε σκόρπια φτερά να επιπλέουν. Η ζέστη του ήλιου είχε λιώσει το κερί και ο Ίκαρος έπεσε και πνίγηκε μέσα στη θάλασσα. Ο Δαίδαλος άρχισε να πετάει ολόγυρα μέχρι πού το πτώμα αναδύθηκε στην επιφάνεια και τότε το πήρε και το πήγε στο κοντινότερο νησί , τη σημερινή Ικαρία, όπου και το έθαψε. Μια πέρδικα στάθηκε πάνω σε ένα κλαδί άγριοβελανιδιάς και τον παρατηρούσε τερερίζοντας από ευχαρίστηση . Η ψυχή της αδελφής του Πολυκάστης είχε επιτέλους πάρει εκδίκηση. Το νησί έδωσε το όνομα του στη θάλασσα πού το περιβάλλει (6).
η. Ορισμένοι πού δεν πιστεύουν σ’ αυτή την ιστορία, λένε πώς ο Δαίδαλος δραπέτευσε από την Κρήτη με ένα πλοίο πού του βρήκε η Πασιφάη και πώς στο δρόμο τους για τη Σικελία, λίγο πριν ξεμπαρκάρουν σε ένα νησάκι, ο Ίκαρος έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. Προσθέτουν ότι ο Ηρακλής έθαψε τον Ίκαρο και ο Δαίδαλος για να ανταποδώσει την ευγνωμοσύνη του έστησε ένα άγαλμα στην Πίσα πού έμοιαζε τόσο πολύ με ζωντανό, ώστε ο Ηρακλής το πέρασε για αντίπαλο του και το έριξε με μια πέτρα. Άλλοι λένε ότι ο Δαίδαλος εφεύρε τα ιστία, και όχι τις φτερούγες, και τα χρησιμοποίησε για να ξεπεράσει τις γαλέρες του Μίνωα και ότι ο Ίκαρος κυβερνώντας απρόσεκτα πνίγηκε όταν το πλοίο τους ανατράπηκε (7).
θ. Ο Δαίδαλος έπλευσε προς τα δυτικά ώσπου έφτασε στην Κύμη, κοντά στη Νάπολη, όπου αφιέρωσε τις φτερούγες του στον Απόλλωνα και έχτισε προς τιμήν του ένα χρυσοστεγο ναό. Στη συνέχεια επισκέφθηκε την Κάμικο της Σικελίας όπου ο βασιλιάς Κόκαλος τον υποδέχτηκε φιλόξένα και έζησε ανάμεσα στους Σικελούς απολαμβάνοντας μεγάλη δόξα και ανεγείροντας πολλά και εξαίρετα κτίσματα (8).
ι. Εν τω μεταξύ ο Μίνως πού είχε συστήσει ένα σημαντικό στόλο, άρχισε την αναζήτηση του Δαίδαλου. Είχε μαζί του ένα κοχύλι τριτωνίου (σαλιγκάρι) και όπου πήγαινε υποσχόταν ότι θα ανταμείψει αυτόν πού θα κατάφερνε να περάσει μια λινή κλώστη μέσα από αυτό. Ήξερε πως μόνο ο Δαίδαλος ήταν ικανός να λύσει αυτό το πρόβλημα. Όταν έφτασε στην Κάμικο , έδειξε το κοχύλι στον Κόκαλο ο οποίος ανέλαβε να περάσει την κλωστή. Με μεγάλη σιγουριά ο Δαίδαλος βρήκε τον τρόπο να το κάνει. Αφού έδεσε ένα ιστό αράχνης σε ένα μυρμήγκι , τρύπησε τον πάτο του κοχυλιού, άλειψε τα χείλη της τρύπας με μέλι για δόλωμα και το άφησε να μπει από μπροστά για να βγει περπατώντας από την τρύπα. Μετά στην άλλη άκρη του ιστού έδεσε τη λινή κλωστή την οποία και τράβηξε μέσα από το κοχύλι. Ο Κόκαλος επέστρεψε το κοχύλι με την περασμένη κλωστή ζητώντας την ανταμοιβή και ο Μίνως, σίγουρος ότι είχε επιτέλους βρει την κρυψώνα του Δαιδάλου, απαίτησε να του τον παραδώσουν. Οι κόρες όμως του Κόκαλου πού δεν ήθελαν καθόλου να χάσουν τον Δαίδαλο γιατί τούς έφτιαχνε όμορφα παιχνίδια, τον βοήθησαν να στήσει μια πλεκτάνη . Ο Δαίδαλος τρύπησε την οροφή του μπάνιου και πέρασε ένα σωλήνα από όπου έχυσε βραστό νερό ή άλλοι λένε ότι το έχυσε πάνω στο Μίνωα ενώ απολάμβανε το ζεστό του μπάνιο . Ο Κόκαλος πού κατά πάσα πιθανότητα είχε αναμειχθεί στην πλεκτάνη, παρέδωσε το πτώμα στους Κρητες με τη δικαιολογία ότι ο ΜΙνως σκόνταψε σε ένα χαλάκι και έπεσε μέσα σε ένα καζάνι με βραστό νερό (9).
κ. Οι οπαδοί του Μίνωα τον έθαψαν με μεγαλοπρέπεια και ο Δίας τον έκανε κριτή των νεκρών στα Τάρταρα μαζί με τον αδελφό του Ραδάμανθυ και με τον εχθρό του Αιακό, ως συνεργάτη. Επειδή ο τάφος του Μίνωα βρισκόταν μέσα στο ναό της Αφροδίτης στη Κάμικο, επί πολλές γενεές τον τιμούσαν εκεί τα πλήθη των Σικελών πού έρχονταν για τη λατρεία της Αφροδίτης. Τελικά, ο Θήρων, ο τύραννος του Ακράγαντα, επέστρεψε τα οστά του στην Κρήτη.
λ. Μετά το θάνατο του Μίνωα, πλήρης αταξία επικρατούσε ανάμεσα στους κρητες γιατί ο κύριος στόλος τους είχε καεί από τούς Σικελούς. Μια ομάδα από τα πληρώματα πού αναγκάστηκαν να παραμείνουν μακριά από την πατρίδα έχτισαν την πόλη Μινώα κοντά στην παραλία όπου είχαν ξεμπαρκάρει. Μια άλλη ομάδα, την πόλη Υρία στην Μεσσαπία και μια τρίτη στο δρόμο προς τα κεντρικά της Σικελίας οχύρωσαν ένα λόφο και εκεί έχτισαν την πόλη Έγγυον, η οποία πήρε αυτό το όνομα επειδή εκεί κοντά υπήρχε μια πηγή. Ανέγειραν επίσης το ναό των Μητέρων τις οποίες εξακολούθησαν να τιμούν πολύ, όπως και στη χώρα τους την Κρήτη (10).
μ. Ο Δαίδαλος όμως έφυγε από τη Σικελία για να πάει στον Ιόλαο, τον ανιψιό και ηνίοχο του τιρύνθιου Ηρακλή , οποίος οδήγησε ένα σώμα Αθηναίων και Θεσπιών στην Σαρδηνία. Πολλά από τα έργα του σώζονται μέχρι σήμερα και ονομάζονται δαιδάλεια (11).
ν. Ταλως ήταν επίσης το όνομα του υπηρέτη του Μίνωα με το χάλκινο κεφάλι πού ο Δίας του έδωσε για να φυλάει την Κρήτη. Λένε ότι ήταν στερνός απόγονος του χάλκινου γένους πού αναδύθηκε από τις στάχτες των δένδρων. Άλλοι ισχυρίζονται ότι τον είχε κατασκευάσει ο Ήφαιστος στη Σαρδηνία και ότι είχε μια μοναδική φλέβα που ξεκινούσε από το λαιμό και κατέληγε στον αστράγαλο όπου έκλεινε με ένα χάλκινο καρφί. Καθήκον του ήταν να διατρέχει όλη τη Κρήτη τρεις φορές την μέρα και να ρίχνει βράχους πάνω στα ξένα καράβια. Επίσης τρεις φορές το χρόνο, με πιο άνετο ρυθμό, να φέρνει γύρο τα χωριά της Κρήτης δείχνοντας τούς νόμους του Μίνωα πού ήταν χαραγμεvοι πάνω σε χάλκινες πλάκες. Όταν οι Σαρδηνοι προσπάθησαν να εισβάλουν στο νησί, ο Ταλως πυρακτώνοντας το σώμα του μέσα στη φωτιά, τούς έσφιγγε πάνω του και, γελώντας βροντερά με υπερηφάνεια, τούς εξόντωσε όλους. Από εδώ προέρχεται και η έκφραση «Σαρδόνιος γελως». Τελικά η Μήδεια σκότωσε τον Ταλω τραβώντας το καρφί που έφραζε τη φλέβα και αφήνοντας τον να χάσει όλο το αίμα που του έδινε ζωή. Άλλοι λένε πώς ο Ποίας ο Αργοναύτης τον χτύπησε στον αστράγαλο με ένα φαρμακερό βέλος
hellasforce.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το ιστολόγιο δεν υιοθετεί και δεν φέρει καμία ευθύνη για τα σχόλια των αναγνωστών του. Πλέον, οι αναγνώστες μπορούν να σχολιάζουν με το λογαριασμό τους στο facebook ή με λογαριασμούς από τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα. Τα ανώνυμα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά όσο υπάρχουν άτομα που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία για να προβοκάρουν και να επιτεθούν σε άλλους σχολιαστές για να επιβάλλουν τις απόψεις τους.