ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ… Η ΝΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

ΕΠΕΙΔΗ η Αλκμήνη έτρεμε τη ζηλιάρα Ήρα, άφησε έκθετο το νεογέννητο της σε ένα λιβάδι έξω από τα τείχη. Η Αθηνά κατ” εντολή του Δία, πέρασε από κει ακριβώς.
- Κοιτά, χρυσή μου! Τι γεροδεμένο παιδί ! είπε κάνον­τας ότι εξεπλάγη και σήκωσε τον Ηρακλή. Μάλλον θα της έστριψε της μάνας του για να το παρατήσει στο χωράφι! . Εσύ έχεις γάλα, δώσε σε τούτο το καημένο μικρό πλάσμα να πιει !

Χωρίς δισταγμό πήρε η Ήρα το παιδί και ελευθέρωσε το στήθος της ο Ηρακλής το ρούφηξε τόσο δυνατά, ώστε η Ήρα από τον πόνο τον πέταξε μακριά ένας πίδακας από γάλα εκτοξεύτηκε προς τον ουρανό και έτσι δημιουργήθηκε ο Γαλαξίας.
- Μα αυτό είναι ένα μικρό τέρας! φώναξε η Ήρα.
Ο Ηρακλής όμως είχε πια γίνει αθάνατος . Η Αθηνά επέστρεψε το παιδί χαμογελώντας στην Αλκμήνη και της είπε να το προσέχει και να το φροντίζει καλά. Οι Θηβαίοι αιώνες αργότερα έδειχναν το μέρος όπου ξεγελάστηκε η Ήρα και το ονόμαζαν «Κάμπο του Ηρακλή» (1).
β. Αντιθέτως άλλοι λένε ότι ο Ερμής ανέβασε στον Όλυμπο τον μικρό Ηρακλή, και ότι ο Ζευς τον έβαλε στο στήθος της κοιμισμένης Ήρας , ο Γαλαξίας δημιουργήθηκε όταν ξυπνώντας η Ήρα απόδιωξε το παιδί ή όταν αφού ρούφηξε πολύ περισσότερο γάλα από όσο μπορούσε να καταπιεί ο λαίμαργος Ηρακλής, έβηξε και το έβγαλε. Όπως και να έχει το πράγμα, η Ήρα θήλασε τον Ηρακλή, έστω και για λίγο γι” αυτό οι Θηβαίοι θεωρώντας τον γιο της Ήρας, ενώ προτού τον θηλάσει η θεά λεγόταν Αλκαίος, τον ονόμασαν Ηρακλή, προς τιμήν της (2).
γ. Κάποιο βράδυ, όταν ο Ηρακλής ήταν πια κάπου οχτώ δέκα μηνών η κατ” άλλους, ενός έτους, αλλά ακόμα δεν τον είχαν αποκόψει από τη μάνα του, η Αλκμήνη έλουσε και θήλασε τα δίδυμα, τα ξάπλωσε πάνω στην πλατιά χάλκινη ασπίδα πού ο Αμφιτρύων είχε πάρει ως λάφυρο από τον Πτερελαο και μετά τα σκέπασε με προβιά. Κατά τα μεσάνυχτα η Ήρα έστειλε δύο τεράστια γαλάζια φολιδωτά φίδια στο σπίτι του Αμφιτρύωνα με τη ρητή εντολή να σκοτώσουν τον Hρακλή. Όπως πλησίασαν τα φίδια, οι πόρτες άνοιξαν μόνες μπροστά τους, εκείνα γλίστρησαν μέσα και έρποντας πάνω στο μαρμάρινο δάπεδο έφτασαν μέχρι το δωμάτιο των παιδιών. Τα μάτια τους πετούσαν φωτιές και τα δόντια τους έσταζαν φαρμάκι (3).
δ. Τα δίδυμα ξύπνησαν από το θεϊκό φως με το όποιο είχε πλημμυρίσει το δωμάτιο ο Ζευς και αντίκρισαν τα φίδια πού τούς είχαν περιζώσει γλιστρώντας μέσα έξω τις διχαλωτές γλώσσες τους . Ο Ιφικλής άρχισε να ξεφωνίζει, πέταξε τα σκεπάσματα και προσπάθησε να ξεφύγει κυλώντας από την ασπίδα στο δάπεδο. Από τις τρομαγμένες του κραυγές και από τη μυστηριώδη λάμψη πού έβγαινε από τις χαραμά­δες της πόρτας του παιδικού δωματίου ξύπνησε και η Αλκμήνη. .
- Ξύπνα, Αμφιτρύωνα! φώναξε.
Ο Αμφιτρύων δεν καθυστέρησε για να φορέσει τα σανδάλια του, πετάχτηκε από το κέδρινο κρεβάτι, άρπαξε το σπαθί πού κρεμόταν δίπλα του στον τοίχο και το τράβηξε από το λαμπερό θηκάρι του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έσβησε η λάμψη στο παιδικό δωμάτιο. Ο Αμφιτρύων ούρλιαξε στους αγουροξυπνημένους δούλους να φέρουν γρήγορα δαυλούς και λυχνάρια και έτρεξε στο δωμάτιο των παιδιών . Ο Ηρακλής, οποίος δεν είχε βγάλει τσιμουδιά, σήκωνε καμαρωτός τα δύο φίδια πού μόλις είχε πνίξει. Αφού ψόφησαν, άρχισε να γελάει και να χοροπηδάει από τη χαρά του και τα πέταξε στα ποδιά του Αμφιτρύωνα.
ε. Όσο η Αλκμήνη παρηγορούσε τον κατατρομαγμένο Ιφικλή, ο Αμφιτρύων σκέπασε τον Ηρακλή και ξανάπεσε για ύπνο. Τα χαράματα, μόλις ο κόκορας λάλησε τρεις φορές, η Αλκμήνη κάλεσε τον γερο Τειρεσία και του διηγήθηκε το θαύμα . Ο Τειρεσίας προφήτεψε ένδοξο μέλλον στον Ηρακλή και συμβούλεψε την Αλκμήνη να ρίξει δεμάτια από ξερά σπαρτά, αγκάθια και βάτα στο μεγάλο τζάκι και να κάψει τα μεσάνυχτα τα φίδια. Το πρωί μια σκλάβα να μαζέψει τις στάχτες των φιδιών, να πάει στο βράχο όπου κάποτε είχε κουρνιάσει η Σφιγξ και να σκορπίσει τις στάχτες στον άνεμο , κατόπιν να φύγει γρήγορα χωρίς να κοιτάξει πίσω. Μόλις φτάσει πάλι σπίτι να καθαρίσουν το παλάτι με καπνό από θειάφι και αλατισμένο νερό πηγής και να στέψουν τη σκεπή με αγριελιά , τέλος να θυσιάσουν έναν αγριόχοιρο στο βωμό του Δία. Η Aλκμηνη τα έκανε όλα αυτά. Μερικοί όμως ισχυρίζονται ότι τα φίδια ήταν αβλαβή και ότι ο ίδιος ο Αμφιτρύων τα είχε τοποθετήσει στην κούνια για να ανακαλύψει ποιο από τα δίδυμα ήταν ο δικός του γιος , τώρα πια ήξερε (4).
ζ. Μεγαλώνοντας ο Ηρακλής έμαθε από τον Αμφι­τρύωνα πως οδηγούν το άρμα και πως το στρίβουν χωρίς να αγγίζουν τη στήλη πού σημαδεύει τη στροφή στον Ιππόδρο­μο . Ο Κάστωρ του έδωσε μαθήματα ξιφασκίας, του έμαθε τη χρήση των απλών και τον εισήγαγε στην τακτική των ιππέων και των πεζών, καθώς και στις βασικές αρχές της στρατηγικής. Πυγμαχία τον έμαθε ένας γιος του Ερμή, ο Αυτόλυκος ή Αρπάλυκος, ο οποίος έπαιρνε τόσο φοβερή όψη άγωνιζόμενός, ώστε δεν βρισκόταν κανείς να τον αντιμετωπίσει . Ο Ευρυτος υπήρξε δάσκαλός του στην τοξοβολία, μπορεί όμως να ήταν ένας από τούς βοσκούς του Αμφιτρύω­να ο Σκύθης Τεύταρος, ίσως και ο ίδιος ο Απόλλων (5). Ο Ηρακλής όμως στην τοξοβολία τούς ξεπερνούσε όλους, ακόμα και το φίλο του Αλκωνα, μέλλοντα πατέρα του, αργοναύτη Φάληρου , ο Άλκων μπορούσε να διαπεράσει με το βέλος του τούς διαδοχικούς κρίκους πάνω στα κράνη μιας σειράς στρατιωτών, όπως και να κόψει στα δύο ένα βέλος μπηγμένο σε σπαθί ή δόρυ. Όταν κάποτε ένα φίδι επιτέθηκε στο γιο του και τυλίχτηκε γύρω του, ο Αλκων του έριξε με τόση ευστοχία ώστε πλήγωσε θανάσιμα το φίδι ενώ το παιδί δεν έπαθε τίποτα (6).
η. Ο Εύμολπος έμαθε τον Ηρακλή να τραγουδάει και να παίζει λύρα, ενώ ο Λίνος, ο γιος του ποτάμιου θεού Ισμηνου, τον εισήγαγε στη μελέτη της λογοτεχνίας. Κάπο­τε κατά την απουσία του Εύμολπου και το μάθημα της λύρας έγινε από τον Λίνο ο Ηρακλής όμως δεν ήταν διατεθειμένος να αλλάξει τούς βασικούς κανόνες πού είχε διδαχτεί από τον Εύμολπο, και ο Λινος τον χτύπησε για την ξεροκεφαλιά του. Τότε. ο Ηρακλής τον σκότωσε με ένα χτύπημα της λύρας του (7). Όταν για το φόνο τον έσυραν σε δίκη αναφέρθηκε σε κάποιο νόμο του Ραδάμανθυ, κατά τον οποίο επιτρέπεται να υπερασπιστεί κανείς τον εαυτό του από επίθεση, έστω και με τη βία , έτσι τα κατάφερε να τον απαλλάξουν τελείως. Πάντως ο Αμφιτρύων φοβούμενός ότι το αγόρι μπορούσε να διαπράξει και άλλες βιαιοπραγίες το ξαπέστειλε σε κάποιο αγρόκτημα, όπου και παρέμεινε μέχρι τα δεκαοχτώ του χρόνια. Ήταν ψηλότερος, δυνατότερος και γενναιότερος από όλους τούς συνομήλικους του. Τον Ηρακλή εξέλεξαν ως δαφνηφόρο του Ισμηνίου Απόλλωνα, και οι Θηβαίοι διατηρούσαν τον τρίποδα πού είχε αφιερώσει ο Αμφιτρύων για τον Ηρακλή με αυτή την ευκαιρία. Δεν είναι γνωστό ποίος δίδαξε τον Hρακλη αστρονομία και φιλοσοφία, πάντως είχε γνώσεις και σε τούτες τις επιστήμες (8).
θ. Πίστευαν ότι ο Ηρακλής ήταν τέσσερις πήχες ψη­λός. Επειδή όμως χρειαζόταν εξακόσια βήματα για να διατρέξει το στάδιο της Ολυμπιάς και επειδή τα μεταγενέστερα ελληνικά σταδία είχαν ονομαστικό μήκος εξακόσιων ποδών – στην πραγματικότητα όμως ήταν πολύ μικρότερα από το στάδιο της Ολυμπιάς -, ο σοφός Πυθαγόρας υπέθεσε ότι η αναλογία του μήκους του βήματος του Ηρακλή, συνεπώς και το ύψος του, ως προς τα βήματα και το ύψος των άλλων ανθρώπων πρέπει να ήταν ίδια με την αναλογία του σταδίου της Ολυμπιάς ως προς τα άλλα σταδία , ο Ηρακλής λοιπόν πρέπει να ήταν τέσσερις πήχες κι ένα πόδι ψηλός. Άλλοι πάλι λένε ότι δεν ήταν ψηλότερος από το μέσο όρο (9).
ι. Τα μάτια του Ηρακλή πετούσαν σπίθες και έβρισκε πάντα το στόχο είτε με το δόρυ, είτε με το τόξο. Έτρωγε λίγο το μεσημέρι, το αγαπημένο του βραδινό φαγητό ήταν το ψητό κρέας και η δωρική κριθαρόπιτα, από τα οποία όμως έτρωγε τόσο πολύ (αν πιστέψει κανείς όσα λέγονται), ώστε ακόμα κι ένας μεροκαματιάρης θα έλεγε «Φτάνει πια … » Φορούσε απλό, κοντό χιτώνα και περνούσε πιο ευχάριστα τις νύχτες του κάτω από τον έναστρο ουρανό παρά κάτω από στέγη (10). Επειδή ήταν εμβριθής οιωνοσκόπος χαιρόταν ιδιαίτερα όταν αντίκριζε όρνια όσες φορές ετοιμαζόταν για νέα έργα.
- Από όλα τα πουλιά, συνήθιζε να λέει, το όρνιο είναι το πιο τίμιο: δεν επιτίθεται στο παραμικρότερο ζωντανό πλάσμα (11).
κ. Ο Ηρακλής ισχυριζόταν ότι ποτέ δεν επιτέθηκε ο ίδιος σε κανέναν πρώτος , επεφύλασσε όμως σε οποίους τολμούσαν να του επιτεθούν, όσα εκείνοι θα ήθελαν να του κάνουν. Κάποιος Τερμερος λόγου χάρη σκότωνε τούς ταξιδιώτες προκαλώντας τους σε αγώνες με κουτουλιές. Το κρανίο του Ηρακλή αποδείχτηκε δυνατότερο: έσπασε το κεφάλι του Τερμερου σαν αβγό. Ο Ηρακλής ήταν φύση ευγενική και υπήρξε ο πρώτος θνητός πού παρέδιδε αυθόρμητα τούς νεκρούς στον εχθρό για να ταφούν
hellasforce.com