Ο αναρχικός, το βραχιολάκι και η μόδα του Κολωνακίου

Πριν λίγα χρόνια, ο Τζιόρτζιο Αρμάνι σε δήλωσή του στο Μιλάνο ξέσπασε εναντίον γνωστών οίκων μόδας όπως τους Prada και Dolce & Gabbana λέγοντας ότι η μόδα βρίσκεται στα χέρια των τραπεζών και του χρηματιστηρίου με αποτέλεσμα τα ρούχα στις πασαρέλες να φαίνονται εξωφρενικά.

Το «εξωφρενικα» όμως είναι λίγο να το περιγράψει. Υψηλή μόδα σήμερα για παράδειγμα σημαίνει να φοράς μία μπότα που για να περπατήσεις θα πρέπει πρώτα να κάνεις ένα βήμα μέσα της. Υψηλή μόδα σημαίνει να πηγαίνεις για καφέ ‘παρέα’ με τοκολατσιό σου, με το γιούκο της γιαγιάς σου και τις γουρουνοκεφαλές του χασάπη της γειτονιάς σου. Η υψηλή μόδα της υψηλής κοινωνίας προϋποθέτει κάποιο είδος ‘συμβιβασμού’, ‘έλλειψης’, ‘υπερβολής’, ‘αλλοκοτιάς’, ‘παραμόρφωσης’, ‘εγωκεντρισμού’ και ‘παραλογισμού’. Είναι όμως η μόδα της υψηλής κοινωνίας, λουσμένη κάτω από τα λαμπερά φώτα της πασαρέλας και τους φακούς των γυαλιστερών περιοδικών και αυτό την κάνει με έναν μαγικό τρόπο αποδεκτή από το ευρύ κοινό.
Η ίδια κεντρική ιδέα είναι διάχυτη σε όλες τις πτυχές τις κοινωνικοπολιτικής μας ζωής. Αυτό που σε ορίζει και σε διακρίνει είναι αυτό ακριβώς που σε παραμορφώνει η/και αυτό που σου λείπει. Το ‘μόρφωμα’ που πρέπει να κουβαλάς πάνω σου είναι το κομβικό σημείο που θα ορίζει και θα κατευθύνει τις συνδιαλλαγές σου με τους άλλους, δεν πα να καίγεται ο κόσμος γύρω σου.
Για να είσαι ‘αγωνιστής’ στην Ελλάδα λοιπόν, πρέπει να είσαι γόνος εύπορης και γνωστής οικογένειας, να απαξιώνεις τους πάντες και τα πάντα και πάνω απ’ όλα να φτύνεις το έθνος και τις παραδόσεις του.
Αν πάλι θέλεις να είσαι ‘πατριώτης’, τότε θα είσαι πάλι γόνος εύπορης και γνωστής οικογένειας, θα διαλαλείς πόσο αγαπάς το έθνος την ίδια ώρα που το ξεπουλάς «για το καλό του».
Ο βασικός κανόνας είναι να μην μπερδεύουμε τα κουτάκια. Δεν μπορείς δηλαδή να βάλεις μέσα στο
καταχείμωνο παντελόνι με μπότα. Απαγορεύεται. Η μπότα φοριέται μόνο με μαγιό. Αν πάλι θες να φορέσεις παντελόνι, τότε υποχρεούσαι να βάλεις και τα βατραχοπέδιλά σου. Αν μπερδέψουμε τα κουτάκια τότε κινδυνεύουμε να αναβιώσουμε τον ΤΡΟΠΟ ΜΑΣ και να γίνουμε ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΡΟΣΩΠΩΝ. Τότε το σύστημα κινδυνεύει διότι ο Πολιτισμός μας θα είναι κοινό και καθημερινό μας βίωμα, θα είναι κοινός τρόπος κατανόησης και ιεράρχισης αναγκών και προτεραιοτήτων και ο Πολίτης θα πάρει τη θέση που του αρμόζει στην Πόλη ΤΟΥ.. και άμα λάχει, μπορεί να γίνει και ΟΠΛΙΤΗΣ. Πα, πα, πα, κακό, κάνει τζιζ!!
Για να δώσω ένα παράδειγμα:
Αν ο Ρωμανός έκανε ακριβώς τα ίδια που έκανε με ΜΟΝΟ ΔΥΟ εξαιρέσεις, δηλαδή αν ήταν φτωχοπαίδι και μιλούσε για Πατρίδα, ΤΟΤΕ ΘΑ ΗΤΑΝ ΦΑΣΙΣΤΑΣ. Τότε καμία ‘δημοσιογραφική’ και ‘ευαίσθητη’ πέννα και κανένας ‘καλλιτέχνης’ δεν θα ασχολιόνταν με το ‘τικ τακ‘ της ψυχής του. Τότε κανείς δεν θα προσπαθούσε να δώσει άφεση αμαρτιών στα ποινικά του αδικήματα, κανείς δεν θα έβγαινε να διαδηλώσει για πάρτη του και θα πήγαινε άκλαφτος σαν τα τρία παιδιά, τον Γιώργο, τον Αναστάσιο και τον Φώτη που έχασαν τη ζωή τους στο Βόλο. Εκείνα τα παιδιά όμως έκαναν ένα μεγάλο λάθος: ΕΧΑΣΑΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ και τούτο είναι πολύ ντεμοντέ βρε παιδί μου. Προφανώς δεν είχαν και για ευαγγέλιο το «Armed Joy» και το «Θεωρία και πρακτική της εξέγερσης» του Αλφρέντο Μπονάνο, ούτε σπινθιροβόλησε στην καρδιά τους το πάθος του Ερρίκο Μαλατέστα δίπλα στην παρτιτούρα του Μότζαρτ, που το βάζεις αυτό; Μα τι ταραχώδης, τι εμπνευσμένη τούτη η ζωή του Νίκου Νάσιουτζικ Ρωμανού; Σκέτο μυθιστόρημα!! Εδώ μιλάμε για το «παιδί θαύμα», τον «αριστούχο μαθητή» που κάποια στιγμή άφησε τη Σχολή Μωραίτη επιλέγοντας το δημόσιο σχολείο για ‘πολιτικούς λόγους’, τον επαναστάτη των βορείων προαστείων που ένοιωσε κι αυτό μέσα στην εφηβεία του την ανάγκη να προσφύγει στα όπλα. Εδώ μιλάμε για την ενσάρκωση των ηρώων του Ντοστογιέφσκι και θα κολλήσουμε στις ‘λεπτομέρειες'; Τι και αν αυτές οι ‘λεπτομέρειες’ για κάποιους άλλους είναι καταδικαστική ταφόπλακα;
Ο Γιώργος και ο Αναστάσιος είχαν ήδη παιδιά, ο Φώτης ήταν παιδί πολύτεκνης οικογένειας. Είναι τώρα τούτα θέματα για να ασχολούμαστε; Πως μπορεί ένας Ρωμανός να συγκριθεί με τα παιδιά του λαουτζίκου που πιθανώς οι μόνοι ήρωές τους να ήταν οι Μακρυγιάννηδες του ’21; Δεν είναι δυνατόν να είχαν όνειρα ούτε δράματα στις δικές τους τις ζωές, ο θάνατος, η αρρώστεια και η αδικία δεν άγγιξαν ποτέ τα δικά τους σπίτια. Δεν υπήρξαν ποτέ ως έφηβοι αλλιώς θα είχαν και εκείνοι το πάθος να σηκώσουν ένα καλάζνικοφ στο πρόσωπο κάποιου ευλογημένου. Θα το έκαναν όμως με ευγένεια όπως το έκανε ο Ρωμανός και ο κόσμος θα τους καταλάβαινε, θα τους συγχωρούσε και θα διαδήλωνε για αυτούς. Δεν είναι επανάσταση να διεκδικείς τη χαρά της οικογένειας και της δημιουργίας μιας νέας ζωής σε τούτη την εποχή της γενοκτονίας, της ανέχειας και της ανασφάλειας. Δεν είναι επανάσταση να θέλεις να χτίσεις πάνω στην ελπίδα. «Δεν είσαι πια πολύτεκνος σου κόβω τη μείωση του ρεύματος» θα σου πει έτσι κοφτά το κράτος και δεν θα ακουστεί μιλιά. Είναι όμως επανάσταση να μην ξέρεις ούτε και εσύ ο ίδιος τι θες αρκεί να λες ότι θα τα κάνεις όλα λίμπα. Και είναι τόσο μα ΤΟΣΟ βολικό αυτό για το σύστημα. Μίλα μου για ό,τι θες ΕΚΤΟΣ από το πόσα μποφόρ θα έχει αύριο η θάλασσα που θα σε στείλω να πάρεις το καράβι.
Τόσο μελάνι χύθηκε για τον Ρωμανό, ξεσηκώθηκαν Προέδροι και Πρωθυπουργοί, ξεσηκώθηκε ολόκληρη βουλή, τόσες συνεντεύξεις της μητέρας του εντός και εκτός Ελλάδος για να μάθουμε και την παραμικρή λεπτομέρεια, να τους βάλουμε στο σπίτι μας και στην καρδιά μας και ούτε μία σταγόνα μελάνι για τα παιδιά της διπλανής πόρτας, «τους ανθρώπους του καθημερινού «συμβιβασμού και της ήττας», όπως τους αποκαλούσε» ο Ρωμανός. Να είσαι σίγουρος αναγνώστη ότι το ίδιο μελάνι θα χυθεί και για το δικό σου το παιδί αν κάποια μέρα πάρει ανάποδες και σηκώσει τα όπλα. Αν μάλιστα τολμήσει και μιλήσει για Πατρίδα τότε να είσαι σίγουρος ότι θα γίνουν και διαδηλώσεις, όχι για την ελευθερία του φυσικά αλλά για την φυλάκισή του, του παλιοφασίστα.
Το πρόβλημα στην κοινωνία μας είναι όλοι αυτοί που συνεχώς «βγάζουν ψωμί» από κάτι παιδιά σαν τον Ρωμανό. Που κάνουν την άγουρη ζωή αυτών των παιδιών κινηματογραφική ταινία υποχρεωτικής παρακολούθησης. Που την μετατρέπουν σε μαχαίρι εναντίον όλης της «σάπιας κοινωνίας» συλλήβδην, γενικώς και αορίστως και όπως συμφέρει τον καθένα τους, πριν καν ωριμάσει το μυαλό αυτών των παιδιών και ξεκαθαρίσουν τα ίδια από μόνα τους ποια είναι ακριβώς αυτή η «σάπια κοινωνία» που λένε ότι πολεμούν. Η αγουρίλα της ‘επανάστασής’ τους είναι το φάρμακο του συστήματος και ένας πανέξυπνος τρόπος χειραγώγησης αυτής της κοινωνίας. Έτσι, τα παιδιά της διπλανής πόρτας μένουν πάντα θαμμένα. ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ η Ελληνική κοινωνία ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΕΙ ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ έναν ‘ήρωα’ της πληρωμένης πέννας, και το πλήρωσε με το ίδιο βαρύ τίμημα που πληρώνει κάθε φορά, ΤΗΝ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΧΗΣ ΤΗΣ. Το ατίθασο πλουσιόπαιδο έπρεπε να ξεμπλέξει απ’ το νόμο και το ‘θαύμα’ έγινε πίσω από την καθιερωμένη μόδα της γνωστής ιδεολογικής φανατίλας γιαυτό δεν πήρε και κανείς χαμπάρι. Το ερώτημα είναι γιατί πρέπει να πράγματα να γίνονται πάντα με αυτόν τον τρόπο; Δεν υπήρχε άλλος τρόπος; Τόσο μίσος, τόση πόλωση, τόσα «προηγούμενα» μαζεμένα από τις δύο πλευρές, πού ώρα να δούμε τις πληγές που ανοίγαμε στο δικό μας το κορμί καθώς ξελασπώναμε την οικογένεια Νάσιουτζικ-Ρωμανού; Πως να καταλάβουμε ότι όσο έχουμε φυτεμένους ήρωες θα έχουμε και φυτεμένους ηγετίσκους;
Έτσι λοιπόν θα πορευόμαστε. Εγώ θα συνεχίσω να βάζω το «fu@κ you» καπέλο μου και ‘συ θα παριστάνεις τον γλόμπο. Θα συνεχίσουμε να το παίζουμε Κουασιμόδοι και Τρελλάρες για να κάνει το κέφι της η υψηλή κοινωνία. Ποτέ όρθιοι στις 180 μοίρες, κάνει κακό, κάνει τζιζ, θα πιαστεί η πλάτη, πάντα σκυφτοί στις 150, στις 130 μοίρες, πάντα κάτι να μας λείπει, πάντα κάτι να προεξέχει πάνω μας για να ‘γιορτάζουμε’ παρέα την ανωμαλία μας. Γιατί εμείς μόνο έτσι έχουμε μάθει να είμαστε ευχαριστημένοι και μόνο έτσι ξέρουμε να επικοινωνούμε.
«Η δημοκρατία θριάμβευσε» διάβασα σε ένα καθεστωτικό ιστολόγιο, «νικήσαμε» διάβασα σε ένα άλλο ‘επαναστατικό’ της κακιάς ώρας και δεν μπορώ να καταλάβω τί ακριβώς κερδίσαμε και πώς.
-Αδαής: Κοινωνικό διάλογο (σε αυτή τη δημοκρατία που θριάμβευσε) επί του θέματος της ηλεκτρονικής παρακολούθησης ΠΡΙΝ την ψήφιση του νόμου δεν δικαιούμαστε; Αν δηλαδή αύριο έρθει το κράτος και μου βάλει και εμένα του λαουτζίκου βραχιολάκι διότι αδυνατώ να εκπληρώσω τις φορολογικές μου υποχρεώσεις θα χυθεί μελάνι από τα βόρεια προάστεια για την πάρτη μου;
-Νικητής: Ναι αμέ!!
-Αδαής: Καλώς. Ρίξε τώρα άλλη μία τάβλα στο κεφάλι σου και πάρτο όοοολο ίσια!!
-Νικητής: Καμάρωσέ με!!

Κερδίσαμε επειδή ο Ρωμανός θα συνεχίσει την εκπαίδευση που λέει πως περιφρονεί;
«Προφανώς η διεκδίκηση που κάνω δεν αφορά την στέρησή μου στο δικαίωμα της εκπαίδευσης, ούτως ή άλλως θεωρώ ότι τα πανεπιστήμια είναι χώροι περιστολής του ανθρώπινου πνεύματος και δημιουργίας ανθρώπων πειθήνιων.»
ή μήπως δώσαμε ένα βροντερό χτύπημα στο ‘κράτος της καταστολής’ που επίσπευσε την εφαρμογή του συστήματος ηλεκτρονικής παρακολούθησης των κρατουμένων με «βραχιολάκι»;
«Το κράτος και η κυβέρνηση τα τελευταια χρόνια επενδύει σε μία συσπείρωση ας πουμε του κοινωνικού σώματος γύρω από το αγαθό της ασφάλειας, γύρω από το δόγμα τάξης και ασφάλειας, όπως το λέει ο καθένας στις αναλύσεις του, και εξαπολύει μια άγρια καταστολή σε οτιδήποτε μάχεται αυτή την συνθηκη.«
Πολύ μπερδεμένα μας τα λέει βρε παιδί μου αυτός ο αναρχικός, ΠΟΛΥ μπερδεμένα..
Tο δράμα του Νίκου Ρωμανού κορυφώθηκε παραμονές της μνήμης του Γρηγορόπουλου (για να έχουν στα υπόψιν οι «αρμόδιοι» τι μπορεί να ΞΑΝΑγίνει) και παίχτηκε η πιο γλυκιά μελωδία πάνω στις συναισθηματικές χορδές των παντώς καιρού ‘καλοκουρδισμένων’.
Στο τέλος όλοι έμειναν ευχαριστημένοι, ΟΛΟΙ ΕΦΑΓΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑΝ και το χάσμα στην Ελληνική κοινωνία έγινε ακόμα πιο βαθύ..
και ακόμα πιο έτοιμο να ανάψει γκάζια την ‘επόμενη φορά’..
γιατί πάντα θα υπάρχει εκείνη η καταραμένη ‘επόμενη φορά’..
Φαίη/Αβέρωφ
υγ. Αφιερωμένο στην ξαδέρφη μου ..
το είδα
oimaskespeftoun.blogspot.gr