Στις 16 Ιουνίου του 1941 και ενώ ο Χίτλερ προετοιμάζει τις δυνάμεις του για την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, ο Γιόζεφ Γκέμπελς ανυπομονεί για τη νέα τάξη πραγμάτων που θα επιβάλλουν οι Ναζί στην κατακτημένη Ρωσία.
Δεν θα υπάρξει πισωγύρισμα, έγραφε, για τους καπιταλιστές, ούτε για τους ιερείς και τους Τσάρους. Στη θέση του απαξιωμένου εβραϊκού μπολσεβικισμού η Βέρμαχτ θα εγκαθιδρύσει τον «αυθεντικό σοσιαλισμό»: τον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Ο Γκέμπελς ουδέποτε αμφέβαλε ότι ήταν σοσιαλιστής. Αντιλαμβανόταν τον Ναζισμό ως μία βελτιωμένη και πολύ πιο εφικτή εκδοχή του σοσιαλισμού, σε σχέση με εκείνη που κήρυττε ο Λένιν. Αντί να εξαπλώνεται μεταξύ των διαφόρων εθνών, θα λειτουργούσε εντός της «λαϊκής κοινότητας».
Η πολιτιστική επικράτηση της σύγχρονης Αριστεράς είναι τόσο απόλυτη που και μόνο η αναφορά του συγκεκριμένου γεγονότος είναι ανάρμοστη. Ωστόσο, όλα αυτά τα χρόνια κάποιοι ελάχιστοι το θεώρησαν εξαιρετικά αμφιλεγόμενο. Όπως ανέφερε ο George Watson στο έργο του «The Lost Literature of Socialism»:
«Δεν χωρά πλέον καμία αμφιβολία στο ότι ο Χίτλερ και οι συνεργάτες του πίστευαν ότι ήταν σοσιαλιστές και ότι άλλοι, συμπεριλαμβανομένων και των δημοκρατικών σοσιαλιστών, είχαν επίσης την ίδια άποψη».
Η απόδειξη βρίσκεται στο όνομα. Οι επόμενες γενιές των Αριστερών προσπάθησαν να εξηγήσουν την «άβολη» ονομασία του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος είτε ως ένα κυνικό επικοινωνιακό τέχνασμα, είτε ως μία δυσάρεστη σύμπτωση. Στην πραγματικότητα, το όνομα σήμαινε αυτό ακριβώς που υποδήλωνε.
Ο Χίτλερ είχε αποκαλύψει στον Hermann Rauschning, έναν Πρώσο που συνεργάστηκε με τους Ναζί για λίγο, προτού απορρίψει την ιδεολογία τους και εγκαταλείψει τη χώρα, ότι θαύμαζε ένα μεγάλο μέρος της φιλοσοφίας των επαναστατών, την οποία γνώρισε ως νεαρός, αλλά ότι τους θεωρούσε περισσότερο ανθρώπους που μένουν στα λόγια και δεν προχωρούν στην πράξη. «Έκανα πράξη όσα αυτοί οι γυρολόγοι ξεκίνησαν δειλά», καυχήθηκε, προσθέτοντας ότι «το σύνολο του εθνικοσοσιαλισμού βασιζόταν στον Μαρξ».
Το σφάλμα του Μαρξ, σύμφωνα με τον Χίτλερ, ήταν ότι προωθούσε τον ταξικό πόλεμο, αντί της εθνικής ενότητας, ότι έστρεφε τους εργάτες εναντίον των βιομηχάνων, αντί να στρατολογήσει και τις δύο κοινωνικές ομάδες στον κορπορατισμό.
Στόχος του Χίτλερ ήταν, σύμφωνα με τον οικονομικό του σύμβουλο Otto Wagener, «να μυήσει τον γερμανικό λαό στον σοσιαλισμό, χωρίς όμως να εξοντώσει τους παλιούς ατομιστές», υπονοώντας τους τραπεζίτες και τους βιομηχάνους, οι οποίοι θα μπορούσαν, όπως πίστευε, να εξυπηρετήσουν τον σοσιαλισμό καλύτερα, παράγοντας έσοδα για το κράτος.
«Αυτά που απέτυχαν να πραγματοποιήσουν ο Μαρξισμός, ο Λενινισμός και ο Σταλινισμός θα μπορέσουμε να τα επιτύχουμε εμείς», είχε πει στον Wagener.
hellasforce.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το ιστολόγιο δεν υιοθετεί και δεν φέρει καμία ευθύνη για τα σχόλια των αναγνωστών του. Πλέον, οι αναγνώστες μπορούν να σχολιάζουν με το λογαριασμό τους στο facebook ή με λογαριασμούς από τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα. Τα ανώνυμα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά όσο υπάρχουν άτομα που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία για να προβοκάρουν και να επιτεθούν σε άλλους σχολιαστές για να επιβάλλουν τις απόψεις τους.