(...ο κύριος «εγώ τη δουλειά μου κάνω. Το αν εσύ πεθαίνεις εξ’ αιτίας αυτής δεν με αφορά και δεν ευθύνομαι εγώ γι’ αυτό»)
Επιμέλεια: Γιώργος Ανεστόπουλος
Κρίση...όχι για όλους...
Ποιά θέληση θεού μας κυβερνάει,
ποιά μοίρα τραγική κρατάει το νήμα
των άδειων ημερών που τώρα ζούμε
σαν από μια κακή, παλιά συνήθεια;
Πριν φτάσουμε στη μέση αυτού του δρόμου,
εχάσαμε τη χρυσή πανοπλία,
και μόνο το μεγάλο ερώτημά μας
ολοένα πιο σφιχτά μας περιβάλλει...
...Εγίναμε το λάφυρο του ανέμου
που αναστρέφει το πέλαγος...
...Θα βρούμε τουλάχιστον το βυθό της αβύσσου;
Νύχτες πόνου - Νύχτες Μνημονίου....
Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,
μπορούνε με χίλιους τρόπους....
...Όταν ακούσεις ποδοβολητά
λύκων, ο Θεός μαζί σου!
Ξαπλώσου χάμου με μάτια κλειστά
και κράτησε την πνοή σου...
Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό,
του δίνουν όψη ν’ αρέσει...
Του δίνουν λόγια χρυσά, που νικούν
με την πειθώ, με το ψέμα,
όταν [οι] άνθρωποι διαφιλονικούν
τη σάρκα σου και το αίμα.
Έλληνες Μετανάστες...πάλι...
ELLIS ISLAND, ΗΠΑ...όπως κάποτε...και τώρα...
Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!
Να’ μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου
σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα...
Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,
μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,
να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,
δίχως να ξέρω που με πας και δίχως να γυρίσω!
Θεοχαροστουρναρέοι...Κατσαπλιάδες και Δήμιοι...
...είσαι ο άγγελος της φθοράς, ο κύριος του θανάτου,
ο ίσκιος που, σε μεγάλα βήματα φανταστικά,
χτυπώντας αργά κάποτε στους ώμους τα φτερά του,
γράφει προς τους ορίζοντες ερωτηματικά...
Φύγε, η καρδιά μου νοσταλγεί την άπειρη γαλήνη!
Ταράζει και η ανάσα σου τα μαύρα της Στυγός
νερά,
που με πηγαίνουν, όπως είμαι ναυαγός,
εκεί, στο απόλυτο Μηδέν, στην Απεραντοσύνη...
Μέρες Θανάτου...η αγωνία πριν το τέλος...
Ζοφερή Νύχτα, ξέρω, πλησιάζεις...
Με ζητούνε τα νύχια σου...
Στα χνώτα σου βλέπω που ωχριούν άνθη και φώτα.
Στ’ απλωμένα φτερά σου με σκεπάζεις.
Δώσ’ μου λίγο καιρό, Νύχτα μεγάλη!
Κάργες και Καργιόληδες....
Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια...
...θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους...
....περπατώντας αργά στην προκυμαία,
«Υπάρχω;», λες, κ’ ύστερα «δεν υπάρχεις!»...
...Επικήδειος Μνημόν(ευσις)...
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Θάνατος από Λαιμαργία και Απληστία
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία...
aegeanhawk.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το ιστολόγιο δεν υιοθετεί και δεν φέρει καμία ευθύνη για τα σχόλια των αναγνωστών του. Πλέον, οι αναγνώστες μπορούν να σχολιάζουν με το λογαριασμό τους στο facebook ή με λογαριασμούς από τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα. Τα ανώνυμα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά όσο υπάρχουν άτομα που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία για να προβοκάρουν και να επιτεθούν σε άλλους σχολιαστές για να επιβάλλουν τις απόψεις τους.