Μια εκδήλωση με εθνικιστική χροιά πραγματοποιήθηκε στην Κορυτσά με την ευκαιρία των 110 χρονών από την δολοφονία του παπά Χρήστο Νεγκοβάνη. Το οργάνωσε ο Σύλλογος «Αλβανική Εθνική Φωλιά» με πρόεδρο την Ελίντα Γιωργόνη (μισή Ελληνίδα αλλά μισεί την Ελλάδα κάνει ό, τι μπορεί εναντίων της και είναι ανεπιθύμητο πρόσωπο ) τον Πέτρο Λουαράση (απόγονο έλληνα Πέτρο Νίνη Λουαράση έγραψε και την «Απολογία υπέρ Αλβανών» και εργάστηκε εναντίων της Ελλάδας). Οι ίδιοι οργάνωσαν και την πρόκληση με την προτομή του Νόλι που ήθελαν να το βάλουν σε ορθόδοξο ναό του Δυρραχίου και έπειτα το έβαλαν στο ναό της Παναγίας που παράνομα κρατά ο Νικόλα Μάρκου.
Η πρόεδρος διακρίνεται για το εξτρεμιστικό της έργο, αφού είχε επισκεφτεί και το Νεγκοβάνη στην Φλώρινα με στόχο να προκαλέσει. Στήριγμα τους όπως πάντα ο Αρντίτ Μπίντο τον τσάμη που είναι παντού όπου υπάρχει κάτι εναντίων της Ελλάδας. Ως στήριγμα λίγους, μετρημένοι στα δάχτυλα, εθνικιστές Κορυτσαίους που τρώνε ψωμί από αυτό, όπως ο Νίκο Κοθέρια (μελετητής, που δεν έχουμε υπόψη αν έχει σπουδάσει κάτι στην ζωή του αλλά αρκεί που είναι ανθέλληνας, βάζει με θράσος την μύτη του παντού ακόμη και στην ορθοδοξία, μάλιστα και εκδίδει βιβλία για την ιστορία της Κορυτσάς όπως ο ίδιος θέλει χρησιμοποιώντας αρκετά την φαντασία) ο κύριος αυτός έχει υπό το έλεγχο και το Μουσείο του πρώτου Αλβανικού Σχολείου στην Κορυτσά και βγάζει αρκετά χρήματα πουλώντας πατριωτισμό. Κάλεσαν αρκετούς όπως τον Παντελή Μάικο πρώην πρωθυπουργό, ο οποίος δεν ήρθε, όπως δεν πήγαν και οι κορυτσαίοι. Συμμετείχαν κυρίως οι γνωστοί ανθέλληνες από άλλες πόλεις και απόγονοι της οικογένειας του συχωρεμένου ιερέα, όπως ο εγγονός του Κίτσο Νεγκοβάνη που με τις ιστορίες τους και το ποικίλο όφελος που προκύπτει από αυτό συντηρούν έναν μύθο. Η εκδήλωση ξεκίνησε στο Μουσείο που προαναφέραμε και αφού είχαν εντάξει στο πρόγραμμα τους και «Θεία Λειτουργία» για τον συγχωρημένο παπά Χρήστο πήγαν στο Καθεδρικό με μια φωτογραφία του για να την κάνουν. Οι αθεόφοβοι, πόσο γελοίοι μοιάζουν, να φανταστείτε πως ενώ το παίζουν ορθόδοξοι και η πρόεδρος τους «θεολόγος» αναφέρονται στο τρισάγιο με την ονομασία «Θεία Λειτουργία», ενώ για το αντίδωρο ως «άζυμο ψωμί» μάλιστα θέλανε και καφέ μετά από την «Θεία Λειτουργία», αυτά όλα σύμφωνα και με το έγγραφο αίτημα, που στείλανε στην Μητρόπολη το οποίο με « βλακώδεις» σιγουριά είχαν συντάξει.
Το έγγραφο που έστειλαν στην Μητρόπολη
Φυσικά το να τελείς επιμνημόσυνη δέηση ή τρισάγιο, για κάποιον ορθόδοξο και ιδιαίτερα για έναν ιερέα είναι κάτι που επιβάλλεται. Βέβαια αυτοί δεν ενδιαφέρονται για την ανάπαυση της ψυχής του, ούτε πιστεύουν σ’ αυτό γιατί θα είχαν φόβο Θεού, ούτε τους ενδιαφέρει. Αυτοί προσπαθούν με μια αμφιλεγόμενη εκδοχή της ιστορίας να σπείρουν μίσος παντού και αυτή την φορά στην Κορυτσά εναντίων της Ελλάδας. Νόμιζαν πως θα βρουν πολλούς εδώ αλλά βρήκαν μόνο τον εαυτό τους, μάλιστα άκουσαν και κάποια πράγματα από έλληνα κορυτσαίο όταν έμπαιναν στο ναό, ο οποίος τους προκάλεσε να κάνουν και ένα μνημόσυνο για τον Εθνομάρτυρα Φώτιο ή τον κάποτε Μητροπολίτη Κορυτσάς Ευλόγιο Κουρίλλα. Η κατάντια τους όμως, κυρίως φαίνεται να περικλείεται στο γεγονός, πως λένε ότι είναι ορθόδοξοι και δεν ξέρουν απολύτως τίποτα για την ορθοδοξία και μάλιστα θα λέγαμε πως πιστεύουν σε μια ορθόδοξη εθνικιστική αλβανική αίρεση που ιδρύθηκε από τους προγόνους τους σε δύσκολες εποχές, προσαρμοσμένοι σε ανάγκες της εποχής για πολλούς λόγου, και συνεχίζει να ταλαιπωρεί την πραγματική ορθοδοξία που δεν έχει καμία σχέση με εθνικισμούς. Με όσα έκαναν σήμερα, επίσης, ήθελαν να προκαλέσουν και τον Μητροπολίτη Ιωάννη για να δουν πως θα αντιδράσει και αυτό φαίνεται από τα σχόλια που έγραψαν στα προφίλ τους, για την στιγμή που έλαβαν το «ναι» από την Μητρόπολη Κορυτσάς. Ακόμη και αυτό το θεώρησαν νίκη τόσο πλανημένοι είναι.
Οι συνέπειες αυτού του μίσους, που σπέρνουν, σε κάποιο ποσοστό θα περάσει και στα παιδιά των σχολείων που θα επισκεφτούν την έκθεση αφιερωμένη στον συγχωρεμένο παπα Χρήστο, που ο καημένος από εκεί πάνω ποιος ξέρει τι λέει γι’ αυτούς και ίσως να του λυπάται που δεν γνώρισαν την πίστη που αυτός υπηρετούσε. Θα προβληθεί και στα ΜΜΕ όπως και έγινε η διαφήμιση της πριν γίνει σε πολλά ΜΜΕ και πολλά άρθρα με το ίδιο μύθο.
Τέλος πάντων τελέστηκε το Τρισάγιο (γι’ αυτούς Θεία Λειτουργία) στο Καθεδρικό Ναό, από έναν δικό μας παπά Χρήστο και αποχώρισαν συζητώντας με αυταρέσκεια για όσα κατάφεραν αν και δεν κατάφεραν τίποτα γιατί ο κόσμος στην Κορυτσά ξέρει την αλήθεια και δύσκολα τα τρώει αυτά. Την ιστορία του με μια εκδοχή που περιγράφει την πραγματικότητα την παραθέτουμε παρακάτω.
Δύο πράγματα θέλαμε να πούμε και για μας.
α) Πολλοί εξ αυτών που είναι αλβανοί εθνικιστές, είναι ελληνική καταγωγής και μισούν την Ελλάδα εξαιτίας της πλύσης εγκεφάλου που έχει γίνει επί χρόνια στην χώρα αυτή. Δυστυχώς πολλές φορές έχουμε γίνει εχθροί του εαυτού μας
β) Αυτοί είναι πολλοί επικίνδυνοι για την Ορθοδοξία γιατί εδώ και χρόνια από τον Νόλι μέχρι και σήμερα, με κάποιες παύσεις, προωθείται με όλα τα μέσα και ειδικά τώρα τα ΜΜΕ μια αίρεση της Ορθοδοξίας προσαρμοσμένη στα μέτρα τους η οποία θα υπηρετεί την κάθε αλβανική εθνικιστική φαντασία και φυσικά να υπακούει τυφλά σε όλα όσα την προστάζουν. Αυτή η αίρεση εδώ έχει έδαφος γιατί από την μία η πίστη δεν είναι πολύ βαθιά στην καρδιά και από την άλλη ο εθνικισμός είναι της μόδας.
γ) Να σταματήσουμε να τρώμε τις σάρκες μας και να καταλάβουμε πως πρέπει να είμαστε ενωμένοι και πολλοί μορφωμένοι για να μπορούμε να απαντάμε στις προσκλήσεις δυναμικά και πολιτισμένα. Κυρίως όμως χρειαζόμαστε Θεό στην ζωή μας για να μας φωτίσει και να μας απομακρύνει από την τρέλα που κουβαλάνε αυτοί οι πλανεμένοι.
Η Ιστορία του παπά Χρήστου παρακάτω:
Γιατίδολοφονήθηκαν ο ιερέας Χρήστος Νεγκοβάνης και μετά από ένα χρόνο οΜητροπολίτης Κορυτσάς Φώτιος
Ο Παπα Χρήστο Νεγκοβάνη ήταν γιος του έμπορα Χαράλαμπου Τσάλη που κατάγονταν από την Κολόνια Αλβανίας και ζούσε στην Φλώρινα. Μετά τις σπουδές του στην Αθήνα, κάπου στα τέλη του 19ου αιων. για κάποια χρόνια εργάστηκε ως ελληνοδιδάσκαλος ενώ στη συνέχεια χειροτονήθηκε ιερέας από τον πολύ Μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη. Το 1905, ο τριαντάχρονος τότε ιερέας, δολοφονήθηκε άγρια μαζί με τον αδερφό του σε χωριό της Φλώρινας που εφημέρευε, σε μία περιοχή και μία χρονική περίοδο όπου νέμονταν άγριες εκκλησιαστικές και εθνικές συγκρούσεις μεταξύ των ελλήνων της Μακεδονίας, κομιτατζήδων βουλγάρων αλλά και ρουμάνων που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν το δικό τους ρεύμα στο βλάχικο πληθυσμό.
Το κομουνιστικό καθεστώς τιμούσε ως μάρτυρα και αναγεννητή του αλβανικού έθνους το Νεγκοβάνη ενώ είχε δημιουργήσει σχετική ταινία η οποία προβάλλεται ακόμα και σήμερα, αποσπάσματα της οποίας χρησιμοποιούνται για ανθελληνική προπαγάνδα.
Σύμφωνα με τους αλβανούς, η δολοφονία του Νεγκοβάνη έγινε κατόπιν παραγγελίας του Μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη, γιατί λειτουργούσε στα αλβανικά και είχε μετατρέψει το σπίτι του σε αλβανικό σχολείο. Ένα χρόνο μετά, σε αντίποινα για τη δολοφονία του Νεγκοβάνη η αλβανική τσέτα (ληστές) των Τοπουλαίων του Αργυροκάστρου εκτέλεσε τον Μητροπολίτη Κορυτσάς Φώτιο. Αξίζει εδώ να πούμε πως στην ενθρόνιση του Αναστασίου (2 Αυγούστου 1992), εθνικιστές αλβανοί που αντιτίθονταν σε ενθρόνιση έλληνα αρχιεπίσκοπου, φώναζαν ρυθμικά τα ονόματα του Φαν Νόλι και του Παπα Χρήστου Νεγκοβάνι.
Τόσο για την εκτέλεση του Νεγκοβάνη όσο και του Φωτίου, υπάρχουν άλλες δύο τουλάχιστον εκδοχές. Η μία λέει ότι οι εκτελέσεις έγιναν κατ΄ εντολή των κομιτατζήδων βουλγάρων, μάλιστα η δολοφονία του φιλήσυχου Φωτίου έγινε κατά λάθος, αντί του Καραβαγγέλη. Μία άλλη εκδοχή θέλει τους ρουμάνους να παραγγέλλουν την εκτέλεση του Φωτίου, μάλιστα σε ελληνική πηγή υπάρχει και το όνομα του πληρωμένου αλβανού εκτελεστή που είναι ο Bjram Fehmi.
pelasgoskoritsas.gr
Ο Papa Kristo Negovani ή Kristo Harallambi γεννήθηκε το 1875 στο αλβανικό χωριό Negovan (σήμερα Φλάμπουρο) της Φλώρινας, που τότε ανήκε στο βιλαέτι του Μοναστηρίου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τελείωσε το γυμνάσιο στην Αθήνα και στη συνέχεια πήγε στη Brăila (Ρουμανία), όπου και ήρθε σε επαφή με το αλβανικό εθνικό κίνημα. Το 1897, επέστρεψε στο χωριό του, όπου δούλεψε ως δάσκαλος και ιερέας. Μετέτρεψε το σπίτι του σε σχολείο και δίδαξε σε παραπάνω από 100 παιδιά και ενήλικες να διαβάζουν και να γράφουν αλβανικά. Κήρυττε και διάβαζε τη Θεία Λειτουργία στα αλβανικά, γεγονός που προκάλεσε δυσαρέσκεια στην ελληνική ιεραρχία, και για την δραστηριότητα του αυτή δολοφονήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου του 1905, από μία τοπική ελληνική συμμορία. (Sabrina P. Ramet, Eastern Christianity and politics in the twentieth century, Duke University Press (1988), p. 9.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΈγραψε πεζογραφήματα και ποιήματα, καθώς επίσης μετέφρασε παραμύθια για παιδιά και βιβλία για σχολεία. Ανάμεσα τους τα: 1) ‘Istori e Dhiatës së Vjetërë’ (Η Ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης), Βουκουρέστι 1889, 2) ‘Prishija e Hormovës’ (Η Καταστροφή της Χορμόβας), Σόφια 1904, 3) ‘Bëmatë të shëntorëvet dërgimtarë’ (Πράξεις των Αγίων Αποστόλων), Σόφια 1906, 4) ‘Istorishkronjë e Plikatit’ (Ιστορία του Πλικάτι), Θεσσαλονίκη 1909, κ.α. (Selim Islami, Kristo Frashëri, Aleks Buda, Historia e Shqipërisë, Volume 2, 1967, p. 274)
Ο Petro Nini Luarasi γεννήθηκε στις 22 Απριλίου του 1864 στο χωριό Luaras, στην περιοχή Kolonjë (τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία), και πέθανε στις 17 Αυγούστου 1911 στην Ερσέκα (Ersekë). Ήταν ένας από τους ακτιβιστές της αλβανικής εθνικής αφύπνησης, χριστιανός ορθόδοξος ιερέας, δάσκαλος και δημοσιογράφος. Ο πατέρας του, Nini Petro Kostallari, είχε επίσης αναμιχθεί στο αλβανικό εθνικό κίνημα ως εκδότης και δάσκαλος.
ΔιαγραφήΤελείωσε το σχολείο στο ιεροδιδασκαλίο του Qestorat με δάσκαλο τον Koto Hoxhi, και δούλεψε ως δάσκαλος στα χωριά της Kolonjë, όπου δίδασκε κρυφά την αλβανική γλώσσα και προετοίμασε έτσι έναν αριθμό φίλων του ως μελλοντικούς δασκάλους της αλβανικής. Στο διάστημα 1887-1893 άνοιξε στην Ersekë και σε μερικά χωριά της Kolonjë District μερικά αλβανικά σχολεία.
Μετανάστευσε στις Η.Π.Α. την περίοδο 1904-1908, όπου και αναμίχθηκε ενεργά στο Αλβανικό Εθνικό Κινημα και ίδρυσε τους πατριωτικούς συλλόγους ‘Mall i mëmëdheut’ (Νοσταλγία της Πατρίδας) και ‘Pellazgu’ (Ο Πελασγός). Δούλεψε επίσης ως διευθυντής και δάσκαλος στο πρώτο ολοκληρωμένο αλβανικό σχολείο των αδερφών Qiriazi στην Κορυτσά (Korçë) και το 1909-1911 δούλεψε ως διευθυντής στο σχολείο του Negovan στη Φλώρινα, που είχε ιδρυθεί απ’ τον Papa Kristo Negovani. (Stavro Skendi, The Albanian national awakening, 1878-1912, 1967, p. 206.)
Συνεισέφερε σε οργανισμούς για την ανεξαρτησία της Αλβανίας απ’ την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ήταν και ήταν ένας από τους απεσταλμένους στο Συνέδριο του Μοναστηρίου που ενέκρινε τη δημιουργία του αλβανικού αλφαβήτου το 1908. Για τις πατριωτικές του ιδέες και τις δραστηριότητες του παρενοχλήθηκε και από τις αρχές της Οθ. Αυτοκρατορίας και από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και την ελληνική ιεραρχία. Δηλητηριάστηκε και πέθανε στις 17 Αυγούστου 1911. (Jašar Redžepagić, The Development of Education and of the School System of the Albanian Nation, (1970), p. 87.)
Συνεργάστηκε και ήταν ο βασικός εκδότης σε ορισμένα περιοδικά και έντυπα, σε διάφορες πόλεις, όπως: 1) ‘Bashkimi i kombit’ (Ένωση του Έθνους), Μοναστήρι 1909-1910, 2) ‘Drita’ (Φως), Σόφια 1907-1908, 3) ‘Kombi’ (Το Έθνος), Βοστώνη 1908; 4) ‘Liria’ (Η Ελευθερία), Θεσσαλονίκη 1909-1910.
Σ’ αυτά τα έντυπα έγραψε ποίηση αλλά και πολιτικά κείμενα. Στα πολιτικά του κείμενα ‘Mallkimi i shkronjave shqipe’ (Αφορισμός των αλβανικών γραμμάτων) και ‘Çpërfolja e Shqiptarit’ (Δυσφήμηση του Αλβανού) (περιοδικό Drita, Μοναστήρι 1911), έγραψε για τα δικαιώματα των Αλβανών να έχουν τη δικιά τους κουλτούρα και τις παραδόσεις τους. Έγραψε για την ένωση των Αλβανών και για τη μάχη που θα έπρεπε να δώσουν για την αλβανική ανεξαρτησία, ανεξαρτήτως των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. (Hysni Myzyri, The First National Albanian Schools 1887-July 1908, 8 Nëntori, (Tiranë 1978), pp. 114 & 137.)
Η αλβανική κυβέρνηση έδωσε στον Petro Nini Luarasi τον τίτλο Δάσκαλος του λαού της Αλβανίας, ενώ ένα σχολείο στα Τίρανα φέρει το όνομα του.
«…το 1885, ο Abdülhamid II, απαγόρευσε την εκτύπωση βιβλίων στην αλβανική γλώσσα. Για το Χαμιτικό καθεστώς, οι εκδόσεις στα αλβανικά θα υπονόμευαν την πανισλαμική του ατζέντα, η οποία προόριζε τα οθωμανικά τουρκικά ως γλώσσα για όλους τους μουσουλμάνους, και είχαν τη δυνατότητα να διαδόσουν τον αλυτρωτισμό στους Αλβανούς υπηκόους του. Μάλιστα, ο Abdülhamid II έλαβε φετβάδες από τον şeyhülislam, που έκριναν τη χρήση των αλβανικών ως βλάσφημη και ως ένδειξη προδοσίας στο χαλιφάτο. Ακόμα περισσότερο, ο Abdülhamid II συμφώνησε με το Πατριαρχείο ώστε να απαγορευτεί η χρήση των αλβανικών στην Ορθόδοξη λειτουργία.» (George Gawrych, “The Crescent and the Eagle: Ottoman Rule, Islam and the Albanians, 1874-1913”, Library of Ottoman Studies, I.B.Tauris (2006), p. 55)