ΤΙ ΕΙΔΕ Ο ΑΛΕΞΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΡΕΦΤΗ...

Η διαπραγμάτευση είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη γιατί δυο λαοί ψήφισαν το ίδιο κόμμα ελπίζοντας σε μια κοινή τελεία. Είναι ένα κομμάτι της αριστεράς που ανέμιζε τις σημαίες υπό τους ήχους του bella ciao με μια φαντασίωση ροζ επανάστασης, όπου όλα μπορούν να γίνουν. Ονειρα, οράματα αραχνιασμένα στα συρτάρια, η απόδειξη στη πόρνη την ιστορία πως δεν ξοφλήσαμε. Η απόδειξη πως υπάρχει τρίτος και τέταρττος και πέμπτος δρόμος για να φυσήξει άνεμος αλλαγής κι ελευθερίας για ένα λαό που ζει στο γύψο της οικονομικής χούντας ταπεινωμένος, εξαθλιωμένος, προδομένος από προδότες γιούς... Είναι ο λαός που ψήφισε αριστερά για να φύγει η δεξιά επί τέλους, για να γίνει κυβέρνηση κάτι που μπορεί να αποδείξει πως η αριστερά δεν είναι ο μπαμπούλας αλλά η ΕΛΠΙΔΑ.

Το άλλο κομματι είναι εκείνο που απέκτησε όραμα πατριωτικό κι επαναστατικό από τη στιγμή που τελείωσε το πάρτυ. Ηταν χιλιάδες άνθρωποι που κουβαλούσαν στη τσέπη τους όχι αντιστασιακά φυλλάδια μιας επανάστασης αλλά "επί μέρους αιτήματα προσωπικής φύσεως" Θέλω πίσω το δώρο μου, θέλα αύξηση, θέλω να βρω δουλειά, θέλω μια στοιχειώδη άνεση να ψωνίζω τα απαραίτητα, θέλω πίσω το πόστο μου στο δημόσιο, θέλω να αγοράζω πάλι ρούχα, παπούτσια, καινούργια τηλεόραση, να επισκευάσω το σπίτι, να διαφυλάξω τη περιουσία μου, τις μικροκαταθέσεις μου, θέλω να πηγαίνω ξανα το χειμώνα στο Παρνασό και το καλοκαίρι στα νησιά να λιάζομαι.
Το χάσμα μεταξύ εκείνων που είχαν μεγάλες καταθέσεις στα οράματα της ιστορίας κι εκείνων που ήταν μικροκαταθέτες επιθυμιών  γεφυρώθηκε,  βρίσκοντας μια κοινή λέξη για να υπάρξει ένα χέρι χέρι όλοι μαζί. ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Και στο πιο προχωρημενο ακόμα .. ΕΘΝΙΚΗ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ.
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ γεννήθηκε από ένα σμίξιμο της ΕΛΠΙΔΑΣ, της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ και της ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ.  Ενα μείγμα από κόκκινους, πράσινους και μπλε κόκκους σε μια θάλασσα σκοτεινή αγριεμένη, έτοιμη να πνίξει τα πάντα.
Η Αλικη ρώτησε "ποιο δρόμο πρέπει να πάρω?"
Κι ο γάτος απάντησε "εξαρτάται που θέλεις να πας"
Το πρόβλημα όμως ήταν πως αυτοί οι διαφορετικοί λαοί μέσα στην ίδια πατρίδα είχαν σαν στόχο μεν την αλλαγή, αλλά σε διαφορετικές διαστάσεις. Στην Ευρώπη πήγε ο Αλέξης να διαπραγματευτεί με σύντροφό του τις γεμάτες πλατείες,  αλλά αυτές οι πλατείες δεν επιθυμούσαν το ίδιο μέγεθος αλλαγής.  Το μνημόνιο δεν είναι απλά ένα πρόγραμμα οικονομικής φύσεως. Είναι ένα συμβόλαιο απόλυτης υποταγής. Είναι το χαρτί που επικυρώνει τη σχιζοφρένεια ενός συστήματος που θέλει να αποδείξει πως είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Δεν είναι απλά μέτρα που αποσκοπούν στη τακτοποίηση ενός χρέους, είναι το δάχτυλο που κινείται απειλητικά πάνω σε λαούς που χρεοκόπησαν,  που ζουν με δανεικό χρόνο και που έχουν την ανάγκη τοκογλύφων και εκβιαστών για να επιβιώσουν, αλλιώς κάποιος θα τους τραβήξει τη πρίζα και θα τους εξαφανίσει από το χάρτη σαν σκουπίδια,  αφού πρώτα τους διασύρει σαν την  άτιμη κόρη μέσα στην καθως πρέπει νοικοκυρεμένη κοινωνία των απανταχού λοβοτομημένων από το νυστέρι της παράνοιας των αγορών.
Και το πρόβλημα ξεκινάει ακριβώς εδώ. Σ΄αυτό το λοβοτομημένοι. Ο κάθε Αλέξης που θα πάει μπροστάρης σ΄ενα τέτοιο μείγμα λαού αν θελήσει να ανατρέψει τα πάντα θα υπάρξει ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΤΙΜΗΜΑ,  που εκείνο το κομμάτι που τον ψήφισε για να πάρει πίσω αυτά που έχασε ΕΝΤΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ , δεν είναι διατεθειμένο να το πληρώσει και θα είναι αυτό το ίδιο που έτσι και τα τινάξουμε όλα και γίνει ο αρμαγεδώνας όπως λένε θα είναι οι πρώτοι που θα θέλουν να τον κρεμάσουν γιατί τους κατέστρεψε ολοκληρωτικά. Στον αντίποδα αν δεν κάνει την ανατροπή και απλως ΣΥΜΜΑΖΕΨΕΙ τα ήδη ύπαρχοντα με μισο πασαλείματα,  θα βει αντιμέτωπους τους οργισμένους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν και που τον ψήφισαν ακριβώς γιατί ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν το τίμημα με όποιο κόστος για ένα όραμα αληθινής ανατροπής της αραχνιασμένης τάξης των πραγμάτων.
Στην ουσία ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν, είναι  μια κοινή συνισταμένη, των απογοητευμένων της δεξιάς , του κέντρου, της αριστεράς  μαζί σ΄ενα πακέτο. Μέσα στους κόλπους του βρίσκονται όλοι οι πρώην που οι αγάπες τους έχουν πάει στο παράδεισο ή στη κόλαση. Οι πρώην κουκουέδες, οι πρώην πασοκτζήδες, οι πρώην νεοδημοκράτες. Οι κουλοχέρηδες κάθε μορφής που για εντελώς ξεχωριστούς λόγους είναι ... πρώην. Είναι εκείνοι που πήραν διαζύγιο από μια αραχνιασμένη αριστερά κολημένη στα ίδια συνθήματα εβδομήντα χρόνια, περιχαρακωμένη και ανίκανη να εμπνεύσει να ξεσηκώσει να ζωντανέψει , μια αριστερά που νομίζει πως η επανάσταση,  η ανατροπή,  είναι κληρονομικό δικαίωμα και θρησκευτικό δόγμα, κι είναι κι εκείνοι που πήραν διαζύγιο από τα κόμματα του δικομματισμού γιατί δεν τους έκαναν πια τα χατήρια, γιατί τους πήραν τα παιχνιδάκια τους πίσω.
Η ΜΟΝΗ ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΗ αυτών των διαφορετικών λαών είναι Η ΟΡΓΗ ΚΑΙ Η ΝΤΡΟΠΗ. Η οργή της αριστερής συνιστώσας της κοινωνίας που κουβαλάει σαν φέρετρο στη πλάτη  όλες τις Βάρκιζες που έχει γνωρίσει αυτός ο τόπος,  κι ο οργή των κεντροδεξιών και πασοκοσοσιαλιστών που είδαν να ξεσκίζονται τα συμβόλαια με το λαό, τα ζάπεια, κι οι υποσχέσεις ότι η Ελλάδα ανήκει ισότιμα στη δύση,  ή πως η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες.
Τι μπορεί αλήθεια να πετύχει μια κυβέρνηση που θέλει να τα έχει καλά με όλα τα είδη των οργισμένων και έχοντας απέναντι και να μην το ξεχνάμε αυτό ένα άλλο μεγάλο κομμάτι του λαού που ψήφισε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ. Ενα κομμάτι ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΑΠΛΑ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΛΙΓΕΣ ΕΠΙΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ?  Τι θέλει τελικά ένας λαός που φαντασιώνεται πως είναι αυτοκυρίαρχος, αλλά που δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα που να μην είναι υπόδουλος και πιόνι σε παιχνίδια εξουσίας, κυριαρχίας και ΤΖΟΓΟΥ,  ΜΕΓΑΛΟΥ ΤΖΟΓΟΥ όπως κάθε πατρίδα-αποικία? Ο γιός μου όταν ήταν μικρός είχε βρει μια δική του λέξη να απαντά όταν τον πιέζαμε να κάνει κάτι. Δεν μας απάνταγε ούτε ναι ούτε όχι . Ελεγε ΝΟΧΙ. Ξελιγωνόμασταν στα γέλια όταν το έλεγε. Για τη διπλωματία του και τη πονηριά του να ξεφεύγει.
Η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή παλεύει με κάθε τρόπο να πει ένα  ΝΟΧΙ....
Κι εμείς ετοιμαζόμαστε μοιραία, για το επόμενο βήμα που μέσα από αυτό το ΝΟΧΙ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ο καθένας τη θέση του ποιο κομμάτι της λέξης είμαστε. Το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ. Γιατί καμμιά πατρίδα ποτέ δεν αναστήθηκε δεν προχώρησε δεν σήκωσε ανάστημα σε όσους την απειλούν με ένα νόχι. Η θέλουμε να είμαστε ένα κομμάτι της μεγάλης και αγαπημένης φιλελεύθερης οικογένειας της δύσης που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει πατώντας βαρειά τη μπότα της πάνω στους τρόμους των φοβισμένων νοικοκυρέων, των λοβοτομημένων ανθρώπων που έχει περάσει στο dna τους πλέον πως το χρήμα, η δύναμη, οι οικονομικοί κολοσσοί είναι ΘΕΟΙ, ανίκητοι ελπίζοντας στο έλεος τους και στις μικρές καλωσύνες τους όταν γουστάρουν, ή δεν θέλουμε και ονειρευόμαστε κάτι περισσότερο από τα μικρά παιχνιδάκια της μιζέριας μας που τα έχουμε ανάγει σε αξίες, σε ιδεολογία ζωής....
Ο Αλέξης και το επιτελείο του θα πουν το ΝΟΧΙ.  Κι οι εταίροι μας θα είναι ικανοποιημένοι γιατί το Ν τους αρκεί από τη λέξη. Και πολλοί πάρα πολλοί από τους μόλις αφυπνισμένους νεο πατριώτες θα ησυχάσουν γιατί θα ελπίσουν πως θα πάρουν πίσω μικρά δωράκια που θα ανακουφίσουν τα βάσανά τους, έχοντας γλυτώσει από τη τρέλα της απειλής μιας μεγάλης ανατροπής. Θα μπουν στο καβούκι πάλι και θα περιμένουν να δουν ξανά και ξανά αν τα τέσσερα κατοστάρικα γίνουν επτά, αν θα αυξηθεί λίγο η συνταξούλα, αν θα διασωθεί το σπιτάκι, αν θα διοριστεί το παιδάκι...Κι αυτοί που θα μείνουν πάλι στην απόξω... Αυτοί τι θα κάνουν ακριβώς? Και σ΄αυτό το σημείο αρχίζει η ανησυχία της ιστορίας.  Τι θα απογίνουν όχι οι Ν αλλά οι ΟΧΙ. Που θα γυρίσουν το βλέμμα όταν και το τελευταίο κάστρο ελπίδας θα έχει πέσει? Θα λουφάξουν σε μια γωνιά αποδεχόμενοι μια οριστική ήττα. Το τελικό χαστούκι ή θα κάνουν κάτι άλλο?  Κι αυτό το άλλο από που θα γεννηθεί και τι χρώματα θα έχει?
Οταν αναστήσεις ένα νεκρό έχεις υποχρέωση να τον φροντίζεις έλεγε κάποιος ποιητής... Κυρίως όταν τον αναστήσεις με λόγια ελπίδας. Δεν μπορείς να τον αφήσει ξεκρέμαστο να περιφέρεται χωρίς λόγο, χωρίς νόημα. Γιατί τα ΖΟΜΠΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΟΡΤΟΦΑΓΑ .
synithisypoptos.gr