Η έξοδος από τη «Νευροζώνη»

γράφει ο  Γιώργος Ανεστόπουλος
Όχι...δεν το αποφεύγεις...
Αφού την έκανες την μαλακία, θα υποστείς και τις συνέπειες...
Έρχεται, βλέπεις, κάποια στιγμή στην βιωτή του ανθρώπου - ή/και των ομάδων - που αρχίζουν να βαράνε καμπανάκια.
Είναι η ώρα του ΝΨ που λένε και στον στρατό...

Η (Νευροψυχική) Ζώνη του Λυκόφωτος...
Εκεί που Είσαι και δεν είσαι...
Ανάμεσα στα πάντα και στο πουθενά...
Στο όλον και στο τίποτα...
Ναι, ανόητη, εκεί πήγες... 
Εκεί που ανάμεσα στα σκοτεινά αιματοβαμμένα πουλιά του Χίτσκοκ ξεπροβάλλει παραπλανητικά πότε ο γλάρος Ιωνάθαν και πότε το μυστήριο δαιμονικό Κοράκι του Πόε.
Ποιός είναι ποιός θα πει κανείς...
Και καλά το δεύτερο...πολλοί οι επίδοξοι «παίχτες»...
Το πρώτο όμως; Ποιός νά' ναι άραγε ο Ιωνάθαν;
Τι σημασία έχει τάχα; 
Μυριάδες οι δαίμονες και τα στοιχειωμένα ψυχόδετα ανθρωπόμορφά τους ειδώλια και δουλικά...
 Εγχώρια και εισαγόμενα...
Μπορείς να είσαι η πόρνη του οργίου τους;
Θέλεις;
Το σαρκίο σου θα καλοπεράσει...
Σού’ λαχε - ή επέλεξες - το χαρτί του «Τρελού»;
Το πολύ να σου επιφυλάξουν το ρόλο του γελωτοποιού τους...
Άντε να σε ταΐσουν με Μανιτάρια του Κτήνους, να γελάνε με τα τρελά καπρίτσια σου όσο τα χωνεύεις και να βάζουν μετά τις δαιμονοπαρμένες μαιτρέσες τους να πίνουν τα παραισθησιογόνα ούρα σου για να φτιαχτούν και να βγάλουν έξω την διεστραμμένη φύση της Αφέντρας τους...και να τους κάνουν όλα τα κέφια σαν καλά σκυλάκια...
Τόσο περίπλοκη η φούγκα και τόσο απλή η ζωή στον ηδονοπαρμένο υφαντόκοσμο των αφέντηδων...
Κι αν ψάξεις άκρη δεν θα βρεις...
Η Λογική από ‘να σημείο και μετά δεν στέκεται...
Αυτή είναι το αγαπημένο τους ανέκδοτο...
Παραμυθά που συνταιριάζει μυθεύματα για συνωμοσίες θα σε πουν Τρελέ...
Ούτε καν επαναστάτη...
Ρέμπελο ναι - μη φας, κοροϊδευτικά θα το ξεστομίσουν - , αντάρτη όχι...
Έχεις το «χαρτί» που σού’ λαχε, το ξέχασες;
Κι αν νοηθείς να το τραβήξεις, κρίμα στην άδολη  ψυχή σου...
Δεν τους αρέσει την κουρτίνα να τραβάς και να θωρρείς...τσαντίζεται – η Θεά λένε, ο γλύφτης της εννοούν...
Ένα απ’ όλα τα κτήνη τους θα σε πιάσει στα δόντια του...
Μα θα’ ναι η άγνοια, μα η γελοιοποίηση, μα η οργή...
Ένα απ’ τα δόντια θα σε πιάσει..
Η Νευροζώνη σου είπαν είν’ εκεί...άλλη λέξη άκουσες εσύ...
Άπαξ και μπήκες χωρίς να ‘σαι έτοιμος, δύσκολα βγαίνεις αλώβητος...στό’ παν ξανά και ξανά, έτσι;
Η «έρημος» δεν είναι για όλους...
Αν είσαι έτοιμη, τότε Σκαλί ανόδου θα σου ανοιχτεί....
Αν όχι, τότε η Κόλαση καραδοκεί...
Κι αυτό σου τό’ χαν πει, σωστά;
Τότε γιατί μπήκες ρε ηλίθια;
Ποιά τρέλα σου κούνησε το μυαλό κι έκανες τέτοια απόφαση φριχτή;
Άντε να βγείς τώρα μικρή ανόητη Αλίκη...
Που θόλωσες σαν άκουσες για κόσμους μαγικούς, θαυμάτων χώρες...
Κι αν όπως βγεις, πανικόβλητη και βιαστικά, μαζί σου σύρεις απ’ εκεί και «άλλα πράγματα» που δεν ανήκουν σ’ αυτόν τον κόσμο που επέστρεψες;....
Εφιάλτες απόκοσμους...
Η Νευροζώνη είναι η παραβίαση....
Είναι το ξεκλείδωμα της αβύσσου...
Αν την κοιτάξεις θα σε κοιτάξει κι αυτή...
Δεν παίζεις μαζί της...
Ναι, πρέπει να φύγεις, να γλιτώσεις απ’ το Σκοτεινό της σφιχταγκάλιασμα...
Αλλά συνάμα πρέπει να βρεις τον τρόπο να μην σ’ ακολουθήσουν στο φευγιό και τα σιχαμένα της σκυλιά...
Όχι, δεν ήσουν έτοιμη να μπεις...
Τώρα, αν και ανέτοιμη μπήκες σε έναν αλλόκοσμο χώρο, είσαι υποχρεωμένη να βρεις τον ασφαλή τρόπο, να βρεις την έξοδο, να βρεις τον Οδηγό...
Σού’ παν θα μπεις στην Χώρα των Θαυμάτων και τους πίστεψες...
Στην Κόλαση βρέθηκες...
Και τώρα η έξοδος από τη Νευροζώνη αυτή τη Θλιβερή μοιάζει τόσο επιτακτική, σαν ιδρωμένο, αγωνιώδες ξύπνημα, φευγιό από Εφιάλτη...
Εσύ να ρωτάς εκείνο το Κοράκι που με ανθρώπινη λαλιά μιλάει μυστήρια:
Θα φύγω ποτέ από δω; Θα βρω την έξοδο;
Κι εκείνο το σιχαμένο να σου λέει:
«Ποτέ ξανά»....
Ναι...το ξέρεις πως δεν έχεις άλλη επιλογή...
Πρέπει να βγεις από την Κόλαση...
Με κάθε τίμημα...
Κι άσε τα σιχαμένα τα κοράκια να κρώζουν πένθιμα, απειλητικά και παρελκυστικά...

Πρέπει να βγεις...

Και το ξέρεις....
Και θα βγεις...
Γιώργος Ανεστόπουλος