Η «Νύχτα Κρυστάλλων» του Κοσσυφοπεδίου

17 Μαρτίου 2004. Οι "προστάτες της ειρήνης" του ΝΑΤΟ έχουν καταλάβει τη σερβική επαρχία του Κοσσυφοπεδίου * για σχεδόν πέντε χρόνια, ύστερα από έναν παράνομο πόλεμο. Στην πράξη, είχαν παραδώσει την επαρχία στον «Απελευθερωτικό Στρατό του Κοσσόβου» (UCK - αγγλ. KLA) – μια αλβανικής καταγωγής τρομοκρατική οργάνωση που δεχόταν τους επαίνους από την Ουάσιγκτον ότι αγωνιζόταν για τα «ανθρώπινα δικαιώματα και τις αμερικανικές αξίες» (όπως είχε πει ο εβραϊκής καταγωγής γερουσιαστής των Δημοκρατικών ΤζόζεφΛίμπερμαν, στην εφημερίδα Washington Post, στις 28 Απριλίου 1999). Μετά την κατάληψη, ο UCK χωρίστηκε σε πολλαπλές φατρίες οργανωμένου εγκλήματος.

Όταν έσκασε η «είδηση» ότι οι Σέρβοι που είχαν απομείνει – οι οποίοι ζούσαν μέσα σε συρματοπλέγματα και κάτω από την ένοπλη φρουρά του ΝΑΤΟ – είχαν προκαλέσει το θάνατο με πνιγμό τριών παιδιών από την Αλβανία** (μια «συκοφαντία αίματος», όπως αποδείχτηκε), πάνω από 50.000 Αλβανοί ξεκίνησαν ένα γενικευμένο πογκρόμ σε όλη την επαρχία, ένα πογκρόμ που ένας αξιωματούχος του ΝΑΤΟ το συνέκρινε ανοιχτά με τη Νύχτα των Κρυστάλλων.
Για τέσσερις μέρες, το Κοσσυφοπέδιο καίγονταν.

Φωτο: Η Βασιλική του Αγίου Γεωργίου του Μάρτυρα, Πρίζρεν
Τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ είτε κρύφτηκαν, είτε παραμέρισαν είτε εκκένωσαν τις πόλεις και τα χωριά από τους Σέρβους, αλλά τα χωριά, τις εκκλησίες και τα μοναστήρια τα άφησαν να καούν. Στο τέλος, 3.870 Σέρβοι και Ρομά εκδιώχθηκαν μόνιμα από τα σπίτια τους, 935 εκ των οποίων πυρπολήθηκαν ή με άλλο τρόπο καταστράφηκαν. Έξι πόλεις και δέκα χωριά βιώσανε «εθνοκάθαρση». Δώδεκα Σέρβοι δολοφονήθηκαν από τον όχλο, ενώ 15 Αλβανοί σκοτώθηκαν όταν τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ τελικά ανταπέδωσαν τα πυρά.

Φωτο: Ένας Αλβανός βεβηλώνει τα ερείπια της Βασιλικής του Αγίου Γεωργίου στο Πρίζρεν
Κάνοντας ακόμα μεγαλύτερη την πληγή, τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης πέρασαν στο κοινό τους το μήνυμα ότι το πογκρόμ ήταν «εθνοτικές συγκρούσεις», ενώ οι απολογητές του UCK το ανέφεραν ως επιχείρημα για την επιβράβευση των Αλβανών με την ανεξαρτησία! Αντί να προβεί σε κάποια ενδοσκόπηση, η αυτοκρατορία της USA συνέχισε στο ίδιο μοτίβο εις διπλούν. Το επόμενο έτος, ο ίδιος ο Μπους ο Β΄ δεσμεύτηκε να συνεχίσει την πολιτική του προκατόχου του για τη στήριξη των "Κοσοβάρων". Το ανδρείκελο του ΝΑΤΟ Μάρτι Αχτισάαρι διορίστηκε «μεσολαβητής» για το Κοσσυφοπέδιο και το 2007, πρότεινε την ανεξαρτησία. Η οποία ανακηρύχθηκε το Φεβρουάριο του 2008, ρητώς ενάντια στην εντολή του ΟΗΕ που επέτρεπε την κατοχή του ΝΑΤΟ και την αλβανική προσωρινή κυβέρνηση. Όταν η Σερβία διαμαρτυρήθηκε, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έδωσε νομική ισχύ στην απόφαση, μέσω "δικαστικής ταχυδακτυλουργίας".

Φωτο: Τα ερείπια της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών, Πρίζρεν 
Ούτε ένα άτομο δεν τιμωρήθηκε ποτέ για τα γεγονότα του Μαρτίου του 2004.
Σκεφτείτε την επόμενη φορά που θα ακούσετε φράσεις όπως "ανθρώπινα δικαιώματα" ή "δημοκρατία" ή "κράτος δικαίου" ή "κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα". Δεν αφορούν τους Σέρβους. Ή την αυτοκρατορία. Σημαίνουν ό, τι εκείνοι που βρίσκονται στην εξουσία λένε ότι σημαίνουν – τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Στο μυαλό τους, ό, τι κάνουν είναι σωστό και το λάθος μπορεί να γίνει μόνο από κάποιον άλλο. Επειδή έχουν δύναμη.
Μέχρι που δεν θα έχουν.


*Η λέξη Κοσσυφοπέδιο προέρχεται από το αρχ. κόσσυφος «κοτσύφι»+πεδίο. Το 1389 έλαβε χώρα πολύνεκρη μάχη με τους Οθωμανούς, ιδιαίτερης σημασίας για την ιστορία, την παράδοση και την εθνική ταυτότητα της Σερβίας.
** Η ιστορία με τα αγόρια αλβανικής καταγωγής που πνίγηκαν στις 16 Μαρτίου στον ποταμό Ιμπάρ, στο χωριό Čabar, κοντά στη σερβική κοινότητα του Ζουμπίν Ποτόκ, «επειδή τους κυνήγησαν οι Σέρβοι με σκυλιά», η οποία έδωσε το έναυσμα στο πογκρόμ κατά του σέρβικου πληθυσμού, εμφανίστηκε σε μια αλβανική εφημερίδα την Τετάρτη, την ίδια ημέρα που ξεκίνησε το Πογκρόμ. Οι αξιωματούχοι της UNMIK – που κατά το παρελθόν ήταν πολύ πρόθυμοι να δεχτούν τα αλβανικά «παράπονα» - αυτή τη φορά εξέδωσαν μια σαφή άρνηση. Δύο αγόρια είχαν πνιγεί, και ένα ακόμη είχε χαθεί, (βρέθηκε ζωντανό μετά) αλλά δεν υπάρχει καμία απολύτως ένδειξη ότι οι Σέρβοι ή οι σκύλοι έπαιξαν κανένα ρόλο στο θάνατό τους. Όπως είπαν πολλοί αξιωματούχοι της UNMIK, αυτό πογκρόμ ήταν προφανώς οργανωμένο και προμελετημένο, και η "ιστορία με τον πνιγμό" ήταν απλώς μια εσκεμμένη αφορμή για την πυροδότηση των γεγονότων που ακολούθησαν, ώστε να υπάρχει και μία δικαιολογία για τους ξένους παρατηρητές. Είχε προηγηθεί δολοφονία του 18χρονου Σέρβου, Jovica Ivić, στο χωριό Čaglavica και θεωρήθηκε ότι τα παιδιά τα κυνήγησαν μέχρι το ποτάμι με οι Σέρβοι ως εκδίκηση για τον θάνατο του Ίβιτς. Ο ισχυρισμός αυτός δεν αποδείχθηκε. Ο εκπρόσωπος της αστυνομίας του ΟΗΕ Νιράι Σινγκ δήλωσε ότι το αγόρι που επέζησε βρισκόταν υπό έντονη πίεση από αλβανόφωνους δημοσιογράφους που του έλεγαν τι έπρεπε να πει. Η εκδοχή των γεγονότων διέφερε από εκείνη των άλλων δύο παιδιών που ήταν επίσης στον ποταμό, δήλωσε ο Singh σε συνέντευξη Τύπου στην Πρίστινα. Είπε ότι υπήρξαν «πολύ σημαντική» ασυνέπειες στις καταθέσεις που έδωσε το παιδί κατά τη διάρκεια δύο χωριστών συνεντεύξεων και μια έλλειψη επιβεβαίωσής της ιστορίας του. "Στην πραγματικότητα, υπάρχει διαφωνία σε πολλά σημεία με άλλα αποδεικτικά στοιχεία," είπε ο Singh. Τα Ηνωμένα Έθνη δεν βρήκαν κανένα αποδεικτικό στοιχείο ότι οι Σέρβοι ήταν υπεύθυνοι για τον πνιγμό των παιδιών από την Αλβανία.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή