Αντί αηδίας, αναχωρητισμού και αποχής , σε ψήφο καταδίκης της πολιτικής απάτης

Του Μιχαήλ Στυλιανού 6-9-15
Τραγική η φτώχεια της πολιτικής πραμάτειας στο προεκλογικό παζάρι της 20ής Σεπτεμβρίου. Εμπόρευμα σκονισμένο, ξεθωριασμένο, απωθητικό… Ιδιαίτερα στο κατάστημα νεωτερισμών «Σύριζα». ΄Οπου το επιθετικό μάρκετινγκ αδίστακτου πλασιέ φωτίζει πιο δυνατά την ανυποληψία του προϊόντος.
Οι περισσότερες άλλωστε πολιτικές βιτρίνες, όπως στα μοσχοβίτικο μαγαζιά κατά την περίοδο Μπρέζνιεφ, την ίδια πραμάτεια έχουν να δείξουν: το Μνημόνιο Τσίπρα-Σόϊμπλε, συνταγή εθνικού θανάτου, με δόσεις.

Εξαίρεση που προκαλεί προσοχή και συμπάθεια είναι το περίπτερο, όπου έχουν προσωρινά στεγάσει την αντίστασή τους οι «αποστάτες» της συστημικής αριστεράς, επίδοξοι δυναμιτιστές της καθεστηκυίας σήψεως. Είναι σίγουρο πως θα προσελκύουν ολοένα πυκνότερα πλήθη με την προσέγγιση των εκλογών και μετά...
Τα κανάλια της ευρωλατρικής ορθοδοξίας, ( χωρίς εξαίρεση της ελεγχόμενης μιξοπάρθενης ΕΡΤ), φροντίζουν να τους κρατούν σε απόσταση -ή να τους κλείνουν το στόμα με μια γροθιά κουκουέ: Νέα γεύση ριζοσπαστικής ισηγορίας, σε συνταγή Τσίπρα- Παππά… και υιού και θείου πνεύματος (Φλαμπουράρη/ σημαιοφόρου).
Σ’ αυτές τις εκλογές της πεζότητας – όπου η «επική ποίηση» απογυμνώθηκε ως συνταγή πολιτικής εξαπάτησης και όπου οι ορισμοί «Αριστερά»- «Δεξιά» δεν αντιπροσωπεύουν πια παρά ένα εμπορικό σήμα, η επιλογή του ψηφοφόρου έχει στενέψει στο δίλημμα: πατριωτισμός, συνέπεια και σεμνότητα ή αμοραλισμός, υποκρισία και αλαζονεία;
Ο κόσμος το έχει αντιληφθεί και οι πρώτες δημοσκοπήσεις αποδεικνύουν ότι ο νέος ηγέτης της Ν.Δ. κ. Μεϊμαράκης δρέπει τους καρπούς του συντονισμού του στο δημόσιο αίσθημα.
Στους αντίποδες, ο επίδοξος «πρωθυπουργός της αριστεράς», περιφέρει τώρα τις δάφνες της πρώτης βραχείας θητείας του και διεκδικεί την επιβράβευσή του, με εντολή για ολόκληρη και αμέριστη τετραετία. Οι δάφνες που επικαλείται, με ιλιγγιώδεις λογικές ακροβασίες, είναι της ίδιας τάξεως με τα φύκια, τα οποία κάποιος επεχείρησε να πωλήσει ως μεταξωτές κορδέλες σε λωτοφάγους.
Ο κ. Τσίπρας διεκδικεί από το εκλογικό σώμα την αυτοδύναμη πλειοψηφία, επειδή:
1.-Αυτός απέδειξε ότι είναι σκληρός διαπραγματευτής και επομένως μπορεί να επιτύχει τη βελτίωση των εξοντωτικών όρων του 3^ου Μνημονίου για πρόσθετο χρέος 86 δισεκατομμυρίων, (αγαθά τα οποία ο ίδιος εισήγαγε).
Δηλαδή, αυτός που εκλέχθηκε επειδή θα έσχιζε τα μνημόνια και θα κατήγγελλε το χρέος, επικαλείται την υπογραφή και τρίτου Μνημονίου, επαχθέστερου και από αυτό που του είχαν προτείνει αρχικά , ως τίτλο δικαιώματος για νέα λαϊκή εντολή αμέριστης εξουσίας. Σαν τον υπάλληλο που, αφού χαντάκωσε την εταιρεία, συνάπτοντας ζημιογόνο συμβόλαιο, διεκδικούσε προαγωγή για την διεκπεραίωση της διαπραγμάτευσης…
2.- Σε αυτόν ανήκει το ΟΧΙ του 62% στο Δημοψήφισμα: «Αυτό το ΟΧΙ δεν το χαρίζουμε σε κανένα!», ανήγγειλε στους Κρήτες. Μα τι εννοεί ο ποιητής; Αφού αυτό το ΟΧΙ το ανασκολόπισε την επομένη του δημοψηφίσματος -στο Συμβούλιο των Αρχηγών, στα τέως Ανάκτορα- και την μεθεπομένη το πέταξε ως ΝΑΙ στα πόδια των «εταίρων» (του). Τώρα το διεκδικεί (ευτελισμένο ως «ρεγαμώτο», κενό νοήματος) από τους μόνους που δεν το άφησαν ορφανό κλωτσοσκούφι: το πατριωτικό Αντιμνημονιακό Μέτωπο . Μέχρι σήμερα στη νεοελληνική ιστορία μόνο ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος είχε αποτολμήσει τόσο άσεμνες λογικές και συνταγματικές ακροβασίες .
3.- Αυτός κατάφερε να εμπνεύσει ένα ευρωπαϊκό κίνημα κατά της λιτότητας, ν’ αλλάξει την Ευρώπη! Η αλήθεια; Η ειρηνική εξέγερση του ελληνικού λαού, που έφερε τον Σύριζα στην κυβέρνηση, ενέπνευσε και φλόγισε ένα μεγαλειώδες ευρωπαϊκό κίνημα, που κορυφώθηκε με το εκπληκτικό δημοψήφισμα. Και σε αυτό το κίνημα αυτός κατάφερε θανάσιμη μαχαιριά, με τη συνθηκολόγηση της 13 Ιουλίου και την αποκήρυξη του ΟΧΙ στην πράξη.
Αυτό που πράγματι κατόρθωσε ο κ. Τσίπρας ήταν να διχάσει τους Ποδέμος στην Ισπανία, να προσφέρει άλλοθι στην γερμανική Λίνκε για να επανενταχθεί στην εθνική γραμμή, να τον καταδικάσει ο Γάλλος φίλος του Μελανσόν (που συντάχθηκε με την Λαϊκή Ενότητα του Λαφαζάνη) και να επισύρει σχόλια περιφρόνησης από τη διεθνή διανόηση και Ευρωπαίους ηγέτες κινημάτων αντίστασης στο 4^ο Ράιχ – τους οποίους είχε εξ αρχής συνεγείρει ο Βαρουφάκης. Επειδή κατάφερε να καταστήσει τον ηγέτη της ελληνικής αντίστασης σωφρονιστικό υπόδειγμα και εργαλείο της Μέρκελ για την υποταγή της Ευρώπης.
4.- Αυτός είναι νέος. Και αντιπροσωπεύει το Νέο. Και δεν πρόκειται να συνεργασθεί με τους άλλους, επειδή αντιπροσωπεύουν το παλιό, τις αμαρτίες και τα εγκλήματα 70 χρόνων. Φροντίζει δε να τονίζει το νέος και ενδυματολογικά, με μαύρο Τησέρτ ή άσπρο πουκάμισο -ανάλογα με το ακροατήριο. Κάτι που μόνο κυρίες κάποιας ηλικίας επιδιώκουν με λίφτινγκ ή κοντές φούστες και αρσενικές άδειες πολιτικές κεφαλές, με βαμμένα ή φυτευμένα μαλλιά. Υγιείς νέοι δεν επικαλούνται την ηλικία τους ως επιχείρημα και εγγύηση.
Στην περίπτωση του Αρχηγού (πλέον) του Σύριζα προέκυψε φαίνεται το κόμπλεξ της πολιτικής υπεργήρανσης, στο επτάμηνο. Με έργα και ημέρες που παραπέμπουν σε εικόνες πολύ παλαιότερες της 70ετίας. Όπως στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, από τους στίχους του Σολομώντα στο Βιβλίο των Παροιμιών και στο αρχαιότερο των επαγγελμάτων. Η νεότητα… του Ντόριαν Γκρέϋ- στο προηγούμενο άρθρο.
Να και δυο αντιπροσωπευτικά ψήγματα της Τσίπριας προεκλογικής ρητορικής:
-«Κάναμε την επιλογή να μην πέσουμε στην παγίδα που μας είχανε στήσει. Κάναμε την επιλογή να σταθούμε όρθιοι. Κάναμε ένα συμβιβασμό. Δεν λυγίσαμε. Δεν συμβιβαστήκαμε, μείναμε όρθιοι. Κάναμε ένα συμβιβασμό, αλλά δεν είμαστε εμείς οι συμβιβασμένοι. Αγωνιστήκαμε και παλέψαμε τόσο που φοβήθηκαν για όλα όσα είμαστε ικανοί…» (!!!) Μετρήσατε τις αντιφάσεις;
Αυτά τα αξιοθρήνητα, όχι από έναν δαρμένο και ζαλισμένο μαθητή στην αυλή κάποιου Δημοτικού, αλλά από τον επίδοξο πρωθυπουργό -προς τους ψηφοφόρους Ανωγείων Κρήτης. Και ακόμη:
-« Ο ελληνικός λαός κρίνει και συγκρίνει την καθαρότητα, την εντιμότητα, την ειλικρίνεια…»
Αποκαλυπτικό ! ΄Οπου η πρόκληση στην πρόσφατη μνήμη -και στην αιδώ- εγγίζει τον φράκτη φρενοκομείου. Δείχνει πως δεν ιδρώνει με τίποτα το αυτί αυτού του αδίστακτου ηθοποιού. Που επέλεξε το κοινό του πολιτικού θεάτρου, προφανώς ως ανεκτικότερο.
Ωστόσο όλα αυτά τα απογοητευτικά, τα αηδιαστικά ad nauseam, θα ήταν αυτοκτονικό να στρέψουν τον ΄Ελληνα ψηφοφόρο στον αναχωρητισμό της απόγνωσης, στον μαρασμό της μοιρολατρίας: στην αποχή.
Πρόκειται εδώ για την ζωή του ίδιου, των παιδιών του, της πατρίδας του. Για να μετρήσει την παραγκωνισμένη αξία της πατρίδας, ας αναλογισθεί λίγο την εφιαλτική εικόνα των Σύρων προσφύγων , που τους την έκλεψαν.
΄Εχει χρέος ο αυριανός ψηφοφόρος να ορθώσει ανάστημα, να αντισταθεί, να μετουσιώσει την Αηδία σε οργή και την ευκαιρία της ψήφου σε όπλο τιμωρίας: κολασμού της απάτης, διαγραφής του ενόχου από τον πολιτικό χάρτη, γροθιάς στο πρόσωπο ξένων που τηλεκατευθύνουν με ανδρείκελα την πολιτική και τη μοίρα του έθνους μας.
Και δεν είναι τέτοια γροθιά ούτε φυσικά η Χρυσή Αυγή, αλλά ούτε και το ΚΚΕ. Το οποίο εκμεταλλεύθηκε -με κακόγουστες προεκλογικές «λαφαζανιές»- την 70ή επέτειο του μπλόκου των Ες Ες στην Κοκκινιά, όταν προηγουμένως, μαζί με τον Σύριζα-Τσίπρα και τα λοιπά μνημονιακά κόμματα, είχε απόσχει και σαμποτάρει τη συζήτηση στη Βουλή για το γερμανικό χρέος για τις ληστείες και τα εγκλήματα πολέμου στην Ελλάδα -με θύματα και τους εκτελεσμένους συντρόφους του.
Η ασυνέπεια λόγων και πράξεων δεν πρέπει να αμείβεται, ούτε με ψήφο οργής..