Το αγοράκι με τα σκήπτρα

Γιάννης Λαζάρου
Δεν μπορείς να πεις πως το κρύο πεζοδρόμιο δεν άφηνε τα ξυλιασμένα ποδαράκια του να πατήσουν κανονικά για να βαδίσει. Ούτε πως τα απαλά χεράκια του τα περόνιαζε το ψύχος γιατί τα σχισμένα γαντάκια που βρήκε στα σκουπίδια δεν τα προστάτευαν. Ο κόσμος δεν περνούσε αδιάφορα γύρω του βιαστικός να φτάσει στη θαλπωρή του σπιτιού χρονιάρες μέρες. Τίποτε δεν μπορούσε να χαλάσει την γιορτινή ατμόσφαιρα της έλευσης του θείου βρέφους (καμία σχέση με Λαλιώτη), που μπορεί να μην πίστευε ο ίδιος αλλά αφού στο δημοψήφισμα ο λαός θέλει γεννητούρια εδώ και 2015 χρόνια, για μια ακόμη φορά έβγαλε έρπη από την γιορτινή καταπίεση.

Δεν μπορούσε απολύτως τίποτε να χαλάσει αυτό το γιορτάσι. Μέχρι που πήρε στα χέρια του μια γκλίτσα και ένα ταγάρι. Ήταν τα δώρα του λαού για τις γιορτές. Τα έφεραν με χίλιους κόπους και στερήσεις επαγγελματίες μάγοι που κουβαλάνε πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις επιδοτούμενα απλά λαϊκά δώρα στους ηγέτες να τους θυμίζουν πόσο καλοί και ενοικιαζόμενοι σκλάβοι είναι ανάλογα με την πληρωμή. Αθάνατοι είναι αυτοί οι μάγοι από την εποχή της χούντας και μετά του ΠΑΣΟΚ και μετά της ΝΔ και τώρα του ΣΥΡΙΖΑ. Χρόνος δεν περνάει από το καλοταϊσμένο τομάρι τους. 
Τέλος πάντων, αφού το αγοράκι πήρε τα δώρα με το απαραίτητο χαμόγελο επειδή οι κάμερες έγραφαν, μόλις οι επαγγελματίες μάγοι αποχώρησαν εξασφαλίζοντας μέχρι την αλλαγή εξουσίας την αγάπη του αγοριού, γύρισε και ρώτησε τους συμβουλάτορες για την χρησιμότητα και αξία των δώρων. Οι σοφοί της αυλής κάλεσαν την κεντρική επιτροπή του κόμματος και την κοινοβουλευτική ομάδα και μετά από αλλεπάλληλες συσκέψεις η κυβερνητική εκπρόσωπος ενημέρωσε το αγοράκι. 
Αυτό ήταν. Έκλεισε τα μάτια και ένα διαμάντι κύλησε από τα μελαγχολικά μάτια του ακουμπώντας τον έρπη στα χείλη του  που τον έτσουξε αλλά έχοντας καλή ανατροφή δεν έβρισε το θείο βρέφος που ακόμη δεν είχε γεννηθεί για μια ακόμη φορά. 
Ο μονότονος ήχος των μηχανημάτων, που δούλευαν στο φουλ για να ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα, έγινε τραγούδι. Οι αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια ήρθαν τσουνάμι με την βροντερή φωνή του αγνού παρακρατικού βοσκού να άδει. «Τάχα δεν ήμουν νιος και γω, δεν ήμουν παλικάρι; Τάχα δεν επερπάτησα νυχτιές με το ταγάρι;». 
Μπορεί να μην πίστευε σε οικογένειες στυλ πατρίς, θρησκεία αλλά η συγκίνηση τον πήρε άρον-άρον με τους σωματοφύλακες και τον πήγε στο σπίτι. Παρουσίασε τα δώρα του λαού στην οικογένεια που δεν έδωσε καμία σημασία και χώθηκε στην πολυθρόνα κρατώντας την γκλίτσα και το ταγάρι.
Την σιωπή έσπασαν οι απορίες του μικρού γιου και αγκαλιάζοντας τον τρυφερά προσπαθούσε να του μεταφέρει το κλίμα και το πνεύμα των ημερών γιατί ούτε το οινόπνευμα δεν τον έπιανε πια τον μικρό με αυτά που ζούσε. 
«Μικρέ μου Ερνέστο, αυτά τα δώρα είναι από την πατρίδα μου που τα ήθη και τα έθιμα είναι στέρεα και κρατιούνται απαράλλαχτα εδώ και πολλά χρόνια. Να, ας πούμε εσένα σε βαφτίσαμε Ερνέστο γιατί από παλιά δίναμε ονόματα ηρώων στην περιοχή μας, γι΄αυτό οι περισσότεροι λέγονται Παύλοι, Φρειδερίκες και Ναπολέοντες. Αυτά και άλλα κράτησαν τις παραδόσεις μας και σήμερα που κυβερνάμε κάναμε ευτυχισμένο όλο τον λαό γιατί η επανάσταση ξεκίνησε την στιγμή που με την Περιστέρα αποφασίσαμε να αλλάξουμε την κατάσταση με την ονοματοδοσία. 
Αυτά όμως είναι απλά γιατί τα σοβαρότερα που δείχνουν και την αγάπη στον συνάνθρωπο είναι οι συντάξεις, ας πούμε, των γερόντων. Ξέρεις πως ο έχων δυο χιτώνες πρέπει να δίνει τον έναν, έτσι και μεις πήραμε και τους δυο χιτώνες των γερόντων να μην κρυώνει ένας άλλος γεράκος ο χερ Σόιμπλε. 
Αφού οι ασθενείς αλλά και οι οδοιπόροι αμαρτία ουκ έχουν, αποφασίσαμε να μην έχουν φαΐ για να μην αμαρτάνουν τρώγοντας στα νοσοκομεία, επειδή ούτως ή άλλως τους εξασφαλίσαμε τον παράδεισο. Όσο για τους οδοιπόρους φροντίζουμε την σωματική τους υγεία καταργώντας την κακή συνήθεια του αυτοκινήτου που ρυπαίνει και την ατμόσφαιρα. 
Όλα αυτά τα κάνουμε σε πνεύμα αγάπης γιατί είμαστε αριστεροί, γεγονός που το δείχνει η καθημερινή πρακτική αλλά και η αισθητική μας. Δεν κάνουμε ρουσφέτια και η αξιοκρατία είναι ευαγγέλιο για μας. Δες εμένα, παιδί μου, απ' το μηδέν ξεκίνησα να φτιάξω τη ζωή μου και έφτασα να αλλάξω την Ευρώπη. Ναι, όπως το ακούς γιατί μπορεί να μιλάνε για το Αμερικάνικο όνειρο όπου μπορείς να φτάσεις όπου θες σκληρά εργαζόμενος αλλά και αυτό το άλλαξα με το Ελληνικό όνειρο, όπου μπορείς να κάνεις τα πάντα χωρίς να έχεις εργαστεί ούτε μια ώρα. Τώρα μάλιστα μας αντιγράφει όλη η Ευρώπη. 
Μας κατηγορούν κάποιοι, παιδί μου, αλλά αυτοί είναι παλιάνθρωποι με φασίζουσες συμπεριφορές που δεν καταλαβαίνουν πως ο πρόσφυγας μπορεί να γίνει τουριστική ατραξιόν να κερδίσουν χρήματα οι εταίροι μας, ναι οι εταίροι μας, γιατί δεν έχει σημασία τι ρόλο παίζεις στον συνεταιρισμό αλλά το πόσο καλός είσαι στην εκτέλεση των εντολών γιατί η πατρίδα μας η Ευρώπη απειλείται. 
Εμείς οι αριστεροί θα φροντίσουμε για την ασφάλεια όλων γι' αυτό να κοιμάσαι ήσυχος, όλες οι μανάδες θα νανουρίζουν τα παιδιά τους πια ήσυχα με το νανούρισμα που μας έφτιαξε ο Παντελίδης: "Κοιμήσου αγγελούδι μου/ παιδί μου Ντράγκι - Ντράγκι/ να μεγαλώσεις γρήγορα να γίνεις ψηφοφόρος/ να κουβαλάς την ψήφο σου στην κάλπη της Ευρώπης/ ύπνε που πήρες τους λαούς/ έλα πάρε και τούτους/ κοιμήσου και παρήγγειλα στην Πόλη τους εχθρούς σου/ και στις Βρυξέλλες τα λεφτά και τους ευρωστρατούς σου." 
Αυτή η γκλίτσα και αυτό το ταγάρι είναι τα σκήπτρα που μου έδωσε ο λαός για να κυβερνάω γιατί στο κάτω κάτω δεν ζήτησε και τίποτε παραπάνω όλα αυτά τα χρόνια. Όποιος ζητάει απλά να τιμά την γλίτσα και το ταγάρι και όχι να μένει προσκολλημένος σ' αυτά είναι εχθρός της πατρίδας μας της Ευρώπης που ξέρει να τα χρησιμοποιεί και τα δυο πολύ καλά εδώ και χρόνια. Την γκλίτσα να οδηγεί το κοπάδι και το ταγάρι να βάζουν μέσα το κοκαλάκι που γλείφουν. 
Αυτά τα σκήπτρα παρέλαβα αυτά θα παραδώσω. Είναι ακριβώς η ίδια γκλίτσα και το ίδιο ταγάρι από το 1946 μέχρι σήμερα. Η μεγάλη διαφορά είναι πως όπως βαφτίσαμε εσένα Ερνέστο, τα βαφτίσαμε κι αυτά Αριστερά». 
Η ώρα πέρασε, ο μικρός αποκοιμήθηκε και τα τηλέφωνα βαρούσαν δαιμονισμένα. Ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής ο γεράκος ο χερ Σόιμπλε που κρύωνε πιο πολύ και ήθελε κι άλλους χιτώνες. Οι Έλληνες που είχαν απομείνει άρχισαν να γδέρνουν το τομάρι τους. 
Τα σκήπτρα μπήκαν στο θησαυροφυλάκιο για την επόμενη παράδοση και κάποιο παιδί που περίμενε φέτος τον Άγιο Βασίλη, έμαθε από πολύ νωρίς πως είναι ανύπαρκτος.
stontoixo.com