Το κράτος – ζόμπι και πώς να το αντιμετωπίσεις

Το παρακάτω είναι μια περίληψη της ομιλίας του Julien Rochedyσε μια συνεδρίαση του ‘Carrefour de l'Horloge’, ενός εθνικιστικού think-tank στο Παρίσι, στις 16 Ιανουαρίου του 2016. Ο Rochedyυπήρξε υπεύθυνος της οργάνωσης νεολαίας του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία, αλλά έφυγε ασκώντας κριτική για τους επικίνδυνους συμβιβασμούς της Marine Le Pen. Συνεχίζει παρόλα αυτά να έχει καλές σχέσεις με το κόμμα. Διάβασε άρθρα του εδώ κι εδώ.




1. Μίλησα για το θέμα του κράτους στη Γαλλία, επειδή αυτό το ερώτημα τίθεται με μεγαλύτερη οξύτητα στη χώρα μας από ό, τι σε άλλες χώρες. Έχει ειπωθεί ότι, σε αντίθεση με άλλες χώρες, το κράτος στη Γαλλία υπήρχε πριν από το έθνος, ενώ αλλού, σε γενικές γραμμές, το έθνος προϋπήρχε πριν εξοπλιστεί με την σύσταση του κράτους. Λέγοντας έθνος μπορείτε να καταλάβετε "λαό". Αυτή [η συλλογιστική] μπορεί να είναι υπερβολική. Ας πούμε ότι στη Γαλλία το κράτος και το έθνος δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα. Αυτό κάνει την Γαλλία ένα κατεξοχήν έθνος-κράτος: το κράτος και το έθνος είναι τόσο ομόσαρκα συνυφασμένα σε όλη την ιστορία που φαίνεται ότι το να επιτεθείς στο κράτος, για έναν Γάλλο, σημαίνει ότι επιτίθεσαι στο έθνος.
2. Χωρίς να υπεισέλθουμε σε μια μακρά φιλοσοφική πραγματεία σχετικά με τη φύση του κράτους, θα αρκεστώ να εκφράσω τους στόχους του, τις πηγές της νομιμότητάς του και την αιτιολόγηση για την ύπαρξή του. Σε γενικές γραμμές, το κράτος υποτίθεται ότι υπερασπίζεται τα συμφέροντα. Υπό μια μαρξιστική αντίληψη, το κράτος βασίζεται στην προάσπιση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Υπό μια εθνική αντίληψη, το κράτος πρέπει να υπερασπίζεται τα συμφέροντα του λαού ή των πληθυσμών ή των ατόμων που το απαρτίζουν, πάνω από τους οποίους έχει την τιμή να προεδρεύει. Ο όρος «υπερασπίζεται τα συμφέροντα», πρέπει να κατανοηθεί ως «εγγυάται την επιβίωση και την προώθηση της εξουσίας του». Υπό την λογική του  Τόμας Χομπς, το κράτος αντλεί τη νομιμότητά του από την εσωτερική ομόνοια και ειρήνη, τις οποίες εγκαθιδρύει στην κοινωνία, ιδίως με την εισαγωγή ανθρώπων τάξης και δικαιοσύνη. Με λίγα λόγια, το κράτος βρίσκει τη δικαιολογία για την ύπαρξή του μέσα από την άμυνά των συμφερόντων του λαού και την εγγύηση της πολιτικής σύμπνοιας.
3. Το σημερινό πρόβλημα είναι ότι το κράτος (για να μιλήσουμε μόνο για τη γαλλική περίπτωση) έχει, οπωσδήποτε και συστηματικά, αντιστρέψει το σύνολο των αρχικών του στόχων. Ως εκ τούτου, είναι πλέον δυνατόν να αμφισβητήσει κανείς τη νομιμότητά του. Δεν θα γράψω εδώ όλες τις πιθανές επικρίσεις που μπορεί να κάνει κάποιος για το σημερινό κράτος. Είναι γνωστές: Το ότι συμπεριφέρεται σαν ‘νταντά’ στους πολίτες, ο ηθικός και πνευματικός αφοπλισμός (των πολιτών), η παράλογη φορολογία, ο νομοθετικός πληθωρισμός, η μεθοδική αυστηρότητα στην αλλαγή του πληθυσμού, η απαγόρευση στους ανθρώπους να υπερασπιστούν την τιμή τους, είτε μεμονωμένα είτε σε εθνικό επίπεδο, η γραφειοκρατία, η ένταση, η έλλειψη προγράμματος, κ.λπ. Εν ολίγοις, ούτε ο λαός, ούτε το άτομο βλέπει τα συμφέροντά του, να τα υπερασπίζεται το κράτος: αντίθετα, τα βλέπει να απειλούνται από αυτό.

4. Βρισκόμαστε, συνεπώς, μπροστά σε ένα κράτος που βρίσκεται σε κατάσταση ζόμπι (zombie state). Οι ταινίες με ζόμπι ανθούν σήμερα, όμως, τι είναι ένα ζόμπι; Κάτι που κάποτε ήταν υγιές και τώρα νεκρό, το οποία προχωρά με αργούς ρυθμούς, το οποίο είναι βαρύ, το οποίο δεν σκέφτεται πλέον και το οποίο δεν έχει άλλους στόχους από το να στραφεί εναντίον της δικής του οικογένειας, των πρώην δικών του ανθρώπων, για να τους καταβροχθίσει. Το κράτος σήμερα είναι ένα ζόμπι. Κάποτε αποτελεσματικό, τώρα βαρύ, ανίκανο για κάθε σκέψη, σχεδιασμό για το μέλλον, και του οποίου ο μόνος στόχος, ακόμη και ασυνείδητα, είναι να προσπαθήσει να καταβροχθίσει τους δικούς του ανθρώπους.
5. Πριν από την αξιολόγηση αυτή, υπάρχει μια απλή, αλλά όχι λιγότερο σχετική κριτική: «Δεν είναι το κράτος το οποίο πρέπει να τεθεί υπό αμφισβήτηση, αλλά εκείνοι που βρίσκονται επικεφαλής σε αυτό». «Γιατί να φταίει το αμάξι, όταν το πρόβλημα είναι μόνο η ασχετοσύνη του οδηγού;» Με άλλα λόγια, αλλάξτε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους Υπουργούς, βάλτε την Marine Le Pen, τον Philippe de Villiers, τον ταπεινό υπηρέτη σας, έναν αναβιωμένο Ναπολέοντα, ή τον Θεό Πατέρα στη θέση τους, και όλα θα μπορούσαν να μπουν πάλι σε τάξη. Μια σκέψη κοινότυπης σύγχυσης, στην οποία πρέπει κανείς να απαντήσει μέσα από την ιστορία είναι: Γιατί ένα κράτος φτάνει σε κατάσταση ζόμπι; Πρώτον, επειδή είναι νεκρό.
Αν οι πολιτικές μορφές (η πόλη-κράτος, το έθνος-κράτος, κλπ) ανήκουν στην ιστορία, τότε πρέπει κανείς να τα τοποθετήσει στο πλαίσιο του χρόνου. Δεν είναι απόλυτα και αιώνια "αντικείμενα". Έχουν μια νεανική ηλικία, μια μέση ηλικία, και έναν θάνατο. Η ιστορία το έχει δείξει πάμπολλες φορές, όταν άνθρωποι με καλή αίσθηση και υψηλή ικανότητα κατέλαβαν την εξουσία όταν οι αυτοκρατορίες τους ήταν ήδη ετοιμοθάνατες. Μερικές φορές κατάφεραν να καθυστερήσουν την ημερομηνία λήξης, αλλά ποτέ δεν αντέστρεψαν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα.
6. Αν και, δυστυχώς, δεν μπορούμε να μπούμε σε λεπτομέρειες, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η μεταρρύθμιση του κράτους - στο στάδιο που έχει φτάσει σήμερα, με ένα πολύ υψηλό επίπεδο πολυπλοκότητας, με τη διαφθορά να βασιλεύει, με διακλαδώσεις παντού, και την ιδέα του, σε γενικές γραμμές, να μην υποστηρίζεται πλέον - είναι ένα έργο απαράμιλλης δυσκολίας. Όποιος θα αναλάβει την εξουσία, δεν θα καταφέρει να καθοδηγήσει το κράτος χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει ​​ότι ένα δέντρο που είναι έτοιμο να πεθάνει μπορεί να βγάλει και λουλούδια (αν εξακολουθεί να επιθυμεί κανείς να πιστεύει ότι δεν είναι ήδη νεκρό), αλλά θα πρέπει να το  κλαδέψει όσο το δυνατόν περισσότερο. Οι νέοι νόμοι που θα κάνει, οι νέοι κανονισμοί που θα δημιουργήσει, θα πρέπει να προστεθούν στους παλιούς και να χυθούν μέσα στον «Πίθο των Δαναΐδων»*, και το αποτέλεσμα θα είναι ακόμα πιο μεγάλος όγκος και πολυπλοκότητα. Για να θεραπεύσει κάποιος το κράτος ζόμπι, να το κατευθύνει, πρέπει να του κόψει το κεφάλι.
7. Σε κάθε περίπτωση, ούτε εσείς ούτε εγώ είμαστε στην εξουσία, και οι φίλοι μας, οι οποίοι ελπίζουν να πάρουν την εξουσία κάποια ημέρα [δηλ. το Εθνικό Μέτωπο], δεν είναι σίγουροι ότι θα πράξουν κάτι τέτοιο. Ενώ η αναμονή αυτού του ευτυχούς ενδεχόμενου, αν δεχθούμε την ιδέα ενός κράτους ζόμπι, θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε σαν ένα πραγματικό ζόμπι: Μπορούμε μόνο ή να το αποφύγουμε - ή να το πυροβολήσουμε στο κεφάλι.
* Σημείωση:
Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, οι κόρες του Δαναού, οι Δαναΐδες, καταδικάστηκαν μετά τον θάνατό τους και την κάθοδό τους στον Άδη να μεταφέρουν και να ρίχνουν αιώνια νερό σε ένα πιθάρι με τρύπες («τετρημένον πίθον») για να τιμωρηθούν δήθεν για τη δολοφονία των συζύγων τους την πρώτη νύχτα του γάμου. Στη νεότερη εποχή η έκφραση, ο «Πίθος των Δαναΐδων» ή το «άντλημα στον πίθο των Δαναΐδων», είναι μια αλληγορία για την μάταιη εργασία ή τον κόπο χωρίς τέλος.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή