Το Μέλλον μας με Κυριάκο…

Του Μιχαήλ Στυλιανού
Η ανάδειξη νέου αρχηγού στο κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης σε χώρα που τείνει σε αφανισμό εγείρει βασανιστικά ερωτήματα, ως προς την επίδραση του γεγονότος στις τύχες της. Και η εκλογή του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, ως του δυνάμει επόμενου πρωθυπουργού, δεν διανοίγει ρόδινους ορίζοντες -εάν ασφαλής δείκτης για την μελλοντική πολιτεία του είναι τα εφηβικά του βιώματα, η κοινωνικοποίησή και παιδεία του και δείγματα συμπεριφοράς και πολιτικής πρακτικής που έχει παρουσιάσει.

Οι ανωτέρω συντελεστές προαναγγέλλουν στροφή του κόμματος της Ν.Δ.:
α) Στην αυστηρή πρόταξη των συμμαχικών (ατλαντικών) και συμβατικών ( Ε.Ε.-Μνημόνια) υποχρεώσεων στην εθνική δεοντολογία.
β) Στον καθαρό νεοφιλελευθερισμό, στην οικονομική πολιτική και
γ) Στην πάταξη του «λαϊκισμού» σε κάθε του έκφανση. Στο κοινωνικό πεδίο μπορεί έτσι να αναμένεται σκλήρυνση του αστυνομικού κράτους -την άρχισε ήδη ο Τσίπρας. Είναι άλλωστε του συρμού στη Δύση, με την πρόσφορη συνδρομή και της «τρομοκρατίας».
Σ’ αυτή την ανάγνωση προθέσεων προφανώς οφείλεται η αρθρογραφία με την οποία χαιρέτησε την εκλογή Μητσοτάκη πρώτη η εφημερίδα του αμερικανικού χρηματιστηρίου και στη συνέχεια αγγλοσαξωνικά και γερμανικά ΜΜΕ.
Μια διαφωτιστική «λεπτομέρεια»
Για τουλάχιστον το αξιοπρόσεκτο της ανωτέρω διάγνωσης, μια εντυπωσιακή ένδειξη -που ωστόσο δεν παρατήρησαν (;) και πάντως δεν επεσήμαναν οι αρμόδιοι σχολιαστές- είναι: Η οργιαστική χρήση της προσωπικής αντωνυμίας ΕΓΩ, με τόνο διεκδίκησης της ηγεσίας ως αυτονόητου δικαιώματος, από ένα νέο σχετικά στέλεχος και τρίτον στη σειρά πολιτικής οικογένειας- στη μακρόσυρτη προεκλογική εκστρατεία του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη: «Εγώ θα»… Κατ’ επανάληψη, σε κάθε ομιλία, συνέντευξη, διάλογο -χιλιάδες φορές, στις τέσσερεις εβδομάδες…
Ο υπογράφων -με μακρότατη εμπειρία πολιτικού παρατηρητή στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα- δεν έχει ποτέ συναντήσει τέτοιαν ασυγκράτητη, αδίστακτη, επιθετική χρήση του Εγώ στον δημόσιο λόγο. Δεν απαιτούνται βαθειές γνώσεις ψυχολογίας, για ν’ αρχίσει να ανησυχεί κάποιος με το φαινόμενο.
(Ναι, -προλαβαίνω εδώ τον αντίλογο- και ο κ. Μεϊμαράκης χρησιμοποίησε αρκετές φορές το «εγώ» σε διάλογο, αλλά μόνο αμυντικά, για να διαψεύσει η να αποκαταστήσει δηλώσεις ή ενέργειες που του είχαν αποδοθεί: «Εγώ δεν είπα αυτό…» - χρήση τρεχούμενη, αναπόφευκτη.)
Πρόσθετη αφυπνιστική ένδειξη: Αντίθετα προς την κατάχρηση της προσωπικής αντωνυμίας, η χρήση των ονομάτων Έθνος, Πατρίδα, Ελλάδα, Κοινωνία, Λαός υπήρξε σπάνια ή απουσίασε στην προεκλογική ρητορική του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη.
Τρίτος χαρακτηριολογικός δείκτης κάποιου ενδιαφέροντος είναι και ο τρόπος προεκλογικού χειρισμού συγγενών πρώτου βαθμού, που έκρινε εμπόδια στις στοχεύσεις του..
Συντελεστές της προσωπικότητας
Στη διαμόρφωση της πολιτικής προσωπικότητας του νέου ηγέτη ασφαλώς συνετέλεσαν κρίσιμοι συντελεστές: Γεννήθηκε το 1968 και σπούδασε στο αμερικανικό κολλέγιο και σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Πολύ μικρός στα χρόνια της χούντας και με Γερμανίδα τροφό και παιδαγωγό, τα πρώτα πολιτικά μηνύματα θα πρέπει να αφομοίωσε αργότερα, σε περιβάλλον οικογενειακού και παραταξιακού βρασμού κατά της Ανδρεϊκής οικονομικής κραιπάλης, της ασύστολης δημοκοπίας και του κράτους των πρασινοφρουρών. Η μαθητεία του στο αμερικανικό κολλέγιο ενίσχυσε αυτά τα βιώματα.
Οι σπουδές του στις ΗΠΑ συνέπεσαν με την εποχή της επικράτησης μονοθεϊσμού στη θρησκεία του Μίλτον Φρίντμαν. Και η σύντομη επαγγελματική απασχόλησή του -σε χρηματιστηριακές εταιρείες και τράπεζες, στις ΗΠΑ και στην Αθήνα- συνίστατο στην άσκηση της θρησκείας του νέο-φιλελευθερισμού, αναπόφευκτα με τη λειτουργία «δημιουργικής καταστροφής».
Τα παραπάνω στοιχεία τοποθετούν το επίπεδο και τα όρια, γεωγραφικά και κοινωνικά, στα οποία κινήθηκε, στα 48 χρόνια του, ο δυνάμει επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας και τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις και συγκινήσεις που συμπλήρωσαν την κοσμοαντίληψη και τα πιστεύω του.
Η νεωτερική εκδοχή της πολιτικής
Ο νέος αρχηγός της Ν.Δ. -όπως και οι δύο από τους ανταγωνιστές του πρώτου γύρου και υποστηρικτές του στον δεύτερο, αλλά και όλοι οι πρωθυπουργοί και παρακοιμώμενοι, μετά τον Κώστα Καραμανλή- ανήκει στη νεωτερική τάξη πολιτικών της καριέρας. Όπως έχει κυριαρχήσει στις ΗΠΑ και κατ’ απομίμηση σε πολλές δυτικές χώρες, ή κατάληψη κυβερνητικών θέσεων αποτελεί σταθμό επιτυχημένης καριέρας, απαρχή οικονομικής και κοινωνικής καρποφορίας και διανοίγει πεδίο για την υπεραναπλήρωση απωθημένων ενστίκτων κυριαρχίας. Σ’ αυτή την μοντέρνα, υλιστική προσέγγιση της πολιτικής, η ιεραρχία των αξιών, τα μέτρα κρίσεως και το λεξιλόγιο απλώς προσαρμόζονται –κάποτε ατελώς- στο ακροατήριο.
Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης υποσχέθηκε πως θα τα αλλάξει όλα σε 111 μέρες. Δηλαδή τρείς μήνες άνεση στον Τσίπρα -της τραβεστί αριστεράς- για να ξεπουλήσει τη χώρα και να γδάρει τις υπόλοιπες σάρκες του πληθυσμού της. Στις τάξεις της Ν.Δ. πολλοί από τους ένθερμους υποστηρικτές και τους επίμονους ψηφοφόρους θα χάσουν τον ύπνο τους στη διαδικασία της αναδόμησης, αλλά αυτό ελάχιστα ενδιαφέρει το σύνολο του λαού και το μέλλον του έθνους.
Σε ότι αφορά αυτά που συνηθίσαμε να αποκαλούμε «τα εθνικά θέματα», αυτή η στήλη προβλέπει πως η αντιμετώπισή τους θα είναι πλέον στενά οικονομικοκεντρική: Προσήλωση στην πανάκεια της «οικονομικής ανάπτυξης», με την αλάνθαστη μέθοδο του νεοφιλελευθερισμού, πιστή εφαρμογή των μνημονιακών νόμων και διαταγμάτων (της κυβέρνησης Τσίπρα) και με μέτρο απόδοσης τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας, ντόπιας και της Ε.Ε. Και όποιον πάρει ο χάρος και η ξενιτιά…
Για τα επί μέρους δευτερεύοντα: ΄Αμυνα, Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη, Μακεδονία, προσφυγικό, δημογραφικό… κυρίαρχος κανόνας αντιμετώπισης: Aνήκουμε στη Δύση, στο ΝΑΤΟ, στην Ε.Ε. στη Νομισματική ΄Ενωση. Υποδειγματική συμμόρφωση στις οδηγίες τους είναι το υπέρτατο εθνικό χρέος -ασχέτως των διαστάσεων του χάρτη της χώρας και του αριθμού, σύνθεσης, γλώσσας και πολιτισμικού επιπέδου του πληθυσμού της.
Και η συνέχεια επί της οθόνης. Ξένων καναλιών…
Υ.Γ. Οι ανωτέρω εκτιμήσεις στηρίζονται στα αντικειμενικά δεδομένα, μέχρι και την εκλογή του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη. Εάν τα πεπραγμένα του ανδρός τις διαψεύσουν, ο υπογράφων θα είναι ευτυχής να το χειροκροτήσει.
Μ.Σ.
Πηγή: Τα Παρόν της Κυριακής