Εσάς, αυτό το «Βρωμιάρη Έλληνα», Πως σας Ακούγεται;

Του Μιχαήλ Στυλιανού
Την Πέμπτη 30 Ιουνίου, στην Αθήνα, συνέβη κάτι ανήκουστο στα 65 χρόνια δημοσιογραφίας του γράφοντος, πρωτοφανές στην σύγχρονη, τουλάχιστον, ελληνική ιστορία και χωρίς προηγούμενο στα χρονικά των διεθνών σχέσεων. Γεγονός μεστό σημασίας και πυκνού τραγικού συμβολισμού, που επιχειρήθηκε να σμικρυνθεί στις διαστάσεις του ασήμαντου, με δύο παραγράφους του ΑΠΕ, ελάχιστο δημοσίευμα στην Αυγή, ανεκδοτολογική αναφορά σε διαστημικό κανάλι και ένα μοναχικό σχόλιο σε κοινωνικά δίκτυα.

Προφανής ιδιοτελής συναίνεση των ηγετικών «ελίτ»(!) για την ουσιαστική εξαφάνισή του, απειλεί ωστόσο να στερήσει από τους πολίτες ένα αμείλικτο δείγμα εκφυλισμού, αλλά και να αποκρύψει από τον ιστορικό του μέλλοντος γεγονός και ημερομηνία-σύμβολα τερματικού δείκτη της ιστορικής πορείας ενός έθνους. Σ’ αυτό η δημοσιογραφική συνείδηση απαγορεύει να συνεργήσουμε. Επειδή οι εκδοτικές νομοτέλειες των κυριακάτικών φύλλων εμποδίζουν την συμπλήρωση της ειδησεογραφίας του επταημέρου, η κατωτέρω καταγραφή εκπληρώνει έτσι, με καθυστέρηση, την υποχρέωση ενημέρωσης του αναγνώστη και του μελλοντικού ιστορικού.
Το σημαδιακό γεγονός συνέβη στο Μέγαρο Μαξίμου, κατά την συνάντηση του Γερμανού αντικαγκελαρίου Ζίγκμαρ Γκάμπριελ με τον Α. Τσίπρα. Στα μέλη της συνοδείας του ήταν και ο πρώην υπουργός Μεταφορών, Βαυαρός βουλευτής του Χριστιανο-κοινωνικού κόμματος Πέτερ Ραμσάουερ, με ιστορικό ασυγκράτητου (κληρονομικού;) μένους εναντίον της χώρας μας, της οποίας είχε ζητήσει και την έξωση από την ΕΕ –χωρίς, δυστυχώς, να εισακουσθεί, λόγω κινδύνων για την Ντώϋτσε Μπανκ και του σχεδίου λεηλασίας.
Κατά τον συνωστισμό των φωτορεπόρτερ ν’ αποθανατίσουν το καθιερωμένο τελετουργικό της χειραψίας και ανταλλαγής κοινοτοπιών, ακούσθηκε έκρηξη οργής στα γερμανικά: «Mη με αγγίζεις βρωμιάρη ΄Ελληνα !» (Schumuzige Grieche ).
Κάποιος εμποδιζόμενος φωτορεπόρτερ, στην αγωνία του να εξασφαλίσει άνοιγμα λήψεως εικόνας, είχε φαίνεται διαπράξει το βέβηλο έγκλημα -για undermensch σκλάβο- να σπρώξει ελαφρά την τευτονική εξοχότητα του χερ Μάϊστερ, Πέτερ Ραμσάουερ. Ο οποίος για να καταστήσει το φραστικό μαστίγωμα αισθητό και από τους μη γερμανογλώσσους των παρόντων, επανέλαβε την ύβρη στα αγγλικά: « Don’t touch me, you filthy Greek!”
Το ΑΠΕ, στη δεύτερη και τελευταία παράγραφο, κλείνει το θέμα με την διευκρίνιση ότι οι αξιωματούχοι του πρωθυπουργικού γραφείου «διαμαρτυρήθηκαν έντονα στους παρόντες Γερμανούς διπλωμάτες…» Προσθέτοντας ότι ο Γερμανός υποστήριζε ότι «ο φωτορεπόρτερ του προκάλεσε μώλωπες ακουμπώντας τον.» ( Εδώ αναδίδεται έντονη οσμή κυβερνητικής οδηγίας: να σερβιριστεί το γεγονός με τα χαρακτηριστικά ελαφρού ανεκδότου.) Και έτσι τελικά εμφανίσθηκε από το μοναδικό κανάλι και από όσα ελάχιστα άλλα μέσα το ανέφεραν.
Στην πραγματικότητα αυτό που συνέβη στο Μαξίμου την προπερασμένη Πέμπτη ήταν ένα πολυσήμαντο ιστορικό γεγονός -εκτός από διπλωματικό επεισόδιο πρωτάκουστο στα χρονικά των διεθνών σχέσεων. Επειδή δεν επρόκειτο εδώ για ένα κρούσμα επιθετικού ρατσισμού, σε κάποια γειτονιά του Μονάχου. Δεν ήταν ένας σκίνχεντ ναζιστής που έφτυσε στο πρόσωπο ΄Ελληνα σουβλατζή μετανάστη την απειλή: «Μην με αγγίζεις, βρωμερέ ΄Ελληνα!»
Τη βρισιά εξέμεσε Γερμανός βουλευτής, πρώην υπουργός, μέλος της επίσημης αντιπροσωπείας, υπό τον Αντικαγκελάριο της Γερμανίας. Και όχι στον δρόμο, στην ταβέρνα ή στη γερμανική πρεσβεία, αλλά μέσα στο Μαξίμου, στην πρωθυπουργική κατοικία, στο γραφείο του πρωθυπουργού, παρουσία του Αντικαγκελαρίου. Και ενώπιον και των δύο!
Το «Βρωμοέλληνα !», σ’ αυτόν το χώρο, τον χρόνο και την περίσταση, δεν μαστίγωνε -με αηδία και απέχθεια- τον ατυχή φωτογράφο. Χτυπούσε καμουτσικιά στο πρόσωπο -όχι του τυχαίου εκεί Τσίπρα- αλλά του πρωθυπουργού της Ελλάδος και συνολικά του έθνους των Ελλήνων. «Σε άμεση αντίδραση, οι αξιωματούχοι του πρωθυπουργικού γραφείου διαμαρτυρήθηκαν έντονα στους παρόντες Γερμανούς διπλωμάτες», μας πληροφόρησε το ΑΠΕ. ΄Αντε καλέ! Έντονα, έ; Εδώ είναι που οι Αγγλοσάξωνες λένε ότι «προσθέτει στο τραύμα, την ύβρη» -της κοροϊδίας.
Δικαιούται, σε απάντηση, να ρωτήσει ο αναγνώστης τον συντάκτη του ΑΠΕ : Τι θα έκανε ο νοικοκύρης, οικοδεσπότης, οποιουδήποτε λαϊκού σπιτικού, της ελληνικής υπαίθρου, αντιμέτωπος με παρόμοια βαρύτατη προσβολή σε βάρος συμπατριώτη και της πατρίδας του, μέσα στην ίδια του την εστία; Φαντάζεσαι να έκανε κάτι λιγότερο, από το να σηκωθεί και να φωνάξει: Τι είπατε κύριε; ΄Εξω από το σπίτι μου!
Και τι θα γινόταν, σε διακρατικό επίπεδο, εάν αντίστοιχο επεισόδιο συνέβαινε στα Σκόπια, στο Κόσσοβο, ή την Ζιμπάμπουε; Η ελάχιστη αντίδραση δεν θα ήταν α) άμεση παράκληση στον Αντικαγκελάριο να ανακαλέσει στην τάξη τον συνοδό του, β) έντονο διπλωματικό διάβημα διαμαρτυρίας στο Βερολίνο και γ) κήρυξη του υβριστή persona non grata, «προσώπου ανεπιθύμητου στη χώρα» και οδήγησή του στο αεροπλάνο;
Εδώ, στην Ελλάδα -μια χώρα που φίλοι και εχθροί, πριν μόλις επτά δεκαετίες, της αναγνώριζαν λεβεντιά, περηφάνια, φιλότιμο και ανδρεία, ως ιδιαίτερα εθνικά χαρακτηριστικά- η πρωτοφανής προσβολή και ταπείνωση αντιμετωπίσθηκε από τους τεταγμένους αισθητήρες του έθνους ως φυσικό φαινόμενο, ως φθινοπωρινή ψιχάλα..
Γεγονός που οδηγεί αναπόδραστα σε δύο καταλυτικές διαπιστώσεις:
--Την έλλειψη δισταγμού των «εταίρων» να αντιμετωπίσουν τους ΄Ελληνες - και στο υψηλότερο επίπεδο και σε επίσημες επισκέψεις- ως φθαρμένα υποπόδια. Και
-- Την διάβρωση, σε σημείο εξαφάνισης, του εθνικού ενστίκτου αντίστασης σε ξένων βάναυσες ταπεινώσεις. Εξαετής καθημερινή άσκηση στις επικύψεις και εθισμός στην απόλαυση λακτισμάτων, χαστουκιών, μαστιγώματος και λοιπών εξευτελισμών, έχει υιοθετηθεί ως τρόπος αρμονικής συνύπαρξης με τον κυρίαρχο και διατήρησης της εύνοιάς του. Ο Χατζηαβάτης του θεάτρου σκιών και το Γιουσουφάκι του Καζαντζάκη έχουν καθιερωθεί πλέον σαν πρότυπα και οδηγοί σαβουάρ βίβρ, τουλάχιστον για την ηγέτιδα τάξη της χώρας.
Μπορεί να μας φτύνει ο Βαυαρός επίγονος των Ες Ες στο Μαξίμου. Η συζήτηση, περί «εκλογικού νόμου», «συνταγματικής αναθεώρησης» και «αποκαλύψεων του Γκάλμπρέϊθ», συνεχίζεται απερίσπαστη. Ανάμεσα σε λιγδωμένες φιγούρες θεάτρου σκιών…
Και η Ελλάδα βυθίζεται σε κωματώδη κατάσταση, αν δεν είναι ήδη νεκρή. ΄Αμοιρη πατρίδα, παλαιά, ωραία Αρχόντισσα!
Δημοσιεύθηκε στο Παρόν