ΤΙ ΝΑ ΄ΓΙΝΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ;

«ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ»
Μια συνέντευξη μ’ ένα νεαρό
(Λέει πως είναι απ’ τη φάρα του Κολοκοτρώνη!)
Σε ποιο κόμμα ανήκεις;
Σε κανένα.
Δεν έχεις κόμμα;
Όχι.
Τότε τι είσαι και τι πιστεύεις; 
Είμαι Έλληνας και διαλέγω να εμπιστεύομαι ιδέες μόνο απ’ την Ελληνική την ιστορια. Τις βρίσκω παντα πολύ σοφές. Αρκετό δεν είναι;
Και πια πολιτική ακολουθείς;
Για να έχω καθαρό μυαλό, την πολιτική μου τη λέω “Ελλάδα”. Δεν ανήκω πουθενά αλλού.

Δεν έχεις γνώμες;
Και γιατί να ΄χω; Τις γνώμες άλλοι τις επιβάλλουν στη σκέψη μας. Οι γνώμες είναι σαν τα σύννεφα που διαλύονται. Δεν είμαι τα σύννεφα. Είμαι ο ουρανός.
Τότε πια είναι η Αλήθεια;
Η Αλήθεια είναι μέσα μου και είναι σαν τον ουρανό. Δεν πιάνεται αλλά φωτίζει και δυναμώνει.
Πάσχεις από ρατσισμό και ξενοφοβία;
Πάσχω από λαμογιοκρατία και από προδοσία! Πάσχω απο εξευτελισμό!
Λένε ότι οι Έλληνες είναι ατίθασοι…
Αυτά τα λένε οι αμόρφωτοι βάρβαροι γιατί δεν είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!
Πως τα ΄φερναν πέρα οι πρόγονοί σου;
Βάζανε την πόλη πρώτη και το όπλο πρώτο. Γινόντουσαν πολίτες… Γινόντουσαν οπλίτες… Και το ποιο άξιο δεν ήταν το Εγώ. Ήταν το ν’ αμύνεσαι για την Πατρίδα.
Τι είναι για σένα αυτό που λες «Ελλάδα»;
Η Πατρίδα μου.
Τι είναι «πατρίδα»;
ΕΝΑ πράμα είναι. Η γιαγιά πάντα το ΄λεγε: Η Ελλάδα είναι σαν ένα πελώριο δέντρο με πολλά κλαριά. Θες κλαριά; Να τα ένα-ένα: Εμείς και τα Παιδιά μας, η Οικογένεια και οι Γειτόνοι, το Σπίτι που γεννηθήκαμε, το Χώμα που πατούμε και μας τρέφει, τα Βουνά και οι Βρύσες, η Θάλασσα που κολυμπάμε, ο Αέρας  που αναπνέουμε. Θες κι άλλα;  Η Ιστορία μας. Η Γλώσσα μας. Οι Τάφοι και η μνήμη των Προγόνων. Όλα τούτα, Ένα είναι στο μυαλό μας. Αυτά εμάς μας φτάνουν και μας ικανοποιούν. Αλλά έλα που κάτι τραπεζίτες τα ζηλεύουν…
Μα γιατί όλα αυτά μαζί;
Ενα τζάκι ανάβει μόνο με πολλά ξύλα μαζί. Το ένα κομμάτι ζεσταίνει τ’ άλλο.  Χωρίς την βάση που είναι η Πατρίδα δεν είναι δυνατό να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Ενεργούμε ο καθένας μας και όλοι μαζί. Ό,τι κακό να  απορρίπτουμε και ότι καλό να βελτιώνουμε.
Και γιατί όλα τα τωρινά προβλήματα;
Για κάποιους είμαστε εμπόδιο. Κάποιοι μας θέλουν απάτριδες… Και μας και πολλούς άλλους. Τα όπλα και ο πόλεμος τώρα γίνονται σαν ένα θέατρο από αιμοβόρες μαριονέτες και σαν ένας εφιάλτης τρομοκρατίας. Μας σκάψαν τα θεμέλια μ’ ένα πολύ αργό τρόπο, με κάτι χρηματιστικά και νομικά εργαλεία. Και με ένα ύπουλο τρόπο αρπάξανε το κράτος και με ενα αργό υπνωτισμό διάβρωσαν τη ψυχή του πολίτη και τον δέσανε χειροπόδαρα. Μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Για δεκαετίες τώρα, μέσα από ανθέλληνες κρατούντες  υποσκάπτουν την Πατρίδα. Με δόλο μας την κομματιάζουν και μας την κλέβουν. Μέχρι να ξυπνήσουμε αρκετοί βέβαια…
Και τι κάνεις γι’ αυτό;
Ήμουν σαν ένας δύτης σφουγγαράς που σιγά σιγά του στενεύουν τον σωλήνα  τ’ οξυγόνου… Αλλά ξύπνησα. Βγήκα στην επιφάνεια για καθαρό αέρα. Τέρμα η τηλεόραση. Τώρα καθάρισε το μυαλό και λευτερώθηκε. Άρχισε να βλέπει την αλήθεια.  Τ’ άλλα θα γίνουν όπως πάντα γίνονται… με την πίστη στη δύναμη μέσα μου. Δεν μας θέλουν να υπάρχουμε… Τότε τι χρήσιμο θα χάσουμε αν κάποιοι από μας χαλάσουμε το εγώ μας και ματώσουμε; Χωρίς να μας μείνει το χώμα της Πατρίδας, που θα κτίζουμε τα μνημεία μας; Όπου να ΄σαι θα στρίψουν κι’ άλλοι το κεφάλι μακριά απ’ το χαζοκούτι. Θα δούνε  καθαρά και μετά όλα γίνονται από μόνα τους.
Και πως θα τα βγάλεις πέρα με τέτοιου είδους εχθρό;
Μα είναι απατεώνες και μας τρέμουν. Τέτοιοι φοβητσιάρηδες… στο τέλος το βάζουν στα πόδια. Δέκα εκατομμύρια ξέχωρα Εγώ, σαν τα μικρά κλαδιά ξεχωριστά, τα παίρνει ο άνεμος. Αλλά ένα πελώριο δέντρο στέκει σταθερό και λέει: “Φύσα μέχρι να σκάσεις…”
Και πως βλέπεις το μέλλον;
Όλα τα άλλα έθνη για να προοδεύσουν χρειάζονται να βαδίσουν προς τα’ μπρός. Εμάς το μέλλον το είδαν ήδη οι πρόγονοί μας. Για μας, ιδέες και γνώσεις σωτήριες πάντα υπάρχουν αρκετές στην Ιστορία μας. Είναι απλό: να στρέψουμε το βλέμμα προς τα πίσω.  Εμείς οι Έλληνες έχουμε πλούτο ιδεών στα συρτάρια μας. Και όποιος δεν ξέρει την καρδιά μας… την υποτιμά… Κι’ ας λένε ότι τα βέλη τους σαν τα σύννεφα μπορούν να σκιάσουν τον ήλιο… Όταν όμως μας πιάσει εμάς η τρέλα είμαστε πάνω από τα σύννεφα.
Και με το Κράτος τι γίνεται;
Μήπως συγχύζεις το κράτος με την Πατρίδα;  Το κράτος είναι ένα σύστημα με κάτι δικηγορικούς κανόνες. Οι κρατούντες μπορεί να ΄ναι εγωιστές, ακόμα και προδότες. Η Πατρίδα όμως είναι στο μυαλο μας πάντα σταθερή. Έχει ψυχή αιώνια, είναι Αγάπη. Και η μικρή ψυχή μου είναι μέρος της Πατρίδας και όχι των κρατούντων.
Με τις εκλογές τι γίνεται;
Όσοι είναι ακόμα σε ύπνωση δεν βλέπουν πέρα απ’ τη μύτη τους. Όπου να ΄ναι τώρα όμως το ξύπνημα θα΄ρθει και οι σταγόνες θα φτιάξουν χείμαρρο. Πολύ βρώμα μαζεύτηκε…
Τι σημαίνει θυσία;
Δικό μου, μόνο αυτό είναι: Αυτό που πάντα έχω την διάθεση και την πίστη να προστατεύσω. Κι’ αυτό χρειαζεται θυσία. Όποιος μιλάει για ανεξαρτησία και ελευθερία χωρίς νάναι έτοιμος να ματώσει... δεν τα κερδιζει ποτέ... Γιατι πάντα το στρίβει απο φοβο και τα χάνει.
esxatianasxesi.blogspot.gr