Είναι η Ευρώπη Ανήμπορη για Εξομάλυνση των Σχέσεων της με την Ρωσία;

Paul Craig Roberts, Zero Hedge,16-6-18
[Το ακόλουθο κείμενο παραινέσεων στον Βλαντίμιρ Πούτιν, από έναν παγκόσμιας εκτίμησης Αμερικανό Νέστορα της οικονομικής επιστήμης και της πολιτικής, πρώην υπουργό της κυβέρνησης Ρέϊγκαν και άφοβο γηραιό υπερασπιστή της αλήθειας, της λογικής, του Δικαίου και της Δημοκρατίας, παρουσιάζει γενικότερο διαφωτιστικό ενδιαφέρον για οποιονδήποτε άνθρωπο που εξακολουθεί να προβληματίζεται για την μοίρα της χώρας του και την πορεία του κόσμου.]

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
΄Αν κρίνει κανείς από τις δηλώσεις των ηγετών στην πρόσφατη σύνοδο των G7, οι κυρώσεις του Τραμπ σε βάρος της Ευρώπης και η αδιαφορία του για τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, ίδια με την αμερικανική περιφρόνηση για τα συμφέροντα οποιασδήποτε χώρας εκτός του Ισραήλ, δεν εξώθησε τους Ευρωπαίους να διαχωρίσουν την θέση τους από την εχθρότητα της Ουάσιγκτον κατά της Ρωσίας.

Η πρωθυπουργός της Αγγλίας δήλωσε ότι οι G7 «συμφώνησαν να παραμείνουν έτοιμοι για την λήψη νέων περιοριστικών μέτρων εναντίον της Ρωσίας, εάν καταστεί απαραίτητο.» Το αμερικανικό ανδρείκελο –Μακρόν- στην Γαλλία, κατηγόρησε ψευδώς την Ρωσία, την μόνη xώρα που προσπαθεί να εφαρμόσει την συμφωνία του Μινσκ για την Ουκρανία, ότι παραβιάζει την συμφωνία του Μινσκ. Ψευδόμενος, ο πρόεδρος της Γαλλίας, κατήγγειλε την Ρωσία ότι εισέβαλε στην Ουκρανία και προσάρτησε την Κριμαία, παρά το γεγονός ότι οι ρωσικές δυνάμεις ήσαν από χρόνια παρούσες στην Κριμαία, υπο καθεστώς πενηντάχρονης μίσθωσης , που καθιστούσε την Κριμαία ρωσική ναυτική βάση.
Aσφαλώς δεν αγνοούσε, επίσης, ο Γάλλος πρόεδρος, ότι το μόνο που έκανε η Ρωσία, ήταν να αποδεχτεί το ομόφωνο δημοψήφισμα του πληθυσμού της Κριμαίας να επιστρέψει στην ρωσική επικράτεια. Η Κριμαία υπήρξε τμήμα της Ρωσίας επί τρεις αιώνες, δηλαδή επί περισσότερο από όλη την ιστορία των ΗΠΑ, προτού παραχωρηθεί παράνομα στην (τότε ομόσπονδη σοβιετική) Ουκρανία.                                Οι πολιτικοί των G7 κατηγόρησαν τον Πούτιν για «αποσταθεροποιητική συμπεριφορά», για «υπονόμευση δημοκρατικών συστημάτων» και για «υποστήριξη της Συρίας». Η Ευρώπη παραμένει υποτελής στην Ουάσιγκτον, σε πείσμα κάθε ενέργειας που έκανε ο Τραμπ για να ταπεινώσει τους Ευρωπαίους υπηρέτες της Ουάσιγκτον.
Η απάντηση του Πούτιν, σ’ αυτό που χαρακτήρισε «δημιουργική φλυαρία», ήταν πως η Ευρώπη θα έπρεπε να αναζητήσει μαζί με την Ρωσία την εξυπηρέτηση των κοινών συμφερόντων τους. Υπάρχουν κοινά συμφέροντα και ο Πούτιν τα βλέπει, αλλά όπως δείχνουν ξεκάθαρα οι δηλώσεις των G7, οι G7 βλέπουν στην Ρωσία έναν εχθρό. Από την άποψη της Δύσης ο Πούτιν αποτελεί πρόβλημα λόγω της επιμονής του στην κυριαρχία του ρωσικού κράτους Όταν η Δύση κατηγορεί την Ρωσία για «αποσταθεροποιητική συμπεριφορά», η Δύση εννοεί ότι η ρωσική ανεξαρτησία αποσταθεροποιεί την παγκόσμια τάξη της Ουάσιγκτον. Η Ρωσία θεωρείται σαν αποσταθεροποιητική οντότητα, επειδή ο Πούτιν δεν αποδέχεται την ηγεμονία της Ουάσιγκτον. Και ο Πούτιν δεν μπορεί να υπερκεράσει αυτήν την τάση απέναντι στην χώρα του με παραχωρήσεις και λογική συμπεριφορά. Θα αποτελούσε θανάσιμη ψευδαίσθηση για την Ρωσία να πιστεύει πως με γλυκόλογα μπορεί να παραμερίσει την μήνι της απορριπτόμενης ηγεμονίας.
Ο Πούτιν καταπίνει ύβρεις, προκλήσεις, σκοτωμούς Ρώσων στην Ουκρανία και ισραηλινούς βομβαρδισμούς στην Συρία -μια χώρα όπου ξόδεψε πλούτο για να την ελευθερώσει από τους «αντάρτες» της Ουάσιγκτον- και όλα αυτά για να δείξει τους Ευρωπαίους πως η Ρωσία δεν είναι απειλή.
Κρίνοντας από τις δηλώσεις των G7 ή των G6, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί απλά δεν νοιάζονται αν η Ουάσιγκτον και όχι η Ρωσία είναι η απειλή. Η Ουάσιγκτον έχει παραδώσει στην Ευρώπη ένα σενάριο απαγγελίας για την Ρωσία και η Ευρώπη φαίνεται κολλημένη στο κείμενο, ανεξάρτητα του πως συμπεριφέρεται η Ρωσία και του πως η Ουάσιγκτον μεταχειρίζεται την Ευρώπη. Προηγούμενες ελπίδες ότι η ευρωπαϊκή αντίθεση στην προσπάθεια του Τραμπ να ανατρέψει την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν θα οδηγούσε σε ευρωπαϊκή διεκδίκηση ανεξαρτησίας, διαψεύσθηκαν από την ενιαία εχθρότητα στην Ρωσία που επιδείχτηκε στη πρόσφατη σύνοδο τωνG7.
Η στρατηγική του Πούτιν κινδυνεύει να αποτύχει για δύο λόγους.                 Ο πρώτος είναι ότι η Ευρώπη δεν είχε ανεξάρτητη υπόσταση επί 75 χρόνια. Οι ευρωπαϊκές χώρες δεν ξέρουν τι σημαίνει να είσαι κυρίαρχο κράτος. Χωρίς την Ουάσιγκτον, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί αισθάνονται χαμένοι, έτσι τείνουν να ακολουθούν την Ουάσιγκτον.
Το άλλο πρόβλημα του Πούτιν είναι η πίστη του πως η Ρωσία πρέπει να είναι μέρος της Ευρώπης. Οι Αμερικανοί ενίσχυσαν αυτήν την πίστη κατά τα χρόνια του Γιέλτσιν. Οι Ρώσοι οικονομολόγοι και η ρωσική κεντρική τράπεζα πιστεύουν πράγματι πως η Ρωσία δεν μπορεί να αναπτυχτεί χωρίς την Δυτική συμμετοχή. Αυτό καθιστά τη Ρωσία ευάλωτη σε αποσταθεροποίηση από την δυτική νομισματο-πιστωτική αυτοκρατορία. Η Δυτική συμμετοχή εξασφαλίζει στην Ουάσιγκτον την δυνατότητα να χειραγωγεί το Ρούβλι και να αποστραγγίζει το ρωσικό οικονομικό πλεόνασμα σε εξυπηρέτηση χρέους. Για την επιβολή της παγκοσμιοποίησης η Ουάσιγκτον επιδίδεται στην δυσφήμηση Ρώσων πολιτικών που ευνοούν μιαν εθνικιστική οικονομική πολιτική. Ο (διάσημος Αμερικανός Οικονομολόγος) Μichael Hudson* και εγώ είχαμε περιγράψει πως, στην πραγματικότητα, νεοφώτιστοι νεοφιλελεύθεροι Ρώσοι οικονομολόγοι αποτελούν την αμερικανική Πέμπτη Φάλαγγα στο εσωτερικό της Ρωσίας.
Χώρες που ανοίγουν τις πύλες τους στον  Δυτικό Οικουμενισμό (παγκοσμιοποίηση) χάνουν τον έλεγχο της οικονομικής πολιτικής τους. Η ανταλλακτική αξία των νομισμάτων τους και οι τιμές των ομολόγων τους και των προϊόντων τους μπορούν να κατακρημνίζονται με υποτιμημένα συμβόλαια μελλοντικών πωλήσεων (futures markets). Θυμηθείτε πως ένας άνθρωπος – ο Τζωρτζ Σόρος- μπόρεσε να προκαλέσει την κατάρρευση της βρετανικής λίρας. Σήμερα η Ουάσιγκτον μπορεί να οργανώσει συνδυασμένη δράση εναντίον νομισμάτων, συντονίζοντας επιθέσεις από την Αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Τράπεζα της Αγγλίας και την Ιαπωνική Κεντρική Τράπεζα. Ούτε και μεγάλες χώρες, όπως η Κίνα και η Ρωσία μπορούν να αντισταθούν σε τέτοιαν επίθεση. Είναι παράδοξο ότι χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα, που φιλοδοξούν να ασκούν ανεξάρτητη πολιτική, εξακολουθούν να βασίζονται σε Δυτικούς ανταλλακτικούς μηχανισμούς, υποκείμενες έτσι στον έλεγχο των εχθρών τους.
Υπάρχει αλήθεια στη ρήση που αποδίδεται στον Mayer Amschel Rothschild (τον πρόγονο της δυναστείας των Ρότσιλντ): «Δώσε μου τον έλεγχο του νομίσματος ενός έθνους και αδιαφορώ για το ποιος καταρτίζει τους νόμους του»
΄Οντας ένας λογικός και ανθρώπινος ηγέτης, ο Βλαντίμιρ Πούτιν επικεντρώνεται στην αποφυγή της σύρραξης. Απαιτείται υπομονή για να αγνοεί προσβλητικές απειλές από στρατιωτικά ασήμαντες χώρες όπως η Βρετανία και ο Πούτιν διαθέτει το χάρισμα της υπομονής.
Ωστόσο, η υπομονή μπορεί να αποβεί και σε βάρος τη ειρήνης, όσο και υπέρ αυτής. Η υπομονή του Πούτιν λέει στους Ευρωπαίους ότι δεν έχει κόστος γι’ αυτούς να συνεχίζουν εχθρικές κατηγορίες και ενέργειες εναντίον της Ρωσίας. Και ενθαρρύνει τους νεοσυντηρητικούς να μετέρχονται περισσότερο επιθετικές προκλήσεις και ενέργειες.
Υπερβολική υπομονή μπορεί να οδηγήσει σε στρίμωγμα της Ρωσίας στην γωνία.
Ο κίνδυνος για την Ρωσία είναι ότι η επιθυμία να αποτελεί τμήμα της Δύσης, την οδηγεί σε συμβιβασμούς, που ενθαρρύνουν περισσότερες προκλήσεις. Και ότι η προσήλωση στον οικουμενισμό, υπονομεύει την ρωσική οικονομική κυριαρχία.
Οι ρωσικές ελπίδες ενότητας με την Δύση σε έναν αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας παραβλέπουν το γεγονός ότι η τρομοκρατία είναι το όπλο της Δύσης για την αποσταθεροποίηση ανεξαρτήτων χωρών που δεν αποδέχονται έναν μονοκεντρικό κόσμο.                         ΄Ισως ο πόλεμος να αποτελούσε μικρότερη απειλή, εάν η Ρωσία απλώς αποδεσμευόταν από την Δύση και επικεντρωνόταν στην διασύνδεση με την Ανατολή. Τότε, αργά η γρήγορα, η Ευρώπη θα έτρεχε παρακαλώντας.
*O Michael Hudson, διακεκριμένος ερευνητής καθηγητής  σειράς αμερικανικών πανεπιστημίων ( Τέξας, Ν. Υόρκης, Κάνσας Σίτυ),Πρώτος Οικονομολόγος του Ινστιτούτου Hudson, και συγγραφέας σειράς βιβλίων , μεταξύ των οποίων «Ο Υπέρ-Ιμπεριαλισμός: Η Οικονομική Στρατηγική της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας», έχει εγκύψει και προβάλει την περίπτωση της Ελλάδας ως παράδειγμα μεθοδευμένης καταστροφής μιας χώρας από «διεθνείς» οικονομικούς οργανισμούς.