Ο ισλαμικός χειμώνας και η ανάγκη για ισχυρή Ελλάδα

Το εσωτερικό του Ισλάμ βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου έως και σήμερα. Οι πρώην Σοβιετικές Πολιτείες του Καυκάσου άνοιξαν τον κύκλο της ρευστότητας από τα τέλη της δεκαετίας του ’80
Του Σπύρου Λίτσα
Συνεχίζοντας, η Τουρκία με την ατζέντα Οζάλ, που έθεσε τα θεμέλια του νεοοθωμανισμού, το πέρασμα Ερμπακάν και τη συνολική επικράτηση Ερντογάν και το Πακιστάν, με τον ολοένα και μεγαλύτερο σε ένταση επηρεασμό που ασκούν φονταμενταλιστικοί παράγοντες στη θεσμική λειτουργία του κράτους είναι δύο πόλοι που διαμορφώνουν τις εξελίξεις των υπό διαρκή μετάλλαξη σχέσεων του μουσουλμανικού στοιχείου με τον δυτικό παράγοντα.

Αλλο ένα κομβικής σημασίας γεγονός ήταν η εμφάνιση της Αλ Κάιντα και η κορύφωση της κρίσης με το τρομοκρατικό χτύπημα στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Η εξέλιξη αυτή οδήγησε σε περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση στο εσωτερικό του Ισλάμ, με τους φονταμενταλιστές να διευρύνουν τον κύκλο της επιρροής τους. Η αύξηση της επιρροής της Αλ Κάιντα όμως διαμορφώνει και μια νέα διάχυση του αρνητισμού στο εσωτερικό των κρατών της υποσαχάριας Αφρικής, όπου οι φυλετικές διαφορές έρχονται σε πρόσμειξη με τις έντονες θρησκευτικές αντιπαλότητες, παράγοντας ένα συγκρουσιακό περιβάλλον διαθρησκευτικής βίας μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών.
Τέλος, η Αραβική Ανοιξη είναι άλλο ένα κομβικό γεγονός, που θα συνεχίσει να παράγει κρίσεις και καμπές ενδοκρατικής βίας για πολλές δεκαετίες ακόμα. Το ενδιαφέρον δε στοιχείο με την Αραβική Ανοιξη, που ασφαλώς οφείλει να απασχολήσει κυβερνήσεις αλλά και πανεπιστημιακά ιδρύματα που ειδικεύονται στα ζητήματα αυτά, είναι η οικοδόμηση πυλώνων ανάπτυξης, που απομακρύνουν τον αραβικό κόσμο από τον μεγαλοϊδεατισμό του παναραβισμού, οδηγώντας τον όμως στη μαξιμαλιστική χίμαιρα του πανισλαμισμού· στο ιδεολόγημα αυτό δηλαδή στο οποίο επανέρχεται με ορμή ο ριζοσπαστικά συντηρητικός και δογματικός λόγος του Ισλάμ, αναδεικνύοντας ως υπέρτατο σημείο σύνδεσης μεταξύ των κοινωνιών τη θρησκεία.
Η διαρκής αυτή κινητικότητα στο εσωτερικό του Ισλάμ κινεί τα διεθνοπολιτικά γρανάζια και ενισχύσει τις διαχρονικές προοπτικής υψηλής τριβής, όπως αυτές συμβολίζονται μέσω της μακροχρόνιας δογματικοπολιτικής αντιπαράθεσης σιιτών και σουνιτών. Οι ενδείξεις για περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση των ήδη τεταμένων σχέσεων μεταξύ του σουνιτικού και του σιιτικού πόλου διαπερνά συνολικά το Ισλάμ σήμερα. Η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, το Ιράκ και η Υεμένη ή το Μπαχρέιν είναι θέατρα των επιχειρήσεων μιας συγκρουσιακής πορείας με πολλές άγνωστες πτυχές για το πλατύ κοινό, αλλά με έναν ξεκάθαρο στόχο από τους συμμετέχοντες: τη διατήρηση ή την ανατροπή των μηχανισμών άσκησης της υφιστάμενης ροής κυριαρχίας.
Η πλέον δύσκολη όμως στιγμή αυτής της κλιμάκωσης στο εσωτερικό του ισλαμικού κόσμου έρχεται στη Συρία, όπου σιίτες και σουνίτες έχουν διαμορφώσει ένα πεδίο γενικευμένης ρήξης, με εθελοντές και από τους δύο πόλους, που συρρέουν στο εσωτερικό του κράτους. Δεν χωρά αμφιβολία ότι μια τέτοια προοπτική κινεί τα εσχατολογικά γρανάζια μιας συνολικής ανάφλεξης στο εσωτερικό του Ισλάμ με κέντρο τις βαθιές δογματικές διαφορές μεταξύ των δύο πόλων που ποτέ δεν ξεπεράστηκαν λόγω της ιδιάζουσας ιδιοσυστασίας της δογματικής διαφοροποίησης.
Η Συρία έχει όλες τις προοπτικές ώστε να γίνει το νέο πεδίο για την επανάληψη της Μάχης του Σιφίν(η κομβική σύγκρουση μεταξύ των οπαδών του Αλή και του κυβερνήτη της Δαμασκού Μουαβίγια το 657 μ.Χ., που σηματοδοτεί την απαρχή της ρήξης μέσα στο Ισλάμ). Μπορεί η Ευρώπη με την Ελλάδα και την Κύπρο σε βαθιά οικονομικοκοινωνική κρίση να αντιμετωπίσει μια τέτοια κρίση; Ασφαλώς και όχι. Κι αυτό πρέπει να τεθεί ευθέως σε όσους στην Ευρώπη πιστεύουν ότι η βορειοευρωπαϊκή μπελ επόκ θα διαρκεί για πάντα, με έναν αποδυναμωμένο Νότο και την Ελλάδα και την Κύπρο στις καλένδες της διεθνοπολιτικής ώσμωσης.

Πηγή