Ῥίψασπις ἤ Ἄπατρις; Ένα κείμενο που θα προκαλέσει αντιδράσεις και σχόλια

Ἡ ἀνάρτησις μὲ τὸ κείμενον τῆς Στεφανίας ἔφερε μεγάλην ἀναστάτωσιν γενικῶς.
Κάποιοι, ἰδίως Ἕλληνες τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἐνοχλήθησαν βαθύτατα.
Τοὺς κατανοῶ καὶ τοὺς ἀντιλαμβάνομαι, ἀλλὰ ἔχουν ἄδικο.Δὲν γίνεται νὰ συζητᾶμε γιὰ πόλεμο, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, καὶ κάποιοι νὰ τὸ βάζουν στὰ πόδια.
Ποιοί θά μείνουν γιά νά πολεμήσουν; Οἱ παπποῦδες μας; Εἴμαστε σοβαροί; Ἤ μήπως θέλουμε πάλι μίαν Ἑλλάδα ἐρημωμένη, ὅπως αὐτήν πού ἔζησαν οἱ γονεῖς μας στίς δεκαετίες τοῦ 1950 καί τοῦ 1960;
Θὰ ἐξηγηθῶ λοιπόν.
Τὸ θέμα μας ἦταν τὸ ἐὰν εἶναι ἤ ὄχι ῥίψασπις αὐτὸς ποὺ φεύγει σήμερα, ἐν μέσῳ τόσων δεινῶν, ἀπὸ τὴν Πατρίδα, πρὸ κειμένου νὰ ἐπιβιώσῃ.
Ἀπό ποιάν σκοπιά νά τό δοῦμε καί νά μήν λυπηθοῦμε;

Στὴν Πατρίδα μας σήμερα οἱ αὐτοκτονίες ἔχουν ξεπεράσῃ σὲ ἀριθμὸ τὶς κατ’ ἐξοχὴν αὐτοκτοκτονικὲς χῶρες. Αὐτό τί ἀποδεικνύει; Γιατί οἱ Ἕλληνες αὐτοκτονοῦν; Ἔχουμε ἀναρωτηθῇ; Ὅλα δῆλα δή πού μᾶς κρατοῦν στήν ζωή ἔχουν νά κάνουν μέ τό χρῆμα;
Καταντήσαμε ΟΛΟΙ μας ἐξαγοράσιμα εἴδη; Ἤ ὄχι;
Ἡ Στεφανία, καὶ ἡ κάθε Στεφανία, ποὺ κάνει τὸν δικό της ἀγώνα, ὅπως ἐκείνη τὸν ἀντιλαμβάνεται, μᾶς ἀποδεικνύει ἁπλῶς πὼς ἔχουμε χάσῃ τὴν ταὐτότητά μας καὶ τὴν στόχευσίν μας.
Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συζητᾶμε γιὰ ἀπελευθέρωσιν τοῦ τόπου ἀπὸ τοὺς δυνάστες του κι ἐμεῖς νὰ σκεπτόμαστε μόνον τὸ τομάρι μας.
Ναί, εἶναι ἐπιτακτικὸν νὰ ἐπιβιώσουμε.
Ἀλλά μέ κάθε τίμημα;
Δῆλα δή ἀξίζει καί νά ἐκπορνευθοῦμε πρό κειμένου νά ἐπιβιώσουμε;
Διαβάζω γιὰ τὶς περιπέτειες τῶν ἀστέγων. Διαβάζω γιὰ τὰ συσσίτια. Τὰ ζῶ. Τὰ βλέπω. Τὰ ἀντιμετωπίζω καθημερινῶς.
Αὐτοί πού ἔφυγαν τί ἀκριβῶς ἀντιλαμβάνονται ἀπό αὐτήν τήν πληγή πού μαστίζει τήν κοινωνία μας πλέον; Μερικές φωτογραφίες, ἕνα κούνημα τῆς κεφαλῆς, ἄν τέ καί μερικά εὐρόπουλα γιά καθησυχασμό τῆς συνειδήσεώς τους;
Κυκλοφορῶ, βλέπω, πονάω, ἀναρωτιέμαι, σκέπτομαι, προβληματίζομαι.
Γιατί τόσες χιλιάδες ἄστεγοι; Γιατί τόσες αὐτοκτονίες; Γιατί τόσοι μετανάστες;
Κανένας ἐξ αὐτῶν δέν ἔχει κάποιο χωριό; Κάποιαν ἰδιαιτέρα πατρίδα; Τί στό καλό; Ὅλοι ἀπό τά ἀστικά κέντρα προερχόμαστε; Καμμία γῆ δέν ὑπάρχει πίσω μας νά μᾶς ταΐσῃ καί νά μᾶς στηρίξῃ; Γιατί γίναμε κακομοίρηδες;
Κανένα διέξοδον δέν φαίνεται στά ἀδιέξοδά μας; Τόσο πολύ σφράγισαν οἱ δρόμοι γιά ἐμᾶς;
Ὅταν συχνὰ πυκνὰ γράφω πὼς πρέπει νὰ ἐπιβιώσουμε, δὲν ἐννοῶ πὼς πρέπει νὰ ἐπιβιώσουμε ξεπουλῶντας κάθε μας συνείδησιν, μεταμορφωμένοι σὲ ἄθλια ὑποκείμενα, ἄνευ ὀνείρων, στόχων καὶ λόγων ὑπάρξεως.
Ἐάν δέν ἔχουμε ὄνειρα, τότε γιά ποιάν πατρίδα συζητᾶμε; Τό Τομαριστάν;
Κι ἐάν δέν εἴμαστε ἔτοιμοι ἐμεῖς νά παλέψουμε γιά νά τήν ξαναφτιάξουμε, τότε γιατί νά τό κάνουν αὐτοί πού ἔμειναν πίσω; Ἤ μήπως αὐτοί πού φεύγουν θεωροῦν τήν Πατρίδα μας χαμένη ὑπόθεσιν; Μήπως ἰσχύεια αὐτό καί ἀρνοῦνται νά τό παραδεκτοῦν;
Πολὺ καλὰ λοιπὸν ἔκαναν κάποιοι κι ἔφυγαν.
Ἤ πολὺ καλὰ κάνουν καὶ φεύγουν.
Ἀλλὰ τὸν τόπο θὰ τὸν φτιάξουν αὐτοὶ ποὺ ἄντεξαν στὰ κτυπήματα.
Αὐτοὶ ποὺ ἀπεφάσισαν νὰ πληρώσουν τὸ τίμημα. Αὐτοὶ ποὺ πείνασαν, κρύωσαν, φοβήθηκαν ἀλλὰ ἄντεξαν. Ὄχι αὐτοὶ ποὺ ἔφυγαν. Διότι αὐτοὶ ποὺ ἔφυγαν, ἤ ποὺ φεύγουν, ἀποδεικνύουν αὐτὸ ποὺ ἤδη κατήγγειλε ἡ Στεφανία. Δὲν ἀντέχουν τὸν πόνο, ἄρα δὲν ἀντέχουν τὴν μάχη, ἄρα δὲν ἀντέχουν νὰ λέγονται πολεμιστὲς καὶ κατ’ ἐπέκτασινδὲν δικαιοῦνται νὰ ἔχουν λόγο, θέσι, γνώμη. Συνεπῶς δὲν ἀντέχουν, δὲν δικαιοῦνται καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουν καμμίαν ἀπαίτησιν στὴν ἐλευθερία, ποὺ ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι, οὔτως ἤ ἄλλως, θὰ κερδίσουμε!!! Πληρώνοντας μὲν τὰ ὅποια τιμήματα, ἀλλὰ οὔτως ἤ ἄλλως, θὰ νικήσουμε κάθε δυσκολία καὶ θὰ βγοῦμε δυνατότεροι ἀπὸ αὐτὴν τὴν περιπέτεια.
Δὲν μᾶς χρειάζεται καμμία τοποθέτησίς τους. Νὰ ἔλθουν ἐδῶ, νὰ καοῦν μέσα στὰ κάρβουνα τῆς καταστροφῆς, νὰ χορέψουν στὸν χορὸ ποὺ χορεύουμε ἐμεῖς ποὺ παραμένουμε ἐδῶ καὶ μετὰ ναί, νὰ τοὺς σεβαστοῦμε, νὰ τοὺς τιμήσουμε καὶ νὰ τοὺς αἰσθανθοῦμε συμπατριῶτες μας.
Γιὰ τὴν ὥρα συμπεριφέρονται ὥς λαγοί, ποὺ τὴν κοπάνησαν ἀπὸ τὸ δάσος, φοβούμενοι μὴν γίνουν μεζές.
Λυπᾶμαι ποὺ γράφω ἔτσι. Ἀλλὰ κάποτε πρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν πραγματικότητα κατάματα, μὴ ἐξαιρουμένων τῶν ἑαυτῶν μας.
Καὶ ἡ πραγματικότης μᾶς ἀποδεικνύει πὼς δὲν ἀξίζουμε νὰ λεγόμαστε Ἕλληνες ὅταν στὴν στραβοτιμονιὰ ἐξαφανιζόμαστε γιὰ νὰ σώσουμε τὸ τομάρι μας.
Φιλονόη.
Υ.Γ. 1. Κι ἐπεὶ δὴ θὰ λάβω πολλὰ σχόλια, ἐνημερώνω ἀπὸ τώρα. Δὲν θὰ ἀπαντήσω σὲ κανένα. Ὄχι διότι δὲν ἔχω ἀρκετὰ ἐπιχείρηματα… Ἀλλὰ διότι ὅσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν… Ὅσοι δὲν κατάλαβαν, δὲν θὰ καταλάβουν ποτέ… Ἄρα, γιατί νά ἀσχολούμαστε μαζύ τους;
Υ.Γ.2. Γιατί πρέπει μέσα στήν κοινωνία μας νά ἰσχύουν δύο μέτρα καί δύο σταθμά; Γιατί ἀπό τήν μίαν νά εἶναι οἱ ἀγωνιστές τῆς ζωῆς κι ἀπό τήν ἄλλην οἱ βολεμένοι; Αὐτό μᾶς ἐξοργίζει; Τότε γιατί μόνον ἐλάχιστοι αἰσθάνονται γιά πατρίδα τους ἐτούτην τήν πατρίδα; Μὴν πᾶτε μακρυά… Δίπλα σας στέκεται ὁ πρῶτος ῥίψασπις… Ἀλλὰ κι ὁ πρῶτος πολεμιστής… Ἐμεῖς ἀποφασίζουμε μὲ ποιὸν θὰ συναναστραφοῦμε!
Υ.Γ.3. Ὁ φίλος μου ὁ Τζιχάντ, Παλαιστίνιος, ὅταν τοῦ ἐξήγησα πὼς κινδυνεύει στὴν χώρα του νὰ ἀφανιστῇ, λόγῳ τῶν βομβαρδισμῶν ποὺ γίνονταν καὶ γίνονται, ξέρετε τί μοῦ ἀπήντησε; «Δὲν ἐγκαταλείπω τὴν Πατρίδα μου κι ἄς πεθάνουμε ὅλοι, κι ἐγὼ καὶ τὰ παιδιά μου!!!»Αὐτός τί κατάλαβε διαφορετικό ἀπό ἐμᾶς;