Οι ήρωες δεν είναι βγαλμένοι από κάποια παραμύθια...

«..Να θυμάστε γιατί πεθάναμε..». Μία φράση, που αν ρωτήσουμε έναν έφηβο ή και ένα νεαρό ακόμη άτομο μεγαλύτερης ηλικίας, σε ποιόν ανήκει, το πιο πιθανό είναι πως δε θα ξέρει τι να απαντήσει. Κι όμως αυτή η φράση και ό,τι αυτή σηματοδοτεί, φέρει ένα τεράστιο βάρος σε νόημα. Μας θυμίζει το λησμονημένο χρέος κάθε Έλληνος και Ελληνίδος. Αυτό που χρωστούμε σε όλους αυτούς τους εμφανείς ή αφανείς Ήρωες που σφυρηλάτησαν με τη θυσία τους και έγραψαν με το αίμα τους, την ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Χάρη σε εκείνους υπάρχουμε σήμερα.

Θυμόμαστε τους προγόνους μας σε παρεΐστικα σχήματα συναναστροφής και εν είδει χαλαρής συζητήσεως. Τους επικαλούμεθα υπερηφανευόμενοι για το γεγονός πως είμαστε απόγονοί τους, ή όταν στιγμιαία μας κυριεύει το "πατριωτικό" συναίσθημα και αναφωνώντας την πλέον, σχεδόν γραφική, και στερεότυπη φράση «..οι αρχαίοι ημών πρόγονοι..», καυχιόμαστε πως ανήκουμε στην ίδια φυλή και πως στις φλέβες μας κυλά το ίδιο αίμα με το δικό τους.. Μετά από λίγο ξεχνάμε αυτό το οποίο είπαμε και επιστρέφουμε αναλωμένοι, ως αναλώσιμοι που είμαστε, στην καθιερωμένη καθημερινότητα μας. Αυτή είναι μια πολύ επιφανειακή και ανώριμη νοοτροπία, που έχουμε αφήσει να μας αλώσει κι αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός πως ολόκληρος ο τρόπος ζωής μας, απέχει πολύ από το ιδεώδες αυτό το οποίο τίμησαν και έμπρακτα μας δίδαξαν εκείνοι.
Η λέξη Ήρωας στα αυτιά ενός σύγχρονου και σχετικά νέου σε ηλικία Έλληνα, παραπέμπει στα γνωστά αμερικανόφερτα, βάρβαρα, χωρίς ίχνος ποιότητας και άνευ ιδεολογικού υποβάθρου, κόμικς, καρτούν και εν γένει θεάματα, όπου η βία συντελείται για τη βία με στόχο την αποχαύνωση, τον στείρο εντυπωσιασμό και την καλλιέργεια στις παιδικές ψυχές της λήθης, ως προς όλα αυτά τα οποία καλούνται να διατηρήσουν και να διαιωνίσουν, σε επίπεδο ιδεών, μα κυρίως σε πρακτικό επίπεδο, αφυδατώνοντας έτσι εαυτούς, από κάθε αξία, φθείροντας και διαφθείροντας με αυτόν τον τρόπο, αργά αλλά σταθερά, ολόκληρη την προσωπικότητα τους. Ο παιδικός νους, όταν αφήνεται στην πλασματική πραγματικότητα τέτοιων θεαμάτων, αυτόματα ενσαρκώνει τον ρόλο του παρατηρητή. Είναι πλέον αυτός που παρακολουθεί τη δράση (και όχι αυτός που δρα) και μάλιστα μια δράση, κάθε άλλο παρά δημιουργική και εποικοδομητική. Τελειώνοντας το θέαμα, μένει ο νους άδειος από ενέργεια και η μόνη του επιθυμία είναι πια να αναβιώσει νοερώς αυτά που παρακολούθησε νωρίτερα, με σκοπό να επαναβιώσει τον ενθουσιασμό και την ένταση που του προσέφερε το θέαμα. Αποκτά έτσι την ψευδαίσθηση, πως γίνεται ήρωας και ο ίδιος. Ταυτίζεται με κάτι το οποίο δεν είναι, με αποτέλεσμα όταν καλείται ως έφηβος και αργότερα ως ενήλικας να αντιμετωπίσει την σκληρή καθημερινότητα με τα μυριάδες προβλήματα της και κατ' επέκταση τη ζωή σε όλες της τις εκφάνσεις, να στέκεται φοβισμένος και απροετοίμαστος, "άοπλος", ευάλωτος και ανίσχυρος..
Αν εμβαθύνουμε σε όλο αυτό το "οικοδόμημα", θα διαπιστώσουμε πως δεν είναι κάτι αθώο και αμελητέο, μα είναι κάτι άκρως επικίνδυνο. Γιατί τα παιδιά μας, μεγαλώνουν και χτίζουν την προσωπικότητα τους με εξωπραγματικά υλικά. Το "οικοδόμημα" αυτό, είναι εκείνο που παραδίδουν στην κοινωνία. Είναι αυτό το ίδιο, που θα αποτελέσει τη "μαγιά" της μελλοντικής οικογένειας, της μελλοντικής κοινωνίας. Ως εκ τούτου, δεν θα έπρεπε να απορούμε γιατί μας φαίνεται τόσο ονειρικό και εξωπραγματικό, όταν πληροφορούμαστε πως κάποιοι έδωσαν τη ζωή τους για ανώτερα ιδανικά.. Ωστόσο τα θαυμάζουμε αυτά τα άτομα, θεωρώντας τα, πάντα όμως, ως ιστορικά πρόσωπα προερχόμενα από μακριά, πολύ μακριά από τη δική μας στενή και κοντόθωρη πραγματικότητα. Έχουμε "τοποθετήσει" την έννοια του Ήρωος σε ένα "κουτάκι" στο νου μας, το έχουμε συνδέσει ως έννοια, σαν κάτι το υπερβατικό, άρα και δυσπρόσιτο για τα δικά μας ανθρώπινα περιορισμένα δεδομένα. Εκτός του ότι με αυτόν τον τρόπο κλείνουμε την "πόρτα" στις δυνατότητες της ίδιας μας της φύσης, παραβλέπουμε και το γεγονός, πως όλοι αυτοί που έμειναν στην ιστορία ως Ήρωες δεν ήταν υπερφυσικά όντα, μα απλοί άνθρωποι της εποχής τους, όπως κι εμείς, με απλές καθημερινές, φυσικές και ανθρώπινες ανάγκες και με αρετές βέβαια πνευματικές, που αναδύθηκαν κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες της ζωής τους, και οι οποίοι ανδρώθηκαν μέσα στις μάχες και στους πολέμους, όταν αυτές προέκυπταν από τις χρονικές συγκυρίες και τα γεγονότα της κάθε εποχής.
Οι Ήρωες δεν είναι βγαλμένοι από κάποια παραμύθια που χάνονται στο βάθος του παρελθόντος. Είναι βγαλμένοι από την ίδια τη ζωή, την ίδια στην ουσία τη ζωή που ζούμε κι εμείς σήμερα. Ας μην ενδίδουμε λοιπόν σε αυτές τις περίτεχνες παγίδες του μυαλού μας, που ως στόχο έχουν, να καλλιεργούν φθηνές δικαιολογίες ώστε να αποποιούμαστε πιο εύκολα τις ευθύνες μας.
Και μόνο στο άκουσμα της λέξης "θάνατος", ρίγη φόβου διαπερνούν εκείνον που την ακούει. Αυτό συμβαίνει διότι είμαστε απόλυτα ταυτισμένοι με το σώμα μας, το θνητό και εφήμερο κομμάτι της ύπαρξης μας. Μας φαντάζει ανοίκειο, αδιανόητο, έως παράλογο και σχιζοφρενικό το γεγονός πως κάποιοι προγονοί μας, έβαζαν πάνω από όλα και όλους ακόμα και από την ίδια τη ζωή τους, το χρέος προς την πατρίδα και τη διαφύλαξη αυτής, καθαρής από κάθε εξωτερικό εχθρό που την απειλούσε. Η Ελλάδα με την πλουσιότατη και εντονότατη ιστορική μνήμη της, έχει το ακριβό προνόμιο να μετρά άπειρα παραδείγματα έκφρασης του γνήσιου και ακέραιου Ελληνικού Πνεύματος εις τους αιώνες. Αρκεί να σκεφτούμε μόνο τον Βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα..
Πρόσωπα μυριάδες ως τα νεώτερα χρόνια, όπως αυτό του Λεωνίδα, υπήρξαν στην πάντα ζωντανή και διαχρονική ιστορία της Ελλάδας και στα ιδεώδη που αυτή από καταβολής ενέπνεε  σε ολόκληρο τον κόσμο. Στόχος μας πρέπει να είναι, να δώσουμε ένα έναυσμα στον κάθε άνθρωπο του σήμερα και ειδικά στις νεότερες γενιές, να υιοθετήσουν τα πρότυπα του χθες, ως ζωντανά και γεμάτα δύναμη και γνώση που είναι, με σκοπό να λειτουργήσουν ως παραδείγματα ζωής και δημιουργίας, ώστε να σκεφτούν (οι νεότερες γενιές) πως ίσως είναι η ώρα να αρχίσουν να συνειδητοποιούν και να αποκτούν επίγνωση, πως όχι μόνο δεν είναι αποκομμένοι από το ένδοξο Ελληνικό παρελθόν, μα πώς είναι η φυσική του συνέχεια και πως με τις επιλογές τους όσον αφορά τον τρόπο ζωής τους, γίνονται, είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι, οι ζωντανοί εκφραστές του και το ολοζώντανο παράδειγμα για τις επόμενες γενιές.
Ελπίδα μας πρέπει να είναι ο προβληματισμός ο οποίος θα φέρει την αφύπνιση, μια έννοια άρρηκτα δεμένη με την Ελληνική ψυχή και την Ελληνική φιλοσοφία από την οποία η τελευταία τράφηκε. Ίσως κάποιοι με "ασυνείδητη" διάθεση αναβλητικότητας, να επικαλεστούν ως ανεδαφικό τον παραλληλισμό και την αναφορά - συσχετισμό στα πρόσωπα του χθες και τη νεολαία του σήμερα, απαντώντας μας, πως στην εποχή την οποία έδρασε ο προαναφερθείς Λακεδαιμόνιος Ήρωας, διεξήγετο κατακτητικός πόλεμος και έπρεπε να υπερασπιστεί αμυνόμενος την πατρίδα του. Μα ας αναρωτηθούμε επιτέλους.. Τώρα δε βιώνουμε έναν πόλεμο; Έναν πόλεμο άνισο, άδικο, ανελέητο, ύπουλο και μάλιστα ακήρυκτο, γεγονός που τον καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνο! Ο άριστα οργανωμένος αυτός πόλεμος, συντελείται σε πολλαπλά επίπεδα, ούτως ώστε να εισχωρεί και να διαβρώνει όλα τα πεδία στα οποία κινείται και δρα ο άνθρωπος. Εργασία, προσωπική ζωή, μόρφωση, κουλτούρα, ψυχαγωγία, μα και όποιου άλλου πεδίου άπτεται και δραστηριοποιείται με ειδικότερο όλων, αυτό, των βαθύτερων Πνευματικών και υπαρξιακών αναζητήσεων του, προσπαθώντας να τον καταστήσει καθηλωμένο Πνευματικά.
Πόλεμο δεν υφιστάμεθα όταν κλέβουν και παραποιούν τη γλώσσα μας; Όταν διαστρεβλώνουν την ιστορία μας; Όταν απειλούν τα εδάφη μας, την Εθνική μας ταυτότητα και ανεξαρτησία; Πόλεμος δεν είναι όταν δεχόμαστε πολιτιστικές εισβολές, όταν "μπολιάζουν" δηλαδή τον πολιτισμό μας, τα ήθη και τα έθιμα μας, με αλλότρια πολιτισμικά στοιχεία και νοοτροπίες, και μάλιστα με όχι τα καλύτερα, ευγενέστερα και ποιοτικότερα των άλλων πολιτισμών (που αδιαμφισβήτητα υφίστανται, έστω και εάν δεν ανταποκρίνονται στην ψυχοσύνθεση μας), μα τα χειρότερα, τα πιο διαβρωτικά, κτηνώδη και καταστροφικά; Αυτά που όχι μόνο δεν προάγουν το πνεύμα, μα αυτά που το ρημάζουν, που το ρίχνουν "βορά" στα κατώτερα ανθρώπινα πάθη. Μια καθ' ολοκληρία διαβρωμένη συνείδηση, είναι πολύ εύκολο να μετατραπεί σε υποχείριο, όποιου έχει πρόθεση να τη χειριστεί με σκοπό να την χειραγωγήσει. Αυτή η συνείδηση μετατρέπεται εν συνεχεία, το ίδιο εύκολα σε μια μάζα εύπλαστη και χωρίς καμία δύναμη αντίδρασης και αντίστασης.
 Εκείνος που δεν γνωρίζει από πού έρχεται στην πορεία του, δεν μπορεί να ξέρει και που βρίσκεται, που πατά. Αδυνατεί λοιπόν να γνωρίζει και που πηγαίνει, αφού δεν έχει οπτικό ορίζοντα και προσανατολισμό, όντας ευάλωτος θανάσιμα από εκείνους που τον επιβουλεύονται και που έχουν συμφέρον να μην έχει γνώση αυτής του της πορείας. Η ιστορία, εξ ορισμού είναι μια συμφωνία μεταξύ των νεκρών, των ζωντανών και των αγέννητων. Κι αφού είναι τριμερής συμφωνία, δεν μπορεί ν’ αλλάξει, αν απουσιάζουν στις διαπραγματεύσεις τα δύο μέρη: Οι νεκροί, και οι αγέννητοι. Αυτός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την επαναλάβει με τον χείριστο δυνατό τρόπο. Γιατί η ιστορία αργά ή γρήγορα επαναλαμβάνεται. Δεν εξετάζουμε το αν, αλλά το πότε..
Είναι προφανείς λοιπόν οι λόγοι για τους οποίους οι κατά τα άλλα "προοδευτικοί" εμπνευστές αυτού του ιδιόρρυθμου όσο και πολυσύνθετου πολέμου, γαλουχούν γενιές ολόκληρες με τα σαθρά πρότυπα νωθρών, άβουλων, ανιστόρητων ανθρώπων, έρμαια του κάθε νέου προτύπου "ανθρώπου" που εισάγουν στην "αγορά". Γιατί περί αγοράς πρόκειται, αφού εμείς οι ίδιοι καθιστούμε τους εαυτούς μας "αγοραστές" και μιμητές αυτών των προτύπων, που το μόνο που έχουν να επιδείξουν, εκτός από τα βρώμικα εσώρουχα τους, είναι ο τρόπος, του πώς να χαθεί ο πολυτιμότατος χρόνος του "ανθρώπου θύματος", μπροστά σε μία Tv, που προσφέρει άπειρο κουτσομπολιό με "γαρνίρισμα" το απόλυτο τίποτα.. Για την ιστορία αξίζει να αναφέρω ότι η λέξη κουτσομπολιό, ως σύνθετη που είναι, προέρχεται από τις λέξεις κουτσό και μπόλι, δηλαδή κουτσό μπόλι, ανολοκλήρωτη κατάσταση, αδιέξοδη.. Είναι βέβαια αδύνατο να ευδοκιμήσει στη φύση, που διέπεται από τελειότητα, κάτι τέτοιο.
Σαφέστατα λοιπόν, πρόκειται περί κατακτητικού πολέμου.. Τι μπορούμε να κάνουμε; Αρχικά, να αρχίσουμε να παρατηρούμε πως λειτουργεί όλος αυτός ο καλοστημένος "μηχανισμός" της "μαζοποίησης" μας. Κατόπιν, να ξεκινήσουμε να αποκτούμε επίγνωση της δικής μας προσωπικής συμμετοχής σε αυτόν τον "μηχανισμό". Να αρθρώσουμε την προσωπική μας αντίσταση, ξεκινώντας εστιαζόμενοι στις φαινομενικά επουσιώδεις, απλές, καθημερινές μας δραστηριότητες και στο πώς να τις αντιμετωπίζουμε. Να αποκτήσουμε έναν συμπαγή πυρήνα εσωτερικών αρχών και αξιών, σεβόμενοι και παραδειγματισμένοι από τις ιερές παρακαταθήκες αυτών που έζησαν στο παρελθόν και που μπορεί ως εξωτερικά όπλα τους να είχαν τα δόρατα και τις ασπίδες, μα αυτό που οδηγούσε τα χέρια τους να χειρίζονται αυτά με τόσο πάθος, σθένος και πίστη, ήταν η αφοσίωση στα εσωτερικά τους "όπλα", τα οποία ήσαν στηριγμένα ακλόνητα, πάνω σε αρχές και αξίες, όπως η τιμή της ανθρώπινης υπόστασης, που ως θεμέλιο ζωής και βάση χαρακτήρα, οδηγούσε την στιγμή της κρίσης σε πράξεις θάρρους, γιατί το θάρρος είναι η έκφραση της τιμής στην πράξη. Οι αρετές αυτές και η δίψα για ελευθερία, πρωτίστως από τα ίδια τους τα πάθη, τα οποία καθιστούν τον άνθρωπο ευάλωτο, η πειθαρχία, η γενναιότητα, η σταθερότητα, η αφοσίωση στις αρχές τους, στην ιστορία των προγόνων τους, η διάθεση αυτοθυσίας, η ανδρεία με την ευρύτερη δυνατή της έννοια, η πάντα εστιασμένη σκέψη στο «ΕΜΕΙΣ» κι όχι στο «ΕΓΩ», η Πνευματική τους ταξινόμηση και πορεία, αποτελούν την "πυξίδα" για εκείνον που ενδιαφέρεται να γνωρίσει την ιστορία του, από πού προέρχεται.. Παράλληλα είναι κρίσιμο να υπάρξει άσκηση, στο να έχουμε επίγνωση και καθαρή συνείδηση των σκέψεων μας, των λόγων μας και κατ' επέκταση των πράξεων μας.
 Γνωρίζω με βεβαιότητα, πως όλοι γνωρίζουμε βαθιά μέσα μας τι πρέπει να κάνουμε. Πρέπει απλώς να σιγήσουμε για λίγο και να αφουγκραστούμε το Αρχαίο Πνεύμα που ζει μέσα μας κρυμμένο..
 Οφείλουμε, εκτός από την ευγνωμοσύνη μας σε αυτούς που έδωσαν την ζωή τους για να αναπνέουμε εμείς ελεύθεροι σήμερα, να αναλάβουμε τα χρέη μας και σε πρακτικό επίπεδο και να αποδείξουμε στη μνήμη τους, μα πρώτα από όλα στον ίδιο μας τον εαυτό, την ύπαρξη αυτής της αόρατης, μα και ορατής αλυσίδας που μας συνδέει μαζί τους. Το χρωστούμε στους εαυτούς μας, στις επερχόμενες γενιές, μα πάνω απ' όλα σε αυτούς που χωρίς να σκεφτούν πλούτη, υλικά αγαθά, την ηλικία τους, την ίδια τη ζωή τους, δόθηκαν άνευ όρων και δεύτερης σκέψης, στον αγώνα, πεθαίνοντας για την πατρίδα, την φυλή, μα και τα πανανθρώπινα ιδανικά.
 Αυτά τα ιδεώδη ξεπέρασαν, ξεπερνούν και θα ξεπερνούν ακόμη και τα πεπερασμένα όρια του εαυτού, της πατρίδας, του χώρου, του χρόνου, των εποχών, γιατί απλώς, αυτά τα ιδεώδη συνιστούν και είναι φτιαγμένα από τα ίδια αυτά αχειροποίητα "υλικά" που είναι φτιαγμένη η ίδια Η Αλήθεια, που υπάρχει μέσα σε κάθε Έλληνα και Ελληνίδα, μέσα σε κάθε Άνθρωπο.
 Μόνο με αρετή ή μόνο με τόλμη, δε γίνεσαι ελεύθερος.
 ..ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗΝ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ..*
*Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι 
  βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται,
  ζυγὸν δουλείας, ἂς ἔχωσι·
  θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία.
  Ανδρέας Κάλβος - «Εις Σάμον» Ωδή, 1826.
Ευχαριστώ μέσα από την καρδία μου τον φίλο μου Γ. Δ. Ν., συγγραφέα του άρθρου , για την άδεια και την τιμή να το δημοσιοποιήσουμε , με την ελπίδα ότι θα κρατήσουμε τη φλόγα αναμμένη για να καταλάβουν όσο γίνεται περισσότεροι φίλοι και συναγωνιστές  ότι ηγέτες και ήρωες είμαστε και γινόμαστε μόνοι μας επειδή το επιβάλουν οι καταστάσεις και, δεν πρέπει να μας βρουν λιγότερους , μικρότερους και κάτω των περιστάσεων. Όταν το καταφέρουμε αυτό τίποτα και κανένας δε θα μπορέσει να μας επιβληθεί. Εμείς θα γίνουμε το φως και θα νικήσουμε στο τέλος!  Είμαστε εκέι που πολεμάνε και πεθαίνουν οι ανθρώποι για έναν καλύτερο κόσμο (Γ.Ρίτσος), για μια καλύτερη πατρίδα.... Καλή αντάμωση!
logioshermes.blogspot.com