Όταν η αριστερά (και ο κ. Νικόλας Σεβαστάκης) έχει χάσει τη μπάλα

Απίστευτο κείμενο:
Ο Αγκάμπεν, η Ακροδεξιά και η «τραπεζοκρατία» (του Νικόλα Σεβαστάκη*)!!!!!
(*Καθηγητής στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ)
Δεν είναι μόνο που ο κ. καθηγητής προσπαθεί να υπερασπιστεί την συστημική πολιτική της ευρείας αριστεράς. Είναι που το κείμενο φιλοξενείται και σε ιστοσελίδες που παινεύονται ότι αντλούν τον πολιτικό και φιλοσοφικό τους λόγο από τον Κορνήλιο Καστοριάδη. Η συστημική – αντιφασιστική αριστερά ανταμώνει με τους επαναστάτες της “άμεσης” δημοκρατίας, μακριά, πολύ μακριά, από κει που καίγεται το σπίτι του γείτονα.

Στο άρθρο του, ο κ. Ν. Σεβαστάκης επικρίνει τον Τζιόρτζιο Αγκαμπέν, επειδή προέτρεψε την αριστερά να πάψει να ασχολείται
με την ακροδεξιά και να ασχοληθεί με την τραπεζοκρατία. Και χαρακτηρίζει την προτροπή “Παράδοξη και εντυπωσιακή (με την κακή έννοια)“.
Θεωρεί ύποπτο και επικίνδυνο να λέει  ο Αγκαμπέν τέτοια πράγματα τη “στιγμή όπου οι δυνάμεις της «αντι-κατεστημένης» Δεξιάς δίνουν τον τόνο σε πολλές ευρωπαϊκές κοινωνίες“.
Για τον κ. καθηγητή το σημαντικό δεν είναι η καταστροφική υπερχρέωση λαών και κρατών, αλλά οι δυνάμεις της ακροδεξιάς.
Μέσα σε αυτό το κείμενο κλείνεται όλη η ασχετοσύνη της αριστερής διανόησης για το τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο και το πώς λειτουργεί η κεφαλαιοκρατία (“καπιταλισμό”, αρέσκονται να το λένε).
—-
Δεν πάει άλλο. Με αυτή την αριστερά και με αυτή τη διανόηση, είμαστε τελειωμένοι. Το μόνο που έκαμε η υποψήφια για κυβέρνηση αριστερά στο θέμα της υπερχρέωσης των πολιτών ήταν να οργανώσεικομματικές δράσεις και ομάδες, διασπώντας την ενότητα των οφειλετών, οι οποίοι απειλούν με κάθοδο στις εκλογές.
Όλα αυτά, με τον τρόπο που τα κάνει και η δεξιά.
Το σύνολο των κρατών του πλανήτη, σήμερα 29/11/2013, χρωστάει 52,100 τρις δολάρια.  Στις 6/9/2013 ήταν 51,5 τρις. Μέσα σε λιγότερο από τρεις μήνες το παγκόσμιο χρέος ανέβηκε 600 δις δολάρια. Το 2002 το χρέος ήταν μόνο 20 τρις.
Οι Έλληνες βρίσκονται μπροστά σε μια βιβλική καταστροφή, με ολική απώλεια δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου, επειδή υπάρχει χρέος και η αριστερή διανόηση είναι βέβαιο ότι ούτε ξέρει σε ποιον χρωστάμε, ούτε ξέρει το γιατί χρωστάμε και, φυσικά, “δεν έχει ιδέα” για τον μηχανισμό του χρήματος – χρέους.
—
Η συνέχεια του άρθρου του καθηγητή οδηγείται, μέσα από μια σειρά ασυναρτησίες, στον δρόμο του πολιτικού παραλογισμού. Ο κ. Ν. Σεβαστάκης είναι ένας υπηρέτης του σημερινού ολιγαρχικού οικονομικού και πολιτικού συστήματος.  Αυτό λέει ο πολιτικός του λόγος. Ο κ. καθηγητής εκφράζει, με αυθεντικό τρόπο την αριστερή σύγχυση.  Δεν τους ενδιαφέρει η αλλαγή αυτού που ζούμε. Τους ενδιαφέρει, υπό τη σκέπη του ολιγαρχικού καθεστώτος, “να παίζουν τις αμάδες ή τους καλούς και τους κακούς” με την άλλη πολιτική όχθη, αφήνοντας στο απυρόβλητο τους μηχανισμούς εξουσίας που εξαθλιώνουν το λαό. Ο λαός θα χάνει ότι έχει και δεν έχει και οι αριστεροδεξιοί θα “συγκρούονται” στους δρόμους, τις τηλεοράσεις και τη βουλή.
Κι αυτό γιατί για τον κ. καθηγητή και την αντιφασιστική αριστερά, άλλη είναι η απόλυτη προτεραιότητα. Και οδηγούνται σε αυτές τις πολιτικές πραχτικές, γιατί “είναι αδύνατο να νικήσεις μια εξουσία, αν δεν καταλάβεις τη λογική της“. Αυτό τους λέει ο Αγκαμπέν, αλλά δεν το κατάλαβαν. Δεν μπορούν να το καταλάβουν ή κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν:
“Πρέπει να αντιμετωπίσουμε κάτι που δεν είναι ούτε αιτία ούτε συνέπεια· χρειάζεται να βρούμε κάτι τρίτο ως τον σωστό τόπο της πολιτικής. Θεωρώ απαραίτητη μια μεγάλη εννοιολογική αλλαγή,  αλλιώς θα χάσουμε“, συνεχίζει στη συνέντευξη, ο Τζιόρτζιο Αγκαμπέν.
Και εμάς λίγο μας κόφτει αν θα χάσει η αριστερά. Σημασία έχει ότι εμείς χάνουμε και χάνουμε τα πάντα, εγκαταλελειμμένοι από αριστερά και δεξιά, μέση και κορφή (εμείς είμαστε ο πάτος).
—
Για εισαγωγή στην περισυλλογή αριστερών εννοιολογικών απορριμάτων, που σκοπεύουμε να κάνουμε πιο κάτω, ας βάλουμε λίγο Λένιν και ας κάνουμε χρήση αριστερών εννοιών. Και βάζουμε Λένιν, γιατί εξ αρχής και από τον τίτλο του άρθρου, ο κ. καθηγητής αμφισβητεί την ύπαρξη τραπεζοκρατίας, βάζοντας την σε εισαγωγικά.  Αυτό κάνει και το σύνολο της αριστεράς.
Καταμεσής του Α’ παγκοσμίου Πολέμου, γράφει τον “Ιμπεριαλισμό, ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού”(1916) :
“Χαρακτηριστικό του Καπιταλισμού γενικά είναι ότι χωρίζει την ιδιοκτησία του κεφαλαίου από τη χρησιμοποίηση του κεφαλαίου στην παραγωγή, ότι χωρίζει το χρηματικό κεφάλαιο από το βιομηχανικό ή το παραγωγικό, ότι χωρίζει τον εισοδηματία, που ζει μόνο από το εισόδημα του χρηματικού κεφαλαίου, από τον επιχειρηματία και από όλα τα πρόσωπα που συμμετέχουν άμεσα στη διαχείριση του κεφαλαίου…“
Ο Λένιν κάτι βλέπει το 1916 και διαμορφώνει ένα εννοιολογικό πλαίσιο, διαφορετικό από τη σύλληψη του Μαρξ. Επικαιροποιεί τον Μαρξισμό του, με βάση αυτά που βλέπει.
Η ηλίθια ή προδοτική αριστερά (μας είναι αδιάφορο ποιος από τα δυο χαρακτηρισμούς είναι ο σωστός) δεν βλέπει τίποτα, σήμερα. Δεν επικαιροποιεί, δεν αλλάζει εννοιολογική θεώρηση.
Και συνεχίζοντας τον “Ιμπεριαλισμό” του, ο Λένιν συμπεραίνει ότι “ο δανεισμός αναδεικνύει τις τράπεζες ως τα κέντρα ελέγχου και, τελικά, διαχείρισης των επιχειρήσεων” και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι “η μονοπωλιακή συγχώνευση του τραπεζικού με το βιομηχανικό κεφάλαιο, δηλαδή το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, αποτελεί το ανώτατο και ύστατο, και γι΄αυτό επιθανάτιο, στάδιο του καπιταλισμού” που προκύπτει από τον ελεύθερο ανταγωνισμό που θεωρεί ότι προϋπήρχε. Για να καταλήξει: “Η αντικατάσταση του παλιού καπιταλισμού, όπου κυριαρχούσε ο ελεύθερος συναγωνισμός, από το νέο καπιταλισμό όπου κυριαρχεί το μονοπώλιο, εκφράζεται ανάμεσα στα άλλα με τη μείωση της σημασίας του χρηματιστήριου“. Επομένως, η κοινωνικοποίηση του κεφαλαίου καταργείται ολοσχερώς. Το “κεφάλαιο” από κοινωνική σχέση μετατρέπεται σε “πράγμα” υπό κρατική διαχείριση.
Σήμερα, που οι τράπεζες “σώζονται” από το κράτος ή το κράτος υπακούει στις εντολές των τραπεζών,
σήμερα, που  ο δανεισμός και η εξ αυτού του λόγου υπερχρέωση των λαών και των κρατών κάνει φανερό και στον πλέον ανίδεο πολίτη ότι “οι τράπεζες αναδεικνύονται σε κέντρα ελέγχου και διαχείρισης“,
ο μόνος λόγος που δεν πεθαίνει “το ανώτατο, ύστατο και τελικά επιθανάτιο στάδιο του καπιταλισμού“, ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός, είναι η ηλιθιότητα ή η προδοσία της αριστεράς.
Τι διαφορετικό λέει σήμερα ο Τζιόρτζιο Αγκαμπέν από αυτό που είδε ή προέβλεψε ο Λένιν πριν από 100 χρόνια; Τι είναι αυτό που κάνει την αριστερά και τον κ. Σεβαστάκη να εξανίστανται, όταν κάποιος τους λέει ότι ο εχθρός είναι οι τράπεζες; Ας τα βάλουν και με τον ιδεολογικό τους πατέρα.
Γιατί δεν αυτοκτονούν, πολιτικά, μήπως και μπορέσουμε να αποσπάσουμε από την ιδεολογική και κομματική αθλιότητα, μερικούς αξιόλογους ανθρώπους, που λείπουν από αυτό που λέγεται δρόμος προς την Απελευθέρωση και τη Δημοκρατία;
========================
Κανονικά, θα έπρεπε να σταματήσουμε εδώ. Ότι ακολουθεί είναι για την ψυχαγωγία των αναγνωστών μας:
Ο καθηγητής “μεταφράζει”, κατά δήλωση του,  τον Αγκαμπέν:
Κάποιος ας πούμε που ακούει ότι «δεν είναι ο εχθρός η Ακροδεξιά αλλά το τραπεζικό σύστημα»αισθάνεται ότι δεν χρειάζεται να πάει μακρύτερα στη σκέψη του από την τελετουργική καταγγελία του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και των κυβερνήσεών του.
Με τη συνοπτική καταγγελία της τραπεζοκρατίας ή, επί το θεωρητικότερον, του «βιοπολιτικού νεοφιλελευθερισμού», τα λύνεις όλα. Και με αυτόν τον τρόπο, αρνείσαι να δώσεις την πρέπουσα σημασία στα βαθύτερα ρεύματα που ορίζουν τα συλλογικά πάθη και τις κοινωνικές στάσεις στη σύγχρονη Ευρώπη. Αποσιωπώντας, επίσης, ότι και για μεγάλο κομμάτι των δεξιών ριζοσπαστισμών της Ευρώπης, πάλι η «τραπεζοκρατία» και η διάλυση των παραδοσιακών πολιτισμικών πλαισίων είναι ο εχθρός.
Η “τελετουργική καταγγελία” των τραπεζών είναι αποκλειστικό προνόμιο και χαρακτηριστικό της κομματικής  αριστεροδεξιάς . Αμφότερες εξαντλούν το μένος τους στον ρητορικό λόγο, αδιαφορώντας για το “τίνος είναι το χρήμα;” και για τις τραγικές επιπτώσεις του χρέους πάνω στον πληθυσμό. Και, βεβαίως, ο Αγκαμπέν, εντοπίζοντας τον εχθρό, είναι σαφής και δεν εξαντλείται σε “τελετουργική καταγγελία”, αλλά αναφέρεται σε επανάσταση και ανατροπή της τραπεζοκρατίας – ολιγαρχίας – κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού ή όπως αλλιώς κι αν το πούμε: “αυτό που με ενδιαφέρει είναι ποια στρατηγική θα μπορούσε να καταδείξει αυτή την ανομία. Ίσως όχι, λοιπόν, μια βίαιη επαναστατική δράση – αλλά ο δρόμος που θα έδειχνε στους ανθρώπους ότι στο κέντρο του νόμου βρίσκεται η ανομία“. Και είναι επαναστατική πράξη να αποκαλύπτεις ότι στο κέντρο του νόμου βρίσκεται η ανομία και όχι μια απλή απόκλιση από την “φιλελεύθερη και κοινωνική δημοκρατία”.
Τον όρο “βιοπολιτικός νεοφιλελευθερισμός” τον χρησιμοποιεί για να ειρωνευθεί τις θεωρίες του Αγκαμπέν. Η μετατροπή της πολιτικής σε “βιοπολιτική” είναι η προσπάθεια του Αγκαμπέν να αποδώσει την αποπολιτικοποίηση των πολιτών και την εμφάνιση της εξουσίας ως ουδέτερης και υπεράνω του πλήθους κατάστασης.  Ο Σλαβόι Ζίζεκ ερμηνεύει ως εξής αυτόν τον όρο του Αγκαμπέν:
“(…)Ο Αγκάμπεν ορίζει τη σύγχρονη «μεταπολιτική» ή βιοπολιτική κοινωνία ως εκείνη στην οποία πολλαπλές τάσεις από- υποκειμενοποιούν τους ιδιώτες, χωρίς να παράγουν μια νέα υποκειμενικότητα. Από εδώ η έκλειψη της πολιτικής, η οποία υπέθετε την ύπαρξη πραγματικών υποκειμένων ή ταυτοτήτων (εργατικό κίνημα, μπουρζουαζία κλπ) και ο θρίαμβος της οικονομίας, δηλαδή της δραστηριότητας της απλής διακυβέρνησης, η οποία επιδιώκει μόνο την αναπαραγωγή της…Ο όρος «βιοπολιτική» υποδεικνύει τον αστερισμό στον οποίο οι μηχανισμοί δεν δημιουργούν, πλέον, υποκείμενα («εγκαλώντας τους ιδιώτες ως υποκείμενα»), αλλά απλώς διαχειρίζονται και ρυθμίζουν την φυσική ζωή των ιδιωτών“.
Μήπως δεν είναι αυτό που ζούμε; Κυριαρχία της Οικονομίας, δηλ. των τραπεζών, όπως ορθά το συνέλαβε ο Λένιν, και απολιτικοποίηση – αδράνεια των πολιτών, παρ΄ όλα όσα υφίστανται;
Που είδε ο κ. καθηγητής; “τα βαθύτερα ρεύματα που ορίζουν τα συλλογικά πάθη“; Δύο νεκροί και η ηγεσία του ναζιστικού μορφώματος στη φυλακή δεν ήταν αρκετά για να κινητοποιήσουν και να ξεσηκώσουν τους ψηφοφόρους του. Οι ψηφοφόροι όλων των κομμάτων, αδιακρίτως, δεν ξεφεύγουν από τη γενική κατάσταση της αποπολιτικοποίησης, από την κατάσταση της “βιοπολιτικής”. Η “απάθεια” και όχι τα “συλλογικά πάθη” είναι το γενικό χαρακτηριστικό των κοινωνιών μας.
Η ψήφος στους νεοναζιστές και τους ακροδεξιούς είναι φτύσιμο στα μούτρα της αριστεράς και του συνολικού πολιτικού συστήματος και όχι “υπόγειο ρεύμα συλλογικού πάθους”. Τουλάχιστον, στην Ελλάδα, αν όχι σε όλη την Ευρώπη.
Συνεχίζει ο καθηγητής:
“Τελείως διαφορετικό πράγμα είναι να λέμε ότι η Ακροδεξιά δεν είναι ο εχθρός, υποστηρίζοντας μάλιστα την άποψη ότι οι πολιτικοί συμβιβασμοί για την απόκρουση αυτού του κύματος είναι καταστροφικοί. Ενα πράγμα είναι το να μελετάμε τις ποικίλες εκτροπές από τη φιλελεύθερη και κοινωνική δημοκρατία και τελείως άλλο το να υιοθετούμε την αντίληψη ότι αντιμετωπίζουμε έναν νέο ολοκληρωτισμό της απογυμνωμένης ζωής”.
Εδώ ο κ. καθηγητής είναι έτοιμος, στο όνομα του αντιφασισμού, να προσχωρήσει στο “δημοκρατικό συνταγματικό τόξο” του κ. Σαμαρά. Σε αντιδιαστολή με τις “καταστροφικές” υποδείξεις του Αγκαμπέν, ο “πολιτικός συμβιβασμός” με τους καταστροφικούς Βενιζέλο και Σαμαρά είναι προτιμότερος!
Για τον καθηγητή, η οργανωμένη εξαθλίωση του λαού, είναι μία από “τις ποικίλες εκτροπές από την φιλελεύθερη και κοινωνική δημοκρατία“. Η “εκτροπή” δεν αλλάζει την ουσία του πολιτεύματος που εξακολουθεί να είναι και “φιλελεύθερο” και “κοινωνικό” και “δημοκρατία”, άξιο για υπεράσπιση, μέσω “πολιτικών συμβιβασμών”! Είναι σίγουρο, ότι θα αγανακτήσει ο κ. καθηγητής αν το πούμε Νεοφεουδαρχία.
Ο κ. καθηγητής επιβεβαιώνει τον  Ζίζεκ και τον Αγκαμπέν, όταν λένε:
“Η Δεξιά και η Αριστερά του σήμερα, που εναλλάσσονται στη διαχείριση της εξουσίας, έχουν πολύ λίγο να κάνουν με το πολιτικό πλαίσιο που γέννησε αυτούς τους όρους. Σήμερα, οι όροι αυτοί απλά υποδεικνύουν τους δύο πόλους- τον ένα, που έχει στόχο μια απο-υποκειμενοποίηση χωρίς ενοχές και τον άλλο, που επιχειρεί να τη συγκαλύψει με την υποκριτική μάσκα του καλού πολίτη της δημοκρατίας- της ίδιας κυβερνητικής μηχανής”.
Και προσπαθεί να κλείσει το κριτικό άρθρο του:
“Αυτές οι θέσεις, μέσα στον μύλο της κρίσης, μάλλον επιτείνουν τη σύγχυση παρά διευκολύνουν την κριτική διαύγεια για τους κινδύνους της συγκεκριμένης εποχής… Η παρούσα ευρωπαϊκή κατάσταση και η πολιτικο-οικονομική της διαχείριση ωθούν μεγάλα τμήματα των λαών προς αυτή την κατεύθυνση. Οσο όμως στη ριζοσπαστική Αριστερά θα ασκούν ξεχωριστή γοητεία αντιλήψεις που θεωρούν την Ακροδεξιά ένα αποπροσανατολιστικό προπέτασμα καπνού ή ένα συμπλήρωμα της καπιταλιστικής εξουσίας, τόσο το πρόβλημα θα μένει αναπάντητο“.
Η μόνη σύγχυση βρίσκεται στο μυαλό του καθηγητή και της αριστεράς του. Η ακροδεξιά, που ο καθηγητής, έστω και σε εισαγωγικά, την χαρακτηρίζει “αντισυστημική” και “ριζοσπαστική”, είναι μέρος του ίδιου παιχνιδιού, με αυτό που είναι η αριστερά. Ο καθένας στο ρόλο που του έχει αναθέσει η τραπεζοκρατία.
Αν ο κόσμος ωθείται προς τα δεξιά, τα ακροδεξιά ή οπουδήποτε αλλού, είναι γιατί η αριστερά είναι αυτό που είναι: Μακριά από το λαό, πειθήνιο όργανο των τραπεζιτών.
Και το πρόβλημα θα παραμένει αναπάντητο, επειδή το σύνολο του αριστεροδεξιού κομματικού συστήματος εμποδίζει συστηματικά και οργανωμένα την απάντηση: τη δημιουργία ενός αυθεντικά λαϊκού πολιτικού σχηματισμού, με στόχο Απελευθέρωση και Δημοκρατία. Όπου “Απελευθέρωση” είναι η Απελευθέρωση από το ολιγαρχικό σύστημα εξουσίας, με ηγέτη το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η Απελευθέρωση των μυαλών του κόσμου, από τις αριστεροδεξιές αποφύσεις του ίδιου συστήματος εξουσίας.
Ας πάει ο κ. καθηγητής να μάθει πώς δουλεύει το σύστημα και ποιες είναι οι λογικές του.
“είναι αδύνατο να νικήσεις μια εξουσία, αν δεν καταλάβεις τη λογική της”. (Τζιόρτζιο Αγκαμπέν).
“Η μεγαλύτερη μάχη του 21ου αιώνα είναι η καταπολέμηση των τραπεζών“. (Michael Hudson, καθηγητής στο Παν. του Κάνσας)
Αν δεν το κάμει, εμείς θα λέμε ότι ο καθηγητής προσπαθεί να γίνει πλυντήριο ιδεών, με σκοπό την απόσπαση της προσοχής του πλήθους από αυτό που πραγματικά συμβαίνει:
Η αριστερά, μη έχοντας τίποτα κοινό με την εποχή της γέννησης της,  έχει εκχωρήσει τη διαχείριση του χρήματος στην τραπεζοκρατία  και συνηγορεί, έμπραχτα, στο αποτέλεσμα αυτής της πράξης: Τη  δημιουργία χρέους για πολίτες και κράτη.
Επειδή κυκλοφορούμε ανάμεσα σε ανθρώπους, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τις απαξιωτικές και χαιρέκακες απόψεις των “αριστερών ” για τους “μικροαστούς” που, σήμερα, υποφέρουν και καταστρέφονται. Μισούν  κάθε τι που δεν τους ψηφίζει, με τον ίδιο τρόπο που μισεί η δεξιά.
ΥΓ :
Γράψαμε το κείμενο θυμωμένοι. Πολύ θυμωμένοι. Μας πήραν την εργασία, μας έκλεψαν το ελάχιστο εισόδημα και, τώρα, μας λένε ότι επειδή χρωστάμε, θέλουν και το σπίτι μας.
Και ο κ. Καθηγητής αυτό το πρόβλημα το αφήνει αναπάντητο, λέγοντας μας, ότι οι τράπεζες δεν είναι ο εχθρός!
Χάρις στον κ. καθηγητή και τους ομοϊδεάτες του,, ίσως, να ξαναζήσουμε περισσότερη στέρηση ελευθεριών και περισσότερη ανθρώπινη αγριότητα. Με τη διαφορά, ότι τώρα, θα τη ζήσουμε άστεγοι, άνεργοι και πεινασμένοι, εξ αιτίας της “φιλελεύθερης, κοινωνικής δημοκρατίας” (τρία ψέματα σε μία φράση).  Και, τότε, το τελευταίο που θα μας καίει είναι η “ελευθερία του λόγου”.
Όταν λένε ότι η παγκόσμια οικονομία αναπτύσσεται εννοούν ακριβώς αυτό:
“Ένας γλυκός Κόσμος”
Πραγματική Οικονομία κατά Χρηματιστικής Οικονομίας
Η κόκκινη γραμμή είναι η εξέλιξη του ενεργητικού των Κεντρικών τραπεζών του πλανήτη και των τιμών των μετοχών (Ιαν- Οκτ. 2013).
Η μπλε γραμμή είναι η εξέλιξη το παγκόσμιου ΑΕΠ.

“Κανείς δεν αφήνεται να θάψει εδώ. Κανείς δεν αφήνεται να σκάψει τις τρύπες”
Πολύ δύσκολο για κάποιους να το δουν.
Θα παραμένει ιδανικός και ανάξιος θεατής της απαλλοτρίωσης της ζωής του, ο πολίτης που αρνείται τη δημιουργία Πολιτικής Οργάνωσης των αποκάτω, που θα αντικαταστήσει και θα διώξει τους αριστεροδεξιούς υπηρέτες της τραπεζοκρατίας, φέρνοντας Λευτεριά και εγκαθιδρύοντας Δημοκρατία.
(στην εικόνα ο Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)
ithacanet.gr