ΑΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΟΥΜΕ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ...

Η ερώτηση είναι πλέον επιτακτική. Ωραία τα λες αλλά τι κάνουμε? Ποιοι να κάνουμε και τι? Το σημερινό κείμενο δεν είναι τίποτα άλλο, από μια σειρά σκέψεων που δεν φιλοδοξούν να δώσουν σε πακέτο δώρου με φιογκάκι την όποια λύση, αλλά είναι μια απάντηση προσωπική
σ΄αυτό το ερώτημα. Γιατί τελικά, μπορεί να υπάρξει φαστ φουντ λύση?
Υπάρχουν άνθρωποι που το μαράζι τους είναι αν η Σούλα ή ο Τάκης τους αγαπούν. Οταν αυτό συμβαίνει τα έχουν όλα. Υπάρχουν άλλοι που φιλοδοξούν να τους αγαπάνε όλοι, κι άλλοι που ονειρεύονται να γίνουν ινδάλματα.
Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ανοίξουν ένα μικρό μαγαζάκι και πιάνουν φιλίες με το κόσμο στη γειτονιά τους γιατί θα είναι οι πελάτες τους, άλλοι που φιλοδοξούν αυτό το μαγαζάκι να το κάνουν σουπερ μάρκετ κι άλλοι που ονειρεύονται να γίνουν πρόεδροι μιας πολυεθνικής.

Υπάρχουν άνθρωποι που ο ρόλος τους σαν πολίτες, είναι να γνωρίσουν το δήμαρχο του χωριού, για να έχουν μια άκρη, άλλοι που ψηφίζουν ένα κόμμα γιατί έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις, άλλοι που ονειρεύονται να γίνουν οι ίδιοι ρυθμιστές της κοινωνίας.
Υπάρχουν άνθρωποι που η κοσμοαντίληψή τους περιορίζεται στο έδαφος που πιάνει η σόλα των παπουτσιών τους, άλλοι που φιλοδοξούν να διασπείρουν τις ιδέες τους σ΄ολη τους τη πατρίδα κι άλλοι που ονειρεύονται κοσμογονικές αλλαγές που θα φέρουν το κόσμο το πάνω κάτω.
Υπάρχουν πιστοί και άπιστοι, μαύροι, κόκκινοι, μπλε, πράσινοι, υπάρχουν τα πάντα πάνω σ΄αυτό το πλανήτη... Λύση για ποιο όνειρο να ψάξουμε? Για ποιο άλλο όνειρο εκτός από το δικό μας? Είναι δυνατόν να βρούμε ένα κοινό όνειρο για επτά δισεκατομμύρια ανθρώπους? Είναι δυνατόν να θεωρούμε πως κάνουμε κάτι σωστό με το να στοιβάξουμε επτά δισεκατομμύρια ανθρώπους σ΄αυτό που εμείς νομίζουμε σωστό? Μα... δεν είμαστε εμείς θα πείτε, υπάρχουν ΚΟΙΝΕΣ ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΕΣ. Αλήθεια? Και ποια κοινή συνισταμένη είναι η δική σου? Αυτή που εσύ έπλασες από την ανυπαρξία της, αυτή που έχει μόνο το δικό σου όνομα?
Αφού φτωχαίνουμε, αφού μας απαλλάσσουν σιγά σιγά από την αγοραστική δύναμη, δηλαδή αφού μας δίνουν την ευκαιρία να μην μπορούμε να αγοράσουμε τα άχρηστα αντικείμενα, ας προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου δεν θα υπάρχουν άχρηστα αντικείμενα που κοστίζουν, αλλά χρήσιμα που θα είναι τσάμπα.
Ο άνθρωπος στη μακρόχρονη ιστορία του, έχει περάσει απίστευτες δοκιμασίες. Κι είναι ακόμα εδώ. Επιβίωσε. Κι επιβίωσε για δυο λόγους. Επειδή υπάρχει πείσμα μέσα του. Αστείρευτο. Κι επειδή έχει την ικανότητα να πλάθει αλήθειες και ψέμματα στα μέτρα του, οι οποίες τον βοηθούν ακριβώς σ΄αυτό. Να επιβιώσει...
Τα πράγματα που προσπαθεί αυτή η ξύλινη τάξη πραγμάτων να αφαιρέσει, στην ουσία, δεν είναι ούτε τα σπίτια, ούτε οι μισθοί, ούτε οι συντάξεις, ούτε η καταναλωτική δύναμη γενικότερα. Είναι πάνω από όλα η δυνατότητα του ανθρώπου να είναι δημιουργός. Δεν διώκονται πλέον φρονήματα , παρατάξεις, ομάδες (άσχετα αν η καραμέλα ακόμα καλά κρατεί..) Διώκεται η δυνατότητα να υπάρχει ατομική έμπνευση, φαντασία, δημιουργικότητα ανένταχτη , διώκεται οτιδήποτε είναι ανένταχτο... Ισως φαντάζει πολύ ρομαντικό, λίγο φρου φρου κι αρώματα μέσα στη γενικευμένη επιθυμία βαρβαρότητας κι επίδειξης του ποιος τα έχει πιο μεγάλα... αλλλά δυστυχώς μεγάλα ή μικρά όταν δεν εμπνέουν παρά τα ίδια αναμασημένα πράγματα, εκφυλλίζονται αναγκαστικά, κι αργά ή γρήγορα αχρηστεύονται.
Στο μέλλον που οραματίζονται οι μη έχοντες φαντασία, οι γιες μεν της οποιαδήποτε στάνης, το ζήτημα είναι ακριβώς αυτό. Πως θα αφαιρέσουν από τους απλούς , καθημερινούς ανθρώπους τη δυνατότητα, να ανακαλύψουν το δικό τους όνειρο. Τη προσπάθειά τους να ζυμώνουν τη λάσπη και να φτιάχνουν κάστρα ή αν θέλετε καλύτερα τη δυνατότητα να πετάνε πίσω τους μια πέτρα και να γεννάνε ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
Ο πυρήνας της κατάπτωσης, δεν είναι ούτε η φτώχεια, ούτε η τρομοκρατία, ούτε η υποταγή σε οποιοδήποτε ηλίθιο καθεστώς. Είναι το τέχνασμα να δημιουργηθεί η πεποίθηση πως η δυνατότητα να ανατρέπει κάποιος τα πάντα, αν το θελήσει,έφτασε στο τέρμα. Αν προσέξετε καλύτερα, οι φωνές που σας καλούν να υποταχθείτε στο μοιραίο κι εκείνες που σας φωνάζουν πως δεν πρέπει να υποταχθείτε, έχουν ένα κοινό παρανομαστή. Την αποστολή ενός συνεχούς υπόγειου μηνύματος «πως το όριο ελευθερίας που μπορεί να φτάσει οποιοσδήποτε άνθρωπος, στη καλύτερη των περιπτώσεων είναι να συνειδητοποιήσει πως δεν είναι ελεύθερος. Μέχρι εκεί.
Ολα τα καλέσματα σταματούν στο πλέον αγωνιώδες ερώτημα, χωρίς να δίνουν σαφή απάντηση. Τα κατάλαβα όλα αυτά που λες, αλλά μετά τι? Τι πρέπει να γίνει? Κι εκεί ανάλογα με το ποιος μιλάει και τι θέλει να πετύχει πέφτουν βροχή αμέτρητες ασαφείς απαντήσεις, που οδηγούν αυτόν που ρωτάει στη δυσπιστία και την απογοήτευση, γιατί καταλαβαίνει πως κανείς δεν ξέρει να απαντήσει με σαφήνεια και σχέδιο συγκεκριμένο.
Και μέσα σ΄αυτή την αδυναμία του να κατανοήσει κάποιος τι είναι , ποιος είναι... τι θέλει, υπάρχουν τα μαγαζιά των έτοιμων λύσεων. Οι πραγματευτές του καλύτερου αύριο. Οι ΔΙΑΘΕΣΙΜΕΣ ΛΥΣΕΙΣ φτιαγμένες με μεγάλη μαεστρία, από το ζουμί εκατομμυρίων ανθρώπων που έγιναν ξανά και ξανά πειραματόζωα, κάθε φορά που ο εκφυλισμός είχε επέλθει και χρειαζόταν ένα καινούργιο χάπι να δώσει ελπίδα στα πλήθη πως να συνεχίσουν να ζουν στο κόσμο που κάποιος άλλος εμπνεύστηκε για πάρτη τους..
Αυτή ακριβώς είναι η παγίδα. Οι άμεσες ομαδικές λύσεις ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ. ΕΤΟΙΜΟ. Λύσεις που επιβάλλουν να προσαρμοστεί ο άνθρωπος, η μονάδα, σε ένα σύστημα κοινών συνισταμένων που θα προσπαθεί να «δουλέψει» πάνω στους ανθρώπους αγνοώντας τη πολυτέλεια της κάθε ιδιαιτερότητας. Η ιδιαιτερότητα είναι ένα είδος πολυτελείας που δεν υπάρχει ούτε χρόνος , ούτε ενδιαφέρον να ασχοληθεί κάποιος μαζί της.
Ε λοιπόν δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Λύση για ποιον και γιατί? Ο άνθρωπος είναι μια φωτοκόπια στο μεγάλο πακέτο? Κάπου όμως υπάρχει το πρωτότυπο. Κι επειδή αυτό το πρωτότυπο δεν είναι προσβάσιμο σε όλους, εδώ και αιώνες ο καθένας κολλάει στη φωτοτυπία του ότι φαντάζεται. Ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία είναι σημειώσεις πάνω στη φωτοκόπια που παίρνει ο καθένας μόλις γεννιέται. Δεν με πειράζει κι έτσι να είναι αλλά τότε σημαίνει πως έχω κάθε δικαίωμα, έχεις κάθε δικαίωμα, να γράψουμε τις δικές μας σημειώσεις.
Αυτοί οι αστερίσκοι, οι παραπομπές, οι μουτζούρες, οι σημειώσεις πάνω στις σημειώσεις, είναι οι κόσμοι που κινούμαστε όλοι μας. Είναι ο προσωπικός μας πόλεμος.
Δισεκατομμύρια άνθρωποι που διεξάγουν το προσωπικό τους πόλεμο, μέσα ζώντας στη καθημερινότητα των επιβεβλημένων κοινών συνισταμένων, κι έτσι ξεχνούν πως η Ιλιάδα ήταν το ένα έπος.. Το ταξίδι του μοναχικού πολεμιστή, συνεχίζεται μετά την άλωση του ποθητού στόχου. Το ξύλινο άλογο της ψευδαίσθησης της ομαδικής νίκης έχουμε μάθει να το φτιάχνουμε , έχουμε μάθει τεχνάσματα για να εισβάλλουμε πονηρά στις πόλεις των άλλων, να νοιώθουμε ικανοποίηση όταν οι άλλοι μας αναγνωρίζουν σαν νικητές στις καθημερινές μάχες, αλλά.... σύντομα, μετά από κάθε νίκη, το κενό βγαίνει από μέσα μας δυνατότερο και μας καταπίνει ξανά, ένα εγώ που είναι συνεχώς πεινασμένο και ανικανοποίητο, ψάχνοντας ένα προορισμό.... μια Ιθάκη.. που αλήθεια πόσοι έφτασαν?
Και ποια είναι επί τέλους αυτή η Ιθάκη η χιλιοτραγουδισμένη, η μούσα των ποιητών, η ονειροπόληση των οραματιστών, ο τελικός προορισμός των ηρώων? Το λιμάνι της ανθρώπινης ύπαρξης? Τι είναι αυτή η Ιθάκη?
Εχουμε άραγε ξεφύγει ποτέ από το νησί των Λωτοφάγων?... Σκεφθείτε, όσοι μπορείτε ν΄αφήσετε τη φαντασίας σας να τρέχει ακόμα ελεύθερη, σκεφθείτε πως ίσως δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από ναυαγοί στο νησί των Λωτοφάγων. Χορτασμένοι, απαθείς, σε μια κατάσταση συνεχούς ύπνωσης , νομίζοντας όμως πως είμαστε ξύπνιοι, ελεύθεροι, κυρίαρχοι του ευαυτού μας, χωρίς στην ουσία να θυμόμαστε πια ποιος είναι ο προορισμός μας, ποιο είναι το σπίτι μας, η οικογένειά μας, Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ ΜΑΣ.
Δεν μπορούμε να φτάσουμε στην Ιθάκη γιατί δεν ξέρουμε το τρόπο ή γιατί πολύ απλά δεν θυμόμαστε πως υπάρχει Ιθάκη? Είναι θλιβερό, εδώ σ΄αυτή τη πατρίδα, να βλέπει κανείς τους ανθρώπους που κατοικούν, και που όποτε βρουν ευκαιρία παινεύονται πως είναι γνήσιοι απόγονοι των ένδοξων προγόνων, να ανατρέχουν για να ανακαλύψουν απαντήσεις σε όλες τις μεριές του κόσμου εκτός από το χώμα που πατάνε. Να τρελαίνονται με τα μυστήρια του Μάτριξ, με τις συνομοσίες του Νταν Μπράουν, του Αικ ή οποιουδήποτε άλλου ακόμα κι από την άλλη άκρη της γης, μέσω καλωδίων... Να αποζητούν συνομοσίες και κρυμμένα μυστικά στην Ανατολή, στη Δύση, σε περίεργα βιβλία, σε παράξενους τόπους, σε παράξενους ανθρώπους και να πατάνε πάνω στο χάρτη με τις οδηγίες χωρίς να τον βλέπουν...
Εσύ, εδώ, σ΄αυτό το τόπο, έφτασες να θεωρείς τον εαυτό σου αφυπνισμένο ή έστω ξύπνιο επειδή ανακάλυψες το τροχό με τον Νίο? Με τον σούπερμαν ή το Μπάτμαν? Με τα κόμικ και τις χολυγουντιανές υπερπαραγωγές?....
Ζητάς απαντήσεις, επιτακτικά.
Να σου προτείνω λοιπόν ένα δρόμο αναζήτησης.
Ζεις σε ένα τόπο που είναι ένα παγκόσμιο σταυροδρόμι πολιτισμών. Εδώ πέρα έγιναν εξαγωγές και εισαγωγές των προϊόντων όλης της ανθρώπινης σκέψης. Εδώ ήθραν κι έφυγαν άνθρωποι και ιδέες που απλώθηκαν σε όλη τη γη. Χιλιάδες χρόνια που σημάδεψαν τη πορεία όλης της ανθρωπότητας. Ενα σταυροδρόμι εμπορίου, πολιτισμού, τεχνών, ιδεών, ονείρων...
Δεν σου έχει κάνει ποτέ εντύπωση που η Πολιτεία σου, δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να μάθεις κάτι περισσότερο από μερικά τυποπόιημένα κείμενα,μια φασόν γνώση, μια περίληψη κάκιστης μορφής μιας γνώσης που χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή να μελετάς και πάλι αμόρφωτος θα νοιώθεις . Δεν σου έχει κάνει εντύπωση πως ένας ολόκληρος πολιτισμός που άλλαξε τον ρου της ανθρωπότητας στα μάτια σου φαντάζει σαν κάτι που δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθείς μαζί του, είναι κουραστικό και τελικά άχρηστο...
Δεν σου κάνει εντύπωση πως οι αναφορές που μπορείς να ανακαλέσεις στο μυαλό σου από μια ιστορία αιώνων για να αποδείξεις την ηρωική καταγωγή σου ή την ηρωϊκή ιστορία σου, είναι πέντε έξι κι αυτές καλά καλά δεν ξέρεις παρά μια πρόχειρη περίληψη?...
Δεν έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί δεν νοιώθεις καμιά ανάγκη να πας σε ένα αρχαίο θέατρο, ένα Μουσείο, να διαβάσεις ένα βιβλίο, δεν γνωρίζεις ούτε καν τους μύθους σου, δεν γνωρίζεις το πότε και πως διαδραματίστηκαν γεγονότα που συγκλόνισαν τον κόσμο...
Δεν έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί πλέον δεν διαβάζουν ούτε παραμύθια οι γιαγιάδες στα παιδιά, δεν αγοράζουν βιβλία οι γονείς, δεν ανεβάζουν τα παιδιά τους στην Ακρόπολη, δεν τα έχουν πάρει ποτέ από το χέρι να τους δείξουν ένα άγαλμα? Ενα αρχαίο ιερό? Εναν αμφορέα? Ενα ερείπιο παλατιού.... Να ονειρευτούν μαζί τους, να πλάσουν την ιστορία τους για εκείνους τους μακρινούς παππούδες που ονειρεύτηκαν σ΄αυτόν εδώ το τόπο, στην ίδια πέτρα καθισμένοι και δημιούργησαν ένα θαύμα που ακόμα σήμερα, τον καιρό της απόλυτης κυριαρχίας της τεχνολογίας ... η ρίζα κάθε λέξης, κάθε ιδέας, κάθε νοήματος είναι ελληνική?...
Δεν αναρωτιέσαι ποτέ γιατί όλα τα κομματικά μαγαζάκια, οι κυβερνώντες, οι επαναστάτες, οι αριστεροί, οι δεξιοί, οι φιλελεύθεροι , οι φασίστες, οι κουμουνιστές, ψάχνουν τα ινδάλματά τους, στο φαρ ουεστ ή στις παγωμένες στέπες του βορρά, στους άρχοντες ανατολής και δύσης, στους τυράννους , στους βασιλιάδες ή στους απελευθερωτές και στη δική τους ιστορία, αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να ΓΕΝΝΗΣΟΥΝ κάτι δικό μας, προσαρμοσμένο στη γη μας , την ιστορία μας και τα διδάγματά της, τις ανάγκες των ανθρώπων που ζουν εδώ σ΄αυτό το πανέμορφο τόπο , που έχουν στα πόδια τους μια ευλογημένη θάλασσα και στις πλάτες τους πλούσια βουνά. Γιατί όλοι είναι στείροι αναμεταδότες και λάτρεις πραγμάτων που δεν γεννήθηκαν εδώ, δεν είδαν ποτέ αυτό που βλέπουμε εμείς... Γιατί ένας ολόκληρος λαός δεν μπόρεσε ποτέ να βρει τις ρίζες του τελικά και συνεχίζει να κρεμιέται από τα σκοινιά που του πετάνε οι πειρατές της ιστορίας, οι έμποροι των εθνών, οι αδίστακτοι κατακτητές που βλέπουν αυτό που εμείς υποτίθεται αγαπάμε, απλά σαν ένα ακόμα κομμάτι στη συλλογή τους.
Ψάχνεις να βρεις κακόμοιρε κρυμμένα μυστικά... και απαντήσεις στα μεγάλα μυστήρια....
Οταν η ιστορία, η γεωγραφία, η φιλοσοφία, οι τέχνες, οι επιστήμες, ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ, ΣΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥΣ, ΣΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ, είναι όλες κρυμμένες από το οπτικό σου πεδίο στριμωγμένες μέσα σε πακέτα οικονομικής συσκευασίας τρία σε ένα... για να συμφέρουν...
Στο πλήρες αδιέξοδο που νοιώθεις πως έχεις βρεθεί, ζητάς βοήθεια από εκείνους που δεν είναι αξίοι ούτε τον εαυτό τους να βοηθήσουν... Περισσότερες πιθανότητες για να βρεις την έξοδο από το λαβύρινθο είναι να πας πάνω σ΄ενα βουνό και να αρχίσεις να πετάς πέτρες πίσω σου. Δεν ξέρω αν θα γεννήσεις ανθρώπους αλλά ίσως βρεις λίγο καιρό να σκεφτείς με ησυχία χωρίς όλες αυτές τις σειρήνες πάνω από το κεφάλι σου...
synithisypoptos