ΣΥΜΦΩΝΙΑ-ΣΟΚ ΤΟΥ Ρ.Τ.ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΤΟ ΤΟΚΙΟ Πυρηνικά όπλα θα μπορεί να κατασκευάζει η Τουρκία με την βοήθεια της Ιαπωνίας! - ΑΝΑΛΥΣΗ: Που το πηγαίνει με τις πυρηνικές φιλοδοξίες η Τουρκία;

Η Τουρκία και επίσημα πλέον ξεκινά την μεγάλη περιπέτεια για την απόκτηση πυρηνικών όπλων: Σε ρεπορτάζ της η ιαπωνική εφημερίδα Asahi Shimbun (ημερήσια κυκλοφορία 8.000.000 αντίτυπα) με τίτλο «Japan’s energy pact with Turkey raises nuclear weapons concerns», (διαβάστε το εδώ)
αποκαλύπτει ότι ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρ.Τ.Ερντογάν προκειμένου να κλείσει την συμφωνία ύψος 22 δισ. δολ. με την γαλλο-ιαπωνική κοινοπραξία, ζήτησε και πέτυχε την δυνατότητα απόληψης από τους αντιδραστήρες καυσίμου για πυρηνικά όπλα μέσω της πρόβλεψης χρήσης στους αντιδραστήρες εμπλουτισμένου ουρανίου!

Αυτό θα επιτρέψει στην Τουρκία την κατασκευή πυρηνικών όπλων πριν από τα μέσα της επόμενης δεκαετίας.
Συγκεκριμένα για να κλείσει η συμφωνία με την Mitsubishi Heavy Industries και τη γαλλική Areva για την κατασκευή του δεύτερου πυρηνικού σταθμού στη Σινώπη του Εύξεινου Πόντου, απαίτησε την προσθήκη όρου στη σύμβαση για την κατασκευή του δεύτερου πυρηνικού σταθμού της Τουρκίας που επιτρέπει τον εμπλουτισμό ουρανίου και την εξαγωγή πλουτωνίου από χρησιμοποιημένο πυρηνικό καύσιμο!
Από αυτό, δηλαδή, που ανακτάται από τις πυρηνικές βόμβες που καταστρέφονται βάσει διεθνών συνθηκών ή λόγω παλαιότητας και το οποίο χρησιμοποιείται εν συνεχεία για ειρηνικές χρήσεις.
Το δημοσίευμα επικαλείται ανώνυμο αξιωματούχο του υπουργείου Εξωτερικών της Ιαπωνίας, σύμφωνα με τον οποίο ο μυστικός όρος προστέθηκε στην σύμβαση ύψους $22 δισ. εκ των υστέρων και κατ΄απαίτηση της ισλαμικής κυβέρνησης της Τουρκίας και το αποδέχθηκε ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Σίνζο Αμπε!
Η προσθήκη αυτού του όρου αναμένεται να προκαλέσει αντιδράσεις στην Ιαπωνία καθώς έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική της Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων που ακολουθεί η χώρα (αναμένεται να τεθεί προσεχώς προς έγκριση από την ιαπωνική Βουλή), αλλά τα λεφτά είναι πολλά και ο Ρ.τ.Ερντογάν ήταν σαφής: Αν δεν υπήρχε αυτός ο όρος δεν θα υπέγραφε το συμβόλαιο.
Το τι σημαίνει η απόκτηση πυρηνικών όπλων από την Τουρκία για την Ελλάδα, αλλά και την ευρύτερη περιοχή, είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό. Υποτέλεια και δορυφοροποίηση, αλλά και παραχώρηση ελέγχου σε πρώτη φάση και εδαφών σε δεύτερη.
Η Άγκυρα είχε προσπαθήσει και στην περίπτωση του ρωσικής κατασκευής πυρηνικού εργοστασίου στο Αkkuyu της Μερσίνης, να αποκτήσεις εμπλουτισμένο πυρηνικό καύσιμο, αλλά η Ρωσία δεν "τσίμπησε" από το δέλεαρ των 20 δισ. δολ.
Το ρωσικής κατασκευής πυρηνικό εργοστάσιο τεσσάρων αντιδραστήρων των 1200MW έκαστος θα είναι μάλλον τύπου VVER-1200 συμπιεσμένου ύδατος.
Ομως οι Ρώσοι αρνήθηκαν να έχει την ικανότητα καύσης πολλών τύπων καυσίμων ούτε να έχει την δυνατότητα ανατροφοδότησής του σε καύσιμα εν ώρα λειτουργίας, προϋποθέσεις απαραίτητες για να μπορέσει να γίνει απόληψη του καυσίμου και για "άλλες" χρήσεις.
Ταυτόχρονα η Τουρκία θα είναι δεσμευμένη να χρησιμοποιεί εισαγόμενο ρωσικό καύσιμο.
Αυτό όμως δεν συνέβη στην περίπτωση του συμβολαίου με τους Ιάπωνες.
Η συστηματική προσπάθεια απόκτησης πυρηνικών όπλων από την Τουρκία είχε ξεκινήσει στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Η Τουρκία τότε προσπαθούσε να αγοράσει ένα πυρηνικό εργοστάσιο τύπου CANDU από τον Καναδά που θα της επέτρεπε να τροφοδοτεί τον αντιδραστήρα με φυσικό ουράνιο, ή με MOX (Mixed Oxide Fuel) που είναι ένα μίγμα φυσικού ουρανίου και πλουτωνίου από αυτό που ανακτάται από τις πυρηνικές βόμβες που καταστρέφονται βάσει διεθνών συνθηκών ή λόγω παλαιότητας.
Τέλος η Τουρκία θα είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει καύσιμο Th/U233 (Θόριο / Ουράνιο-233).
Επειδή λοιπόν το κύριο καύσιμο που καίει ο CANDU είναι το φυσικό ουράνιο, η Τουρκία δεν θα υφίστατο τον έλεγχο των πυρηνικών κρατών στη ροή του εμπλουτισμένου ουρανίου που θα της προμήθευαν σε περίπτωση διαφορετικής τεχνολογίας αντιδραστήρα.
Δεδομένου ότι η τροφοδοσία σε καύσιμο και η αφαίρεση του πλούσιου σε πλουτώνιο αποβλήτου δεν προαπαιτεί την διακοπή λειτουργίας του αντιδραστήρα, η Τουρκία αποκτούσε την ιδανική υποδομή παραγωγής πλουτωνίου χωρίς να μπορεί να την ελέγξει η διεθνείς κοινότητα.
Επίσης η δυνατότητά του CANDU να καίει και ΜΟΧ που εμπεριέχει πλουτώνιο ανακτημένο από ατομικά όπλα έδιδε τη θεωρητική δυνατότητα στη Τουρκία να εισάγει ΝΟΧ για δήθεν καύσιμο, στη θέση αυτού να χρησιμοποιήσει φυσικό ουράνιο από τα αποθέματά της και από το NOX που εισήγαγε ως δήθεν καύσιμο να «κλέψει» το πλουτώνιο για κατασκευή ατομικού όπλου.
Δηλαδή μπορούσε να αποθηκεύσει γρήγορα αρκετές ποσότητες πλουτωνίου για την κατασκευή πολλών ατομικών βομβών.
Μια δεσμίδα καυσίμου ΝΟΧ εμπεριέχει 232g πλουτώνιο, που σημαίνει ότι από 26 δεσμίδες μπορούν να «κλαπούν» 6kg πλουτωνίου για την παραγωγή μιας πυρηνικής βόμβας σαν της Nagasaki. Στην περίπτωση εξελιγμένου NOX (374g) 16 δεσμίδες αρκούν. Ένας αντιδραστήρας χρειάζεται 61 δεσμίδες.
Η συμφωνία με τον Καναδά δεν υλοποιήθηκε γιατί όλοι στην Δύση κατάλαβαν τι το ήθελε το συγκεκριμένο εργοστάσιο η Τουρκία.
Πέραν όμως αυτών η ίδια η Τουρκία δεν ήταν έτοιμη για τέτοια άλματα. Δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα: Μια χώρα με πολιτικό προφίλ περιφερειακής υπερδύναμης, με μεγάλη οικονομική ανάπτυξη (συμμετέχει στους G20) και τεράστια αμυντική βιομηχανία που μεταξύ άλλων της δίνει την ικανότητα να κατασκευάσει πυραύλους-φορείς πυρηνικών κεφαλών.
Η "πυρηνική" Τουρκία προβάλλεται από την τουρκική πλευρά σαν μια αποδεκτή λύση προκειμένου να αποτραπεί μία ανεξέλεγκτη διασπορά με την πυρηνικοποίηση τρίτων λιγότερο δημοκρατικών χωρών όπως η Αίγυπτος και η Σ. Αραβία και ως "απάντηση" σε ένα πυρηνικό Ιράν
Αλλωστε πλέον δεν κρύβονται: Το τουρκικό Κέντρο Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Αναλύσεων TURKSAM σε μελέτη του με τίτλο: «Η Τουρκία Γίνεται Πυρηνική Δύναμη», επισημαίνει τα εξής: «Στο εγγύς μέλλον η Τουρκία θα αναγγείλει ότι θα γίνει πυρηνική δύναμη, δεδομένου ότι έχει την τεχνολογία να παράγει πυρηνικά όπλα. Την τελευταία δεκαετία η Τουρκία επενδύει στην τεχνολογία πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς. Ωστόσο η διεθνής κοινότητα, η οποία ενδιαφέρεται περισσότερο για την πυρηνική τεχνολογία και λιγότερο για την πυραυλική, παρακολουθεί με προσοχή την Τουρκία.»
Παρακολουθώντας τη στρατηγική της Άγκυρας στους τομείς των επιστημών, της τεχνολογίας και της άμυνας, διαπιστώνεται ότι οι Τούρκοι ενδιαφέρονται σφόδρα και επενδύουν πολλά στα πυραυλικά συστήματα μεγάλου βεληνεκούς.
Μια ασφαλής ένδειξη περί της πρόθεσης ανάπτυξης πυρηνικών όπλων, είναι τα μεγάλα προγράμματα κατασκευής βαλλιστικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς, διότι πύραυλοι συμβατικής γομώσεως με αυτά τα βεληνεκή έχουν περιορισμένη στρατιωτική αξία σε σύγκριση με το κόστος ανάπτυξης και κατασκευής τους.
Σήμερα η Τουρκία εμφανίζεται να έχει στη κατοχή της σαράντα πυρηνικές κεφαλές Β61, για αεροπορική χρήση, ενώ πενήντα επιπλέον βρίσκονται αποθηκευμένες στην αεροπορική βάση του Ιncirlik, γεγονός που επιβεβαίωσε και το ΝΑΤΟ δια του εκπροσώπου του, επισημαίνοντας ότι “τα πυρηνικά όπλα ανήκουν στα κράτη-μέλη“.
Το αδιευκρίνιστο καθεστώς ελέγχου που φαίνεται να διέπει τις σαράντα πυρηνικές κεφαλές θα πρέπει να εντείνουν το προβληματισμό της ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, ιδιαίτερα εαν επιβεβαιώνονται οι πληροφορίες ότι αυτές έχουν μεταφερθεί δυτικά και συγκεκριμένα στην αεροπορική βάση του Balikesir, έδρα της 9ης Κύριας Βάσης Αεριωθούμενων και στην αεροπορική βάση του Akinci, έδρα της 4ης Κύριας Βάσης Αεριωθούμενων.
Οι παραπάνω δύο βάσεις φιλοξενούν από έξι ειδικούς Θόλους Αποθήκευσης Όπλων (Weapons Storage Vault/WSV) στο εσωτερικό ενισχυμένων καταφυγίων και είναι ενταγμένες στον επιχειρησιακό σχεδιασμό των ΗΠΑ για εξαπόλυση πυρηνικών όπλων από τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη.
Η κατοχή πυρηνικών όπλων από το μοναδικό (στρατιωτικά) αντίπαλο της Ελλάδας θα πρέπει να αποφευχθεί ή σε περίπτωση αποτυχίας της προληπτικής διπλωματίας, να αναληφθούν άμεσες ενέργειες.
Το πώς θα γίνει αυτό είναι ιστορική ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας της χώρας.
Πάντως, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν συναινέσει σιωπηλά στην απόκτηση πυρηνικών όπλων από την Τουρκία. Οπότε μην είναι και τόσο βέβαιοι ότι θα είναι σναγκαστικά σύμμαχοί μας στην προσπάθεια ανάσχεσης μιας "πυρηνικής" Τουρκίας.
defencenet


ΑΝΑΛΥΣΗ: Που το πηγαίνει με τις πυρηνικές φιλοδοξίες η Τουρκία;

Οι πρωτοβουλίες του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Ιαπωνία, όπου «ζήτησε και πέτυχε την προσθήκη όρου στη σύμβαση… που επιτρέπει τον εμπλουτισμό ουρανίου και την εξαγωγή πλουτωνίου από χρησιμοποιημένο πυρηνικό καύσιμο», είναι απολύτως φυσικό να βάζει τη λογική των αναλυτών σε σοβαρή δοκιμασία, αφού οι επιπτώσεις ενδεχόμενης πυρηνικοποίησης της Τουρκίας θα ήταν καταλυτικές. Αυτή όμως η παρατήρηση από μόνη της ίσως αποτελεί και το σοβαρότερο εμπόδιο που έχει να αντιμετωπίσει η Άγκυρα στην πορεία της προς την απόκτηση πυρηνικού οπλοστασίου.
Του Ζαχαρία Μίχα
(Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας / ISDA-IAAA)
Για ποιον λόγο η προοπτική πυρηνικοποίησης του Ιράν συνιστά μεγαλύτερη απειλή για τη διεθνή ασφάλεια συγκριτικά με μια ενδεχόμενη τουρκική; Το δε προφανές άγχος της τουρκικής ηγεσίας να ξεφύγει από το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει μετά από μια δεκαετία θριάμβων, γεωπολιτικών και οικονομικών, επίσης συμβάλλει στην αποτροπή κάθε ενδεχομένου αποδοχής μιας Τουρκίας εξοπλισμένης με πυρηνικά όπλα.
Το πυρηνικό οπλοστάσιο η Τουρκία δεν το χρειάζεται για να αντιμετωπίσει την Ελλάδα. Αντιθέτως, στο ελληνοτουρκικό μέτωπο θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμα και αντιπαραγωγικό, αφού θεωρητικά, πάντα θα υπάρχει η πιθανότητα να οδηγήσει σε πυρηνικοποίηση έναν αντίπαλο επί του οποίου διατηρείς συμβατική υπεροχή, συμβατικό πλεονέκτημα, ποσοτικό τουλάχιστον.
Πρόκειται για το δίλημμα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η Ινδία και να απορροφήσει το κόστος της τελικής της επιλογής. Θυσίασε το συμβατικό της πλεονέκτημα απέναντι στο Πακιστάν για να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη απειλή, αυτή που προέρχεται από την Κίνα. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για την Τουρκία. Στην περίπτωσή της μάλιστα, ίσως το δίλημμα να είναι ακόμα χειρότερο μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου.
Η Ινδία είχε να αντιμετωπίσει την Κίνα. Δυνατότητα για στρατηγικές συμμαχίες εξισορρόπησης της κινεζικής απειλής – ισχύος υπάρχουν. Πέραν της παραδοσιακής σχέσης με τη Ρωσία, η οποία βέβαια διατηρεί στενή συνεργασία και με την Κίνα, όλες οι χώρες του «αμερικανικού μπλοκ» της περιοχής αποτελούν εν δυνάμει συμμάχους.

Οι ίδιες οι ΗΠΑ επιθυμούν να επενδύσουν στις διμερείς σχέσεις τους με την Ινδία για να εξισορροπήσουν την αυξανόμενη κινεζική ισχύ και τις συνεπακόλουθες διεκδικήσεις, άρα παρόμοιο στρατηγικό ενδιαφέρον επιδεικνύεται και από την Αυστραλία. Η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα επίσης, είναι δυνάμεις με τις οποίες η ανησυχία της ανάδυσης της Κίνας μπορεί να οδηγήσει σε περαιτέρω σύσφιξη των αμυντικών σχέσεων. Υπάρχουν κι άλλες.
Στην περίπτωση της Τουρκίας τα πράγματα ήταν δύσκολα, πλέον όμως τείνουν να γίνουν απελπιστικά. Υπ’ αυτή και μόνο την έννοια, η «αυτοκρατορική – υπεροπτική» εξωτερική πολιτική των τελευταίων ετών από τον Αχμέτ Νταβούτογλου θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως απόπειρα συγκάλυψης της τεράστιας ανασφάλειας που βιώνει η Τουρκία, πλέον και διαιρεμένη, έχοντας σταδιακά συνειδητοποιήσει την καταστρεπτική αλλαγή προσανατολισμού στην εξωτερική της πολιτική, η οποία ανέτρεψε όσα ίσχυαν επί πολλές δεκαετίες, έχοντας εξασφαλίσει «αμερικανική ομπρέλα» ασφαλείας.
Χωρίς καν να έχει εξασφαλίσει στρατηγική συμμαχία με τη Ρωσία, θεώρησε ότι και θα εισάγει όλες αυτές τις αλλαγές στην εξωτερική της πολιτική και θα διατηρηθεί ανέπαφη η σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η συμμαχία με τη Ρωσία αποτελεί μια αμιγώς θεωρητική προσέγγιση, αφού επί της ουσίας αυτό είναι αδύνατο να συμβεί, λόγω ανταγωνιστικών σχέσεων σε συγκεκριμένες περιοχές που διεκδικούν να ασκούν επιρροή αμφότερες οι χώρες, όπως η Κεντρική Ασία.
Σε πιο μακροσκοπική ανάλυση και μόνο ο έλεγχος των Στενών του Βοσπόρου από την Τουρκία, που κρατά το «κλειδί» της πρόσβασης της Ρωσίας στα θερμά νερά της Μεσογείου, συν το ανοικτό «Ανατολικό Ζήτημα», επαρκούν για να διατηρούν την τουρκική ηγεσία σε μια κατάσταση διαρκούς νευρικής κρίσης…
Κατά συνέπεια, η Τουρκία δεν έχει τις δυνατότητες των συμμαχιών που έχει η Ινδία για να ξεπεράσει τη στρατηγική της ανασφάλεια απέναντι στην Κίνα και να έχει περιθώρια ελιγμών,ενώ η ισλαμιστική στροφή της Άγκυρας, οδήγησε σε θανάσιμη αυτοπαγίδευση σε επιλογές που αποδείχθηκαν στην πράξη ως αυτοκαταστροφικές (π.χ. η περίπτωση των σχέσεων με την Αίγυπτο και τη Μουσουλμανική Αδελφότητα).

Τα «μηδενικά προβλήματα» του Νταβούτογλου, τελικά ήταν και αυτά απόπειρα συγκάλυψης της δυσμενούς πραγματικότητας των αδιεξόδων σε κάθε σημείο των συνόρων της Τουρκίας. Η «φυγή προς τα εμπρός» υπονομεύθηκε, αφού η προσπάθεια να δείχνει η Τουρκία αυτοπεποίθηση, εξετράπη σύντομα στην επίδειξη αλαζονείας.
Η προσωπική ευθύνη του Ερντογάν είναι σαφέστατη και οφείλεται στην έλλειψη καλλιέργειας, αφού κατά βάθος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας ηγέτης με ακραία συντηρητική – ισλαμική σκέψη, γεμάτος στερεοτυπικές πεποιθήσεις, αλλά και λίγο φορέας της αντίληψης ότι η ηγεσία του είναι «ελέω Αλλάχ».
Τούτων λεχθέντων, το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα και είναι διττό. Αφενός, το κίνητρο πυρηνικοποίησης της Τουρκίας δείχνει συνεχώς να αυξάνεται. Αφετέρου όμως, όσο συσσωρεύονται ενέργειες οι οποίες ερμηνεύονται αρνητικά στον Δυτικό κόσμο, τόσο θα τίθενται σε κίνηση διαδικασίες και σχεδιασμοί που αφορούν το μέλλον, που προβλέπουν μηδενική ανοχή σε αμφιλεγόμενες συμπεριφορές κομβικών σε γεωγραφικό επίπεδο χωρών.
Και προς αποφυγή του λάθους να φορτωθούν τα πάντα στον Ερντογάν, αρκεί η υπενθύμιση όσων είχε δηλώσει στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2011 ο θεωρούμενος ως μετριοπαθής πρόεδρος της Τουρκίας, Αμπντουλάχ Γκιουλ, μιλώντας στην τελετή αποδοχής του πρώτου «εθνικού πλοίου» (Milgem).
Πριν όμως υπενθυμιστούν οι δηλώσεις του, αξίζει μια μικρή αναφορά στην τότε ομιλία του πρωθυπουργού, ο οποίος είχε συστήσει στη διεθνή κοινότητα «να διδαχτεί το μάθημα της νίκης στην Πρέβεζα», αφού η τελετή είχε πραγματοποιηθεί την ημέρα της 473ης επετείου της Ναυμαχίας της Πρέβεζας, όταν στόλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας νίκησε τον μεγαλύτερο σε μέγεθος στόλο της Δύσης.
Ο μετριοπαθής Γκιουλ λοιπόν, ξεκινώντας από το «αθώο» πως η χώρα μπορεί πλέον να κατασκευάζει όσα οπλικά συστήματα χρειάζεται, είχε προβεί σε μια αψυχολόγητη αναφορά: «Ακόμα και χώρες με εθνικό εισόδημα πολύ χαμηλότερο από το δικό μας αποφάσισαν να φτιάξουν πυρηνικά όπλα επειδή τα διέθεταν οι αντίπαλοί τους και το κατάφεραν».
Η ανάγκη για εγρήγορση είναι δεδομένη.
defence-point.gr