Άλλη μια μέρα αφηρημένης ελπίδας στους τυπολάγνους μιας πίστης που δεν κατανόησαν ποτέ.

Η φωτό αριστερά από την δοκιμαζόμενη Συρία από τα τάγματα θανάτου και απώλειας...Οι Σύριοι αδερφοί μας ανεβαίνουν τον Γολγοθά τους τα τελευταία χρόνια... Να ΜΗΝ τους ξεχνάμε..

ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ.

Άνθρωποι δίπλα μας ξεχασμένοι. Καρφωμένοι στο δικό τους μαρτύριο. Με καρφιά που δε θα γίνουν ποτέ σύμβολα. Κανείς δεν θα μάθει πόσο πόνεσαν, κανείς δεν θα μάθε ποτέ τ΄όνομά τους. Αν είχαν κάτι όμορφο να πουν. Αν ονειρεύτηκαν. Ποιες ήταν οι ελπίδες τους. Πως θάφτηκαν..
Άνθρωποι ανώνυμοι χαμένοι μέσα σε διάφορους γολγοθάδες. Ξεχασμένοι από τον ουρανό κι απ΄τη κόλαση. Μετέωροι σε ένα χθες, ένα σήμερα κι ένα αύριο που ξημέρωσε πάντα ίδιο.

Τους προσπεράσαμε στο δρόμο, τους αγγίξαμε τυχαία μέσα στα στριμωγμένα λεωφορεία, ανταλλάξαμε κάποιο βιαστικό βλέμμα μαζί τους, οι πιο τυχεροί απ΄αυτούς γίνανε μια βιαστική είδηση σε κάποιο δελτίο.
Άνθρωποι που δεν βρέθηκε κανείς να πλύνει τις πληγές τους να τους τυλίξει με καθαρά σεντόνια να τους πει ένα μοιρολόι.
Άνθρωποι γύρω μας, που προσπαθούν να σκάψουν με τα χέρια το τοίχο της προσοχής μας. Μήπως και αντιληφθούμε ότι κι αυτοί κάπου τριγυρίζουν σ΄αυτό το κόσμο.
Να ζεις και να πεθαίνεις ξεχασμένος απ΄ολους ελπίζοντας μόνο πως όντως κάποιος θεός υπάρχει στην άλλη όχθη που θα σε θυμηθεί όταν θα σαι πια αέρας.
Ανάσταση
Άλλη μια μέρα αφηρημένης ελπίδας στους τυπολάγνους μιας πίστης που δεν κατανόησαν ποτέ.
Κεριά αναμμένα και δοξολογίες, σ΄ενα πλανήτη που μοιάζει απλά ένα δελτίο στατιστικής θανάτου.
Τόσο τοις εκατό....
Πέθαναν κάτω από τα όρια του οποιοδήποτε παραδείσου.
Τόσο τοις εκατό....
Δεν μπήκαν καν στο κόπο να διαβάσουν τη στατιστική. Είχαν άλλα να κάνουν...
Ανάσταση
Είναι τόσοι πολλοί οι ανώνυμοι εσταυρωμένοι. που δεν μας ένοιαξε ποτέ να γνωρίσουμε και νοιώθουμε ήσυχοι τιμώντας έναν, με την ελπίδα να είναι όντως Θεός για να μας θυμηθεί όταν έρθει στη βασιλεία του.
Αμέτρητοι εσταυρωμένοι που, Θα φροντίσει ο Θεός γι΄αυτούς. Εμείς έχουμε να ασχοληθούμε με τη σάρκα μας και τη πείνα της αφήνοντας για το τέλος ένα βιαστικό συγνώμη παριστάνοντας τους μετανοημένους.
Αγαπάτε αλλήλους είπε, κι ήταν σαν να τους είπε βγείτε έξω και μισείτε όσο βαστάει η ψυχή σας
Να δίνετε το ένα ρούχο όσοι έχετε δυο είπε, κι ήταν σαν να τους είπε μαζέψτε όσο πιο πολλά μπορείτε
Διυλίζετε το κουνούπι και καταπίνετε τη καμήλα είπε, κι ήταν σαν να τους είπε να θρέφεστε με την υποκρισία και την απάτη
Ανάσταση
Χωρίς το νόημα της αγάπης, της δύναμης εκείνης που ανατρέπει το θάνατο, που γίνεται κοινωνία στο συμπαντικό θαύμα, δεν υπάρχει.
Ανάσταση
Μια τελετή μιας ώρας, είναι ο τίτλος σ΄ενα βιβλίο που δεν μπήκε κανείς ποτέ να διαβάσει το περιεχόμενο.
Με ρωτούν πολλές φορές οι άνθρωποι μου, αν πιστεύω, αν είμαι χριστιανή, αν πιστεύω έστω σε κάτι άλλο...
Αν πίστη είναι να αφουγκράζομαι αυτό που μιλάει μέσα μου και να το σέβομαι
Αν πίστη είναι η γαλήνη που νοιώθω σ΄ενα μοναχικό εκκλησάκι χτισμένο στη κορυφή του βουνού
Αν πίστη είναι η μαγεία της αναζήτησης για τα μυστήρια της ύπαρξης
Αν πίστη είναι να μην υπάρχουν κανόνες και δόγματα αλλά αυθόρμητη αγάπη για γνωστά και άγνωστα ταξίδια
Αν πίστη είναι η αρμονία με τη φύση και όλα τα πράγματα που την απαρτίζουν
Αν πίστη είναι το ένστικτο, η έμπνευση, το δέος που νοιώθω κάτω από ένα ουρανό γεμάτο αστέρια
Αν πίστη είναι ο μαγικός κόσμος των ονείρων που μου επιτρέπει να ταξιδέψω σε όλα τα μήκη και πλάτη του άπειρου αγνοώντας μια πεισματάρικη σάρκα που δε λέει να ξεκολλήσει από το ασήμαντο.....
Ναι τότε πιστεύω
Κι αν υπήρξε θεός που μαρτύρησε, σταυρώθηκε κι αναστήθηκε για να μας δώσει να καταλάβουμε το νόημα αυτής της αγάπης, ίσως ο μόνος τρόπος να τον τιμήσει κανείς θα ήταν να μάθει ν΄αγαπάει.
Τα υπόλοιπα είναι η συνηθισμένη μας αρρώστια.
Η προσαρμογή, η διαστρέβλωση, η μετάλλαξη της ουσίας, στο ασήμαντο και συμφέρον κι ένα κερί για συγχώρεση. Κάθε άναμμα κεριού, που το κρατάει ένα χέρι, ανθρώπου, που δεν ξεπέρασε τους δαίμονες της ματαιοδοξίας, του φιλοτομαρισμού, της πονηριάς, της απάτης, της ζήλιας, του μίσους, της ασυδοσίας, του εθισμού στο προσωπικό κέρδος, της αδιαφορίας για το συνάνθρωπο, της ασυνειδησίας, της ασέβειας, της ύβρεως.....
είναι άχρηστο
Ανόητοι άνθρωποι που νομίζουν πως με μερικές προσευχές, μετάνοιες και τάματα θα περάσουν στην αιωνιότητα με τα ρούχα και τα παπούτσια.....
Η εποχή της αθωότητας έχει περάσει προ πολλού. Ολοι γνωρίζουμε πολύ καλά και ποιος είναι ο δρόμος της αρετής και ποιος είναι της κακίας. Δεν έχουμε άγνοια. Δεν έχουμε δικαιολογίες. Πληρώνουμε ήδη την υποκρισία μας και θα την πληρώσουμε ακόμα πιο ακριβά.
Μια φορά αν χτυπήσεις την αλήθεια θα γυρίσει και το άλλο μάγουλο. Ισως σου δώσει την ευκαιρία να τη χτυπήσεις κι άλλη μια φορά. Αν επιχειρήσεις να τη χτυπήσεις όμως ξανά... ξέρεις της τελείωσαν τα μάγουλα.
vasiliskos2.blogspot.gr