Το γεγονός και μόνο πως μια ηλίθια φάτσα μέσα σ΄ενα κουτί, ντυμένη με τα καλά της κι ένα χαμόγελο γεμάτο αυτοπεποίθηση , μπορεί να σου ξεστομίζει με θράσος τη παραπάνω φράση, θα έπρεπε να σε βάζει σε ανησυχία για το τι ακριβώς είσαι. Μια τράπεζα, ένας πάροχος κινητής ή σταθερής τηλεφωνίας, ένας κατασκευαστής πλυντηρίων, ένας ιδιοκτήτης μεγάλης αλυσίδας, σε κοιτάνε στα μάτια και σου λένε γεμάτοι σιγουριά για τον ευατό τους, "εμείς γνωρίζουμε τις ανάγκες σου"
Είναι έτσι? Τη πάτησες. Σ΄αυτό το ύποπτο σημείο, αρχίζει ο Γολγοθάς σου. Γιατί πως ξέρουν τις ανάγκες σου? Σε γνωρίζουν? Ξέρουν το όνομά σου? Τις σκέψεις σου? Τα όνειρά σου ή τις μικρές "ανωμαλίες" σου? Έχουν κουβεντιάσει μαζί σου, είναι φιλαράκια σου? Πως στο διάολο ξέρουν τις ανάγκες σου. Μήπως οι ανάγκες σου δεν είναι δικές σου? Μήπως έχεις μαύρα μεσάνυχτα ποιες είναι τελικά οι πραγματικές σου ανάγκες?
Γύρνα πίσω, πολύ πίσω στα πρώτα χρόνια που μπορείς να θυμηθείς. Και σκέψου καλά. Υπήρξε μια στιγμή, έστω μία στιγμή που κάτι από όσα επιθύμησες ή έβαλες σκοπό να κάνεις είναι δημιούργημα δικό σου. Όχι βέβαια. Είμαστε όλοι από τη γέννα μας "τακτοποιημένοι" σε μια τάξη πραγμάτων που έτσι είναι. Δεν αναρωτιόμαστε. Δεν βγαίνουμε έξω από αυτή. Οι αμφισβητήσεις μας, οι απορίες μας, η αναζήτησή μας είναι ΜΕΣΑ από αυτήν.
Η λεγόμενη πρόοδος, δεν είναι τίποτα περισσότερο από νέες μεθόδους για να κατευθυνθούν καλύτερα αυτές οι έρημες οι ανάγκες. Τα ατομικά όνειρα πρέπει να ενσωματόνονται στις στατιστικές του συστήματος για να είναι ανιχνεύσιμα. Να εντοπίζονται, να ρυθμίζονται και να δίνονται οι κατάλληλες λύσεις. Δεν μπορείς να έχεις ανάγκες ΕΚΤΟΣ συστήματος. Δεν γίνεται. Κάποτε υπήρχε το περιθώριο του "απολίτιστου" ανθρώπου να κάνει του κεφαλιού του. Να σφάλει. Να πει ανοησίες. Να εφεύρει δικούς του τρόπους επιβίωσης. Να πιστέψει ή να μη πιστέψει σ΄οτι του έλεγαν οι υπόλοιποι. Να εφεύρει τους θεούς του και τους δαίμονές του.
Αυτό το κάποτε είναι πολύ μακρινό. Δεν υπάρχει παρά μόνο βαθιά σε κάποιες μνήμες θαμμένες από το χρόνο, που ξαναζούν μέσα από ιστορικά βιβλία και έρευνες μεμονωμένων ατόμων που ακόμα κρατάνε το πείσμα τους. Ξέρουν τις ανάγκες μας γιατί αυτούς ξέρεις αυτούς εμπιστεύεσαι. Γιατί αυτοί ξέρουν. Γιατί υπάρχει γνώση. Συγκεκριμένη σε κάθε τομέα. Υπάρχει εκείνος που θα σε διδάξει. Εκείνος που θα σου υποδείξει. Εκείνος που θα σε αναθρέψει.
Είσαι το ΑΔΤ, το ΑΦΜ, το ΑΜΚΑ, το δίπλωμα οδήγησης, το δίπλωμα της σχολής σου, ο τραπεζικός λογαριασμός, το πιστοποιητικό βάπτισης, γάμου και θανάτου σου. Δεν μπορείς να κινηθείς σε οποιαδήποτε "πολιτισμένη" κοινωνία αν δεν έχεις αυτούς τους αριθμούς τακτοποιημένους. Δεν μπορείς να γνωρίζεις αν δεν έχεις το τάδε πτυχίο, δεν μπορείς να θεωρηθείς πιστός αν δεν σε βαφτίσει ο τάδε, δεν μπορείς να έχεις ένα νόμιμο γάμο αν δεν το επικυρώσει ο τάδε, δεν μπορείς να στείλεις τα παιδιά στο σχολείο αν δεν κάνουν τα τάδε εμβόλια, δεν μπορείς να δουλέψεις αν δεν πληρείς συγκεκριμένες προ υποθέσεις, δεν μπορείς να δεχτείς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αν δεν έχεις τη τάδε ασφαλιστική κάλυψη, δεν μπορείς να φας, να πιεις να χέσεις αν δεν χρησιμοποιήσεις τα τάδε προϊόντα. Σε ένα κομματάκι από όλα αυτά συμμετέχεις, αυτό που είναι η δουλειά σου. Στα εκατομμύρια υπόλοιπα συμμετέχουν πάνω σου οι δουλειές των άλλων.
Μπορείς να είσαι γιατρός και να καθορίσεις τη τύχη των ασθενών σου αλλά ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ στα καθορίζει κάποιος άλλος. Μπορείς να είσαι εργάτης, υπάλληλος, επιστήμονας, καλλιτέχνης, τρελαμένος ή γνωστικός ΟΛΑ τα υπόλοιπα εκτός από το συγκεκριμένο κουτάκι που είναι καθορισμένο για σένα ΤΑ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Κάποτε σοφοί άνθρωποι ήταν φιλόσοφοι, γιατροί, μηχανικοί, ζωγράφοι, ποιητές, συγγραφείς όλα μαζί πακέτο. Γιατί άραγε δεν υπάρχουν σήμερα τέτοιοι σοφοί? Γιατί δεν επιτρέπεται να υπάρχει πληθώρα γνώσης συγκεντρωμένη σε ένα άτομο. Όπως επίσης δεν επιτρέπεται να έχεις ελεύθερη άγνοια αλλά να ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ τι και από ποιον θα διδαχτείς το οποιοδήποτε. Φυσικά θα σου πουν πως δεν είναι έτσι. Αλλά τράβα να αποκτήσεις δέκα διαφορετικά πτυχία και να εργάζεσαι σε δέκα διαφορετικά πεδία ελεύθερος και μετά μιλάμε. Τράβα να καλλιεργήσεις ότι θέλεις και όπως θέλεις σαν αγρότης, να κατασκευάσεις ελεύθερα σαν τεχνίτης, να χτίσεις μόνος σου, να υφάνεις τα ρούχα σου, να ζυμώσεις το ψωμί σου, να διδάξεις τα παιδιά σου στο σπίτι, να βρεις ένα τόπο γης που να μην σε ελέγχει κάποιος. Αστείο ε?
Γνωρίζουν τις ανάγκες σου γιατί εσύ ποτέ δεν κατάλαβες γιατί πρέπει να τρως φλέικς στο πρωινό αλλά εμπιστεύεσαι εκείνους που το προτείνουν, γιατί ξέρουν. Δεν κατάλαβες γιατί πρέπει να φτιάχνονται παπούτσια δωδεκάποντα αλλά εμπιστεύεσαι εκείνους που τα φτιάχνουν, γιατί ξέρουν. Δεν ξέρεις γιατί το παιδί σου πρέπει να κάνει το τάδε εμβόλιο, αλλά εμπιστεύεσαι εκείνους που ξέρουν. Γεννιέσαι και σε παραδίνουν σ΄εκείνους που ξέρουν. Γεννάς και παραδίνεις το δικό σου παιδί σ΄εκείνους που ξέρουν. Αυτό είναι πολιτισμός. Είναι η μεγάλη μας κατάκτηση. Το όριο που μας ξεχωρίζει από τη βαρβαρότητα.
Πολύ σωστά. Το πρόβλημα είναι πως αν σου πουν να φας σκατά θα τα φας? Όχι? Κακώς γιατί εκείνοι ξέρουν. Κι αν αύριο στη τηλεόραση η επόμενη διαφήμιση με το χαμογελαστό κύριο σου υποδείξει πως το σκατό έχει πολλές βιταμίνες, θα πρέπει να το φας. Γιατί αυτός ξέρει....
Ισως καποιος ρωτήσει εύλογα. Μήπως θέλω να γυρίσουμε στα σπήλαια και στις πρωτόγονες κοινωνίες? Στο σημείο που βαδίζουμε, και με τη ταχύτητα που το κάνουμε, νομίζω πως δεν παίζει ρόλο αν κάποιος θέλει κάτι τέτοιο ή όχι. Εκεί οδηγούμαστε ολοταχώς. Πως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο? Μα έχει φτάσει στο όριο αυτό το κατασκεύασμα. Αρχίζει και σαπίζει από παντού. Είναι ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ πια. Η επέλαση των ζόμπι είναι κάτι που θα συμβεί σύντομα. Κι αν νομίζεις πως ζόμπι είναι αυτά που δείχνουν οι ταινίες στο Χόλιγουντ, επί τέλους κοίτα λίγο πίσω από το υπονοούμενο. Τόσο καιρό σε εκπαιδεύουν στην αποδοχή του φαινομένου. Ρίξε μια ματιά γύρω σου πιο προσεκτικά, το γείτονα, εκείνον που σκούντησες στο δρόμο, την είδηση που άκουσες, συνδύασε και θα δεις πως η ζομπιοποιηση της "πολιτσμένης" κοινωνίας γίνεται ήδη.
Για να αναπτυχθεί πλήρως αρκεί να σφίξουν τα λουριά οι ανεγκέφαλοι λίγο ακόμα. Να μην αφήσουν κανέναν να αναπνέει και να φτωχοποιήσουν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ακόμα. Και μετά...
Welcome, στον εφιάλτη.
Πως μπορείς να κάνεις αλλιώς? Σταμάτα να έχεις εμφανείς ανάγκες. Εμφανή πιστεύω. Εμφανείς γνώσεις. Την επόμενη φορά που κάποιος θα σου πει με ηλίθιο χαμόγελο, ξέρω τις ανάγκες σου, χαμογέλα και μέσα σου πες...
Είσαι μακριά νυχτωμένος αν νομίζεις ότι ξέρεις...
Καλό μήνα, η φύση έξω είναι πανέμορφη. Τι σε χωρίζει από αυτήν? Ολα όσα επέτρεψες να μπουν ανάμεσά σας.Τι ανάγκη έχουμε σήμερα? Εγώ να πάρω μια γερή ανάσα, μακριά από την ασχήμια των ημερών. Εσείς?
vasiliskos2.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το ιστολόγιο δεν υιοθετεί και δεν φέρει καμία ευθύνη για τα σχόλια των αναγνωστών του. Πλέον, οι αναγνώστες μπορούν να σχολιάζουν με το λογαριασμό τους στο facebook ή με λογαριασμούς από τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα. Τα ανώνυμα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά όσο υπάρχουν άτομα που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία για να προβοκάρουν και να επιτεθούν σε άλλους σχολιαστές για να επιβάλλουν τις απόψεις τους.