Η Μάχη της Ιμέρας - 480 π.χ.

Την ίδια στιγμή που οι Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδος αντιμετώπιζαν τα βάρβαρα στίφη των Περσών εισβολέων στη Σαλαμίνα και στις Θερμοπύλες σ ένα άλλο σημείο το Ελληνικό στοιχείο αντιμετώπιζε θανάσιμο κίνδυνο. Εκεί που ο Ελληνισμός άφησε ανεξίτηλα την πολιτισμική του ταυτότητα και ανωτερότητα σε κάθε επίπεδο. Στη Μεγάλη Ελλάδα της Νότιας Ιταλίας και της Σικελίας, την Magna Grecia.

O Καρχηδόνιος Αμίλκας μαζί με 300.000 άνδρες και 200 πολεμικά πλοία-σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελιανό-ξεκινά από την Καρχηδόνα ,αποβιβάζεται και κατευθύνει την ογκώδη στρατιά του προς την πόλη της Ιμέρας. Λίβυοι, Νουμιδοί, Ίβηρες, Σαρδήνιοι, Φοίνικες Καρχηδόνιοι αποτελούν το αναρίθμητο στράτευμά του το οποίο αρχίζει την πολιορκία της πόλης. Ο Θήρων ο Ακραγαντινός επιχειρεί τολμηρή ξαφνική επίθεση η οποία αποτυγχάνει. Ζητά βοήθεια τοτε από τον ικανότατο τύραννο των Συρακουσών, Γέλωνα. Αυτός καταφθάνει με 50.000 πεζούς και 5.000 ιππείς και με μικρές επιχειρήσεις στην ύπαιθρο και τους πρώτους Καρχηδόνιους αιχμάλωτους εξυψώνει το ηθικό των Ιμεριωτών. Το σχέδιό του είναι να αξιοποιήσει όποια ευκαιρία του παρουσιαστεί με το μικρότερο δυνατό κόστος. Η τύχη που βοηθά τους τολμηρούς ,του χαμογέλασε… Οι άντρες του συνέλαβαν έναν γραμματοκομιστή που θα έφερνε γράμμα στον Αμίλκα ότι οι Σελινούντιοι θα του παρείχαν τους ιππείς τους ως βοήθεια. Η ευκαιρία δεν θα πήγαινε χαμένη. Θα πήγαινε το δικό του ιππικό ,ως Σελινούντες, να τους αιφνιδιάσει .Έτσι κι αλλιώς δεν είχαν εξωτερικές διαφορές σε οπλισμό και εμφάνιση μιας και οι Σελινούντιοι ήταν και αυτοί Έλληνες. Μόλις ξημέρωσε εμφανίστηκαν οι ιππείς του Γέλωνα και οι φύλακες ανυποψίαστοι τους δέχτηκαν..Αμέσως επιτέθηκαν σκοτώνοντας όποιον έβρισκαν μπροστά τους και βάζοντας φωτιά στα πλοία των μισητών εισβολέων. Έφθασαν και σκότωσαν τον ίδιο τον Αμίλκα-κατ άλλη εκδοχή έπεσε μέσα στη φωτιά. Ήταν και το έναυσμα για την γενική επίθεση και το σύνολο του στρατού των Ελλήνων κατέπεσε με μανία στο Καρχηδονιακό στρατόπεδο αρχίζοντας μια σφοδρή και φονική σύγκρουση. Έλληνες Συρακούσιοι και Ακραγαντινοί και όλα τα βαρβαρικά φύλα υπό των Καρχηδονίων πολεμούσαν με λύσσα γνωρίζοντας ότι αυτή η μάχη θα είναι κρίσιμη για το μέλλον τους. Παρά την απρόσμενη και ξαφνική επίθεση οι πολλαπλάσιοι εχθροί είχαν ακόμα το πάνω χέρι και σ αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι μερικοί Έλληνες ασχολήθηκαν με την λαφυραγώγηση του στρατοπέδου. Μία Ιβηρική επίθεση τείνει να απειλήσει την Ελληνική θέση. Η είδηση όμως του θανάτου του Αμίλκα διαδίδεται και πανικοβάλλει τους Καρχηδόνιους. Ο Γέλων δίνει εντολές να μην δείξει κανείς οίκτο και οι εχθροί πλέον σφαγιάζονται ανηλεώς. Ένα μεγάλο τμήμα των Καρχηδονίων διαφέυγει σ ένα λόφο, το όρος Καλόγερος 5 μίλια δυτικά της Ιμέρας, έτοιμο να αντισταθεί με την δύναμη της απελπισίας. Ο Γέλων όμως δεν επιτίθεται, απλά τους περικυκλώνει. Γνωρίζει ότι το όρος αυτό είναι άνυδρο και έτσι σε λίγο το τμήμα παραδίδεται αφυδατωμένο και εξαντλημένο. Το Φοινικικό στράτευμα νικήθηκε πλέον ολοκληρωτικά. Τα αιματοβαμμένα όπλα των Ελλήνων σηκώνονται ψηλά μαζί με τις κραυγές νίκης. Κατά τον Διόδωρο οι απώλειες των Καρχηδονίων ανέρχονται στις 150.000 πολλοί από τους οποίους θα πωληθούν ως δούλοι. Έντρομοι οι Καρχηδόνιοι ζητούν αμέσως συνθήκη ειρήνης σύμφωνα με την οποία θα καταβάλλουν 2.000 τάλαντα και θα κατασκευάσουν δύο ναούς όπου θα χαράσσονταν η συνθήκη.
Ο Γέλωνας εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την ευκαιρία που του δόθηκε κερδίζοντας μια τεράστιας σημασίας νίκη. Η ήττα απέτρεψε για 70 χρόνια οποιαδήποτε επιθετική κίνηση της Καρχηδόνας. Αυτό συνέβαλε στην ανάπτυξη και ανάδειξη του Ακράγαντα ως το ομορφότερο ‘κόσμημα’ της Σικελίας και των Συρακουσών ως το μεγαλύτερο πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο της Ελληνικής Δύσης .