Ν.Τσιφόρος,’60: «σαν έπαινό μας να πούμε ότι εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε υπόκοσμο επικίνδυνο» (Ιδού πως ήταν η Ελλάδα και πως την έκαναν κάποιοι)

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Εγκληματικότητα.
Το «Ματωμένο Ελληνικό Σήμερα» το ξέρουμε καλά. Φρόντισαν κάποιοι να το «γνωρίσουμε» καλά καλά στο ίδιο το πετσί μας. Και το πετσί των δικών μας ανθρώπων. Πρωτίστως, των πιο αδυνάμων. Παιδιών, γερόντων...
Όταν όμως η κουβέντα έρχεται στην «σύγκριση με το χτες» υπάρχει μια τάση από κάποιους να μην γίνεται δεκτό πως «κάποτε ήταν αλλιώς». Και πως γι’ αυτό το χάλι σήμερα δεν ευθύνεται το «εντός στοιχείο» αλλά είναι «έξωθεν μπόλιασμα». Ξενόφερτη κατάσταση.
Σαν ν’ ακούω όμως τον «εξυπνάκια» να αποπειράται να πετάξει την εξυπνάδα του.

Δηλαδή, γιατί σας φταίνε οι «τωρινές έξωθεν επιρροές» ως προς την εγκληματικότητα και δεν σκέφτεστε πως και τότε, το ’60 υπήρχαν αυτές, πχ στο όνομα του 6^ου Στόλου και των ΗΠΑ;
Κι αν του πεις πως το παράδειγμά του είναι οικτρό και πως η σύγκριση των πιθανών φονικών αποτελεσμάτων του τότε «εισαγόμενου γκανγκστερικού δυτικού πολιτισμού» (που έτσι κι αλλιώς είχε λάβει χώρα πολλές δεκαετίες νωρίτερα και δη τις «μαφιόζικες δεκαετίες του ’30) και της διπλής εισβολής του σήμερα (Ισλάμ και Αλβανοουτσεκάδες), συναντάς τις γνωστές γενικόλογες πολυπολιτισμικές διεθνιστικές κορώνες...
Ας αφήσουμε λοιπόν να μιλήσει μόνο του το παρελθόν.
Μέσα από την λογοτεχνία της εποχής.
Η Εγκληματικότητα του ’60 ως κόμικ της εποχής
Χρέη συγγραφέα/ανταποκριτή από το «μακρινό» παρελθόν εκτελεί ο Νίκος Τσιφόρος μέσα από το βιβλίο του «Τα Παιδιά της Πιάτσας». Στο βιβλίο εκείνο είχε δώσει μια γλαφυρή εικόνα της εγκληματικότητας της εποχής του ’60.
Χαρακτηριστικό του ήταν η πεισματική χρήση της «αργκώ της εποχής». Για την οποία άκουσε επανειλημμένα τα εξ αμάξης από τους πολιτικά ορθούς διανοούμενους της εποχής.
Η λεπτομερής χρήση αυτής της γλώσσας του υποκόσμου όμως μας λέει και κάτι ακόμη.
Πως, για να την χρησιμοποιήσει τόσο λεπτομερώς, την κατείχε καλά. Και για να την κατείχε καλά, σημαίνει ότι είχε εντρυφήσει μέσα στο θέμα της εγκληματικότητας της εποχής.
Κάτι δηλαδή μεταξύ Σόμπολου και Τριβιζά της εποχής.
 Τα εν λόγω κείμενα είχαν γραφεί και δημοσιευτεί στον Ταχυδρόμο από τον Αύγουστο του ’60 ως τον Νοέμβριο του 1961.
Το ’71 εκδόθηκαν πρώτη φορά σε βιβλίο.
Τα κείμενα που χρησιμοποιούνται εδώ είναι από τον πρόλογο του βιβλίου (εκδόσεις Ερμής).
Νοιώθει κατ’ αρχήν υποχρέωσή του να ξεκαθαρίσει πως ποτέ καμία κοινωνία δεν ήταν άγια. Όλες μα όλες – ιστορικά – είχαν και τον «Υπόκοσμό» τους. Κι όποιος ισχυρίζεται ότι κατέχει τη συνταγή για να φτιάξει με τις πολιτικές του ιδέες έναν άγιο κόσμο...τότε... «μακάριοι οι Αγαθοί»...
Η ιστορία του Υποκόσμου
«...Ο υπόκοσμος γεννήθηκε στις κοινωνίες από τις βρεφικές της ηλικίες. Ο Κάϊν υπήρξε κι όλας ο πρώτος δολοφόνος. Ο Όμηρος έχει έναν υπόκοσμο περίεργο και υπαρκτό.
Οι Αιγύπτιοι, οι Κινέζοι, η Γραφή, οι Ανατολικοί λαοί, μας δίνουνε πολλές εικόνες από τον υπόκοσμό τους, η εξελιγμένη Αθηναϊκή Δημοκρατία το ίδιο, η Ρώμη τον παραθέτει σε υπερβολή.
Μέσα στην ιστορία όλων αυτών των λαών, την «πραγματική ιστορία» κι όχι την ιστορία της βιτρίνας και της αίγλης, θα βρη τον υπόκοσμο όποιος ξέρει να διαβάση και θέλει να διαβάση.
Από τη μεταχριστιανική περίοδο κι ύστερα ο υπόκοσμος δρα σε χίλιες μορφές και με εκατομμύρια εμφανίσεις.
Τα αισχρά πρόσωπα των Βυζαντινών, οι πληρωμένοι κακοποιοί των φεουδαρχών, ο παρασιτικός κόσμος των δυνατών, οι επαγγελματίες φονιάδες της Γαληνότατης Βενετσιάνικης Δημοκρατίας, οι αράχνες που κινιούνται γύρω από τους Φράγκους και Γερμανούς ηγεμονίσκους, οι πράκτορες της Ιερής Εξέτασης, οι σκοτεινοί τύποι των Ιησουϊτών, τα τσιράκια των Ρισελιέ και των γεμάτων αίγλη Λουδοβίκων, οι καταδότες της Γαλλικής Επανάστασης, οι έμπιστοι της Ναπολεόντειας αυτοκρατορίας, οι κατσαπλιάδες και οι ασυνείδητοι που κοντεύανε να βουλιάξουνε την δική μας Επανάσταση, όλος ο κόσμος, από τους ανθρώπους του μεγάλου απελευθερωτή της Νότιας Αμερικής Σιμόν Μπολιβάρ, μέχρι τους επίσημους κουρσάρους της βασίλισσας Ελισάβετ – Ντρέηκ, Μόργκαν, κλπ – και τους χρυσοντυμένους αποικιακούς αξιωματικούς της Βικτώριας, βάσιζε την ύπαρξή του στη δράση του υποκόσμου που κινιέται παρασιτικά, δραστικά και αόριστα γύρω του...»
Η Ελληνική Κατάσταση στην Εγκληματικότητα του ‘60
Και συνεχίζει ο Τσιφόρος με τα συμπεράσματά του για την «εγκληματικότητα της Ελληνικής κοινωνίας της εποχής του»...το ’60 – ’70...
«...Σαν έπαινό μας πρέπει να ομολογήσουμε ότι εμείς εδώ (σημ. στην Ελλάδα του ’60) δεν έχουμε υπόκοσμο επικίνδυνο. Κάποτε δημοσιεύανε τα «Μεγάλα Μαχαίρια», τους φονιάδες, τους σκληρούς, τους κακούργους που δράσανε.
Ε, λοιπόν, όλοι αυτοί συνολικά μετριούνται στα δάχτυλα. Η Ελλάδα δεν παρουσίασε παρά πολύ περιωρισμένο αριθμό υποκοσμικών εγκληματιών.
Τα περισσότερα εγκλήματα που ξεκινάνε από το «σεξ» δεν οφείλονται στον υπόκοσμο. Να περίπου σε μια σύντομη περιγραφή ποιοί είναι οι δικοί μας.
Γύρω από τους είκοσι, τριάντα παλληκαράδες της πιάτσας – σήμερα (σημ. το ’70) είναι ζήτημα κι αν υπάρχουν τόσοι – που αποτελούνε τον πυρήνα και κάνουν τις μεγάλες δουλειές (λαθρεμπόριο, εκμετάλλευση  γυναικών, ύποπτα μαγαζιά, παιγνίδια τυχερά) κινούνται κατά κατηγορίες τα παράσιτά τους που αρχίζουνε από τους περιφρονημένους κλεφτομπουγαδάδες, τους κλεφτοκοτάδες και επεκτείνονται στα συναφή στάδια ή αποτελούνε τη σωματοφυλακή, τα παλληκάρια και τους εντολοδόχους των μεγάλων.
Συνήθως, όλος αυτός ο κόσμος – εκτός από τους κλέφτες – αποφεύγει να έρθη σε επαφή και σε σύγκρουση με τους αστούς.
Μπορείτε να κυκλοφορήσετε στις περιοχές τους με χίλιες λίρες στην τσέπη, κανείς δεν θα σας πειράξη κατά κανόνα.
Πριν από τον γκαγκστερισμό, κυριαρχεί η πονηριά. Μπορεί να στα πάρουνε με τον παπά, με το μανιτάρι, με το παιχνίδι, δεν θα στα πάρουν όμως με το πιστόλι και όσες φορές γίνονται τίποτα «χόλντ απς» σε βενζινάδικα, σε σωφέρ κλπ γίνονται από ατζαμήδες που δεν ανήκουν στην κλίκα.
Παιδαρέλια που επηρεάζονται από τα φίλμ, ανόητα κι απερίσκεπτα παλιόπαιδα, ποτέ όμως άνθρωποι του υποκόσμου με οντότητα.
Ο υπόκοσμος, μια και κινείται έξω από το νόμο έχει νόμους δικούς του και έθιμα δικά του.
Απαιτεί κι αυτός έναν αλληλοσεβασμό δικαιωμάτων για την συνύπαρξη και ακριβώς η καταπάτηση αυτών των δικαιωμάτων, των νόμων του δηλαδή, δημιουργεί τις «εσωτερικές του προστριβές» (σημ. βλ. ξεκαθάρισμα λογαριασμών – απόδοση δικαιοσύνης με «ίδια μέσα» ώστε να τηρούν όλοι τα παραπάνω) που καταλήγουν να στείλουν στη φυλακή τα μέλη του...»
Οι «λεπτές Ισορροπίες» της Εγκληματικότητες
Εκείνη την εποχή λοιπόν, ο ίδιος ο Υπόκοσμος τηρούσε τις «ισορροπίες». Αν κάποιος νεοεισερχόμενος ατζαμής ή ακόμη και παλιός, ανεξέλεγκτος, τρελαμένος «ξέφευγε», τότε το ίδιο το «κύκλωμα» τον «κανόνιζε»...τον «συνέτιζε»...
Από μερικές σφαλιάρες ως το νοσοκομείο με πολλαπλά κατάγματα κι από «συστημένη αποστολή στην Ψειρού» μέχρι «φύτεμα στο Σαρωνικό με βαρίδια»...
Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν τόσο του ιδίου όσο και των υπολοίπων...
Ο Μπαϊρακτάρης του 1900 θα χαμογελούσε από τον τάφο του με τις «παρακαταθήκες χειρισμού της εγκληματικότητας» που άφησε πίσω του...
 Σήμερα;
Κανείς  δεν ελέγχει τίποτα...
Και πως να ελέγξει; Με ποιούς όταν ενώ ποσοτικά αυξάνουν όλες μα όλες οι παράμετροι του εγκλήματος (με πρώτην του πληθυσμιακού δείκτη – εισαγόμενοι εγκληματίες) οι Δυνάμεις Ασφαλείας μειώνονται;
Διαφορά του σήμερα με το τότε;
Τότε, εκείνο το κύκλωμα υποκόσμου αποτελούνταν ΜΟΝΟΝ από Έλληνες. Σήμερα, το κοκτέηλ του υποκόσμου αποτελείται από τις πιο επικίνδυνες φυλές του κόσμου, από κάθε καρυδιάς καρύδι.
Όλα τα στυγερά έθιμα της υφηλίου συγκεντρωμένα εδώ.
Τότε, ανάμεσα στο κύκλωμα του (Ελληνικού) υποκόσμου και στην υπόλοιπη κοινωνία υπήρχε πλήθος (ποιοτικά καθοριστικών) διασυνδέσεων...κοινωνικών...
Κοινή γλώσσα, έθιμα, συγγενικοί και φιλικοί δεσμοί και όχι μόνον...
Ο νόμος των υπόγειων δικτύων, των «κυκλωμάτων», των αλληλοσυνεργιών αλλά και της αλληλοσυγκράτησης των διαφόρων τμημάτων της «ίδιας φυλετικά κοινωνίας» είχε κρατήσει την εγχώρια εκληματικότητα σε ανεκτά επίπεδα.
Η τελευταία βαριά εγκληματική εποχή ήταν στα τέλη του 19^ου αιώνα. Η Ελληνική κοινωνία εξελίσσονταν, μαζί μ’ αυτήν τα πολιτισμικά της χαρακτηριστικά και σ’ αυτή την πορεία προς τα εμπρός συμπαρασύρονταν όλα τα κοινωνικά στρώματα. Μαζί και ο υπόκοσμος.

Ένα βαρύ έγκλημα που γίνονταν δεκτό με αδιαφορία (δηλαδή, «έμμεση αποδοχή») από τους Έλληνες το 1850, αποκηρύσονταν μετά βδελυγμίας εκατό χρόνια μετά.

Σε ισχύ ήταν πλέον ΜΟΝΟΝ εγκλήματα που μπορούσε ν’ απορροφήσει τους κραδασμούς τους η Ελληνική κοινωνία.

Ακριβώς το αντίθετο από σήμερα.
Τι κραδασμούς ν’ απορροφήσει από εγκλήματα άλλων βάρβαρων κοινωνιών που έχουν μείνει στο 1850 από πλευράς στυγερότητας και που δεν έχουν καμία θέση στους ψυχοκοινωνικούς κώδικες της Ελληνικής κοινωνίας;
Ο Τσιφόρος μας ενημερώνει ότι τότε η έννοια «Μεγάλα Μαχαίρια» δεν υφίστατο στην Ελλάδα.
Ακριβώς το αντίθετο από σήμερα.
Παρ’ ότι άλλες γενιές Ελλήνων κόπιασαν για να βγάλουν την βαριά εγκληματικότητα εκτός Ελληνικής κοινωνίας, κάποιοι φρόντισαν να μπει πάλι σήμερα – από την πίσω πόρτα - η ωμή εγκληματικότητα σε κάθε σπίτι, γειτονιά, μαγαζί, στενό, αυτοκίνητο, βουνό ή παραλία, εξοχικό ή σημείο διασκέδασης.
Κι αυτό κάποιοι – Έλληνες – το βρίσκουν «φυσιολογικό»...και λένε πως πάντα έτσι ήταν και πως δεν πρέπει να τα φορτώνουμε στην «εισαγόμενη εγκληματικότητα»...
Επιμένουν ότι πάντα έτσι ήταν;
Ας πάνε λοιπόν να ρωτήσουν τον Τσιφόρο...ας διαβάσουν τα παραπάνω λόγια του...επειδή γράφτηκαν τότε, 54 χρόνια νωρίτερα και δεν μπορούσε να ξέρει το τι θα συνέβαινε σήμερα σ’ αυτόν τον έρμο τόπο, ε, μάλλον είναι κομμάτι πιο έγκυρος ο λόγος του απ’ τους σημερινούς εγχώριους προστάτες των εισαγόμενων σφαγέων φορέων του «θεάρεστου» αυτού Πολυπολιτισμού της βίας για το τίποτα...
Της βίας πχ που καίει με ηλεκτρικό σίδερο γερόντισες για να παραδώσουν την σύνταξή τους...
Ή που βιάζουν μανάδες μπροστά στα ανήλικα παιδιά τους...
Ή που αφήνουν ανάπηρες κοπέλες που τόλμησαν να μην «τους κάτσουν»...
Αυτόν τον πολιτισμό πασχίζουν να φέρουν σήμερα κάποιοι υπέρμαχοι του δήθεν πολυπολιτισμού...

Επειδή αρνούνται να προχωρήσουν πολιτισμικά κάποιες άλλες κοινωνίες, αποφάσισαν αδίστακτα να γυρίσουν την Ελληνική κοινωνία 500 χρόνια πίσω...για να «ταιριάξει μαζί τους»....
Επ ουδενί δεν πρόκειται να γίνει δεκτό και ανεκτό κάτι τέτοιο.
Γι’ αυτό και σύντομα η Ελληνική Κοινωνία θα βρεθεί θέλοντας και μη στις μυλόπετρες του Αίματος...
Με ότι κι αν σημαίνει αυτό...
 Γιώργος Ανεστόπουλος