Όταν επέστρεψε ο Αλέξανδρος από την εξορία, τίμησε όσους τον στήριξαν τα «Πέτρινα Χρόνια»....όσο για τους άλλους...

«...Ποιος είσαι, παλικάρι μου; Ποια η θνητή σου φύτρα;
Το μάτι μου ως τώρα δεν σε πήρε σ’ αυτή τη μάχη
να κυκλοφορείς, που δόξα φέρνει μόνο στους αντρείους...»
Ομήρου Ιλιάδα
γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Δες τον...δές τους...
Τον καιρό του Ήλιου, συνωστίζονταν γύρω του...
Φίλοι κι υποστηρικτές...δήθεν...τάχαμου...
Σαν έπεσε το Σκοτάδι, τον Καιρό της Εξορίας ...
...Ούτε που νοιάζονται αν ζει, αν πεθαίνει, πως ζει, πως πεθαίνει...
Καμία υποστήριξη...κρυμμένοι όλοι οι αστρίτες οι φαρμακεροί και λαγιασμένοι ...

Και μόλις ψηλά βρεθεί ξανά ο Ήλιος, πάλι θα ξαναμαζωχτούν ολόγυρα...γλύφτες, φίδια θανατερά, σαπίτες, σκορπιοί και γυμνοσάλιαγκες...
Τάχα μου πάλι φίλοι κι υποστηρικτές...
Ο Πτολεμαίος όμως βρέθηκε ψηλά τις Μέρες της Νίκης γιατί ήταν κοντά στον Πρίγκιπα Αλέξανδρο ακόμη και τις Σκοτεινές αφόρητες μέρες της Εξορίας...
Τότε που φωνές ισχυρές γύρω του αμφισβητούσαν ως Κραταιό Διάδοχο τον κατοπινό Μέγα Στρατηλάτη....τον πρόσβαλλαν...τον απειλούσαν...τον γελοιοποιούσαν...του έσκαβαν το λάκκο...
Ώσπου τον δρόμο της εξορίας τον ανάγκασαν να πάρει ψηλά στα βουνά της Ηπείρου...
Ένα μαχαίρι γυρόφερνε διαρκώς τον λαιμό του...και τον λαιμό των πιστών ακολούθων του...
Ήθελε θάρρος αλύγιστο και πίστη αληθινή στον Πρίγκιπα, απαιτούσε να είναι κάποιος «Ξεχωριστού Ήθους και Σιδηράς Ανδρείας Άνθρωπος» για να σταθεί δίπλα του εκείνες τις Σκοτεινές αμφίβολες μέρες...

Πόσοι άραγε απ’ τους κοινούς διπρόσωπους θνητούς, τους φοβικούς,  σφουγγοκωλάριους παινευτές «το έχουν» άραγε αυτό το «Θεϊκό Τσαγανό»;
Μέχρι που ο Φίλιππος «έπεσε»....
Κι ότι ήταν ψηλά μαζί του γκρεμίστηκε κι αυτό...
Με πάταγο κι οχλαγωγή βαριά, είν’ αλήθεια...

Κι ότι ήταν χαμηλά ανέβηκε...
Πέταξε, εκτοξεύτηκε, πήραν φωτιά τα πόδια των αλόγων των λιγοστών πιστών του Πρίγκιπα...
Να φτάσουν συγκαιρινά στ’ ανάκτορο...
Να πάρουνε κεφάλια...
Να μην τολμήσει φίδι κολοβό, θανατερό και ύπουλο ματιά και μόνο στο θρόνο να του ρίξει...
Οι σκορπιοί και τα φίδια σκορπίστηκαν,κρυφτήκαν και περίμεναν...καραδοκούσαν να δουν «προς τα που θα φυσήξει ο άνεμος της εξουσίας»...
Φαντάζονταν κόντρα διαδόχων...
Λες και μπορούσε οτιδήποτε ανθρώπινο μπροστά στην οργή και το σπαθί του Πρίγκιπα ν’ αντέξει...
Και ξαναμαζώχτηκαν ύστερα με τεμενάδες και γλυκερά χαμόγελα, παινέματα σωρό να θολώσουν την μνήμη, να τιμήσουν τον «Ηγέτη»...τον Νέο Βασιλιά Αλέξανδρο...
Μα ο Προσβεβλημένος, «Απειλημένος», Αγνοημένος Πρίγκιπας «δεν ξέχασε ποτέ»...
Τις Μαύρες Μέρες....της απομόνωσης....της παγερής απειλής του θανάτου...της γελοιοποίησης...
Δεν ξέχασε ποτέ το ποιός παρέμεινε άφοβα δίπλα του...τότε ακριβώς που είχε περισσότερο ανάγκη από ποτέ την «υποστήριξη»...
Δεν ξέχασε επίσης ποτέ το «φευγιό» των άλλοτε Φίλων και Υποστηρικτών...τα ύπουλα δηλητηριώδη δαγκώματα...
Τότε ακριβώς που είχε περισσότερο ανάγκη από ποτέ την ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥΣ...
Δεν ξέχασε ποτέ...το πόσοι λίγοι κάλπασαν μαζί του τολμηρά κείνη τη νύχτα που σφάχτηκε ο Φίλιππος, λίγοι αυτοί ενάντια σε πολλούς προδότες κι έτοιμο στρατό να τους λιανίσει - ίσως...παρ’ όλα αυτά, εκείνοι όρμησαν αποφασισμένα με ξεθηκαρωμένο το σπαθί έτοιμοι να πεθάνουν...
Και να, μάχη δεν έγινε...κανείς δεν βρέθηκε ν’ αντιμετωπίσει τον Πρίγκιπα ως «Διεκδικητής του Θρόνου»...
Κανείς δεν τόλμησε να σταθεί μπροστά του και μπροστά στους λιγοστούς θωρακοφόρους αλύγιστους συντρόφους του με τα γυμνά σπαθιά...
Λύγισαν όλοι μπροστά στην Θεϊκή Οργή του....

Μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής του ο Στρατηλάτης τους πλήρωνε όλους δίκαια με το «αντίστοιχο νόμισμα»...
Κάποιοι, σύντροφοι στις δύσκολες εποχές, όπως ο Πτολεμαίος βρέθηκαν δίπλα του πλουσιοπάροχα τιμημένοι Επιτελείς και Πολέμαρχοι...
Κάποιοι άλλοι πέρασαν από την Κόλαση του Άδη...όσο μακριά κι αν πήγαν να κρυφτούν...
Άλλοι σφάχτηκαν, άλλοι κόπηκαν κομμάτια, λιανίστηκαν, εξακοντίστηκαν, τοξεύτηκαν, σύρθηκαν πίσω από άρματα, κάηκαν στην φωτιά...
Άδικα;
Κάποιοι τόλμησαν και τότε και αργότερα να τον κατηγορήσουν για «μικροψυχία»...
...επειδή δεν ξέχασε, δεν συγχώρησε και επι χρόνια καταδίωκε και τιμωρούσε σκληρά όποιον συμμετείχε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στα δεινά των «Σκοτεινών Χρόνων» της Απομόνωσης...

Ήταν ο τρόπος του Ηγέτη να τιθασεύσει τα πάθη τα φθονερά τ’ ανθρώπινα με το φόβο...
Να μην τολμήσει άλλος ξανά ποτέ να τον αμφισβητήσει και να τον υπονομεύσει...
Οι κατηγορίες για «μικροψυχία» ήταν πάντα ο τρόπος των διπρόσωπων σιχαμερών ανθρώπων να κρύβουν, να καμουφλάρουν, να δικαιολογούν την γλοιώδη δειλία τους...
Την εμετική ψυχρά υπολογιστική υστεροβουλία τους...
Πόσο θάρρος αλήθεια χρειάζονταν για να σταθεί κάποιος δίπλα του τότε κείνες τις Πέτρινες Νύχτες της Εξορίας και της Απομόνωσης;
Εκ των υστέρων βλέποντάς το λες θα ήταν τρελλός όποιος δεν το έκανε...
Κι όμως...
Εκείνες τις μέρες που ο Φίλιππος άλλαζε βασίλισσες σαν τα πουκάμισα κι έσπερνε διάδοχους εν μέσω μιας εξαιρετικά σκληρής κοινωνίας και Αυλής, τίποτα δεν προοιώνιζε αυτό που θα γινόταν ο Αλέξανδρος κατόπιν...
Ένας από τους μεγαλύτερους Ηγέτες Στρατηλάτες Αυτοκράτορες της Ιστορίας...
Ενώ αντιθέτως το άδοξο τέλος του στην εξορία, πολλά ήταν εκείνα που το προανάγγελλαν...φριχτό και ύπουλο...
Λάθεψαν...
Και επιβίωσε και πήρε τη θέση που του άρμοζε...του υπέρτατου Ηγέτη της Υφηλίου της Εποχής...
Έμελλε δυστυχώς εχθροί και φίλοι να ενώσουν δυνάμεις για να συντρίψουν ύπουλα τον Ήλιο...
Καθώς κανείς μόνος του, τον καιρό της υπέρτατης λάμψης του δεν μπορούσε, δεν αποτολμούσε ούτε καν να τον κοιτάξει...
Κι όχι να του προκαλέσει – πια – κακό...
Αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία...
Για την ώρα ας θαυμάσουμε κι ας τιμήσουμε – ακόμη λίγο - τον Πτολεμαίο για το απαράμιλλο θάρρος του να σταθεί στον Αλέξανδρο στην δύσκολη φάση, τις Σκοτεινές Μέρες της Εξορίας και της Απομόνωσης...
Λίγοι ηγέτες, μικροί ή μεγάλοι, στην Ιστορία είχαν τέτοια εύνοια από την Θεία Πρόνοια...
Να έχουν την Τύχη να υποστηριχθούν τις Δύσκολες Μέρες από άφοβους φίλους...
Ο  Αλκιβιάδης ας πούμε δεν την είχε...και πέθανε βίαια εξ’ αιτίας αυτής της «εγκατάλειψης»...
Ενώ άλλοι – σαν τον εξόριστο Σπαρτιάτη Βασιλιά Δημάρατο αλλά και τον Θεμιστοκλή – στρατολογήθηκαν και υποστηρίχτηκαν πλουσιοπάροχα από τον Εχθρό (Πέρση εν προκειμένω)...
Κάποιοι απ’ αυτούς τράφηκαν με το διαβολικό ναρκωτικό της εκδίκησης...όπως ο Δημάρατος...και συνέβαλλαν στη συντριβή των συμπατριωτών εχθρών τους...
Κάποιοι άλλοι, σαν τον Θεμιστοκλή, δεν ενέδωσαν σε τέτοια «κατώτερα» ανθρώπινα συναισθήματα. Ναι μεν δέχτηκε να γίνει τοπικός διοικητής Περσικής επαρχίας, δέχτηκε τα περσικά πλούτη, αλλά προτίμησε ν’ αυτοκτονήσει όταν ο Πέρσης Βασιλιάς του ζήτησε να σχεδιάσει μια Περσική εισβολή στην Ελλάδα...
Κι αυτοί, σαν τον Θεμιστοκλή ήταν (και είναι πάντα) η συντριπτική μειοψηφία...
Οι πολλοί ήταν (και θα είναι πάντα) ή σαν τον Αλέξανδρο...ή σαν τον Δημάρατο...
ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ...

Όταν (ξανα)ανεβαίνουν στην κορυφή (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) δεν ξεχνούν αυτούς που τους στήριξαν τα «Πέτρινα Χρόνια»...τους τιμούν με τις υψηλότερες θέσεις δίπλα τους...και την εύνοιά τους...
Και το ακριβώς αντίθετο πράττουν με κείνους που τους γύρισαν την πλάτη τα Δύσκολα Χρόνια...που αδιαφόρησαν...ακόμη χειρότερα με κείνους που τους πολέμησαν και τους υπονόμευσαν κιόλας...
Ποιός είπε ότι το να είσαι σιχαμερό καθίκι ή προδότης ή απλά και μόνο ένας «ταπεινός» Χαμαιλέων ή «δειλή σουπιά» που αλλάζει ξεδιάντροπα καμουφλάζ ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος δεν έχει κινδύνους;
Όταν αλλάζουν τα πράγματα, οι Νέοι Πολεμικοί Ηγέτες αναζητούν αυτούς – από το «Σκοτεινό παρελθόν» - που θα γίνουν τα «ιδανικά θύματα» για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι και να μην τολμήσουν ούτε να σκεφτούν να τον (ξανα)υπονομεύσουν....

Και η τιμωρία αυτών των «ιδανικών θυμάτων» ήταν πάντα «εξεζητημένη» και «σκληρή»...
Γιώργος Ανεστόπουλος